Gewicht: 107,1 kg
Twee weken verder en alweer circa twee kilo minder. Nog een paar kilo en dan ben ik 40 procent van mijn overgewicht kwijt! Toen ik mij dit vanochtend realiseerde voelde ik me zo blij met mezelf.
Het doet wat me je. Als mijn hubbie zijn armen om mij heen slaat en ik merk dat er minder 'buik' tussen ons instaat, doet me dat goed. Maatje 48 begint al langzaam maar zeker te groot te worden. Mijn kont is minder breed en ik voel me op een of andere manier vrouwelijker als ik zit. Sinds kort kan ik met gemak weer mijn benen over elkaar slaan en de extra rol rond mijn maaggedeelte is er niet meer. Er is nog een hoop wat er wel is en waar nog aan gewerkt moet worden... jazeker... maar al die voordelen die ik nu al kan opnoemen, maken van mij een ander mens.
Een ander mens? Nou ja, ik blijf natuurlijk gewoon de vrouw die ik altijd al ben geweest. Al lijkt de buitenwereld mij te vertellen dat ik nu 'een leukere vrouw' aan het worden ben. Het lijkt alsof ik nu pas de moeite waard ben geworden - dat ik, nu ik slanker aan het worden ben, pas mee tel. Zijn het gedachten die in mijn hoofd rond tollen? Typisch is het dat ik andere lotgenoten precies hetzelfde hoor zeggen. En... er zijn mensen die het letterlijk tegen je zeggen. 'Je bent een veel leukere vrouw nu... tja, minder opgeblazen en zo!'. Is dit nu een compliment of een klap in mijn gezicht? Ik heb me voorgenomen om een positievere instelling te hebben, dus leg ik dit soort opmerkingen maar naast me neer. Men weet soms niet beter en men bedoelt het vast goed. Al bevestigt zulke opmerkingen wel wat ik jaren heb gevoeld en soms ook heb uitgesproken.
In mijn werk als secretaresse werd ik nogal eens geconfronteerd met het feit dat ik niet serieus genomen werd, terwijl mijn slankere collega, met exact dezelfde gedachten of uitspraak, wel serieus genomen werd. Althans zo heb ik het ervaren.
Ik moet eerlijk bekennen dat als ik kijk naar mijn lotgenoten die inmiddels al 50 kilo zijn afgevallen, dat ik zelf ook het idee heb dat de slankere vorm veel mooier, leuker en zelfs intelligenter uit ziet. Dus eigenlijk kan ik het de buitenwereld niet eens kwalijk nemen dat ze hetzelfde zien, denken en uitspreken als ik. Het is maar net dat ik het 'lijdend' voorwerp ben als een ander het over mij heeft. Naar mijn gevoel verandert er immers niet zoveel aan mijn innerlijke ik....
Of toch? Is het niet zo dat ik vrolijker, optimistischer en vitaler in het leven sta. Ik lach meer, ik doe meer, ik durf meer en ik laat letterlijk en figuurlijk veel meer van mezelf zien. In dat opzicht verander ik misschien dan toch wel...
Hoe dan ook, ik ben zielsgelukkig met het proces waarin ik mij bevind. Ik geniet van de reis naar mijn slankere en gezondere ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten