Er is vandaag iets gebeurd dat mij diep geraakt heeft, waardoor ik pijn en verdriet voel. Ik wil niet uitweiden over het onderwerp, omdat het te persoonlijk is. Waarom ik het wel opschrijf en het met u deel, heeft te maken met het feit dat ik mij twee uur geleden nog op de rand van de afgrond voelde staan. De grond werd onder mijn voeten vandaan gehaald. En nu twee uur later ben ik redelijk in balans.
Nu moet je weten dat ik gisteren een 'pyamaparty' voor jonge meiden hier in ons huis heb gehad en overal nog opengebroken zakken met chips of zoetigheid te vinden is. Ik voelde de onweerstaanbare drang om al die zakken naast me te leggen en mezelf weer te bedruipen met zoete en zoute levensmiddelen dat totaal geen voedingswaarde kent.
Maar weet je, ik heb mijn loopschoenen aangedaan en ben gaan wandelen. De eerste kilometers voelde ik me gespannen en liep ik letterlijk met mijn vuisten dicht. Klaar om een vuistslag te geven aan de eerste de beste dikke boom. Boven op de dijk, wilde ik alleen maar sneller en sneller. Het verlangen om hard te lopen was zo groot dat ik er aan toe gaf. Ik ben gaan lopen en lopen en lopen... Het leek of ik niet moe werd. Mijn benen en heupen deden precies wat ze doen moesten.
Dit tafereel herhaalde zich drie keer en toen een uur later mijn huis in zicht kwam, voelde ik me anders dan toen ik het huis verliet.Mijn emoties waren meer en meer in balans. En mijn verlangen naar zoet of zout was onder controle.
Het gaat er niet om dat ik nu trots op mezelf ben, maar ik ben opgelucht, vreselijk oplucht omdat ik eindelijk een andere keuze gemaakt te hebben dan vreten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten