November..... de maand van het bewegen

Niet de meest charmante foto....

Ik denk erover om de naam van deze blog te veranderen. Jaren ben ik in de ban geweest van de weegschaal. Ik kende goede tijden en er waren dagen dat ik het ding het liefst uit het raam wilde gooien. 

Na mijn gastric bypass sta ik vrijwel nooit meer op de weegschaal. Ik merk aan mijn lijf, mijn kleding en aan mijn conditie wanneer ik wat ben aangekomen of ben afgevallen. Ik kan dus niet meer zeggen dat ik in de ban ben van mijn weegschaal.

Hoe gaat het tegenwoordig met mijn gewicht, mijn lijf en mijn gezondheid? Ik mag stellen dat de gastric bypass mij erg goed gedaan heeft. Ik ben dan weliswaar nog steeds niet super slank, zoals ik gehoopt had, maar ik voel me gezond en mijn (dikke) lijf zit me niet meer in de weg. Ik beweeg makkelijker en mijn energie is toegenomen. Ik ben nog steeds blij dat ik de stap genomen heb, destijds. Over twee maanden is er weer een controle en ik vermoed dat mijn bloedwaarden weer goed gekeurd zullen worden.

Ik moet wel nog steeds oppassen, want mijn snoepbehoefte is er nog steeds en ik heb met regelmaat de neiging om te snel en meer te eten dan mijn maagje aan kan. En als ik niet genoeg beweeg dan merk ik dat ik langzaam weer dikker word. 

Enfin, het magic woord is gevallen.... bewegen. Als ik de naam van de blog echt ga veranderen, dan zou ik denken aan 'In de ban van het bewegen' of iets dergelijks. 

Ik ben door 'De Gezonderie' uitgedaagd om in de maand november mee te doen aan de Beweegspiratie. Mijn voornemen is om elke dag zeker een half uur tot een uur buiten te bewegen; lopen, fietsen of zwemmen. 

Nou begon de maand al goed... niet dus. Helemaal geen erg in de eerste dag van de maand. In plaats van 30-60 minuten bewegen, lag ik op de bank van een wellnesscenter te genieten van een massage. Nou was dat ook wel hard nodig, want mijn nek en het bovenste deel van mijn rug zat volledig vast. En ik kon vandaag echt voelen dat de energie weer vrijelijk kon stromen in mijn lijf. Achteraf gezien toch een goed begin van de maand.

Vandaag wilde ik mijn beste beentje voor zetten... een wandeling, een stevige wandeling, dat is wat ik wilde gaan doen. Hup, goede schoenen aan, jas van de kapstok en weet je wat, laat ik gelijk mijn portemonnaie en een tasje meenemen, zodat ik op de terugweg wat boodschappen mee kan nemen. Ik opende de deur.... en .... hmmmm..... laat ik dan ook maar gelijk mijn paraplu mee nemen. Het gekozen tijdstip om mijn beste beentje voor te zetten was niet het meest gunstige. 

Ik heb me niet laten kennen en ben toch gaan lopen, ondanks de regen. En de boodschappen heb ik niet op de terugweg gedaan, maar ergens aan het begin van de route. Een extra vijf kilo mee nemen geeft recht op het verlies van wat extra calorieën. Of dit een verstandig besluit was, daar ben ik nog niet helemaal over uit, want uiteindelijk liep ik het laatste deel van de route nogal scheef en het gevoel in mijn vingers was vrijwel verdwenen. Geen optie voor een volgende keer!

Het is een wandeling van 7 km geworden. In principe vind ik de afstand niet eens zo belangrijk. Het feit dat ik vandaag in beweging ben geweest, daar ben ik happy mee. Ik heb genoten van de omgeving, de frisse lucht en zelfs van de regen. 

Het is de bedoeling dat ik morgen weer op pad ga. Ik weet nog niet goed hoe ik het uurtje bewegen kan inpassen in mijn strakke planning van morgen. Waarschijnlijk zal ik het moeten doen met een fietsroute van 30 minuten, maar hoe dan ook.... bewegen zal ik!

Godin Suada

Net als de godin Suada beheersen zij de kunst van de verleiding uitstekend. Je bent hun nietsvermoedende prooi; ze roepen je, hypnotiseren je met hun glitter omhulsel, strelen je tong en betoveren je. Uiteindelijk wil je meer... en meer... en meer …

Ieder jaar met Pasen ga ik voor de bijl. Ik probeer mijn verlangen naar chocola in te dammen, maar in het voorjaar val ik steeds weer voor die gekleurde eitjes in de winkel. Vooral de gevulde soorten. Het begint met het idee dat het zo leuk staat, zo'n fleurig gekleurd schaaltje. Daarnaast maak ik mezelf wijs dat mijn hubbie ze zo lekker vindt. En daarnaast hoort het toch ook een beetje bij het Paas-gevoel.

Ook dit jaar staan ze al in mijn huiskamer. Er is echter een verschil met andere jaren. Ik kan er niet zoveel meer van eten, immers een teveel aan suikers maakt dat mijn darmen van streek raken. Dit gaat gepaard met hartkloppingen, transpireren en het gevoel alsof mijn bloeddruk naar het nulpunt daalt. Ik bedenk me nu wel twee keer voordat ik me overeet aan chocolade eitjes.

Het eten van chocola geeft mij een content gevoel. Ik voel me er lekker door en kan me er helemaal in verliezen, zo gezegd. Niks nieuws natuurlijk, want iedereen weet dat chocola bijdraagt aan dopamine, het 'gelukshormoon'. Sporten of liever gezegd lichaamsbeweging heeft hetzelfde effect.

Afgelopen week heb ik het wederom ondervonden dat dit laatste waar is. We hadden namelijk een logeetje in ons huis. Een Jack Russel-tje die graag een paar keer per dag werd uitgelaten. Afgelopen week ben ik vijf keer per dag met hem gaan wandelen. 's Ochtends vroeg en 's avonds laat een kort rondje, maar de andere keren gaan we minimaal vijf kilometer ofwel een half uurtje lopen of samen rennen. Het gaf mij een content gevoel. Ik voelde me er lekker door en ik kon me er helemaal in verliezen, net zoals ik het eten van chocola beleefde.

Ook mijn slaapprobleem, waar ik de 'overgang' de schuld van gaf, lijkt opgelost. Nu ik vijf keer per dag buiten loop, slaap ik weer als een roosje. Ik lag deze week niet wakker tot twee of drie uur 's nachts, maar rond de klok van elf verlang ik naar mijn warme bedje.

Het leuke is dat als je zoveel beweegt overdag, dan kunnen een paar chocolade eitjes ook geen kwaad, wat je gewicht betreft. Het gekke is.... als ik zoveel beweeg, heb ik totaal geen behoefte aan de chocolade eitjes. Een warme kop thee als ik thuis kom is al meer dan voldoende.

Mijn logeetje gaat morgen weer naar huis. De voorjaarsvakantie zit er op en er zijn weer andere prioriteiten. Toch wil ik het dagelijks bewegen er in houden. Het brengt me zoveel goeds. 

Anderhalf jaar later..

En zomaar uit het niets stopte ze met haar blog.
Ik kan me de reden waarom ik gestopt ben niet meer herinneren. Jammer, want ik kan aan het aantal hits zien dat de blog toch nog regelmatig gelezen wordt.

Het is nu twee-en-een-half jaar geleden dat ik een gastric bypass heb laten uitvoeren. Afgelopen januari heb ik mijn jaarlijkse controle weer gehad. Uit de bloedtesten bleek dat ik geen tekorten ken en dat alles functioneert zoals het hoort te functioneren. Ik kan alles eten, ben weinig tot nooit misselijk en heb vanaf het eerste moment nooit hoeven over te geven. Als ik een keer te veel gegeten heb, dan verzet mijn lichaam zich er wel tegen, maar als ik een paar slokjes water drink, dan trekt dat gevoel ook vrijwel meteen weg.

Waar ik wel voor op moet passen is zoetigheid. Als ik iets eet wat echt heel veel suiker bevat, dan krijg ik het gevoel dat ik mijn lichaam vergiftig. Mijn hart slaat op hol, ik krijg het warm en over het algemeen volgt er een dumping. Ik kijk dus wel uit om een stoot suiker te nemen. Het gekke is dat ik geen last heb als ik chocola eet.

Hoe is het nu met mijn gewicht? Mijn laagst behaalde gewicht lag rond de 86 kilo (in december 2016). Inmiddels ben ik bijgekomen en weeg ik weer boven de 90 kilo. Het gewicht schommelt nog steeds. Van stabiliteit is nog helemaal geen sprake. Wat jammer is, want ik zit er over te denken om mijn 'hangzwijn'-buikje weg te laten halen, maar om dit gedaan te krijgen, zal mijn gewicht een jaar lang stabiel moeten zijn. 

Ik ben verder heel gelukkig met mijn lichaam. Ik beweeg automatisch wat meer. Vandaag nog sprong ik met mijn kleinkind van twee op de trampoline in Monkeytown, gleed samen met hem van een glijbaan en kroop met hem over netten en kussens en 's avonds rende ik met de hond (niet mijn hond) langs de vijver. Dat had je me drie jaar geleden niet moeten vragen om te doen. Ik zou dit echt niet hebben gedaan. En nu.... ik geniet met volle teugen.

Het gekke is, hoewel ik me goed voel en blij ben met mijn gewicht, plus blij ben met mijn goede gezondheid (geen pillen meer), ik mij nog steeds niet echt slank voel. Ik weet verstandelijk dat ik niet meer dik ben, maar ik kan het nog steeds niet helemaal begrijpen als ik een opmerking krijg over hoe slank ik nu ben. Ik voel me nog steeds niet slank. Voor mij is slank als ik onder de 80 kilo ben. En daar zit ik meer dan 10 kilo vandaan.

Ik ben overigens niet de enige, want ook mijn vriendin, die dezelfde operatie heeft ondergaan en die nog veel meer is afgevallen dan ik, ervaart dit zo. We beseffen wel dat we slanker zijn, maar op een of andere manier voel je je nog steeds dik.

Ik val overigens niet meer 'vanzelf' af. Als ik nu mijn gewicht nog naar beneden wil brengen, dan zal ik meer op mijn tussendoortjes moeten letten (want ik ben meer gaan snoepen in de laatste tijd), meer moeten gaan drinken (water) en meer moeten gaan bewegen. Mijn doel is eind dit jaar tussen de 5 en de 10 kilo kwijt te zijn. 

Vandaar dat ik weer terug gekomen ben naar deze blog. Niet dat ik behoefte heb aan extreem lijnen. Ook ben ik niet van plan om rare diëten uit te proberen (al was ik laatst weer even in de ban van groene smoothies), maar puur door te letten op wat ik wel of niet eet.

Nou, daar gaan we dan... op naar de 79 kilo.