Zoals ik al schreef wilde mijn gewicht maar niet zakken. Ik zat weer 'op een plateau'.... Erger nog, ik zag mijn gewicht zelfs met een ons of 6-7 stijgen. Ik werd er niet echt vrolijk van.
Door omstandigheden ben ik in de afgelopen weken even niet bezig geweest met gewicht, maten, eten of kwantiteit van sporten. Andere prioriteiten maakten dat mijn weegschaal alleen maar stof vergaarde. Het verraste me dan ook toen ik eergisteren ontdekte dat ik toch weer wat gewicht kwijt was.
Het gaat eigenlijk niet hard genoeg naar mijn zin. Verstandelijk weet ik dat dit onzin is, want in een half jaar tijd ben heb ik toch maar mooi een vestje van bijna 30 kilo uitgedaan. Het is dat ik mezelf vergelijk met anderen, die zoveel meer kwijt geraakt zijn dan ik in dezelfde periode. Niet dat ik afgunstig ben, maar het doet me wel wat als ik hoor dat anderen al maatje 38 of 40 aan kunnen, terwijl ik blijf hangen tussen de 44 en 46. Ik vertel mezelf dat ik af kom van maatje 50 of 52 en dat ik best trots mag zijn op mezelf. (Hee, laten we aandacht hebben voor dat halfvolle glas in plaats van dat half lege glas!).
Jezelf vergelijken met anderen heeft, in mijn geval, nog nooit geluk gebracht. Of de ander doet het beter dan ik, is mooier dan ik, is rijker dan ik, is getalenteerder dan ik.... en neig ik tot negatieve gedachten over mezelf. Maar zijn de rollen omgekeerd, dan is er de valkuil van hoogmoed. En daar word ik ook niet gelukkig van.
Waarom vergelijk ik mezelf eigenlijk met anderen? Ik weet toch dat iedereen uniek is. Ik ben de ander niet en de ander is mij niet. Zijn/haar worsteling is niet de mijne en mijn worsteling is niet van hen. Ik weet dat vergelijken zinloos is. En toch doe ik het.
De enige positieve reden die ik kan verzinnen is dat als ik naar een ander kijk (zonder mezelf te vergelijken), ik gemotiveerd raak, dat ik geïnspireerd raak, dat ik kan afkijken en leren, omdat ik zelf niet op het idee gekomen zou zijn. En als de rollen omgekeerd zijn, dan betekent kijken naar een ander: hoe kan ik het ook anders doen? En in sommige gevallen: hoe kan ik je helpen?.... Op deze manier zou kijken naar een ander me wel geluk kunnen brengen.
Typisch ook, althans in mijn geval, dat als ik mezelf vergelijk met anderen, ik bijna altijd kijk naar degene die het zoveel beter doen dan ik. Dat er anderen zijn die gelijk zijn aan mij of het minder doen dan ik, dat wenst mijn brein niet te willen registeren. Hmmm.... oops, dat zegt natuurlijk wel wat over mijn persoontje!
Alleen al het feit DAT ik mezelf vergelijk met anderen, getuigt al van een mate van onzekerheid. En nee, ik vind dit niet fijn te concluderen over mezelf. Ik vind het niet fijn om er voor uit te durven komen dat ik onzeker ben. Tegelijkertijd heb ik het inzicht verworven dat vrijwel IEDEREEN onzeker is. Uitzonderingen daargelaten, maar geloof me, zij kampen met (persoonlijkheids-)stoornissen waar onzekerheid peanuts bij is.
Onzekerheid... ha! Ik zou er een boek over kunnen schrijven. Elke verandering in mijn leven bracht onzekerheid met zich mee. Verhuizing, huwelijk, een baby... een andere school, nieuwe vriendinnen... noem maar op... Zelfs mijn 'overgang'. (.. al moet ik erbij vertellen dat de overgang mij over een grens getild heeft waar onzekerheid niet langer meer zo onzeker is. Maar dat is weer een ander onderwerp...).
Het positieve van het hele verhaal is, dat elke onzekerheid me heeft laten zien waar mijn kracht ligt. Elke onzekerheid maakte dat ik een deel van mij leerde kennen, dat ik niet wist dat ik het in me had. En onzekerheid maakte dat ik in sommige situaties op mijn hoede was en dat heb ik mogen ervaren als bescherming.
Een verhuizing betekende dat ik ergens opnieuw moest beginnen. Ik moest uit mijn comfortzone stappen, loslaten wat ik al jaren kende en een nieuw pad inslaan. En ik heb het volbracht... meerdere keren in mijn leven. Dat gold ook voor mijn huwelijk, een andere school en andere soorten ervaringen.
De onzekerheid als moeder was, denk ik, wel de heftigste. De verantwoordelijkheid voor zo'n klein, hulpeloos wezentje dat in jouw armen ligt... een verantwoordelijkheid voor minimaal 18 jaar... en dat alles zonder gebruiksaanwijzing... And I did it again... weliswaar met vallen en opstaan, met gemaakte fouten en tekortkomingen. Ik wist toen niet wat ik allemaal in me had. Zoveel talenten die het daglicht aanschouwden...
Vergeleken met anderen....
o nee - dat zouden we niet meer doen!
Wat een fantastische blog zeg!
BeantwoordenVerwijderen