maandag 29 december 2014



Gewicht: 100 kg

Voor de Kerst was er een moment dat ik twee cijfers voor de komma zag. Ik sprong een gat in de lucht, want dit was het kerstkadootje waar ik op gewacht had. Hoewel ik niet erg veel meer gegeten heb als anders (ik krijg het niet op) dacht ik de kerstdagen goed door te zijn gekomen. Mijn weegschaal dacht daar echter anders over. Ik ben weer terug naar de drie cijfers voor de komma. Ik kende dan wel geen 'uitbuiken', maar dat snoepen tussen door heeft mij wel degelijk de das omgedaan.

Ik maak er geen drama van. Ik heb genoten van mijn familie, vrienden en de heerlijke dagen, waarbij ik even de weegschaal mocht vergeten.

Deze week heb ik mezelf wat vrije tijd beloofd en zodra mijn hubbie ook weer naar zijn werk gaat, zal het gewone leven weer beginnen. Dan zullen de zoetigheden weer uit mijn menuplanning verwijderd worden en zal ik me weer concentreren op meer bewegen, water drinken, veel fruit en groenten en op gezette tijden een beetje eten. Dit alles om mijn buik weer wat rust te geven.

Ik weiger nu even op de weegschaal te gaan staan, dus houd ik het gewicht even op 100 (dat kan 100+ zijn of het kan 100- zijn). Pas na 1 januari vertel ik weer wat mijn exacte gewicht is.


Voor ieder die mijn blog leest: een fijne jaarwisseling en veel gezondheid, geluk en succes voor het nieuwe jaar.

zaterdag 20 december 2014

Wat vieren we precies?


Gewicht: 99,7 kg

Blijkbaar is er hard geduimd... vanochtend zag ik een getal op de weegschaal dat mijn hart sneller deed kloppen. Hoe lang heb ik niet uitgekeken naar een tweecijferig getal (voor de komma) op de display van mijn weegschaal! En vanochtend was het dan zover. Het is weliswaar kantje boord, maar ik ben die vreselijke grens over.
Ik heb mezelf ook heilig beloofd om het NOOIT, maar dan ook NOOIT meer, zover te laten komen dat mijn gewicht boven de 100 kilo uit komt. 

Er hangen twee jurkjes in mijn kast. De een (een cremekleurige) gekocht in 1998 en de andere (een zwarte) heb ik vorig jaar gekocht. Beide jurkjes heb ik slechts een keer gedragen. Het cremekleurige jurkje was mijn trouwjurkje (met blazer) toen ik mijn hubbie het jawoord gaf. (Mijn tweede huwelijk) en het zwarte jurkje heb ik vorig jaar op een feestje gedragen. 

De reden dat beiden jurkjes maar een keer gedragen zijn heeft alles te maken met het feit dat ik respectievelijk dikker werd of omdat ik foto's van mezelf zag waarvan ik bepaald niet blij kon worden. In gedachten was ik blijkbaar dunner dan ik in werkelijkheid was. Ik durfde de jurkjes niet meer aan te doen. Schaamde me voor mijn dikke buik, brede heupen en ongelooflijke kuiten (wat overigens niet door het sporten ontstaan was). 

Nu kan ik beide jurkjes gewoon aan... en dat voelt zo onwijs goed.

Terwijl ik dit schrijf blijf ik hangen bij het woord schaamte. Ik ben eerlijk... een half jaar geleden kende ik schaamtegevoelens met betrekking tot mijn eigen lichaam. Was niet in staat mezelf lief te hebben. Vond het moeilijk om naar mezelf te kijken, zowel in de spiegel alsook op foto's. Ontweek fotografen en stond liever achter de camera dan ervoor. Zoals ik al eerder schreef vermeed ik zwemmen en andere sporten, omdat ik mijn lichaam niet wilde tonen aan anderen. Zelfs naar mijn eigen hubbie toe kende ik gevoelens van schaamte... want een dikker lichaam brengt ongemak met zich mee. Het opstaan van de bank was niet bepaald erg charmant te noemen en ik praat niet eens over de ongewenste lichaamsgeuren op warme dagen. Transpireren onder je oksels is te verhelpen, maar wat doe je aan de plooien van je huid op andere plekken? Menig douchebeurt, met als toetje busjes baby-talkpoeder hebben hun dienst wel bewezen, maar dan toch... Ik was altijd op mijn hoede, bang dat een ander mij zou kunnen ruiken. Het verdwijnen van die diepere huidplooien is dan ook inmiddels een hele geruststelling geworden.

Ik blijf nog steeds even hangen bij het woord schaamte, want wat ik eigenlijk wilde schrijven betreft het feit dat ik weliswaar te maken had met gedachten en gevoelens die zich aan mij opdrongen, maar als ik er wat langer bij stil blijf staan, dan vind ik het zo jammer dat ik al die tijd heb rond gelopen met schaamte en angst. Wat ik liever gezien had was dat ik tevreden zou zijn geweest met wie ik van binnen was. Het klinkt misschien als een cliché  maar was mijn binnenkant niet veel belangrijker dan mijn gewicht, mijn billen, buik of dijen? Was ik niet veel meer dan die volle borsten en bolle wangen? Had ik niet veel beter mijn vrouw-zijn kunnen vieren? 

Hoe zou mijn leven er uit gezien hebben als ik dankbaar en trots zou zijn geweest op mijn ronde welvingen? Als ik mezelf gezien had als een godin, in de volle glorie net als 'Moeder Aarde'. Had ik in een ander land gewoond, dan was ik als volle vrouw het toonbeeld geweest van gezondheid en rijkdom. Alleen omdat ik als Westerling geboren ben, behoor ik te voldoen aan een maximale maat 42? 

Ik heb zoveel weg gegooid omdat ik, naar mijn idee, niet voldeed aan de maatstaven van deze Westerse cultuur. Ik heb mezelf buiten gesloten, terwijl ik een meer vruchtbaar leven had kunnen hebben. Had ik niet zoveel gepiekerd over mijn lijf, dan was ik wellicht veel meer in beweging gekomen en had ik de cirkel op een natuurlijke manier doorbroken. 

Waar ik me overigens de meeste zorgen over maak is het feit dat ik het beeld van slank-zijn ook op de agenda van bijvoorbeeld mijn dochter heb gezet. Op dit moment gaat zij heel gezond om met haar lijf en gewoonten. Echter, diep in mijn hart had ik liever gehad dat ik haar geleerd had en haar had kunnen laten zien wat het betekent om respect te hebben voor je lichaam. Dat we ons lichaam, ons vrouw-zijn, met alles wat erbij hoort (vooral als je wat ouder wordt) mogen accepteren en vieren. 

Ik ben een laatbloeier... maar ach, die moeten er ook zijn. En in principe is het nooit TE laat.... Deze dame viert feest. Puur omdat ik ben zoals ik ben. Mijn vrouw-zijn wordt vanaf nu in de bloemetjes gezet. En mijn lichaam is gewoon wat het is... het is van mij, het hoort bij mij. Ook al ken ik kipfilets onder mijn armen, zijn mijn benen net Bros-repen vanwege de cellulitis, is mijn buik nog steeds gegolfd en zijn mijn borsten op weg richting China. 

Wie doet er mee?

maandag 15 december 2014

Opnieuw een plateau bereikt



Gewicht: 101,1 kg

Vanaf mijn terugkomst uit Canada, staat mijn gewicht weer zowat stil. Opnieuw een plateau bereikt. Ik hoorde afgelopen weken iemand zeggen dat als je lichaam een bepaald gewicht bereikt heeft wat je in het verleden ook voor langere tijd gehad hebt, dat je lichaam dit 'herkent' en daarom blijft hangen op dit gewicht. Het zou kunnen.... Ik kan er verder niks mee. Ik wil nu al weken dat ik eindelijk twee cijfers VOOR de komma zal zien, maar het wil maar niet lukken. Gisteren of eergisteren zag ik voor het eerst 100,9 op de weegschaal... Vandaag zat er weer een paar ons bij. Dus, nog even geduld hebben en vooral niet zo vaak wegen! Dat kost mij nog steeds veel moeite om uit de ban van de weegschaal te komen.

In de afgelopen weken ben ik erg druk geweest. Ik ben dan meteen mijn ritme kwijt. Het eten van meerdere kleinere maaltijden schiet er dan een beetje bij in. Met andere woorden ik eet weer veel te weinig. Mogelijk is dat de reden voor het weinig/niet afvallen.

Een paar dagen geleden ben ik met een vriendin in Kleve gaan shoppen en ik kwam een leuk rokje tegen met bijpassend truitje. Met maatje 46 onder de arm stapte ik het pashokje in. Mijn vriendin daagde me uit om maatje 44 te proberen en tot mijn grote verbazing paste het truitje me perfect. Ik mag dan niet in kilo's afvallen, ik val nog steeds in centimeters af. 

Een kennis vroeg me gisteren hoeveel ik was afgevallen en toen ik haar vertelde dat ik nog maar pas op de helft was, keek ze me ongelovig aan. Naar haar mening hoefde ik met mijn lengte toch niet meer zoveel af te vallen. Ik heb haar verteld dat ik nog steeds 100 kilo weeg en daar schrok ze van. Mijn BMI is nog steeds knalrood en dus wil ik nog niet stoppen. Daarnaast stoppen.... ik weet niet zeker of ik dat wel in de hand heb. Door de gastric bypass zal ik voorlopig nog afvallen, of ik wil of niet. (Of ik zou me weer klem moeten eten, maar zelfs dat lukt niet, want alles wat te veel is gaat er heel snel weer uit).

Afgelopen week heb ik een vriend bezocht die net geopereerd is. Ook een gastric bypass. Hij worstelde nog met de gepureerde voeding en het vinden van het juiste voedingspatroon voor hem. Ik moest terug denken aan de week na mijn operatie. Aan mijn worteling. Eigenlijk verbaasde het me hoe snel ik weer in mijn gewone doen was. Al moet ik er wel bij vermelden dat mijn kijk op eten en mijn smaak wel degelijk veranderd is. En dat in vier-en-een-halve maand tijd. 

De laatste tijd krijg ik her en der complimenten over mijn uiterlijk. Ik word er soms wat verlegen van. Verder merk ik dat ik, doordat ik me makkelijker beweeg, met veel meer zelfvertrouwen door het leven ga. Ik vind mezelf een leuker mens. 

Wat me ook overkwam en dat was voor mij stof tot nadenken... is dat ik met andere ogen kijk naar mijn zwaardere medemens. Aangezien ik nu zelf het verschil voel van hoe het is om minder zwaar te zijn, betrapte ik me erop dat ik met enig 'medelijden' kijk naar hen die hun gewicht nog met zich mee moeten slepen. Ik weet wat het is om zo te moeten leven en ik weet nu wat het is om met minder gewicht rond te lopen en het voordeel dat dit met zich meebrengt. Ik begrijp nu pas goed hoe anderen (de slankere medemens) naar mij gekeken hebben in de tijd dat ik zo zwaar was. Deze gedachten doen me pijn. Ik zou mijn dikkere medemens zo graag willen vertellen dat het de moeite waard is om dat extra gewicht kwijt te raken. Aan de andere kant weet ik dat je als zwaar persoon altijd maar weer geconfronteerd wordt met dat 'moeten afvallen' en dat je daar op den duur zo verschrikkelijk van baalt, dat je die woorden gewoon niet meer kunt horen. 
Ik zou willen dat ik iets voor anderen zou kunnen betekenen met mijn ervaring.

Maar goed, ik besef ook heel goed dat je er klaar voor moet zijn, wil je veranderen. Het besef dat ik met mijn overgewicht minder lang zou leven en daardoor mijn kleinkinderen niet zou kunnen zien opgroeien, deed bij mij de knop omdraaien en heb ik deze beslissing kunnen nemen. Niet dat ik nu de garantie heb dat ik een lang leven zal hebben, maar de kansen zijn wel gekeerd. Ik slik nu bijna geen medicijnen meer. Nog een half tabletje voor mijn bloeddruk, waarvan ik weet dat als ik meer zou gaan sporten, ik ook dit kan skippen uit mijn 'menu'. En dat is alles. Vergeleken met een half jaar geleden scheelt dit vier-en-een-halve tablet. De ziektenkostenverzekering zal blij met mij zijn. (Alhoewel... het merendeel betaalde ik zelf, maar dat is weer een ander onderwerp). 

Enfin, het is bedtijd... de volgende keer dat ik schrijf, hoop ik te kunnen melden dat ik mijn eerste mijlpaal van 99,9 kg bereikt heb. Duimen dus!

donderdag 20 november 2014

Sapperdeflap!



Gewicht: 102,7 kg

Het was een paar weken stil aan dit front... Twee weken lang niet bezig geweest met mijn gewicht, mijn maat of mijn eet- en sportpatroon. Deze keer lag mijn prioriteit op een heel ander gebied. Ik ben namelijk voor de derde keer oma geworden. Ik heb al twee prachtige kleindochters en nu is er een kleinzoon geboren. Mijn dochter Karola en haar man, wonende in Canada zijn vader en moeder van een klein jochie... Joshua. Mijn zoon, zijn vrouw, de kleindochters, mijn hubbie en ik zijn naar Ontario vertrokken om de kleine man welkom te heten. 

Een geweldige tijd gehad en veel gezien. Een prachtig land... bossen, meren en zeer vriendelijke mensen. Ik zou er zo kunnen gaan wonen. Zonder enkele moeite. Nou ja... de temperatuur is wel iets waar ik aan zou moeten wennen. In de laatste week viel er al een berg sneeuw. Zij zullen geheid een witte Kerst hebben... 

Met mijn kleinkinderen om me heen, besefte ik hoe goed de keuze van een gbp is geweest. Met een BMI van 40 was de kans op een lang en gezond leven niet erg groot. Mijn BMI gaat nu richting 30 (ook nog steeds niet bepaald gezond, maar alles beter dan een BMI van 40) en mijn gezondheid is een stuk verbeterd. De kans om nog voor een lange tijd oma, moeder, vrouw en zus/vriendin te kunnen zijn voor al degene die ik liefheb is nu vele malen groter. Dat besef maakt me happy. 

Nog twee en een halve kilo en dan heb ik de helft van mijn overgewicht verloren! Vijftig procent! Het ziekenhuis zal trots op me zijn. Hun doel is 60% en dat ga ik redden. Mijn einddoel is uiteindelijk 100%. Helemaal zeker dat dit haalbaar is ben ik niet. Mijn eerste doel is dat ik een gewicht ken dat bestaat uit twee cijfers voor de komma. En dat hoop te halen... nog voor het nieuwe jaar begint. Het zou voor mij een prachtig kerstcadeau zijn. 

Op dit moment draag ik maatje 46 (twee maten gekrompen). Voelt heel goed, behalve dat mijn kledingkast aardig aan het uitdunnen is. Veel nieuwe spullen kopen wil ik niet, aangezien ik verwacht om over een paar maanden maatje 44 of zelfs 42 aan te kunnen. Het positieve is dat ik niet meer naar de XL-labels hoef te letten. Ik kan nu ook bij de koopjes op de benedenverdieping (de normale maten) zoeken. En ook dat voelt zo onwijs goed.

Mijn kleindochter van drie is nog al bezig met baby Joshua en denkt dat alle dikke(re) vrouwen zwanger zijn. Ik snap wel dat ze denkt dat oma zwanger is. Alles wordt dan wel dunner.... maar strakker worden is een ander verhaal. Voor het eerst zag ik in de spiegel dat mijn bovenbenen, -armen en mijn buik weliswaar 'vetarm' zijn en dat uit zich door losse vellen. Het is nog niet zo heel erg, maar de eerste tekenen zijn er wel. Het is slikken... mooi is het zeker niet....

Het idee om een en ander te laten liften is in mij opgekomen, maar ik weet nog niet zeker of ik de stap zou durven te zetten. Het is een behoorlijk zware operatie, zo ik gelezen heb en maar niet te spreken over de hoge kosten, want de zorgverzekeraars staan niet te springen op cliënten zoals ik. Nou ja, ik wil leven bij de dag. We zullen later wel zien of en hoe belangrijk ik een lifting vind. Uiteindelijk ben ik geen 25 meer. Eerst maar eens zien hoeveel last ik zal ondervinden van flapjes (bijvoorbeeld bij het sporten).  

Hihi, ik zie mezelf al rennen met die flapperende vellen onder mijn armen, mijn bovenbenen en mijn buik. Wat zal dat een herrie maken... 'Gee, daar komt ze weer! Luister... Annelies on the run... Sapper-de-flap'. 

Zo, weer genoeg geleuterd... tijd om aan het avondeten te beginnen. We hebben nog wat last van jetlag. Besef van tijd is er nog niet helemaal. Mijn hongergevoel is een beetje van slag. 

zondag 26 oktober 2014

Genieten van de reis



Gewicht: 107,1 kg

Twee weken verder en alweer circa twee kilo minder. Nog een paar kilo en dan ben ik 40 procent van mijn overgewicht kwijt! Toen ik mij dit vanochtend realiseerde voelde ik me zo blij met mezelf. 

Het doet wat me je. Als mijn hubbie zijn armen om mij heen slaat en ik merk dat er minder 'buik' tussen ons instaat, doet me dat goed. Maatje 48 begint al langzaam maar zeker te groot te worden. Mijn kont is minder breed en ik voel me op een of andere manier vrouwelijker als ik zit. Sinds kort kan ik met gemak weer mijn benen over elkaar slaan en de extra rol rond mijn maaggedeelte is er niet meer. Er is nog een hoop wat er wel is en waar nog aan gewerkt moet worden... jazeker... maar al die voordelen die ik nu al kan opnoemen, maken van mij een ander mens.

