November..... de maand van het bewegen

Niet de meest charmante foto....

Ik denk erover om de naam van deze blog te veranderen. Jaren ben ik in de ban geweest van de weegschaal. Ik kende goede tijden en er waren dagen dat ik het ding het liefst uit het raam wilde gooien. 

Na mijn gastric bypass sta ik vrijwel nooit meer op de weegschaal. Ik merk aan mijn lijf, mijn kleding en aan mijn conditie wanneer ik wat ben aangekomen of ben afgevallen. Ik kan dus niet meer zeggen dat ik in de ban ben van mijn weegschaal.

Hoe gaat het tegenwoordig met mijn gewicht, mijn lijf en mijn gezondheid? Ik mag stellen dat de gastric bypass mij erg goed gedaan heeft. Ik ben dan weliswaar nog steeds niet super slank, zoals ik gehoopt had, maar ik voel me gezond en mijn (dikke) lijf zit me niet meer in de weg. Ik beweeg makkelijker en mijn energie is toegenomen. Ik ben nog steeds blij dat ik de stap genomen heb, destijds. Over twee maanden is er weer een controle en ik vermoed dat mijn bloedwaarden weer goed gekeurd zullen worden.

Ik moet wel nog steeds oppassen, want mijn snoepbehoefte is er nog steeds en ik heb met regelmaat de neiging om te snel en meer te eten dan mijn maagje aan kan. En als ik niet genoeg beweeg dan merk ik dat ik langzaam weer dikker word. 

Enfin, het magic woord is gevallen.... bewegen. Als ik de naam van de blog echt ga veranderen, dan zou ik denken aan 'In de ban van het bewegen' of iets dergelijks. 

Ik ben door 'De Gezonderie' uitgedaagd om in de maand november mee te doen aan de Beweegspiratie. Mijn voornemen is om elke dag zeker een half uur tot een uur buiten te bewegen; lopen, fietsen of zwemmen. 

Nou begon de maand al goed... niet dus. Helemaal geen erg in de eerste dag van de maand. In plaats van 30-60 minuten bewegen, lag ik op de bank van een wellnesscenter te genieten van een massage. Nou was dat ook wel hard nodig, want mijn nek en het bovenste deel van mijn rug zat volledig vast. En ik kon vandaag echt voelen dat de energie weer vrijelijk kon stromen in mijn lijf. Achteraf gezien toch een goed begin van de maand.

Vandaag wilde ik mijn beste beentje voor zetten... een wandeling, een stevige wandeling, dat is wat ik wilde gaan doen. Hup, goede schoenen aan, jas van de kapstok en weet je wat, laat ik gelijk mijn portemonnaie en een tasje meenemen, zodat ik op de terugweg wat boodschappen mee kan nemen. Ik opende de deur.... en .... hmmmm..... laat ik dan ook maar gelijk mijn paraplu mee nemen. Het gekozen tijdstip om mijn beste beentje voor te zetten was niet het meest gunstige. 

Ik heb me niet laten kennen en ben toch gaan lopen, ondanks de regen. En de boodschappen heb ik niet op de terugweg gedaan, maar ergens aan het begin van de route. Een extra vijf kilo mee nemen geeft recht op het verlies van wat extra calorieën. Of dit een verstandig besluit was, daar ben ik nog niet helemaal over uit, want uiteindelijk liep ik het laatste deel van de route nogal scheef en het gevoel in mijn vingers was vrijwel verdwenen. Geen optie voor een volgende keer!

Het is een wandeling van 7 km geworden. In principe vind ik de afstand niet eens zo belangrijk. Het feit dat ik vandaag in beweging ben geweest, daar ben ik happy mee. Ik heb genoten van de omgeving, de frisse lucht en zelfs van de regen. 

Het is de bedoeling dat ik morgen weer op pad ga. Ik weet nog niet goed hoe ik het uurtje bewegen kan inpassen in mijn strakke planning van morgen. Waarschijnlijk zal ik het moeten doen met een fietsroute van 30 minuten, maar hoe dan ook.... bewegen zal ik!

Godin Suada

Net als de godin Suada beheersen zij de kunst van de verleiding uitstekend. Je bent hun nietsvermoedende prooi; ze roepen je, hypnotiseren je met hun glitter omhulsel, strelen je tong en betoveren je. Uiteindelijk wil je meer... en meer... en meer …

Ieder jaar met Pasen ga ik voor de bijl. Ik probeer mijn verlangen naar chocola in te dammen, maar in het voorjaar val ik steeds weer voor die gekleurde eitjes in de winkel. Vooral de gevulde soorten. Het begint met het idee dat het zo leuk staat, zo'n fleurig gekleurd schaaltje. Daarnaast maak ik mezelf wijs dat mijn hubbie ze zo lekker vindt. En daarnaast hoort het toch ook een beetje bij het Paas-gevoel.

Ook dit jaar staan ze al in mijn huiskamer. Er is echter een verschil met andere jaren. Ik kan er niet zoveel meer van eten, immers een teveel aan suikers maakt dat mijn darmen van streek raken. Dit gaat gepaard met hartkloppingen, transpireren en het gevoel alsof mijn bloeddruk naar het nulpunt daalt. Ik bedenk me nu wel twee keer voordat ik me overeet aan chocolade eitjes.

Het eten van chocola geeft mij een content gevoel. Ik voel me er lekker door en kan me er helemaal in verliezen, zo gezegd. Niks nieuws natuurlijk, want iedereen weet dat chocola bijdraagt aan dopamine, het 'gelukshormoon'. Sporten of liever gezegd lichaamsbeweging heeft hetzelfde effect.

Afgelopen week heb ik het wederom ondervonden dat dit laatste waar is. We hadden namelijk een logeetje in ons huis. Een Jack Russel-tje die graag een paar keer per dag werd uitgelaten. Afgelopen week ben ik vijf keer per dag met hem gaan wandelen. 's Ochtends vroeg en 's avonds laat een kort rondje, maar de andere keren gaan we minimaal vijf kilometer ofwel een half uurtje lopen of samen rennen. Het gaf mij een content gevoel. Ik voelde me er lekker door en ik kon me er helemaal in verliezen, net zoals ik het eten van chocola beleefde.

Ook mijn slaapprobleem, waar ik de 'overgang' de schuld van gaf, lijkt opgelost. Nu ik vijf keer per dag buiten loop, slaap ik weer als een roosje. Ik lag deze week niet wakker tot twee of drie uur 's nachts, maar rond de klok van elf verlang ik naar mijn warme bedje.

Het leuke is dat als je zoveel beweegt overdag, dan kunnen een paar chocolade eitjes ook geen kwaad, wat je gewicht betreft. Het gekke is.... als ik zoveel beweeg, heb ik totaal geen behoefte aan de chocolade eitjes. Een warme kop thee als ik thuis kom is al meer dan voldoende.

Mijn logeetje gaat morgen weer naar huis. De voorjaarsvakantie zit er op en er zijn weer andere prioriteiten. Toch wil ik het dagelijks bewegen er in houden. Het brengt me zoveel goeds. 

Anderhalf jaar later..

En zomaar uit het niets stopte ze met haar blog.
Ik kan me de reden waarom ik gestopt ben niet meer herinneren. Jammer, want ik kan aan het aantal hits zien dat de blog toch nog regelmatig gelezen wordt.

Het is nu twee-en-een-half jaar geleden dat ik een gastric bypass heb laten uitvoeren. Afgelopen januari heb ik mijn jaarlijkse controle weer gehad. Uit de bloedtesten bleek dat ik geen tekorten ken en dat alles functioneert zoals het hoort te functioneren. Ik kan alles eten, ben weinig tot nooit misselijk en heb vanaf het eerste moment nooit hoeven over te geven. Als ik een keer te veel gegeten heb, dan verzet mijn lichaam zich er wel tegen, maar als ik een paar slokjes water drink, dan trekt dat gevoel ook vrijwel meteen weg.

Waar ik wel voor op moet passen is zoetigheid. Als ik iets eet wat echt heel veel suiker bevat, dan krijg ik het gevoel dat ik mijn lichaam vergiftig. Mijn hart slaat op hol, ik krijg het warm en over het algemeen volgt er een dumping. Ik kijk dus wel uit om een stoot suiker te nemen. Het gekke is dat ik geen last heb als ik chocola eet.

Hoe is het nu met mijn gewicht? Mijn laagst behaalde gewicht lag rond de 86 kilo (in december 2016). Inmiddels ben ik bijgekomen en weeg ik weer boven de 90 kilo. Het gewicht schommelt nog steeds. Van stabiliteit is nog helemaal geen sprake. Wat jammer is, want ik zit er over te denken om mijn 'hangzwijn'-buikje weg te laten halen, maar om dit gedaan te krijgen, zal mijn gewicht een jaar lang stabiel moeten zijn. 

Ik ben verder heel gelukkig met mijn lichaam. Ik beweeg automatisch wat meer. Vandaag nog sprong ik met mijn kleinkind van twee op de trampoline in Monkeytown, gleed samen met hem van een glijbaan en kroop met hem over netten en kussens en 's avonds rende ik met de hond (niet mijn hond) langs de vijver. Dat had je me drie jaar geleden niet moeten vragen om te doen. Ik zou dit echt niet hebben gedaan. En nu.... ik geniet met volle teugen.

Het gekke is, hoewel ik me goed voel en blij ben met mijn gewicht, plus blij ben met mijn goede gezondheid (geen pillen meer), ik mij nog steeds niet echt slank voel. Ik weet verstandelijk dat ik niet meer dik ben, maar ik kan het nog steeds niet helemaal begrijpen als ik een opmerking krijg over hoe slank ik nu ben. Ik voel me nog steeds niet slank. Voor mij is slank als ik onder de 80 kilo ben. En daar zit ik meer dan 10 kilo vandaan.

Ik ben overigens niet de enige, want ook mijn vriendin, die dezelfde operatie heeft ondergaan en die nog veel meer is afgevallen dan ik, ervaart dit zo. We beseffen wel dat we slanker zijn, maar op een of andere manier voel je je nog steeds dik.

Ik val overigens niet meer 'vanzelf' af. Als ik nu mijn gewicht nog naar beneden wil brengen, dan zal ik meer op mijn tussendoortjes moeten letten (want ik ben meer gaan snoepen in de laatste tijd), meer moeten gaan drinken (water) en meer moeten gaan bewegen. Mijn doel is eind dit jaar tussen de 5 en de 10 kilo kwijt te zijn. 

Vandaar dat ik weer terug gekomen ben naar deze blog. Niet dat ik behoefte heb aan extreem lijnen. Ook ben ik niet van plan om rare diëten uit te proberen (al was ik laatst weer even in de ban van groene smoothies), maar puur door te letten op wat ik wel of niet eet.

Nou, daar gaan we dan... op naar de 79 kilo.

Een gezond BMI

Texel 1981 - 20 jaar oud

Gewicht: 91,5 kg

Het gaat langzaam, maar het gewicht gaat nog steeds beetje bij beetje naar beneden. De grens van 90 kg zit er aan te komen. Ik had gehoopt dat ik rond mijn verjaardag in augustus onder de 90 kg zou kunnen zijn. Met een beetje geluk gaat dit ook gebeuren. 

Wat is het jaar toch verschrikkelijk snel gegaan. Vorige jaar rond deze tijd trof ik voorbereidingen voor de gastric bypass operatie. En nu een jaar verder, meer dan 30 kg lichter, bijna een half mens aan gewicht kwijt. Zoveel meer mijzelf. Ik herken mezelf weer. Dat dikke lijf hoorde niet bij mij. Zoveel meer zelfvertrouwen. Zoveel meer gezonder en actiever. En uiteindelijk, zoveel meer gelukkiger. 

Ik ben er nog niet. Ik heb nog steeds geen gezond BMI en daar wil ik wel nog voor gaan. Ik ken een BMI van 29,5 en een een BMI dat bij zou passen is 24,5. Pas als ik 75 kg zou wegen heb ik een gezond gewicht. De vraag is of ik dat ga redden. Nog 15 kilo afvallen...  Ik kan me amper meer de tijd herinneren dat ik rond de 75 kilo woog.

