Reflections

Inmiddels alweer twee maanden verder en minimaal twee kilo zwaarder. Ik durf niet meer op de weegschaal te staan. In de afgelopen maanden heb ik bijzonder weinig aan beweging gedaan en ik heb de teugels laten vieren wat betreft suikers en vetten.

Ik weiger om mezelf te beklagen, immers ik ben zelf verantwoordelijk voor wat ik al dan niet doe. 

Begrijpen doe ik mezelf niet. Want niet alleen wil je als vrouw er (wat) strak(-ker) uit zien. Ik wil ook graag soepeler bewegen en daarnaast wil ik graag een lang leven. 

Afgelopen maand werd ik met de neus op de feiten gedrukt. Een jong leven kan zomaar eindigen. En ik besef misschien dan wel dat niemand mij een garantie kan geven dat als ik gezonder zou leven en minder kilo's zou hoeven te dragen, dat ik dan mijn 99ste verjaardag ooit zal halen, maar toch... door niet zo gezond te leven en al die extra kilo's... Het leven wordt er niet gemakkelijker op.

Op geestelijk vlak stel ik me continue de vraag wat de reden is dat ik, tegen beter weten in, toch blijf snoepen. Dat ik tegen beter weten in, nog steeds te veel eet en niet gevarieerd genoeg eet. Is het omdat ik een 'gat' vul? Is eten/snoepen mijn troost? 

Ik heb dat lang gedacht, maar sinds ik beter in mijn vel zit had ik verwacht dat mijn eetpatroon langzaam aan ook zou veranderen, maar dat is niet het geval. 

En weet je, eigenlijk vind ik voedingsleer interessant en eigenlijk hou ik van koken (al ben ik er echt niet goed in) en een diëtiste kan mij maar weinig meer vertellen. En toch kies ik steeds (on-)bewust voor zaken die helemaal niet goed voor mij zijn.

Op zulke momenten hoor ik Dr. Phil in mijn oor schetteren 'Wat levert het je op?' Een mens doet blijkbaar niets zonder dat je er voordeel van hebt. Maar ook hier moet ik verstek gaan... wat levert het me op? Kortstondig plezier... maar nauwelijks meer een bevrediging.

Afgelopen week kwam ik een boek, onderin mijn boekenkast tegen. Een boek dat ik als 13-jarige gelezen heb en dat een behoorlijke indruk op mij had achtergelaten. Een dagboek van een verslaafd Berlijns meisje Christiane F.
Ik heb het boek opnieuw gelezen met volwassen ogen, nu. Altijd weer die terugval, altijd weer opnieuw proberen om clean te worden...... 
Hoe herkenbaar! 

Hoe herkenbaar... mijn zucht naar suiker is voor mij als haar zucht naar heroïne. Voor de lezer misschien niet te vergelijken, maar ik besef maar al te goed dat als ik door ga met wat ik doe, dat mijn huisarts mij spoedig zal vertellen dat ik een diabeet ben. En dat... is net zo dodelijk als drugs. Herkenbaar ja... maar niet nieuw! Ik weet sinds lang dat ik verslaafd ben, maar er is geen afkickcentrum voor suikerverslaafden, dus waar kan ik naar toe? Waar kan ik afkicken van mijn verslaving?

Vandaag sprak ik mijn vriendin, die een zelfde soort probleem met gewicht heeft als ik. We beloofden elkaar dat we weer beter ons best gaan doen. En echt... ik was vast besloten.......Om een uur later, na een lange fietstocht, mezelf te verwennen met een groot ijsje! 

Nu ik op de dag terug kijk, vraag ik mezelf dan ook af 'Waarom doe je dat nou? Een waterijsje zou ook goed zijn geweest of een vers stukje fruit doet ook wonderen na zo'n inspanning'.  

Nou hoef ik mezelf ook niet alles te ontzeggen; dat houd ik toch niet vol. Maar om gelijk een groot roomijsje te nemen.....Ik leer het nooit! 

Of toch wel? 

Ik geef niet op - ik ga het weer proberen!