Een ander mens? Nou ja, ik blijf natuurlijk gewoon de vrouw die ik altijd al ben geweest. Al lijkt de buitenwereld mij te vertellen dat ik nu 'een leukere vrouw' aan het worden ben. Het lijkt alsof ik nu pas de moeite waard ben geworden - dat ik, nu ik slanker aan het worden ben, pas mee tel. Zijn het gedachten die in mijn hoofd rond tollen? Typisch is het dat ik andere lotgenoten precies hetzelfde hoor zeggen. En... er zijn mensen die het letterlijk tegen je zeggen. 'Je bent een veel leukere vrouw nu... tja, minder opgeblazen en zo!'. Is dit nu een compliment of een klap in mijn gezicht? Ik heb me voorgenomen om een positievere instelling te hebben, dus leg ik dit soort opmerkingen maar naast me neer. Men weet soms niet beter en men bedoelt het vast goed. Al bevestigt zulke opmerkingen wel wat ik jaren heb gevoeld en soms ook heb uitgesproken. 

In mijn werk als secretaresse werd ik nogal eens geconfronteerd met het feit dat ik niet serieus genomen werd, terwijl mijn slankere collega, met exact dezelfde gedachten of uitspraak, wel serieus genomen werd. Althans zo heb ik het ervaren. 

Ik moet eerlijk bekennen dat als ik kijk naar mijn lotgenoten die inmiddels al 50 kilo zijn afgevallen, dat ik zelf ook het idee heb dat de slankere vorm veel mooier, leuker en zelfs intelligenter uit ziet. Dus eigenlijk kan ik het de buitenwereld niet eens kwalijk nemen dat ze hetzelfde zien, denken en uitspreken als ik. Het is maar net dat ik het 'lijdend' voorwerp ben als een ander het over mij heeft. Naar mijn gevoel verandert er immers niet zoveel aan mijn innerlijke ik....

Of toch? Is het niet zo dat ik vrolijker, optimistischer en vitaler in het leven sta. Ik lach meer, ik doe meer, ik durf meer en ik laat letterlijk en figuurlijk veel meer van mezelf zien. In dat opzicht verander ik misschien dan toch wel...

Hoe dan ook, ik ben zielsgelukkig met het proces waarin ik mij bevind. Ik geniet van de reis naar mijn slankere en gezondere ik. 

zondag 12 oktober 2014

Motivaties



Gewicht: 109 kg

Afgelopen zaterdag was ik verrast toen ik zag dat de cijfers op de weegschaal een kleiner getal aangaven dan de week ervoor. In de week ervoor had ik al een indicatie dat het afvallen een feit zou kunnen zijn. Mijn broeken zakten af en mijn onderkleding zat los. Ik was blij te kunnen constateren dat er toch weer wat gebeurde in mijn lichaam, na zo'n lange tijd stil te hebben gestaan.

Door de week loop ik in makkelijke, basic kleding. Afgelopen zondag echter had ik behoefte aan wat 'vrouwelijkheid' en trok ik een jurk aan. Die dag kreeg ik zoveel complimenten dat ik er gewoon verlegen van werd. Blijkbaar gaan mensen toch wel zien dat er nu zo'n 16 kilo af is. 

Op dit moment voel ik me een beetje in een hoera-stemming. Dat gevoel blijft totdat ik mezelf vergelijk met andere gbp-ers (anderen met een gastric bypass). Sommigen zijn in dezelfde tijd geopereerd als ik en zij zijn al meer dan 20 kilo kwijt. Op zo'n moment baal ik dat het bij mij zo langzaam gaat. Tegelijkertijd besef ik dat elk lichaam anders is en dat iedereen op zijn/haar eigen tempo afvalt. En laten we wel wezen... 16 kg in 2-3 maanden tijd is beregoed! Zonder gastric bypass was me dat niet gelukt.

Afgelopen week heb ik me niet gehouden aan mijn sportschema. En drinken ging ook helemaal niet goed. Ik heb zo weinig gedronken dat ik er 's avonds hoofdpijn van kreeg. Geen goed teken. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het best moeilijk vind om elke twee/drie uur te eten, te bewegen, te drinken, fruit niet te vergeten, vitaminepil niet vergeten.... Nee, ik zit nog steeds niet in mijn ritme. Ik heb er vertrouwen in dat het wel gaat komen. Het kan ook niet anders meer... mijn lichaam snakt naar regelmaat.

Wat eet ik nu op een dag - en dan praat ik over een dag dat ik in mijn ritme zit?
Het ontbijt bestaat uit een bruine boterham met kaas of vlees. Een uitgeperste sinaasappel en een beker thee. Ik doe er een half uur over voordat ik mijn bordje en bekers in de vaatwasser zet.
Rond tien uur eet ik een cracker met een beker melk en rond lunchtijd neem ik graag weer een boterham met vlees of kaas met wat groenten (tomaat, komkommer, sla).
Rond een uur of drie eet ik weer een cracker met een klein kommetje yoghurt of kwart (hooguit 150cc) - zeg maar drie tot vier happen. Als ik het op kan eet ik ergens in de middag nog een stukje fruit (peer, appel, druiven of banaan).
De warme maaltijd... echt honger heb ik niet, maar ik snak naar wat hartigheid. Een toetje is er niet meer bij. Mijn maag kan dat niet meer verdragen om na een warme maaltijd een melkproduct te nemen. Dat is de reden waarom ik 's middags wat kwark of yoghurt neem, zodat ik wel aan mijn calcium kom.
Eigenlijk is het de bedoeling dat ik 's avonds ook nog een cracker eet, maar daar kom ik praktisch nooit aan toe. Mogelijk eet ik net even te veel van de warme maaltijd. Iets waar ik nog aandacht aan ga schenken.... 


Dit laatste fragment is mogelijk niet zo interessant voor de lezer, maar voor mij is het belangrijk om later terug te kunnen kijken wat ik precies veranderd heb in mijn levensstijl en eetpatroon.

Mijn vriendin viert binnenkort haar 1-jarige gastric bypass. Ze woog bijna zoveel als ik toen ze begon en op dit moment gaat ze richting 75 kilo. Kun je het je voorstellen? Ze is in een jaar tijd zo'n 50 kg afgevallen. 40% van wat ze was is ze kwijt!! Ik kan me haast niet voorstellen dat ik volgend jaar zomer mogelijk ook zoveel weeg. Ik verheug me nu al op de zomerjurkjes!! Maar goed, de eerste stap is voor mij de vliegreis naar Canada over drie weken. Ik ben benieuwd of ik nu beter zal passen in de stoelen van het vliegtuig. Dat moment zal voor mij echt een mijlpaal zijn. Net zoals de stoelen van een restaurant. Nooit meer klem zitten tussen de armleuningen... (genant, maar ja, de waarheid is nou eenmaal zo).

Ik heb mezelf beloofd deze week weer meer te letten op mijn eet- en drinkgedrag. En natuurlijk het bewegen. Vandaag lopen, morgen naar de sportschool! Ennuh.... nog 9 kilo en dan ga ik weer hardlopen! Dat motiveert me nog het meest.... ik heb er zin in!

zaterdag 4 oktober 2014





Gewicht: 110,3 kg

Zaterdagochtend... Me-time... tijd voor een maskertje, een voetenbad, nagelverzorging, etc. Dit tijdstip heb ik uitgekozen om op de weegschaal te gaan staan. Immers, dit hoort nu bij mijn Me-time, mijn tijd voor 'extreme selfcare'. Goed voor mezelf zorgen, het thema dat mij bezig houdt.

Tot mijn vreugde stel ik vast dat ik afgevallen ben. Yeah!! Mijn lichaam accepteert mijn nieuwe levensstijl blijkbaar. Ik heb deze week meer gegeten dan voorheen. Zelfs op momenten dat ik eigenlijk geen hongergevoel kende. Het ging om de regelmaat; het zes keer kleine beetjes eten per dag. Het heeft gewerkt. Eindelijk van mijn plateau af.

Gisterenmiddag ontmoette ik kennissen, die ik al bijna een jaar niet meer gezien had en een van hen merkte op dat ze het idee had dat ik afgevallen was. Ik had haar kunnen zoenen op dat moment. Het valt dus eindelijk iemand op dat ik nu bijna 15 kilo kwijt ben! Het voelde zo goed... Ikzelf zie het nog steeds niet van mezelf. Ik merk het weliswaar in mijn kleding, maar naar mijn idee is mijn lichaam nog steeds hetzelfde als voor de operatie.

Toen ik 's avonds bij vrienden binnen stapte, die mij ook een paar maanden niet meer gezien hadden, regende het 'complimenten'. "Je kan het echt wel zien dat je bent afgevallen. Je benen, je buik en je gezicht is niet meer zo opgeblazen.."
Ik vond het moeilijk te geloven dat zij een verandering van mijn lichaam zagen. Ik werd er haast verlegen van. 

Hoe bevalt het zes keer per dag eten? Op zich niet verkeerd, aangezien ik totaal geen verlangen ken naar zoetigheid, zoals koekjes of chocola. Ik heb wel behoefte aan drop. Niet vanwege de zoetigheid, maar het zout... Mijn bloeddruk is ook nog steeds wat aan de lage kant. Een issue dat ik binnenkort opnieuw met de huisarts zal bespreken. 

Het zes keer eten betekent wel dat ik ieder twee/twee-en-half uur bewust iets te eten neem en dat maakt dat ik het gevoel heb dat ik de hele dag bezig ben met voeding. Naast die zes keer eet ik ook nog een stuk fruit en probeer ik een liter tot anderhalve liter water te drinken. Er zijn nog steeds dagen dat ik het ritme niet onder de knie krijg. Op de dagen dat het me wel lukt, voel ik me heel goed; energiek en tevreden.

Ik ben tevreden... dat wil zeggen zolang ik mezelf niet vergelijk met anderen. Ik hoor van vrouwen, die in dezelfde tijd als ik een gastric bypass ondergingen, dat zij al veel meer afgevallen zijn dan ik. Ik gun het hen van harte, maar ik baal dat het bij mij zo langzaam gaat. Ik vertel me zelf dat langzaam afvallen gezonder is dan snel afvallen en ik hoop dat langzaam afvallen ook betekent dat mijn vel het bij kan houden. 

Een hangend vel is waar ik tegenop zie. Toch zie ik het gebeuren. De velletjes onder mijn armen... de o-zo bekende 'kipfiletjes' zitten er aan te komen. En het vel van mijn bovenbenen zit ook niet meer zo strak. Ik hoop dat wandelen (en straks hardlopen) en sporten in de sportschool uiteindelijk vruchten zal afwerpen. 

Vandaag zijn hubbie en ik naar buiten getrokken om nog even te genieten van de najaarszon. Nog even wat vitamine D binnen halen, voordat het echt herfst gaat worden. Lekker een uurtje lopen langs de rivier en door het plantsoen. Wat me opviel was dat ik het gevoel dat ik nog uren kon lopen. Geen gehijg, geen zere voeten en ik voelde me energiek, vitaal, fit.... 

Waarom heb ik zolang gewacht met deze operatie? Alleen al het feit dat ik me na 15 kilo afvallen al zo goed kan voelen. Kan je nagaan wat het met me gaat doen als ik 30 of 40 kilo afval! Of ik dit quotum echt ga halen? Ik weet het niet, misschien wel niet. Een gezond BMI is mijn streven. Het gewicht en het kledingmaatje dat erbij hoort.... daar wil ik eigenlijk nog niet aan denken. Ik heb me voorgenomen de reis stap voor stap te maken. Mijn volgend doel is nog maar twee cijfers op de weegschaal te zien in plaats van drie (of vier, als je de cijfers achter de komma meerekent). Dit betekent dat het volgende station pas bereikt wordt als ik 10 kilo kwijt ben. Het zou fijn zijn als ik dit voor de Kerst bereikt zou hebben... Drie kilo per maand; een uitdaging..!

vrijdag 26 september 2014

Een vriend met een belofte...



Gewicht: 112,4 kg

In de afgelopen weken heb ik mijn blognaam eer aan gedaan. Ik was volledig in de ban van de weegschaal. Elke dag, nadat ik mijn lenzen ingedaan had, stond ik op de weegschaal in de hoop dat er een paar grammetjes af zouden zijn. Maar helaas. Het is nu al vier/vijf weken dat ik blijf schommelen tussen de 112 en 113 kilogram. 

Het niet-afvallen heeft best wel een invloed op mijn humeur. Dat kan je vast wel begrijpen denk ik. Zelfs momenten gehad waarin ik dacht 'Heb ik nu hiervoor de operatie laten doen?', maar de handdoek in de ring gooien is er niet bij. Al zou ik een vreetbui in mijn hoofd hebben, ik kan 'm niet meer uitvoeren, want na wat happen zit ik vol..... 

Enkele weken geleden was ik op controle bij de diëtiste van het SFG ziekenhuis en heb met haar besproken wat ik zoal at. Zij gaf te kennen dat ze heel tevreden was. Ook met mijn afgevallen totaal gewicht. Ik 'paste precies in de grafiek' - dus ik moest me vooral geen zorgen maken. Het verder afvallen had gewoon wat meer tijd nodig.

Afgelopen week nam ik deel aan de afsluiting van een onderzoek. Een onderzoek waaraan ik al sinds juni 2014 deelneem. Ook hier werd gekeken naar mijn eetpatroon - eigenlijk meer gekeken naar mijn nieuwe levensstijl. (Dit voelt veel beter.. levensstijl in plaats van eetpatroon. Eetpatroon heeft nog steeds iets weg van lijngedrag). Enfin, wat schetste mijn verbazing toen ik haar hoorde zeggen dat ik veel te weinig at op een dag. Het is echt van belang dat ik zes keer op een dag kleine beetjes eet. En dat is iets wat ik moeilijk vind. Drie hoofdmaaltijden en tussendoor 1 tot 2 liter water drinken vind ik al lastig. 

Maar goed, ik weet dat te weinig eten invloed heeft op je stofwisseling en dat dit wel eens de reden zou kunnen zijn dan er geen grammetje meer afgaat. Nog meer aandacht voor die tussendoortjes dus. Al heb ik het gevoel dat ik bijna de hele dat bezig ben met eten of drinken. 

Sowieso zou het voor mij beter zijn als ik niet zo geobsedeerd bezig zou zijn met het gewicht. Loslaten... vooral die weegschaal loslaten. De focus leggen op gezonde voeding, bewegen en zorgen dat ik veel buiten kom. Zodra het zonnetje schijnt naar buiten om de nodige vitamine D op te pikken. Dat wordt natuurlijk wat moeilijker nu de herfst aangebroken is. Ik bedoel dan vitaminen oppikken - het naar buiten gaan hoort er vanaf nu bij. Dagelijks minimaal een half uur lekker buiten lopen. Weer of geen weer!

Wat ik overigens wel zie is dat mijn lijf verandert. Mijn t-shirts zitten los om mijn buik en mijn broeken zakken van mijn billen. Men zegt dat mijn gezicht smaller is geworden.... Ik zie het zelf niet, maar anderen blijkbaar wel. Mijn ringen om mijn vingers zitten los(ser) en mijn horloge draait 180 graden in de rondte... 

Pfff... ik heb beloofd dat mijn weegschaal nu nog maar een keer in de week uit de kast gehaald wordt en op den duur zelfs maar een keer in de maand. Dat wordt wennen. Het is een ritueel geworden 's ochtends. En hoewel hij de laatste tijd alleen maar slecht nieuws voor me had, is hij toch ook weer mijn beste vriend. Een vriend met een belofte...... 

zaterdag 13 september 2014

Mrs. Impatience


Gewicht: 112,5 kg

Afgelopen week zag ik mijn gewicht zakken. Dat voelde goed. Het vertrouwen kwam weer even terug. In de afgelopen dagen heb ik wat minder goed voor mezelf gezorgd. Niet kunnen sporten vanwege een onverwacht logeetje, wat later uit bed... dus drie maaltijden??? En verder kwam ik iedere avond tot de ontdekking dat ik weer niet genoeg gedronken had. En jawel... niet goed zorgen voor mezelf betekent dat mijn gewicht naar boven schiet. 

Afgelopen week werd ik gecontroleerd door de diëtiste van het Sint Franciscus Gasthuis Ziekenhuis en zij verzekerde mij dat mijn eetpatroon goed was en dat ik me geen zorgen moest maken over het feit dat ik de laatste tijd niet of nauwelijks afviel. Het lichaam heeft tijd nodig om zich te herstellen, was haar verklaring. Ook vertelde ze dat een kilo aankomen niet direct iets te maken heeft met vet. Een kilo vet betekent namelijk 8000 extra calorieën en dat haal ik echt niet met dat kleine maagje.

In november ga ik naar mijn dochter, die momenteel in Canada verblijft om ons nieuwe kleinkind te begroeten. Ik had gehoopt dat ik drie maanden tijd dusdanig zou zijn afgevallen dat ik geen last meer zou hebben van de krappe vliegtuigstoelen. Ik heb nog een week of vijf... Zoals het afvallen nu gaat, heb ik er niet zoveel vertrouwen in. Misschien moet ik mijn doel bijstellen.... Een kleiner maatje jurk met Kerstmis dan???

Vandaag ben ik de hele dag al misselijk. Ik stond al misselijk op en eten en drinken valt me zwaar. Het gevoel lijkt op buikgriep. Mijn ingewanden reageren nagevolg hetzelfde. Blijkbaar hoort dit er af en toe bij. Misschien gisteren wat teveel druiven gegeten en gist het een en ander in mijn buik?? 

Ik liep met het idee rond dat er zo weinig veranderd is. Echter, toen ik mijn kleine meid (kleindochter) twee keer zoveel zag eten als ik, toen besefte ik dat mijn eetgedrag wel degelijk veranderd is. Zoals ik 'vroeger' gerust twee keer kon opscheppen als ik iets erg lekker vond, zo laat ik nu de helft staan van het weinige dat ik nu opschep. Stiekem moest ik even lachen. Haar maagje is immers niet veel groter dan de mijne... 

Al met al kan ik alleen maar beamen dat ik vreselijk ongeduldig ben en dat ik het liefst al morgen met maatje 40 rond zou lopen. Voor het gemak vergeet ik maar even dat het 15 jaar geduurd heeft om tot dit overgewicht te komen. 

Nee, laten we proberen het positief te houden. Uiteindelijk ben ik meer dan 10 kg kwijt in twee maanden tijd. Dat was me zonder deze operatie vast niet gelukt. Ik zie mezelf als een ballonvaarder. Ballast van meer dan 10 kg heb ik gedropt. Er zal vast nog wat ballast verdwijnen, zodat ik hogerop kan zweven. Mooi vooruitzicht toch?

vrijdag 5 september 2014

Plateaugrens bereikt?


Gewicht: 112,3 kg

Het lijkt erop dat ik langzaam maar zeker de grens van mijn 'plateau' bereikt heb. Al meer dan twee weken blijf ik hangen qua gewicht en heb ik rondgelopen met de gedachten dat de operatie praktisch voor niks is geweest. En sinds gisteren zie ik mijn gewicht weer met onsjes zakken.

Het bewegen (twee keer per week sportschool en twee keer per week een wandeling van minimaal 5 km) zet blijkbaar dan toch zoden aan de dijk. 

Ik kan inmiddels alles weer eten. Ik 'dump' nergens op en word bijna nooit misselijk. Het enige waarmee ik rekening moet houden is dat ik niet te snel eet (goed kauwen) en niet te veel. Beetje bij beetje leer ik mijn grens kennen. Voor een gastric bypass patiënt, eet ik best nog veel. Anderen hoor ik vertellen over een paar hapjes, maar ik eet 's ochtends en 's middags een boterham en 's avonds kan ik een ontbijtbordje warm eten op. Het enige dat veranderd is, is dat ik geen toetjes meer kan eten. Daarvoor in de plaats probeer ik 's middags of 's avonds wat yoghurt (met vruchten) te nemen als tussendoortje. Dit vanwege het toevoegen van calcium aan mijn voeding. En dat bevalt prima.

Maar weinig mensen kunnen zien dat ik die 10+ kg kwijt ben. Ik merk het in mijn kleding en ik voel me minder opgeblazen. Mijn buik is minder opgezet, maar verder....? Ergens kijk ik uit naar de reacties van mensen. Puur ter stimulatie, denk ik. Of is het een stukje ijdelheid? (smile).

Mijn zusje probeert ook wat gewicht kwijt te raken. Zij probeert dit op een 'natuurlijke' manier... dus zonder operatie. Haar gewicht ligt op dit moment (nog) beneden het mijne. Er is een concurrentiestrijd gaande.. ergens gunnen we het elkaar dat het afvallen zo goed gaat, maar ergens ook helemaal niet. Zij zal balen als ik haar voorbij zal gaan en ik kan het niet uitstaan dat zij al veel meer gewicht kwijt is dan ik. Het voelt weer als vroeger..... 

Gisteren zag ik mijn vriendin D., die vorig jaar een operatie heeft ondergaan. Zij is inmiddels zo'n 40 of 50 kilo kwijt. Het vet lijkt bij haar te smelten. Ze kan, net als ik, goed eten en wordt ook praktisch nergens misselijk van. Zij valt nog steeds af. Gisteren zijn we gaan zwemmen en zag ik haar in badpak. Wow, ze zag er zo goed uit. Ik heb haar altijd als forse vrouw gekend. Wat een verandering. Van maatje 52 naar maatje 40. Ik hoop dat ik haar voetstappen zal kunnen volgen. Volgend jaar hoop ik ook een kleiner badpak te kunnen dragen!

Ben ook op controle geweest bij de huisarts. Elk jaar word ik volledig onderzocht, vanwege het feit dat ik diabeet ben. Nu waren alle waarden keurig. Mijn cholesterol was goed, mijn suiker was gedaald, mijn bloeddruk was goed (zelfs laag) en de huisarts was heel tevreden over mijn gewichtsverlies. De huisarts heeft zelfs geadviseerd om een van mijn pillen voor hoge bloeddruk te veranderen. Dat wil zeggen dat ik nu nog maar een van de vijf pillen hoef te slikken. De laatste pil wil ik ook nog van het 'menu' hebben. Misschien over een poosje... Wat voelde het goed om de deur uit te lopen met het 'stempel' gezond in mijn portefeuille. Dat ik dit resultaat in zo'n korte tijd zou halen, dat had ik niet gedacht. Nu nog een gezond BMI en dan ben ik helemaal tevreden!

dinsdag 2 september 2014

De eerste versnelling...


Gewicht: 113 kg
Yeah, I did it! Samen met een vriendinnetje naar de sportschool geweest. Ik zag er zo verschrikkelijk tegenop! Eenmaal binnen echter is het heerlijk om bezig te zijn. En zeker na afloop voel je je goed. Ik weet nu weer hoe het 'vroeger' was.

Er was ooit een tijd dat ik sporten helemaal geweldig vond. Hardlopen, basketbal, volleybal, jazzdance, aerobic, krachttraining, cardio, zwemmen, fietsen, wandelen, hiken.... noem maar op. Ik was overal voor in. Waar is toch die tijd gebleven?


Diep in mijn hart ken ik nog steeds een verlangen. Ik realiseer me dan ook dat het mijn overgewicht is dat mij tegen heeft gehouden. Sporten met vier zakken aardappels van 10 kg aan je heupen valt dan ook niet mee. 

Ik ben nog steeds geen fan van de sportschool. Liever ben ik buiten en geniet ik van frisse lucht (en zon). Een van mijn doelen is om sporten in de sportschool leuk voor mezelf te maken. De leuke kant van de sportschool zal gaan uitstijgen boven de niet-leuke kant.... Het is een kwestie van het voor de gek houden van je brein. Ik ben ervan overtuigd dat dit moet lukken!

Hoe laat ik nu die weegschaal doorslaan naar de positieve kant? Door eerst te beseffen wat nu de positieve effecten zijn van de sportschool. Ik praat dan niet over de toekomst, maar over het nu, het heden. 

Ik heb zojuist gesport en
* ik voel me heerlijk
* ik heb meer energie
* ik heb een gezellige tijd gehad met mijn vriendinnetje
* ik heb gelachen
* ik heb me kunnen ontspannen
* ik heb nieuwe mensen leren kennen
* ik heb mijn comfortzone verlaten
* ik ben trots op mezelf
* ik heb calorietjes verbrand
* ik heb mezelf overwonnen

En dit is nog maar mijn eerste versnelling. Vanochtend niet meer gedaan dan wat cardio-training. Ik zal in de toekomst meer tijd nodig hebben om ook wat krachttraining erbij te doen. Voorlopig echter sporten in de eerste versnelling, totdat mijn buik volledig genezen is en het geen kwaad kan als ik mijn buikspieren weer ga gebruiken.

Ik kijk er naar uit!

maandag 1 september 2014

Een gedachte tussendoor


Gewicht: 113,4 kg


Het is misschien saai dat ik er weer over begin, maar sinds twee weken val ik geen ons meer af. Integendeel ik kom zelfs bij! En hoewel het advies in het ziekenhuis is om niet zo bezig te zijn met afvallen, lijnen en eten - het vooral los te laten, merk ik dat ik dat dus niet zo maar kan. Deze onderwerpen hebben zo lang deel uitgemaakt van mijn gedachten, dat ik het niet zo maar aan de kant kan zetten. Daarnaast heb ik de operatie niet voor niets gedaan en leefde ik in de veronderstelling dat ik ooit weer maatje 42 aan kon. Niet zo gek dus dat het niet afvallen een tegenvaller is.

Tijdens de voorlichting in het ziekenhuis werd gezegd dat het heel normaal is als je een poosje stil staat (in gewicht) of zelfs wat bijkomt, maar dat dat al zo snel zou komen, had ik niet verwacht.

Ergens maak ik me zorgen, terwijl ik weet dat dit geen zin heeft. Er zal niets veranderen door me druk te maken over iets wat je verder niet meer in de hand hebt. O ja, ik zou natuurlijk nog minder kunnen gaan eten, maar daarmee doe ik mezelf tekort. Een vette no-no dus!

Het enige dat resteert is proberen wat meer structuur in mijn leven aan te brengen. Sinds het laatste half jaar is er geen sprake meer van structuur. Mijn slaapritme is verstoord en een beweegpatroon zit er ook nog niet in. In plaats van me druk te maken over afvallen en een eetpatroon, kan ik me beter focussen op mijn slaap- en beweegpatroon. 

Dit is slechts een kleine gedachte tussendoor. In de hoop dat ik later terug kan kijken met een smile. Beseffende dat niet alles gaat zoals je graag zou willen. En dat geduld een schone zaak is. 

dinsdag 26 augustus 2014

Veranderingen


Gewicht: 112,7 kg

Gisteren een stevige wandeling gemaakt. Gewoon hier in de omgeving. Even langs een vriendinnetje gelopen die jarig was om een bosje bloemen te brengen. En even langs de sportschool om mijn pasje op te halen. Ik ervoer drempelangst......

Ik zie namelijk enorm op tegen de eerste keer sporten. Hoewel ik besef dat iedereen met zichzelf bezig is, heb ik het gevoel dat iedereen naar mij kijkt. En hoewel ik besef dat de meesten respect hebben voor 'dikke mensen' die in beweging komen, ken ik gedachten dat men kijkt naar mijn dikke buik, billen, etc. Een vorm van hoogmoed... (zucht).

Vanochtend stapte ik (te) laat uit mijn bed. Mijn eerste neiging was om zo snel mogelijk mijn ontbijt naar binnen te werken om tijd in te halen. Zo ging het in het verleden. Een boterham had ik binnen 5 minuten gesmeerd en naar binnen gewerkt. Drinken sloeg ik dan bij voorkeur over om zo snel mogelijk aan de slag te gaan met de alles wat ik die dag nog wilde doen. Vanochtend realiseerde ik me dat die tijd voorbij is. Een boterham wordt vanaf nu met aandacht gegeten. Kleine hapjes, goed kauwen.... zo niet - dan komt me dat duur te staan. Als het ontbijt geen zachte landing maakt, dan stuitert alles weer naar boven en is het onmogelijk om het voedsel binnen te houden. 

Even had ik de neiging om het drinken over te slaan. Een zachte stem van binnen echter maande me om beter voor mezelf te zorgen. Per dag heb ik minimaal een liter vocht nodig. Voor een klein maagje is dat veel om te verwerken. Dus is het handig als je de liter over een dag verspreidt. Drinken direct na de boterham is ook geen haalbare kaart. Daar moet echt wat tijd tussen zitten... ook in verband met de 'zachte landing'. Al met al betekent dit dat een ontbijt nu geen 5 minuten duurt, maar minimaal 20 minuten. Dat betekent dat onbewust eten niet meer kan, maar dat ik tijdens het ontbijt volledig in het NU ben. (Mijnheer Eckhart Tolle klapt nu in zijn handjes..).

Kleine veranderingen.... die mij wel goed doen. Niet alleen omdat mijn levensstijl verandert, maar vooral doordat ik me meer en meer bewust wordt van het feit dat ik in het verleden niet zo best voor mezelf gezorgd hebt. Dit is begonnen in de tijd van mijn moederschap, immers de kinderen gingen altijd voor en nu de kinderen de deur uit zijn, is verandering moeilijk omdat je het al zo lang niet gedaan hebt. 

Waarschijnlijk is het niet alleen de maagverkleining, maar ook het feit dat ik in de overgang zit dat deze gedachten me meer en meer bezig houden. Wat dat betreft is het een schitterende tijd... Mijn schoot is weliswaar niet meer vruchtbaar, maar uitgebloeid ben ik nog lange na niet. Ik heb het gevoel dat ik nu pas tot ware bloei kom. Dat ik nu pas tot de ware kern kom van wie ik ben. Ik ben niet langer meer de moeder van.... of de vrouw van.. , zoals ik vroeger de dochter van.... of de zus van... was. Nee, ik ben nu vrouw... of men mij nu kent bij mijn voornaam of niet. Dat is niet belangrijk. Wat dat aangaat voelt het alsof ik ook hier een zachte landing heb gemaakt. Ik stuiter nog wel een beetje onwennig. Weet nog niet precies welke kant ik op zal gaan... Maar welke weg ik ook kies, vanaf nu weet ik dat het een weg is die ik bewust gekozen heb en dat ik de weg afleg op mijn manier, zodat ik aan het einde van de weg, net als Frank Sinatra kan zeggen: 'I did it my way'. 

zondag 24 augustus 2014

Aangekomen....


Gewicht: 112,9

Een van de adviezen van het ziekenhuis was om niet iedere dag op de weegschaal te gaan staan. Wegen wordt dan een obsessie. Het afvallen ging in het begin zo hard, dat ik het echt niet kon laten om elke dag even te kijken hoeveel ik nu weer kwijt was. 

Vanochtend was het echter schrikken geblazen, want in plaats van afvallen was ik bijna een kilo aangekomen in twee dagen tijd. De eerste reactie was dan meteen: 'O jee - wat heb ik gegeten?', maar toen het gezonde verstand het overnam, begreep ik dat het lichaamsgewicht ook wel eens stilstaat en dat het heel normaal is dat het gewicht schommelt.

Na al het gepureerde voedsel begin ik nu voor het eerst 'normaal' te eten. Zes keer per dag een klein beetje. Boterhammen, aardappels, groenten, fruit, vlees, kaas, melk... (jak). Een van de dingen die ik nog niet heb uitgeprobeerd is ei. Normaal eten betekent nog steeds met beetjes eten. Ik besef echter dat ik iedere dag weer wat meer leer eten en dan is het natuurlijk best normaal als er weer wat gewicht aan komt.

Mijn broek, maat 48, past echter nog perfect. Hij is inmiddels al wat wijder aan het worden. Maat 46 hangt al klaar, maar daar pas ik echt nog niet in. Dan zal er nog minimaal een kilo of zes, zeven af moeten. Mijn maat zegt mij op dit moment meer dan het gewicht in kilo's. Houd ik wat meer vocht vast, dan zal ik minder afvallen. 

Ik ben, na vorige week, gelukkig niet meer misselijk geweest. Ik heb zelfs een klein beetje chinees gegeten, zowel met nasi als met bami en dat ging prima. Al waren mijn ogen weer groter dan mijn maag. Ik heb namelijk continue het gevoel dat ik net als 'vroeger' (de tijd voor de operatie) kan eten, maar dat is natuurlijk niet zo. Het is een continue voelen wat de status van je maagje is. En zoals ik al schreef is het voelen van en in mijn lijf voor mij een nieuw leerproces. 

Ik heb me inmiddels opgegeven voor de sportschool, hier in de omgeving. Ik heb een planning gemaakt van mijn sporttijden. Ik ben voornemens om hier prioriteit aan te geven. De vraag is of mijn lijf het sporten al toelaat. Als ik het niet probeer, dan weet ik het niet. Als het goed gaat, dan weet ik dat ik een sprong voorwaarts gemaakt heb. Niet alleen op lichamelijk gebied (de heling van de operatie), maar ook op geestelijk gebied (de nasleep van de depressie). 

Zo vervelend als dat het jaar 2014 voor mij begon, des te beter hoop ik het jaar uit te gaan. Met een nieuw lijf, positieve gedachten en heel veel energie.  

vrijdag 22 augustus 2014

Sporten


Gewicht: 112,2 kg

Gisteren stond mijn gewicht even stil. Het lichaam moest even bijkomen, denk ik. Maar na een dag lopen in de Efteling, was er vanochtend bijna een kilo af. Het afvallen gaat dus gestaag door. Ik vind het zelf iets te hard gaan en toch ben ik blij met ieder onsje dat ik zie smelten.. Het lijkt een grote volksverhuizing. De familie Pond vertrekt met bosjes. Ik heb ze al eens eerder de deur uit gezet, maar ze wisten toch stiekem via de achterdeur weer binnen te komen. Zie blog. Deze keer is het afscheid voorgoed!

Dat het niet altijd even goed gaat was wel duidelijk. Ik was iets te vroeg begonnen met het afbouwen van gepureerde voeding, zodat ik voor mijn daagje uit van gisteren crackers kon meenemen in plaats van pap. De eerste avond verliep het redelijk goed (op de vla na dan), maar de volgende avond ben ik dood- en doodziek geweest. Hoewel ik de broccoli zacht gekookt had, was het blijkbaar toch niet goed te pruimen voor mijn maagje. Een hele avond overgeven alsof ik buikgriep had. Nee, niet gezellig. Nadat ik mijn vriendin, die zelf ook een bypass heeft ondergaan, consulteerde, kreeg ik als antwoord: ''Welcome to the club" - met andere woorden, dit zal mij vaker te wachten staan. Enfin, een goede leerschool. Misschien toch maar wat minder eigenwijs zijn en weer even de instructies opzoeken van het ziekenhuis.

Ik heb mezelf twee tot drie weken rust gegund. Dat betekent dat ik volgende week toch echt uit mijn comfortzone zal stappen en zal beginnen met twee keer in de week te sporten. De andere dagen zal ik invullen met een wandeling. Ik verwacht dat mijn conditie momenteel bijzonder slecht is. Een reden om tegen het sporten op te zien. Ik weet echter ook hoe snel je lichaam weer mee werkt en dat de conditie in no time weer opgebouwd is. Het is even afzien en wat pijn lijden (spierpijn), maar ik kan mezelf ook weer vol trots in de ogen kijken. 

Zodra de wondjes helemaal dicht zijn, ga ik misschien ook weer zwemmen. Al is het maar een keer per week. Dit alles in de hoop dat mijn vel niet zal gaan hangen. In de hoop dat mijn spieren weer voller worden en dat mijn hart en longen weer functioneren als een jonge blom. Uiteindelijk zal ik dan ook mijn lievelingssport kunnen oppakken: joggen/hardlopen. Daar kijk ik nog het meest naar uit. Al gaan we nu wel net het verkeerde seizoen tegemoet. Lopen in de sneeuw is niet meteen mijn idee van joggen. 

Allemaal goede voornemens... nu nog doen! Ik ben de kapitein van mijn eigen schip, dus ik bepaal.... 

dinsdag 19 augustus 2014

Ik heb er zin in...


Gewicht: 113,6
(BMI 36,5 - was 40)

Het afvallen gaat gestaag door. Morgen is het twee weken geleden dat ik ben geopereerd. Tel daar twee weken bij op van het voortraject - het koolhydraatarm dieet - dan ben ik toch in vier weken tijd bijna 11,5 kg afgevallen. Normaliter kon ik blij zijn als ik in een maand tijd twee kilo verloor.

Ik vind zelf dat je het nog helemaal niet kan zien, maar mijn kledingmaat geeft duidelijk aan dat ik niet alleen gewicht kwijt raak, maar dat de centimeters ook smelten. Broeken, maat 48, kan ik met gemak aan. Sommige zitten zelfs al los om mijn billen.

Ik merk het als ik in of uit mijn autootje stap. Zo vlot als dat nu gaat, dat kon ik me een maand geleden nog niet voorstellen. Ik merk het ook als ik de trap op of af loop. De verloren 10 kg is goed te voelen. Ik merk het als ik buk. Het bed uitstappen gaat ook veel lichter en zo ook als ik van de bank omhoog kom. Een maand geleden was dat nog een 'genante' vertoning. Nu spring ik als een jonge atleet op.

Ik verheug me erop om nog maar twee cijfers op de weegschaal te zien. Ik heb me voorgenomen om dan weer te starten met hardlopen. In de hoop dat ik deze keer geen blessures oploop. Het is de bedoeling dat ik nu al begin met wandelen, om weer wat conditie op te bouwen. Tot op heden heb ik dat nog niet gedaan. De narcose heeft er bij wel ingehakt (of is het nog een restant van de depressie). Ik voel me vermoeid en slaap nog steeds veel. Ik geef er nog even aan toe, want ik weet dat dit over gaat. 

Ergens deze week word ik 53. Ik ken spijtgevoelens dat ik niet eerder deze operatie heb laten doen. Ik heb het gevoel dat ik zoveel 'gemist' heb. Mijn overgewicht heeft me weerhouden van uitdagende activiteiten. Ik heb zelfs, volgens mijn gedachten, mijn kinderen tekort gedaan. Zo wilde ik niet met de kinderen gaan zwemmen, omdat ik niet graag in badpak gezien wilde worden. Balspelen op het strand of sporten in het algemeen. Ik vond het verschrikkelijk als ik na 10 minuten al stond te hijgen. En zo kan ik nog veel meer beschrijven als ik dat zou willen, maar weet je... het is verleden tijd. Ik kan het niet meer veranderen. Het is nou eenmaal gebeurd.

Wat ik wel kan doen is er zijn voor mijn kleinkinderen. Ik ga wel met hen zwemmen, sporten, hiken... oma is overal voor in. Wat ik wel kan doen is vanaf nu genieten van alles wat ik heb laten liggen onder de noemer 'ik ben te dik..'. Nee, dik zijn is vanaf nu voorbij. Ook als de weegschaal mocht blijven steken. De kans zit er wel in. Uiteindelijk is deze operatie een hulpmiddel. Maar zelfs dan... mijn gewicht mag nooit meer een reden zijn om dingen die je leuk vindt, niet meer te doen. 

Ik zal trouwens blij zijn als mijn huisarts weer terug is van vakantie. Mijn bloeddruk blijft aan de lage kant. De medicijnen voor hoge bloeddruk slik ik al zo'n 14 jaar. Ik kan er niet zo maar mee stoppen. De medicijnen voor diabetes slik ik niet meer en mijn suikergehalte blijft continue rond de 7,5 mmol. Nog iets te hoog, maar volgens de internist zal deze nog zakken als het gewicht afneemt. 

Verder voel ik me goed. Ik ben gisteren afgestapt van het gepureerde voedsel. Eigenlijk iets te vroeg. 's Middags mijn eerste cracker met smeerkaas en dat viel prima. Zolang ik de tijd maar neem om goed te kauwen. En 's avonds rijst met kalkoen en een (achteraf gezien iets te hete) saus. Ook dat viel goed. Een paar uur later nam ik vanillevla (calcium) en dat viel helaas niet goed. Ik ging misselijk naar bed. Misschien waren mijn ogen iets groter dan mijn maag (letterlijk!). Enfin, ik zal alles moeten uitproberen. Er zal voedsel zijn dat ik goed kan verdragen en ander voedsel dat ik vanaf nu beter uit de weg kan gaan. Het zij zo. 

De wondjes zijn ook goed genezen. Vanavond de laatste prik tegen trombose. Mijn buik zit onder de blauwe plekken. Over een week zal dit ook wel weg zijn. Daarnaast heb ik mijn steunkousen inmiddels ook al uitgedaan. Bijna is alles weer normaal....

Er gebeurt nogal wat in mijn leven. Het lijkt alsof ik met deze gastric bypass opnieuw mag beginnen. En het gekke is, nu ik mijn jasje met vet verlies, lijkt het alsof ik mezelf 'opschoon'. Het uit zich ook in mijn huis. Afgelopen weekend hebben hubbie en ik de kamer veranderd en alles is schoongemaakt. Elk hoekje hebben we gehad. Mount Washmore, ofwel mijn berg wasgoed is er door gedraaid en het lijkt alsof de hoeveelheid huishoudelijk werk beter behapbaar is. 

Ik weet niet of het herkenbaar is, maar als mijn hoofd 'op orde' is, dan uit zich dat in mijn huis. Dan is mijn huis ook weer meer leefbaar, schoner en gezelliger.
En andersom werkt het ook. Als mijn huis opgeruimd is, dan lijkt er ook meer plek in mijn hoofd. 

Enfin, de status quo op dit moment is dat ik weer zin heb om een en ander weer op te pakken. Ik heb zin om naar buiten te trekken. Ik wil weer genieten, ik wil bewegen, ik wil onder mensen zijn, ik wil studeren, ik wil lezen, ik wil hobby-en, ik wil koken, ik wil weer naar school (opleiding), ik wil werken, ik wil.. ik wil... ik wil....  LEVEN!

vrijdag 15 augustus 2014

Heb ik dit?


Word ik zojuist door het ziekenhuis gebeld om te melden dat in de wc/douche-ruimte die ik gebruikt heb na mijn operatie, een verhoogde besmetting van het legionella-bacterie in het water is gevonden. 

Ik heb behoorlijk wat tijd doorgebracht in deze doucheruimte en op de laatste dag heb ik een uitgebreide douche genomen. De kans is dus groot dat ik de nevel heb ingeademd. Al is er een patient voor mij in de douche geweest en waren de leidingen al wat meer doorgespoeld toen ik ging douchen. Maar goed, de lucht in de douche bevatte waarschijnlijk toch wel de bacterie. 

De incubatietijd ligt tussen de 2 en de 18 dagen. Dat wil zeggen dat als ik deze week niet grieperig wordt, niet ga hoesten of koorts krijg, dat alles wel met mij zal zijn. 

De veteranenziekte, zoals legionella ook wel genoemd wordt, komt het meest voor bij mensen die alcohol gebruiken, roken of wiens weerstand niet goed is. Ik zou kunnen horen bij de laatste groep, vanwege de operatie. Ik voel me echter goed, misschien nog wat moe, maar ik heb het idee dat mijn weerstand redelijk goed is. Ik ga er maar vanuit dat ik sterker ben dan de legionella-bacterie!

Dag 10: Een maatje kleiner...

Gewicht: 115 kg

Vanochtend heb ik de eerste mijlpaal bereikt. De eerste 10 kg is er nu echt af. Dat wil zeggen dat ik 20% van mijn overgewicht ben kwijtgeraakt. 

Vanaf 2011 houd ik mijn gewicht bij in een boekje en toen ik dit doorbladerde viel me op dat ik nooit onder de 117 kwam. Lijnen of niet-lijnen, mijn lijf hield dit gewicht als grens aan. Ik zit daar nu 2 kg onder!

Ik ga er vanuit dat elke 10 kg een maatje minder betekent en dat heb ik vanochtend uitgeprobeerd. De spijkerbroek die ik al heel lang niet meer aan kon, kan ik nu aan! Een maatje 48....

Maatje 50 houdt in dat je toch echt naar de grote maten-afdeling moet. Maatje 48 wil je nog wel eens vinden in de gewone maten-winkels. Nog mooier wordt het als je maatje 46 hebt, want dan wordt het nog makkelijker. En dat is waar ik nu voor wil gaan!

Mijn einddoel is maatje 40/42, al zou ik ook al heel tevreden zijn met een maatje 44. 

woensdag 13 augustus 2014

Dag 8: Getemperde verwachtingen


Gewicht: 115,6

Een week geleden lag ik in een ziekenhuisbed, bij te komen van een operatie. De tijd gaat zo verschrikkelijk snel. Mijn lijf heeft zich dusdanig hersteld dat ik me haast ga afvragen of ik wel geopereerd ben. 

Voor mij heeft het goed uitgepakt. Helaas ligt een goede kennis van mij opnieuw in het ziekenhuis. Zij was twee dagen eerder geopereerd en hoewel de operatie goed geslaagd was, zijn er op dit moment toch wat complicaties. Zo zie je maar... elk lichaam is anders.

Al voor de operatie was ik me bewust van wat er zoal fout zou kunnen gaan. Naast de algemene gevaren van een operatie, kunnen er problemen ontstaan binnen de maag. De naden kunnen lekken of er kan een abces ontstaan. Ik heb gelezen over een dame wiens lichaam nog langer weigerde om voeding op te nemen. Zij ging in een jaar tijd van obese naar anorexia. Ik las over vrouwen die de operatie ondergingen en slechts 5 kg afvielen... ik heb gelezen over vrouwen en mannen met haaruitval en zo kan ik nog wel even door gaan. Al deze verhalen maakte dat mijn verwachtingen wat getemperd werden. 

Dat afvallen vanaf nu vanzelf zal gaan is een mythe. Ik persoonlijk vind het hard werken. Sowieso ken ik haast geen hongergevoel en moet ik zelf de discipline hebben om zes keer per dag wat te eten en vooral goed te drinken. Daarnaast is mijn 'hoofdhonger' nog steeds niet over en heb ik nog steeds de discipline nodig om niet verkeerd te eten. En daarbij komt dat ik vanaf nu mindfull zal moeten leren eten. De tijd ervoor nemen en met aandacht eten, anders gaat het niet goed.Iets wat ik mezelf echt nog moet aanleren.

Maar je hoort mij niet klagen. Ik sta nog steeds achter mijn beslissing. Ik voel me goed. De minus (bijna) 10 kilo kan je dan misschien nog niet zien, maar ik voel het wel! Van de vijf tabletten die ik dagelijks nam, zijn er nog twee over. Ik ben reuze dankbaar dat ik de gelegenheid gekregen heb om weer opnieuw te beginnen. Deze week nog babyvoeding, maar vanaf volgende week geen gemalen voedsel meer, maar in vijf dagen tijd ga ik weer zelf kauwen en uitproberen waar mijn maag nog tegen kan en wat ik beter kan laten staan.

Vanaf vandaag schrijf ik waarschijnlijk ook niet meer dagelijks. Alleen dan als ik iets te melden heb. Vrees dat het anders wat saai gaat worden. 

dinsdag 12 augustus 2014

Dag 7: De hele dag bezig met eten

Sensibel balans
Gewicht: 115,8

Het lijkt alsof het lichaam zich nu wat stabiliseert. Ben vandaag ook niet meer afgevallen. Maar goed ook, want ik vond het wel heel erg snel gaan. Mijn wondjes genezen goed en mijn maag lijkt zich aardig aan te passen. Soms verkrampt ze een beetje; voor mij een teken dat de hap of te groot was of de happen te snel. Mijn lichaam 'hikt' ook niet meer als ik diep adem haal. Nee, het is bijna weer 'mijn' lijf, maar dan minus (bijna) 10 kg.

Het klinkt misschien raar voor iemand die een BMI en gewicht heeft dat nog steeds valt onder de noemer obese, maar waar ik wat moeite mee heb is dat ik de hele dag bezig ben met eten. Je zult misschien lachen als je dit leest, maar je moet weten dat eten voor mijn operatie niet hetzelfde was als wat het nu is. 

Voor mijn operatie was eten niet belangrijk..... Ik kon soms met gemak maaltijden overslaan, met het gevolg dat de volgende maaltijd dit tekort weer compenseerde. Een teveel aan eten dus. In principe was ik te weinig bezig met eten als voeding; eten betekende vulling. Het was altijd voorhanden, waardoor ik mijn honger altijd kon stillen, zowel de honger vanuit mijn maag als de honger vanuit mijn hoofd.

Het klinkt raar, maar voor mijn operatie was eten vaak iets wat 'moest' - het liefst had ik eten willen schrappen uit mijn leven. Behalve dan het eten wat ik deed met vrienden of met mijn complete gezin. Eten ervoer ik als een last... dat lastige lijf ook, dat altijd weer wat wilde hebben.

Het tegenstrijdige is dat ik, op momenten dat ik niet onder druk stond, koken juist heel erg leuk vond. Nieuwe recepten uit proberen. Niet dat ik zo'n goede kok was, maar soms kon ik smaakvolle gerechten op tafel zetten. Nog gekker was het dat ik, in de tijd dat ik heftig lijnde, de lekkerste gerechten of baksels kon neerzetten voor mijn hubbie, waar ik zelf dan geen hap van nam.

Afgelopen week ben ik geconfronteerd met een klein maagje, dat niet veel kon eten. Op dit moment eet ik nog voorgeschreven voedsel, zoals pap, gepureerd fruit en gepureerde warme maaltijden. Het is juist doordat ik weinig kan eten dat ik wel nadenk over wat ik ga eten, zodat ik het lichaam de juiste voeding geef. Ik doe veel langer over een maaltijd dan voorheen en daarnaast is het het beste dat ik 6 keer per dag wat eet. Dit veroorzaakt nu het gevoel alsof ik de hele dag met eten bezig ben.

Ik weet dat het op den duur een ritme gaat worden en dat ik er niet verder over na zal denken, dus het komt wel goed, maar op dit moment word ik nog in beslag genomen door 'eten' en zoek ik balans.

maandag 11 augustus 2014

Dag 6: Gedachten foppen...

1986 - mijn 1 1/2 jarige zoon en ik

Gewicht: 115,8 kg

Ook vandaag was mijn bloeddruk voor mijn doen erg laag. Ik voel het in mijn hoofd en lijf. Ik sta niet helemaal vast op mijn benen. Heb neiging tot wegzakken of flauw vallen. Voelt niet lekker.... 

Mijn huisarts is met vakantie. Het ziekenhuis verwijst me in eerste instantie naar een vervangend arts, omdat hij/zij mijn gegevens kan inzien. De vervangend arts maakt zich er niet al te druk over. "Lage bloeddruk kan geen kwaad..." - O nee, ook niet als je alleen thuis bent en steeds neiging hebt tot flauw vallen. Lijkt me niet erg verantwoord. Enfin, uiteindelijk nam ze de beslissing om een van de twee medicijnen te laten vervallen. Laten we hopen dat dit helpt. Heb ook mijn eigen verantwoording genomen; mijn zus komt vanmiddag langs. Ben vanmiddag dus niet meer alleen.

Verder gaat het goed met me. Ik eet met regelmaat en probeer zo veel mogelijk te drinken, inclusief de bouillon voor het zoutgehalte.

Waar ik vandaag aan moest denken is hoe ik er 10/20 jaar geleden uitzag. Ik was sportief en slank. Ik zal rond de 70 kg gewogen hebben en toch stond ik vaak voor de spiegel omdat ik mezelf 'zo dik' vond. Ik vond dat ik dikke billen had en een buikje. Soms maakte zich er een schaamtegevoel van mij meester, vooral als ik me vergeleek met mijn buurvrouw die zoveel 'slanker' was nog dan ik. Dit schaamtegevoel zorgde ervoor dat ik ging lijnen. De ene keer het brooddieet, de andere keer het Mayo-dieet, om vervolgens van een 1000 caloriendieet over te stappen naar een 0-caloriendieet (onder controle van een arts). 

Als ik de foto's van toen terugkijk dan kan ik totaal niet begrijpen hoe mijn gedachten mij er zo van hebben kunnen overtuigen dat ik te dik was. Zelfs nadat ik de ziekte van Pfeiffer had gehad (6 maanden thuis geweest en zoveel afgevallen dat ik op een anorexiapatient leek) vond ik nog dat ik te dik was. Ik was  18 jaar in die tijd en moet onder de 60 kg gewogen hebben. En nog was ik niet tevreden. 

Misschien is het goed om voor mezelf te onthouden dat niet alles is wat ik denk dat het is. Mijn gedachten foppen me. Het is goed te onthouden om mijn gedachten dus te checken en mezelf af te vragen naar wiens maatstaven iets al dan niet goed is. Misschien is het goed om voor mezelf niet altijd die lat zo hoog te leggen en meer te luisteren naar mijn lichaam. Wat zij goed vindt is beter voor me, dan wat ik vind dat ze moet zijn. 

Het is voor mij belangrijker om me bezig te houden met mijn gezondheid, dan met mijn gewicht. Al kan ik 'het afvallen' niet helemaal uit mijn systeem krijgen.  Een gezond BMI houdt immers in dat er nog zo'n 40 kg af moet. Ik kom er niet om heen dat gewichtsverlies mij zal helpen bij het creëren van een gezond lichaam. Zo merk ik bijvoorbeeld al dat ik nu al een stuk 'lichter' de trap op en af loop. Zo'n goed gevoel!

Mijn gedachten nu hebben nog steeds de neiging om te oordelen over mijn overgewicht en/of mijn lijf. Het feit dat ik de stap heb genomen om drastisch in te grijpen maakt dat mijn gevoelens nu wat 'uit hun doen zijn'. Ik zit in een fase dat de positiviteit het wil overnemen van al die negatieve klanken. Dat creëert wat verwarring. De positieve klanken zijn echter van harte welkom. Dat is wat ik wil zijn, dit is wat ik wil horen in mijn hoofd. De acceptatie.... het is goed zo! En 'Het is wat het is - en ook dat is goed zo'. 

Zo, nu snel de douche in (wat ik een beetje eng vind, gezien mijn bloeddruk) - maar goed, ik zou niet willen dat mijn zus mij een 'stinkdier' vindt..  Als dat zo is, zal ze dat niet onder stoelen of banken steken.... (smile) en dat willen we niet!