Ik ben de foto-schatkist ingedoken en kwam foto's tegen van 1981, waar ik, naar ik vermoed, minder dan 75 kilo woog. Nog een foto in bikini... mijn ribben zijn te tellen en mijn heupen steken uit. Geen spoortje vet te vinden.. Mooi? Ik weet het niet. Als 20-jarige misschien wel, maar de vrouw die ik nu ben - daar horen toch echt wat rondingen bij. 

Een gezond BMI pas bij 75 kilo? Ik weet het niet... misschien beter als ik dat streefgewicht gewoon los laat. Vertrouwen op mijn lichaam, dat heel goed weet welk gewicht nu echt bij mij past. In principe kan het al niet meer stuk - ik voel me, zoals ik nu ben, al heel goed. 

Long time - no see

Gewicht: 93,3 kg

Mijn gewicht gaat nog steeds met onsjes naar beneden. Niet veel, maar genoeg om tevreden te zijn. Natuurlijk zou ik meer willen afvallen, maar op dit moment voel ik me goed. Zit lekker in mijn vel (letterlijk) en mijn gezondheid is top.

Afgelopen week mijn halfjaarlijkse controle gehad, wat inhoudt dat ik weer negen buisjes bloed heb afgestaan. Alle bloedwaarden waren prima, behalve vitamine B1. Deze was niet dramatisch laag, maar wel iets om in de gaten te houden. Inmiddels op internet gecheckt wat de gevolgen kunnen zijn van een vitamine B1-tekort. Een van de gevolgen zijn geheugenproblemen en depressie. Daar sta ik natuurlijk niet op te wachten. Ben blij dat ik de depressie van vorig jaar te boven ben gekomen. Ook zag ik dat een extra aanvulling van vitamine B1 geen kwaad kan. Zal in een volgend huisartsenbezoek aangeven dat ik extra vitamine B1 ga slikken. Waarom wachten tot ik werkelijk een groot tekort opgelopen heb? Gastric-bypassers lopen risico om een vitamine B tekort te krijgen. 

Vitamine B1 is te vinden in varkensfilet, zilvervliesrijst, aardappelen, halfvolle melk en volkorenbrood. Laat ik nou geen fan zijn van varkensvlees, aardappelen en melk...... Hmmm, dat gaat een uitdaging worden!

Sinds een paar weken ben ik weer begonnen met het 'brouwen' van melkkefir. Ik drink eigenlijk nooit melk, maar kefir is een drank waar ik tegen kan en wat nog gezond is ook voor je buik, met name je darmen.  Een dezer dagen wil ik gaan experimenteren met waterkefir. Het schijnt erg goed te zijn voor je gezondheid.... 

Afgelopen maanden heb ik niet veel meer gedaan aan sporten. Mijn prioriteiten lagen op een ander gebied. Ik mis het..! Mijn gedachten gaan niet alleen uit naar (hard-)lopen, maar ik denk ook aan rolschaatsen. Jazeker.... terug naar mijn kindertijd. Skeelers aantrekken durf ik niet, maar rolschaatsen lijkt me geweldig! 

We zullen zien..

Vergelijken brengt onzekerheid

Gewicht: 95,4 kg

Zoals ik al schreef wilde mijn gewicht maar niet zakken. Ik zat weer 'op een plateau'.... Erger nog, ik zag mijn gewicht zelfs met een ons of 6-7 stijgen. Ik werd er niet echt vrolijk van. 

Door omstandigheden ben ik  in de afgelopen weken even niet bezig geweest met gewicht, maten, eten of kwantiteit van sporten. Andere prioriteiten maakten dat mijn weegschaal alleen maar stof vergaarde. Het verraste me dan ook toen ik eergisteren ontdekte dat ik toch weer wat gewicht kwijt was.

Het gaat eigenlijk niet hard genoeg naar mijn zin. Verstandelijk weet ik dat dit onzin is, want in een half jaar tijd ben heb ik toch maar mooi een vestje van bijna 30 kilo uitgedaan. Het is dat ik mezelf vergelijk met anderen, die zoveel meer kwijt geraakt zijn dan ik in dezelfde periode. Niet dat ik afgunstig ben, maar het doet me wel wat als ik hoor dat anderen al maatje 38 of 40 aan kunnen, terwijl ik blijf hangen tussen de 44 en 46. Ik vertel mezelf dat ik af kom van maatje 50 of 52 en dat ik best trots mag zijn op mezelf. (Hee, laten we aandacht hebben voor dat halfvolle glas in plaats van dat half lege glas!). 

Jezelf vergelijken met anderen heeft, in mijn geval, nog nooit geluk gebracht. Of de ander doet het beter dan ik, is mooier dan ik, is rijker dan ik, is getalenteerder dan ik.... en neig ik tot negatieve gedachten over mezelf. Maar zijn de rollen omgekeerd, dan is er de valkuil van hoogmoed. En daar word ik ook niet gelukkig van.

Waarom vergelijk ik mezelf eigenlijk met anderen? Ik weet toch dat iedereen uniek is. Ik ben de ander niet en de ander is mij niet. Zijn/haar worsteling is niet de mijne en mijn worsteling is niet van hen. Ik weet dat vergelijken zinloos is. En toch doe ik het.

De enige positieve reden die ik kan verzinnen is dat als ik naar een ander kijk (zonder mezelf te vergelijken), ik gemotiveerd raak, dat ik geïnspireerd raak, dat ik kan afkijken en leren, omdat ik zelf niet op het idee gekomen zou zijn. En als de rollen omgekeerd zijn, dan betekent kijken naar een ander: hoe kan ik het ook anders doen? En in sommige gevallen: hoe kan ik je helpen?.... Op deze manier zou kijken naar een ander me wel geluk kunnen brengen. 

Typisch ook, althans in mijn geval, dat als ik mezelf vergelijk met anderen, ik bijna altijd kijk naar degene die het zoveel beter doen dan ik. Dat er anderen zijn die gelijk zijn aan mij of het minder doen dan ik, dat wenst mijn brein niet te willen registeren. Hmmm.... oops, dat zegt natuurlijk wel wat over mijn persoontje! 

Alleen al het feit DAT ik mezelf vergelijk met anderen, getuigt al van een mate van onzekerheid. En nee, ik vind dit niet fijn te concluderen over mezelf. Ik vind het niet fijn om er voor uit te durven komen dat ik onzeker ben. Tegelijkertijd heb ik het inzicht verworven dat vrijwel IEDEREEN onzeker is. Uitzonderingen daargelaten, maar geloof me, zij kampen met (persoonlijkheids-)stoornissen waar onzekerheid peanuts bij is. 

Onzekerheid... ha! Ik zou er een boek over kunnen schrijven. Elke verandering in mijn leven bracht onzekerheid met zich mee. Verhuizing, huwelijk, een baby... een andere school, nieuwe vriendinnen... noem maar op... Zelfs mijn 'overgang'. (.. al moet ik erbij vertellen dat de overgang mij over een grens getild heeft waar onzekerheid niet langer meer zo onzeker is. Maar dat is weer een ander onderwerp...). 

Het positieve van het hele verhaal is, dat elke onzekerheid me heeft laten zien waar mijn kracht ligt. Elke onzekerheid maakte dat ik een deel van mij leerde kennen, dat ik niet wist dat ik het in me had. En onzekerheid maakte dat ik in sommige situaties op mijn hoede was en dat heb ik mogen ervaren als bescherming.

Een verhuizing betekende dat ik ergens opnieuw moest beginnen. Ik moest uit mijn comfortzone stappen, loslaten wat ik al jaren kende en een nieuw pad inslaan. En ik heb het volbracht... meerdere keren in mijn leven. Dat gold ook voor mijn huwelijk, een andere school en andere soorten ervaringen. 

