zaterdag 21 maart 2015

Vergelijken brengt onzekerheid



Gewicht: 95,4 kg

Zoals ik al schreef wilde mijn gewicht maar niet zakken. Ik zat weer 'op een plateau'.... Erger nog, ik zag mijn gewicht zelfs met een ons of 6-7 stijgen. Ik werd er niet echt vrolijk van. 

Door omstandigheden ben ik  in de afgelopen weken even niet bezig geweest met gewicht, maten, eten of kwantiteit van sporten. Andere prioriteiten maakten dat mijn weegschaal alleen maar stof vergaarde. Het verraste me dan ook toen ik eergisteren ontdekte dat ik toch weer wat gewicht kwijt was.

Het gaat eigenlijk niet hard genoeg naar mijn zin. Verstandelijk weet ik dat dit onzin is, want in een half jaar tijd ben heb ik toch maar mooi een vestje van bijna 30 kilo uitgedaan. Het is dat ik mezelf vergelijk met anderen, die zoveel meer kwijt geraakt zijn dan ik in dezelfde periode. Niet dat ik afgunstig ben, maar het doet me wel wat als ik hoor dat anderen al maatje 38 of 40 aan kunnen, terwijl ik blijf hangen tussen de 44 en 46. Ik vertel mezelf dat ik af kom van maatje 50 of 52 en dat ik best trots mag zijn op mezelf. (Hee, laten we aandacht hebben voor dat halfvolle glas in plaats van dat half lege glas!). 

Jezelf vergelijken met anderen heeft, in mijn geval, nog nooit geluk gebracht. Of de ander doet het beter dan ik, is mooier dan ik, is rijker dan ik, is getalenteerder dan ik.... en neig ik tot negatieve gedachten over mezelf. Maar zijn de rollen omgekeerd, dan is er de valkuil van hoogmoed. En daar word ik ook niet gelukkig van.

Waarom vergelijk ik mezelf eigenlijk met anderen? Ik weet toch dat iedereen uniek is. Ik ben de ander niet en de ander is mij niet. Zijn/haar worsteling is niet de mijne en mijn worsteling is niet van hen. Ik weet dat vergelijken zinloos is. En toch doe ik het.

De enige positieve reden die ik kan verzinnen is dat als ik naar een ander kijk (zonder mezelf te vergelijken), ik gemotiveerd raak, dat ik geïnspireerd raak, dat ik kan afkijken en leren, omdat ik zelf niet op het idee gekomen zou zijn. En als de rollen omgekeerd zijn, dan betekent kijken naar een ander: hoe kan ik het ook anders doen? En in sommige gevallen: hoe kan ik je helpen?.... Op deze manier zou kijken naar een ander me wel geluk kunnen brengen. 

Typisch ook, althans in mijn geval, dat als ik mezelf vergelijk met anderen, ik bijna altijd kijk naar degene die het zoveel beter doen dan ik. Dat er anderen zijn die gelijk zijn aan mij of het minder doen dan ik, dat wenst mijn brein niet te willen registeren. Hmmm.... oops, dat zegt natuurlijk wel wat over mijn persoontje! 

Alleen al het feit DAT ik mezelf vergelijk met anderen, getuigt al van een mate van onzekerheid. En nee, ik vind dit niet fijn te concluderen over mezelf. Ik vind het niet fijn om er voor uit te durven komen dat ik onzeker ben. Tegelijkertijd heb ik het inzicht verworven dat vrijwel IEDEREEN onzeker is. Uitzonderingen daargelaten, maar geloof me, zij kampen met (persoonlijkheids-)stoornissen waar onzekerheid peanuts bij is. 

Onzekerheid... ha! Ik zou er een boek over kunnen schrijven. Elke verandering in mijn leven bracht onzekerheid met zich mee. Verhuizing, huwelijk, een baby... een andere school, nieuwe vriendinnen... noem maar op... Zelfs mijn 'overgang'. (.. al moet ik erbij vertellen dat de overgang mij over een grens getild heeft waar onzekerheid niet langer meer zo onzeker is. Maar dat is weer een ander onderwerp...). 

Het positieve van het hele verhaal is, dat elke onzekerheid me heeft laten zien waar mijn kracht ligt. Elke onzekerheid maakte dat ik een deel van mij leerde kennen, dat ik niet wist dat ik het in me had. En onzekerheid maakte dat ik in sommige situaties op mijn hoede was en dat heb ik mogen ervaren als bescherming.

Een verhuizing betekende dat ik ergens opnieuw moest beginnen. Ik moest uit mijn comfortzone stappen, loslaten wat ik al jaren kende en een nieuw pad inslaan. En ik heb het volbracht... meerdere keren in mijn leven. Dat gold ook voor mijn huwelijk, een andere school en andere soorten ervaringen. 

De onzekerheid als moeder was, denk ik, wel de heftigste. De verantwoordelijkheid voor zo'n klein, hulpeloos wezentje dat in jouw armen ligt... een verantwoordelijkheid voor minimaal 18 jaar... en dat alles zonder gebruiksaanwijzing... And I did it again... weliswaar met vallen en opstaan, met gemaakte fouten en tekortkomingen. Ik wist toen niet wat ik allemaal in me had. Zoveel talenten die het daglicht aanschouwden... 

Vergeleken met anderen.... 

o nee - dat zouden we niet meer doen!

zondag 1 maart 2015

Melk goed voor elk?



Gewicht: 96,2 kilo

Al weken blijf ik hangen op dit gewicht. De ene keer een pondje meer, dan weer wat onsjes minder. Waar ik naar uitkijk is dat ik de 95 passeer. Het zou voor mij een nieuwe mijlpaal betekenen. Op naar de 90. Het wil maar niet lukken. 

Het is niet zo heel gek, want afgelopen maand heb ik heel onregelmatig gegeten en veel te weinig gedronken. Drinken is voor mijn kleine maag ook een hele klus. Mijn maag kan niet meer dan twee tot drie slokken per keer verdragen. Dan is het weer wachten om vervolgens weer een paar slokken te kunnen nemen. Dan praat ik over water of thee. Mocht ik een keer trek hebben in frisdrank (komt sporadisch voor), dan kan ik niet meer verdragen dan een slok per keer. Mijn maag voelt dan alsof deze explodeert vanwege het koolzuur. Ik laat het dan ook maar liever staan. 

Afgelopen maand heb ik ook praktisch niet gesport. Ik heb sporten nodig om me fit te blijven voelen. Fit, maar ook blij en energiek. Een deel van mij mist het dan ook als ik niet kan sporten. Ik bedenk me net, dat deze zin, nog geen jaar geleden, nooit uit mijn mond zou zijn gekomen. Sporten missen? Uhhh......
Door verkeerde planning en persoonlijke omstandigheden heb ik, afgelopen maand, het sporten vrijwel compleet geschrapt uit mijn agenda. Dat zal me niet meer gebeuren! Het sporten staat nu nr. 1 op mijn agenda. 

Wat me ook opviel in de afgelopen weken is dat als ik mijn focus niet leg bij mijn gezondheid - het goed voor mezelf zorgen, dat ik heel, heel erg makkelijk verval in het oude patroon. Het oude patroon van onregelmatig eten, slecht eten, snoepen, nauwelijks bewegen en zelfs te veel eten. 

Tja, te veel eten. Je zou zeggen dat een kleine maag niet veel kan hebben, maar soms zijn de ogen nog steeds groter dan mijn maag. Het blijft lastig om je grenzen te bewaken. Vooral als het om gezelligheid gaat; bijvoorbeeld feestjes of in een groep uit eten. Ik heb het geluk dat ik tot nu toe nog niet heb hoeven te spugen, zoals anderen die een gastric bypass hebben, maar erg gelukkig en gezond voelen doe ik me beslist niet als ik meer gegeten heb dan wat ik eigenlijk zou mogen eten. 

Sommige combinaties... ook zoiets. Een warme maaltijd + een toetje (melkproduct) dat vraagt om problemen. Ik vraag me overigens nog steeds af of volwassenen gebaad zijn met melkproducten. Het dietiste van het ziekenhuis adviseert echter minimaal een halve liter per dag. Ik ben geen echte kaas-eter en ik ben geen melkdrinker. En toetjes kan ik niet zo goed verdragen. Blijft er weinig over. Zo af en toe neem ik om drie/vier uur een beetje yoghurt om gehoor te geven aan het advies van de dietiste, maar echt 100% erachter staan kan ik niet. 

Sojamelk? Amandelmelk? Valt iets over te zeggen, maar of dat soja zo gezond is? Daar mag je ook gerust vraagtekens bij zetten. En amandelmelk.... lekker? Ik ben er niet echt gek op. 

Iemand anders nog tips? Ik moet uiteindelijk toch ergens mijn Calcium vandaan halen....

Enfin, genoeg gekletst. Tijd om aan het werk te gaan...