Gewicht: 107,1 kg
Twee weken verder en alweer circa twee kilo minder. Nog een paar kilo en dan ben ik 40 procent van mijn overgewicht kwijt! Toen ik mij dit vanochtend realiseerde voelde ik me zo blij met mezelf.
Het doet wat me je. Als mijn hubbie zijn armen om mij heen slaat en ik merk dat er minder 'buik' tussen ons instaat, doet me dat goed. Maatje 48 begint al langzaam maar zeker te groot te worden. Mijn kont is minder breed en ik voel me op een of andere manier vrouwelijker als ik zit. Sinds kort kan ik met gemak weer mijn benen over elkaar slaan en de extra rol rond mijn maaggedeelte is er niet meer. Er is nog een hoop wat er wel is en waar nog aan gewerkt moet worden... jazeker... maar al die voordelen die ik nu al kan opnoemen, maken van mij een ander mens.
Een ander mens? Nou ja, ik blijf natuurlijk gewoon de vrouw die ik altijd al ben geweest. Al lijkt de buitenwereld mij te vertellen dat ik nu 'een leukere vrouw' aan het worden ben. Het lijkt alsof ik nu pas de moeite waard ben geworden - dat ik, nu ik slanker aan het worden ben, pas mee tel. Zijn het gedachten die in mijn hoofd rond tollen? Typisch is het dat ik andere lotgenoten precies hetzelfde hoor zeggen. En... er zijn mensen die het letterlijk tegen je zeggen. 'Je bent een veel leukere vrouw nu... tja, minder opgeblazen en zo!'. Is dit nu een compliment of een klap in mijn gezicht? Ik heb me voorgenomen om een positievere instelling te hebben, dus leg ik dit soort opmerkingen maar naast me neer. Men weet soms niet beter en men bedoelt het vast goed. Al bevestigt zulke opmerkingen wel wat ik jaren heb gevoeld en soms ook heb uitgesproken.
In mijn werk als secretaresse werd ik nogal eens geconfronteerd met het feit dat ik niet serieus genomen werd, terwijl mijn slankere collega, met exact dezelfde gedachten of uitspraak, wel serieus genomen werd. Althans zo heb ik het ervaren.
Ik moet eerlijk bekennen dat als ik kijk naar mijn lotgenoten die inmiddels al 50 kilo zijn afgevallen, dat ik zelf ook het idee heb dat de slankere vorm veel mooier, leuker en zelfs intelligenter uit ziet. Dus eigenlijk kan ik het de buitenwereld niet eens kwalijk nemen dat ze hetzelfde zien, denken en uitspreken als ik. Het is maar net dat ik het 'lijdend' voorwerp ben als een ander het over mij heeft. Naar mijn gevoel verandert er immers niet zoveel aan mijn innerlijke ik....
Of toch? Is het niet zo dat ik vrolijker, optimistischer en vitaler in het leven sta. Ik lach meer, ik doe meer, ik durf meer en ik laat letterlijk en figuurlijk veel meer van mezelf zien. In dat opzicht verander ik misschien dan toch wel...
Hoe dan ook, ik ben zielsgelukkig met het proces waarin ik mij bevind. Ik geniet van de reis naar mijn slankere en gezondere ik.
Gewicht: 109 kg
Afgelopen zaterdag was ik verrast toen ik zag dat de cijfers op de weegschaal een kleiner getal aangaven dan de week ervoor. In de week ervoor had ik al een indicatie dat het afvallen een feit zou kunnen zijn. Mijn broeken zakten af en mijn onderkleding zat los. Ik was blij te kunnen constateren dat er toch weer wat gebeurde in mijn lichaam, na zo'n lange tijd stil te hebben gestaan.
Door de week loop ik in makkelijke, basic kleding. Afgelopen zondag echter had ik behoefte aan wat 'vrouwelijkheid' en trok ik een jurk aan. Die dag kreeg ik zoveel complimenten dat ik er gewoon verlegen van werd. Blijkbaar gaan mensen toch wel zien dat er nu zo'n 16 kilo af is.
Op dit moment voel ik me een beetje in een hoera-stemming. Dat gevoel blijft totdat ik mezelf vergelijk met andere gbp-ers (anderen met een gastric bypass). Sommigen zijn in dezelfde tijd geopereerd als ik en zij zijn al meer dan 20 kilo kwijt. Op zo'n moment baal ik dat het bij mij zo langzaam gaat. Tegelijkertijd besef ik dat elk lichaam anders is en dat iedereen op zijn/haar eigen tempo afvalt. En laten we wel wezen... 16 kg in 2-3 maanden tijd is beregoed! Zonder gastric bypass was me dat niet gelukt.
Afgelopen week heb ik me niet gehouden aan mijn sportschema. En drinken ging ook helemaal niet goed. Ik heb zo weinig gedronken dat ik er 's avonds hoofdpijn van kreeg. Geen goed teken. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het best moeilijk vind om elke twee/drie uur te eten, te bewegen, te drinken, fruit niet te vergeten, vitaminepil niet vergeten.... Nee, ik zit nog steeds niet in mijn ritme. Ik heb er vertrouwen in dat het wel gaat komen. Het kan ook niet anders meer... mijn lichaam snakt naar regelmaat.
Wat eet ik nu op een dag - en dan praat ik over een dag dat ik in mijn ritme zit?
Het ontbijt bestaat uit een bruine boterham met kaas of vlees. Een uitgeperste sinaasappel en een beker thee. Ik doe er een half uur over voordat ik mijn bordje en bekers in de vaatwasser zet.
Rond tien uur eet ik een cracker met een beker melk en rond lunchtijd neem ik graag weer een boterham met vlees of kaas met wat groenten (tomaat, komkommer, sla).
Rond een uur of drie eet ik weer een cracker met een klein kommetje yoghurt of kwart (hooguit 150cc) - zeg maar drie tot vier happen. Als ik het op kan eet ik ergens in de middag nog een stukje fruit (peer, appel, druiven of banaan).
De warme maaltijd... echt honger heb ik niet, maar ik snak naar wat hartigheid. Een toetje is er niet meer bij. Mijn maag kan dat niet meer verdragen om na een warme maaltijd een melkproduct te nemen. Dat is de reden waarom ik 's middags wat kwark of yoghurt neem, zodat ik wel aan mijn calcium kom.
Eigenlijk is het de bedoeling dat ik 's avonds ook nog een cracker eet, maar daar kom ik praktisch nooit aan toe. Mogelijk eet ik net even te veel van de warme maaltijd. Iets waar ik nog aandacht aan ga schenken....
Dit laatste fragment is mogelijk niet zo interessant voor de lezer, maar voor mij is het belangrijk om later terug te kunnen kijken wat ik precies veranderd heb in mijn levensstijl en eetpatroon.
Mijn vriendin viert binnenkort haar 1-jarige gastric bypass. Ze woog bijna zoveel als ik toen ze begon en op dit moment gaat ze richting 75 kilo. Kun je het je voorstellen? Ze is in een jaar tijd zo'n 50 kg afgevallen. 40% van wat ze was is ze kwijt!! Ik kan me haast niet voorstellen dat ik volgend jaar zomer mogelijk ook zoveel weeg. Ik verheug me nu al op de zomerjurkjes!! Maar goed, de eerste stap is voor mij de vliegreis naar Canada over drie weken. Ik ben benieuwd of ik nu beter zal passen in de stoelen van het vliegtuig. Dat moment zal voor mij echt een mijlpaal zijn. Net zoals de stoelen van een restaurant. Nooit meer klem zitten tussen de armleuningen... (genant, maar ja, de waarheid is nou eenmaal zo).
Ik heb mezelf beloofd deze week weer meer te letten op mijn eet- en drinkgedrag. En natuurlijk het bewegen. Vandaag lopen, morgen naar de sportschool! Ennuh.... nog 9 kilo en dan ga ik weer hardlopen! Dat motiveert me nog het meest.... ik heb er zin in!
Gewicht: 110,3 kg
Zaterdagochtend... Me-time... tijd voor een maskertje, een voetenbad, nagelverzorging, etc. Dit tijdstip heb ik uitgekozen om op de weegschaal te gaan staan. Immers, dit hoort nu bij mijn Me-time, mijn tijd voor 'extreme selfcare'. Goed voor mezelf zorgen, het thema dat mij bezig houdt.
Tot mijn vreugde stel ik vast dat ik afgevallen ben. Yeah!! Mijn lichaam accepteert mijn nieuwe levensstijl blijkbaar. Ik heb deze week meer gegeten dan voorheen. Zelfs op momenten dat ik eigenlijk geen hongergevoel kende. Het ging om de regelmaat; het zes keer kleine beetjes eten per dag. Het heeft gewerkt. Eindelijk van mijn plateau af.
Gisterenmiddag ontmoette ik kennissen, die ik al bijna een jaar niet meer gezien had en een van hen merkte op dat ze het idee had dat ik afgevallen was. Ik had haar kunnen zoenen op dat moment. Het valt dus eindelijk iemand op dat ik nu bijna 15 kilo kwijt ben! Het voelde zo goed... Ikzelf zie het nog steeds niet van mezelf. Ik merk het weliswaar in mijn kleding, maar naar mijn idee is mijn lichaam nog steeds hetzelfde als voor de operatie.
Toen ik 's avonds bij vrienden binnen stapte, die mij ook een paar maanden niet meer gezien hadden, regende het 'complimenten'. "Je kan het echt wel zien dat je bent afgevallen. Je benen, je buik en je gezicht is niet meer zo opgeblazen.."
Ik vond het moeilijk te geloven dat zij een verandering van mijn lichaam zagen. Ik werd er haast verlegen van.
Hoe bevalt het zes keer per dag eten? Op zich niet verkeerd, aangezien ik totaal geen verlangen ken naar zoetigheid, zoals koekjes of chocola. Ik heb wel behoefte aan drop. Niet vanwege de zoetigheid, maar het zout... Mijn bloeddruk is ook nog steeds wat aan de lage kant. Een issue dat ik binnenkort opnieuw met de huisarts zal bespreken.
Het zes keer eten betekent wel dat ik ieder twee/twee-en-half uur bewust iets te eten neem en dat maakt dat ik het gevoel heb dat ik de hele dag bezig ben met voeding. Naast die zes keer eet ik ook nog een stuk fruit en probeer ik een liter tot anderhalve liter water te drinken. Er zijn nog steeds dagen dat ik het ritme niet onder de knie krijg. Op de dagen dat het me wel lukt, voel ik me heel goed; energiek en tevreden.
Ik ben tevreden... dat wil zeggen zolang ik mezelf niet vergelijk met anderen. Ik hoor van vrouwen, die in dezelfde tijd als ik een gastric bypass ondergingen, dat zij al veel meer afgevallen zijn dan ik. Ik gun het hen van harte, maar ik baal dat het bij mij zo langzaam gaat. Ik vertel me zelf dat langzaam afvallen gezonder is dan snel afvallen en ik hoop dat langzaam afvallen ook betekent dat mijn vel het bij kan houden.
Een hangend vel is waar ik tegenop zie. Toch zie ik het gebeuren. De velletjes onder mijn armen... de o-zo bekende 'kipfiletjes' zitten er aan te komen. En het vel van mijn bovenbenen zit ook niet meer zo strak. Ik hoop dat wandelen (en straks hardlopen) en sporten in de sportschool uiteindelijk vruchten zal afwerpen.
Vandaag zijn hubbie en ik naar buiten getrokken om nog even te genieten van de najaarszon. Nog even wat vitamine D binnen halen, voordat het echt herfst gaat worden. Lekker een uurtje lopen langs de rivier en door het plantsoen. Wat me opviel was dat ik het gevoel dat ik nog uren kon lopen. Geen gehijg, geen zere voeten en ik voelde me energiek, vitaal, fit....
Waarom heb ik zolang gewacht met deze operatie? Alleen al het feit dat ik me na 15 kilo afvallen al zo goed kan voelen. Kan je nagaan wat het met me gaat doen als ik 30 of 40 kilo afval! Of ik dit quotum echt ga halen? Ik weet het niet, misschien wel niet. Een gezond BMI is mijn streven. Het gewicht en het kledingmaatje dat erbij hoort.... daar wil ik eigenlijk nog niet aan denken. Ik heb me voorgenomen de reis stap voor stap te maken. Mijn volgend doel is nog maar twee cijfers op de weegschaal te zien in plaats van drie (of vier, als je de cijfers achter de komma meerekent). Dit betekent dat het volgende station pas bereikt wordt als ik 10 kilo kwijt ben. Het zou fijn zijn als ik dit voor de Kerst bereikt zou hebben... Drie kilo per maand; een uitdaging..!