De onzekerheid als moeder was, denk ik, wel de heftigste. De verantwoordelijkheid voor zo'n klein, hulpeloos wezentje dat in jouw armen ligt... een verantwoordelijkheid voor minimaal 18 jaar... en dat alles zonder gebruiksaanwijzing... And I did it again... weliswaar met vallen en opstaan, met gemaakte fouten en tekortkomingen. Ik wist toen niet wat ik allemaal in me had. Zoveel talenten die het daglicht aanschouwden... 

Vergeleken met anderen.... 

o nee - dat zouden we niet meer doen!

Melk goed voor elk?

Gewicht: 96,2 kilo

Al weken blijf ik hangen op dit gewicht. De ene keer een pondje meer, dan weer wat onsjes minder. Waar ik naar uitkijk is dat ik de 95 passeer. Het zou voor mij een nieuwe mijlpaal betekenen. Op naar de 90. Het wil maar niet lukken. 

Het is niet zo heel gek, want afgelopen maand heb ik heel onregelmatig gegeten en veel te weinig gedronken. Drinken is voor mijn kleine maag ook een hele klus. Mijn maag kan niet meer dan twee tot drie slokken per keer verdragen. Dan is het weer wachten om vervolgens weer een paar slokken te kunnen nemen. Dan praat ik over water of thee. Mocht ik een keer trek hebben in frisdrank (komt sporadisch voor), dan kan ik niet meer verdragen dan een slok per keer. Mijn maag voelt dan alsof deze explodeert vanwege het koolzuur. Ik laat het dan ook maar liever staan. 

Afgelopen maand heb ik ook praktisch niet gesport. Ik heb sporten nodig om me fit te blijven voelen. Fit, maar ook blij en energiek. Een deel van mij mist het dan ook als ik niet kan sporten. Ik bedenk me net, dat deze zin, nog geen jaar geleden, nooit uit mijn mond zou zijn gekomen. Sporten missen? Uhhh......
Door verkeerde planning en persoonlijke omstandigheden heb ik, afgelopen maand, het sporten vrijwel compleet geschrapt uit mijn agenda. Dat zal me niet meer gebeuren! Het sporten staat nu nr. 1 op mijn agenda. 

Wat me ook opviel in de afgelopen weken is dat als ik mijn focus niet leg bij mijn gezondheid - het goed voor mezelf zorgen, dat ik heel, heel erg makkelijk verval in het oude patroon. Het oude patroon van onregelmatig eten, slecht eten, snoepen, nauwelijks bewegen en zelfs te veel eten. 

Tja, te veel eten. Je zou zeggen dat een kleine maag niet veel kan hebben, maar soms zijn de ogen nog steeds groter dan mijn maag. Het blijft lastig om je grenzen te bewaken. Vooral als het om gezelligheid gaat; bijvoorbeeld feestjes of in een groep uit eten. Ik heb het geluk dat ik tot nu toe nog niet heb hoeven te spugen, zoals anderen die een gastric bypass hebben, maar erg gelukkig en gezond voelen doe ik me beslist niet als ik meer gegeten heb dan wat ik eigenlijk zou mogen eten. 

Sommige combinaties... ook zoiets. Een warme maaltijd + een toetje (melkproduct) dat vraagt om problemen. Ik vraag me overigens nog steeds af of volwassenen gebaad zijn met melkproducten. Het dietiste van het ziekenhuis adviseert echter minimaal een halve liter per dag. Ik ben geen echte kaas-eter en ik ben geen melkdrinker. En toetjes kan ik niet zo goed verdragen. Blijft er weinig over. Zo af en toe neem ik om drie/vier uur een beetje yoghurt om gehoor te geven aan het advies van de dietiste, maar echt 100% erachter staan kan ik niet. 

Sojamelk? Amandelmelk? Valt iets over te zeggen, maar of dat soja zo gezond is? Daar mag je ook gerust vraagtekens bij zetten. En amandelmelk.... lekker? Ik ben er niet echt gek op. 

Iemand anders nog tips? Ik moet uiteindelijk toch ergens mijn Calcium vandaan halen....

Enfin, genoeg gekletst. Tijd om aan het werk te gaan...