Mijn werk leed er onder en al gauw zat ik thuis vanwege een burnout. Helemaal op! Alles voelde gespannen en benauwend. Niet zo gek want er was totaal geen vrije ruimte meer in mijn lijf en geest.
Op een of andere manier lukte het mij gewoon weg niet om me te kunnen blijven focussen op een gezonde(re) levensstijl, met alle gevolgen van dien. Vooral chocola voelde als troost op dagen dat ik echt niet meer zag zitten.
Wat mij uit de diepe afgrond haalde, was vooral het wandelen. Vorig jaar hadden we mooier weer dan dit jaar, dat maakte het wat makkelijker. Ik begon met een klein blokje in mijn woonomgeving.. iedere dag op ongeveer hetzelfde tijdstip. Ik merkte dat het lopen mij ruimte gaf. Ik genoot van de kleine eendjes, kleine kinderen en de natuur die begon te bloeien. Doordat ik geen muziek meenam, was ik alleen met mijn gedachten. Soms scary, maar het gebeurde ook dat mijn hoofd voor een paar tellen even gewoonweg leeg was. Dat overkomt mij zelden, maar al lopende gebeurde het. Ik nam dan een diepe ademhaling en liet de spanning los, al was het maar voor even.
Het wandelen werd een punt om iedere dag naar uit te kijken. Mijn lichaam ging er om vragen... ook al was ik moe. Ik werd onrustig als ik die dag niet mijn loopje had gehad. Soms stuurde hubbie mij naar buiten, omdat HIJ zenuwachtig werd van mijn gedraai. Zeker op dagen dat het regende. Uiteindelijk liep ik een uur of langer per dag. Ja, ik kwam moe thuis, maar in het totaalplaatje merkte ik dat ik beter in mijn vel ging zitten en dat ik weer meer dingen tot stand kon brengen. Het lusteloze in mij verdween.
Toen ik in december geblesseerd raakte (een totaalplaatje van een verkeerde houding, verkeerd tillen, spanning in mijn spieren, etc.) en ik niet of nauwelijks meer kon lopen, verloor ik ook geen gewicht meer. Ik bleef geruime tijd op hetzelfde gewicht staan en uiteindelijk verloor ik alle interesse voor mijn lijf. Het deed immers toch niet wat ik wilde....
Maar ja, toen ik in vijf maanden tijd ook weer vijf kilo rijker dreigde te worden, realiseerde ik me dat ik op de blaren zat en dat ik een definitieve beslissing moest nemen. Of, ik accepteer mezelf zoals ik ben, met overgewicht en al en ik stop met zeuren OF ik ga er weer opnieuw tegenaan en probeer er het beste van te maken. Ik koos voor het laatste en ik merk dat het me beter af gaat dan vorig jaar. Ik zit beter in mijn vel. Heb meer energie. Plus, doordat ik drastische veranderingen heb aangebracht in mijn leven (een carrière-switch) weet ik ook weer waarvoor ik het wil doen. Nee, niet voor de maatschappij, ook niet voor mijn hubbie en ook niet vanwege mijn gezondheid. Al spelen al deze factoren uiteraard wel een rol, maar het werkelijke doel, voor mij persoonlijk, is om weer in mezelf te geloven dat ik het kan.
Al jaren en jaren maak ik mezelf wijs dat de reden van overgewicht een bepaalde reden had. Mijn opvoeding, mijn teleurstellingen, omdat ik niet van mezelf hield, etc. etc. Ik ben zover dat ik inzie dat al deze overtuigingen me geen moer geholpen hebben. Ik bleef lekker in mijn comfortzone... Al die overtuigingen heb ik onder de loep genomen. Het is voor mij duidelijk, gewoon zwart/wit... het is wat het is en als ik daar verandering in WIL brengen, dan zal ik het zelf moeten doen. En al mijn beperkingen voor lief moeten nemen.
Uit een comfortzone stappen is nooit fijn. Het kost altijd een zekere prijs... maar uiteindelijk betaal je niet langer meer de prijs, maar ontvang je de prijs voor al je moeite en je doorzettingsvermogen. Ik hoop dat ik deze gedachten vast mag blijven houden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten