Een gezond BMI

Texel 1981 - 20 jaar oud

Gewicht: 91,5 kg

Het gaat langzaam, maar het gewicht gaat nog steeds beetje bij beetje naar beneden. De grens van 90 kg zit er aan te komen. Ik had gehoopt dat ik rond mijn verjaardag in augustus onder de 90 kg zou kunnen zijn. Met een beetje geluk gaat dit ook gebeuren. 

Wat is het jaar toch verschrikkelijk snel gegaan. Vorige jaar rond deze tijd trof ik voorbereidingen voor de gastric bypass operatie. En nu een jaar verder, meer dan 30 kg lichter, bijna een half mens aan gewicht kwijt. Zoveel meer mijzelf. Ik herken mezelf weer. Dat dikke lijf hoorde niet bij mij. Zoveel meer zelfvertrouwen. Zoveel meer gezonder en actiever. En uiteindelijk, zoveel meer gelukkiger. 

Ik ben er nog niet. Ik heb nog steeds geen gezond BMI en daar wil ik wel nog voor gaan. Ik ken een BMI van 29,5 en een een BMI dat bij zou passen is 24,5. Pas als ik 75 kg zou wegen heb ik een gezond gewicht. De vraag is of ik dat ga redden. Nog 15 kilo afvallen...  Ik kan me amper meer de tijd herinneren dat ik rond de 75 kilo woog.

Ik ben de foto-schatkist ingedoken en kwam foto's tegen van 1981, waar ik, naar ik vermoed, minder dan 75 kilo woog. Nog een foto in bikini... mijn ribben zijn te tellen en mijn heupen steken uit. Geen spoortje vet te vinden.. Mooi? Ik weet het niet. Als 20-jarige misschien wel, maar de vrouw die ik nu ben - daar horen toch echt wat rondingen bij. 

Een gezond BMI pas bij 75 kilo? Ik weet het niet... misschien beter als ik dat streefgewicht gewoon los laat. Vertrouwen op mijn lichaam, dat heel goed weet welk gewicht nu echt bij mij past. In principe kan het al niet meer stuk - ik voel me, zoals ik nu ben, al heel goed. 

Long time - no see

Gewicht: 93,3 kg

Mijn gewicht gaat nog steeds met onsjes naar beneden. Niet veel, maar genoeg om tevreden te zijn. Natuurlijk zou ik meer willen afvallen, maar op dit moment voel ik me goed. Zit lekker in mijn vel (letterlijk) en mijn gezondheid is top.

Afgelopen week mijn halfjaarlijkse controle gehad, wat inhoudt dat ik weer negen buisjes bloed heb afgestaan. Alle bloedwaarden waren prima, behalve vitamine B1. Deze was niet dramatisch laag, maar wel iets om in de gaten te houden. Inmiddels op internet gecheckt wat de gevolgen kunnen zijn van een vitamine B1-tekort. Een van de gevolgen zijn geheugenproblemen en depressie. Daar sta ik natuurlijk niet op te wachten. Ben blij dat ik de depressie van vorig jaar te boven ben gekomen. Ook zag ik dat een extra aanvulling van vitamine B1 geen kwaad kan. Zal in een volgend huisartsenbezoek aangeven dat ik extra vitamine B1 ga slikken. Waarom wachten tot ik werkelijk een groot tekort opgelopen heb? Gastric-bypassers lopen risico om een vitamine B tekort te krijgen. 

Vitamine B1 is te vinden in varkensfilet, zilvervliesrijst, aardappelen, halfvolle melk en volkorenbrood. Laat ik nou geen fan zijn van varkensvlees, aardappelen en melk...... Hmmm, dat gaat een uitdaging worden!

Sinds een paar weken ben ik weer begonnen met het 'brouwen' van melkkefir. Ik drink eigenlijk nooit melk, maar kefir is een drank waar ik tegen kan en wat nog gezond is ook voor je buik, met name je darmen.  Een dezer dagen wil ik gaan experimenteren met waterkefir. Het schijnt erg goed te zijn voor je gezondheid.... 

Afgelopen maanden heb ik niet veel meer gedaan aan sporten. Mijn prioriteiten lagen op een ander gebied. Ik mis het..! Mijn gedachten gaan niet alleen uit naar (hard-)lopen, maar ik denk ook aan rolschaatsen. Jazeker.... terug naar mijn kindertijd. Skeelers aantrekken durf ik niet, maar rolschaatsen lijkt me geweldig! 

We zullen zien..

Vergelijken brengt onzekerheid

Gewicht: 95,4 kg

Zoals ik al schreef wilde mijn gewicht maar niet zakken. Ik zat weer 'op een plateau'.... Erger nog, ik zag mijn gewicht zelfs met een ons of 6-7 stijgen. Ik werd er niet echt vrolijk van. 

Door omstandigheden ben ik  in de afgelopen weken even niet bezig geweest met gewicht, maten, eten of kwantiteit van sporten. Andere prioriteiten maakten dat mijn weegschaal alleen maar stof vergaarde. Het verraste me dan ook toen ik eergisteren ontdekte dat ik toch weer wat gewicht kwijt was.

Het gaat eigenlijk niet hard genoeg naar mijn zin. Verstandelijk weet ik dat dit onzin is, want in een half jaar tijd ben heb ik toch maar mooi een vestje van bijna 30 kilo uitgedaan. Het is dat ik mezelf vergelijk met anderen, die zoveel meer kwijt geraakt zijn dan ik in dezelfde periode. Niet dat ik afgunstig ben, maar het doet me wel wat als ik hoor dat anderen al maatje 38 of 40 aan kunnen, terwijl ik blijf hangen tussen de 44 en 46. Ik vertel mezelf dat ik af kom van maatje 50 of 52 en dat ik best trots mag zijn op mezelf. (Hee, laten we aandacht hebben voor dat halfvolle glas in plaats van dat half lege glas!). 

Jezelf vergelijken met anderen heeft, in mijn geval, nog nooit geluk gebracht. Of de ander doet het beter dan ik, is mooier dan ik, is rijker dan ik, is getalenteerder dan ik.... en neig ik tot negatieve gedachten over mezelf. Maar zijn de rollen omgekeerd, dan is er de valkuil van hoogmoed. En daar word ik ook niet gelukkig van.

Waarom vergelijk ik mezelf eigenlijk met anderen? Ik weet toch dat iedereen uniek is. Ik ben de ander niet en de ander is mij niet. Zijn/haar worsteling is niet de mijne en mijn worsteling is niet van hen. Ik weet dat vergelijken zinloos is. En toch doe ik het.

De enige positieve reden die ik kan verzinnen is dat als ik naar een ander kijk (zonder mezelf te vergelijken), ik gemotiveerd raak, dat ik geïnspireerd raak, dat ik kan afkijken en leren, omdat ik zelf niet op het idee gekomen zou zijn. En als de rollen omgekeerd zijn, dan betekent kijken naar een ander: hoe kan ik het ook anders doen? En in sommige gevallen: hoe kan ik je helpen?.... Op deze manier zou kijken naar een ander me wel geluk kunnen brengen. 

Typisch ook, althans in mijn geval, dat als ik mezelf vergelijk met anderen, ik bijna altijd kijk naar degene die het zoveel beter doen dan ik. Dat er anderen zijn die gelijk zijn aan mij of het minder doen dan ik, dat wenst mijn brein niet te willen registeren. Hmmm.... oops, dat zegt natuurlijk wel wat over mijn persoontje! 

Alleen al het feit DAT ik mezelf vergelijk met anderen, getuigt al van een mate van onzekerheid. En nee, ik vind dit niet fijn te concluderen over mezelf. Ik vind het niet fijn om er voor uit te durven komen dat ik onzeker ben. Tegelijkertijd heb ik het inzicht verworven dat vrijwel IEDEREEN onzeker is. Uitzonderingen daargelaten, maar geloof me, zij kampen met (persoonlijkheids-)stoornissen waar onzekerheid peanuts bij is. 

Onzekerheid... ha! Ik zou er een boek over kunnen schrijven. Elke verandering in mijn leven bracht onzekerheid met zich mee. Verhuizing, huwelijk, een baby... een andere school, nieuwe vriendinnen... noem maar op... Zelfs mijn 'overgang'. (.. al moet ik erbij vertellen dat de overgang mij over een grens getild heeft waar onzekerheid niet langer meer zo onzeker is. Maar dat is weer een ander onderwerp...). 

Het positieve van het hele verhaal is, dat elke onzekerheid me heeft laten zien waar mijn kracht ligt. Elke onzekerheid maakte dat ik een deel van mij leerde kennen, dat ik niet wist dat ik het in me had. En onzekerheid maakte dat ik in sommige situaties op mijn hoede was en dat heb ik mogen ervaren als bescherming.

Een verhuizing betekende dat ik ergens opnieuw moest beginnen. Ik moest uit mijn comfortzone stappen, loslaten wat ik al jaren kende en een nieuw pad inslaan. En ik heb het volbracht... meerdere keren in mijn leven. Dat gold ook voor mijn huwelijk, een andere school en andere soorten ervaringen. 

De onzekerheid als moeder was, denk ik, wel de heftigste. De verantwoordelijkheid voor zo'n klein, hulpeloos wezentje dat in jouw armen ligt... een verantwoordelijkheid voor minimaal 18 jaar... en dat alles zonder gebruiksaanwijzing... And I did it again... weliswaar met vallen en opstaan, met gemaakte fouten en tekortkomingen. Ik wist toen niet wat ik allemaal in me had. Zoveel talenten die het daglicht aanschouwden... 

Vergeleken met anderen.... 

o nee - dat zouden we niet meer doen!

Melk goed voor elk?

Gewicht: 96,2 kilo

Al weken blijf ik hangen op dit gewicht. De ene keer een pondje meer, dan weer wat onsjes minder. Waar ik naar uitkijk is dat ik de 95 passeer. Het zou voor mij een nieuwe mijlpaal betekenen. Op naar de 90. Het wil maar niet lukken. 

Het is niet zo heel gek, want afgelopen maand heb ik heel onregelmatig gegeten en veel te weinig gedronken. Drinken is voor mijn kleine maag ook een hele klus. Mijn maag kan niet meer dan twee tot drie slokken per keer verdragen. Dan is het weer wachten om vervolgens weer een paar slokken te kunnen nemen. Dan praat ik over water of thee. Mocht ik een keer trek hebben in frisdrank (komt sporadisch voor), dan kan ik niet meer verdragen dan een slok per keer. Mijn maag voelt dan alsof deze explodeert vanwege het koolzuur. Ik laat het dan ook maar liever staan. 

Afgelopen maand heb ik ook praktisch niet gesport. Ik heb sporten nodig om me fit te blijven voelen. Fit, maar ook blij en energiek. Een deel van mij mist het dan ook als ik niet kan sporten. Ik bedenk me net, dat deze zin, nog geen jaar geleden, nooit uit mijn mond zou zijn gekomen. Sporten missen? Uhhh......
Door verkeerde planning en persoonlijke omstandigheden heb ik, afgelopen maand, het sporten vrijwel compleet geschrapt uit mijn agenda. Dat zal me niet meer gebeuren! Het sporten staat nu nr. 1 op mijn agenda. 

Wat me ook opviel in de afgelopen weken is dat als ik mijn focus niet leg bij mijn gezondheid - het goed voor mezelf zorgen, dat ik heel, heel erg makkelijk verval in het oude patroon. Het oude patroon van onregelmatig eten, slecht eten, snoepen, nauwelijks bewegen en zelfs te veel eten. 

Tja, te veel eten. Je zou zeggen dat een kleine maag niet veel kan hebben, maar soms zijn de ogen nog steeds groter dan mijn maag. Het blijft lastig om je grenzen te bewaken. Vooral als het om gezelligheid gaat; bijvoorbeeld feestjes of in een groep uit eten. Ik heb het geluk dat ik tot nu toe nog niet heb hoeven te spugen, zoals anderen die een gastric bypass hebben, maar erg gelukkig en gezond voelen doe ik me beslist niet als ik meer gegeten heb dan wat ik eigenlijk zou mogen eten. 

Sommige combinaties... ook zoiets. Een warme maaltijd + een toetje (melkproduct) dat vraagt om problemen. Ik vraag me overigens nog steeds af of volwassenen gebaad zijn met melkproducten. Het dietiste van het ziekenhuis adviseert echter minimaal een halve liter per dag. Ik ben geen echte kaas-eter en ik ben geen melkdrinker. En toetjes kan ik niet zo goed verdragen. Blijft er weinig over. Zo af en toe neem ik om drie/vier uur een beetje yoghurt om gehoor te geven aan het advies van de dietiste, maar echt 100% erachter staan kan ik niet. 

Sojamelk? Amandelmelk? Valt iets over te zeggen, maar of dat soja zo gezond is? Daar mag je ook gerust vraagtekens bij zetten. En amandelmelk.... lekker? Ik ben er niet echt gek op. 

Iemand anders nog tips? Ik moet uiteindelijk toch ergens mijn Calcium vandaan halen....

Enfin, genoeg gekletst. Tijd om aan het werk te gaan...

Nieuw jaar - nieuw doel

Gewicht: 98,5 kg

Zo fijn als ik de kerstdagen vind, zo fijn vind ik het ook als het 'normale' leven weer begint. Voor mij betekent 'normaal' dat hubbie weer naar zijn werk is, dat de buurkinderen weer naar school zijn; het op tijd weer opstaan en het ritme van de dag weer een aanvang kan nemen. Ik vind het heerlijk om een schone, nieuwe agenda te openen en te starten met een nieuwe to-do-lijst.

Een nieuw jaar, nieuwe kans... Op het gebied van de weegschaal is het heerlijk te kunnen zeggen dat ik dit jaar kan beginnen met een -25 kilo, vergeleken met vorig jaar. Mijn doel is dit jaar nog een keer 25 kilo af te vallen. Ik weet, het is nogal wat, maar je moet het zo zien, dat het niet het eindresultaat is wat ik belangrijk vind, maar de weg er naar toe. En elke kilo dat ik kwijtraak is gewoon mooi meegenomen. 

Bovenstaand is een van de weinige doelen die ik zo concreet omschrijf. Aan het begin van elk jaar maak ik een doelenlijst. Puur om mijn richting te bepalen en zo af en toe even te checken of ik nog de goede kant op ga. Om mijn vooruitgang te kunnen aflezen. Het doel heeft dan een kop en een staart; een begin- en een eindpunt. Dit jaar heb ik bedacht om dit anders te doen. Het gaat mij niet meer om 'wat wil ik bereiken?', maar meer om 'hoe wil ik me voelen?'. 

Bijvoorbeeld: Eergisteren ben ik naar de internist geweest van het SFG (Sint Franciscus Gasthuis) voor de uitslag van mijn bloedtest. Ik was bang dat ik hier of daar wel wat tekorten zou hebben, maar het tegendeel was waar. Al mijn bloedwaarden waren goed. Mijn nier- en leverfuncties, het ijzergehalte, suiker, bloeddruk, cholesterol... noem maar op. Het kon niet beter. Dat voelde enorm goed! Dat is toch waarvoor ik het allemaal doe. Ik wil me graag gezond voelen, energiek, vitaal... Dit maakt dat mijn keuze qua eten en bewegen geen doel meer op zich is, maar het feit dat ik me hierdoor gezond, energiek en vitaal kan voelen, maakt dat ik kies voor een goede voeding, dat ik kies om naar de sportschool te gaan en dat ik voor kies om op tijd naar bed te gaan, aangezien ik dit gevoel wil blijven houden.

Het valt me op dat mijn haar wat uitvalt. Nou schijnt dat wel normaal te zijn. Vooral omdat je zoveel gewicht verliest in een redelijk korte tijd. Ik maak me niet al te veel zorgen, want haaruitval is iets wat mij niet onbekend is. In het kader van mijn nieuwe doel van 2015 betekent dit dat ik goed voor mezelf wil blijven zorgen en dus blijf ik het wel in de gaten houden en zal ik stappen ondernemen als het zo blijft.

Ondanks het feit dat ik zoveel gewicht ben kwijt geraakt, heb ik alsnog een buikje. Niet meer zo heftig als dat het geweest is, maar de bolling is er nog steeds. In de afgelopen weken zat een van mijn kleinkinderen op mijn schoot. Aangezien haar moeder momenteel zwanger is en een klein buikje begint te krijgen, heeft buiken op dit moment haar interesse. Tot drie keer toe heb ik van haar mogen hebben dat oma een dikke buik heeft. Dat is natuurlijk niet wat je wenst te horen, maar uit een kindermond kan ik het wel hebben. En ze heeft gelijk.... die buik is er nu eenmaal en die zal ik voorlopig ook niet echt weg krijgen. Het vet eronder verdwijnt beetje bij beetje, maar het overtollige vel zal altijd wel een buikje vormen in mijn kleding. Zelfs met corrigerend ondergoed zal er mogelijk een ronding blijven. In het kader van mijn nieuwe doel heb ik besloten om in de sportschool een trainer aan te spreken en te zien wat ik zelf nog kan doen om te werken aan de bolling van mijn buikje. En mocht het met sporten niet lukken, misschien moet ik dan gaan denken aan de volgende operatie.... al geeft mij dit een minder prettig gevoel, omdat ik bang ben voor eventuele complicaties. Maar daarover meer op een andere tijd... 

Op dit moment voel ik mij heel tevreden en blij met mijn vooruitgang. Dit gevoel wil ik vast blijven houden...