Het lijkt wel of het niet mag. Het lijkt haast wel of ik tijd moet nemen om er toch nog een keer goed over na te denken.
Hoewel ik de brief van de huisarts in handen had (en ook al doorgestuurd had), stelde hij voor om alsnog een extra onderzoek te doen. Uit mijn patiëntendossier bleek namelijk dat het wel erg lang geleden was dat er naar de werking van mijn schildklier gekeken was. Aangezien ik ook gewrichtsklachten in mijn handen had, werd dit ook meteen door middel van een bloedonderzoek onderzocht. De huisarts wilde graag dat ik nog even wacht met het insturen van mijn gegevens aan de obesitas-kliniek.
Dezelfde dag belde het Sint Franciscus Gasthuis (SFG) mij op en liet mij weten dat het BMI te laag is om in aanmerking te kunnen komen voor een gastric bypass of sleeve. (Met andere woorden, eet eerst nog maar een paar kilo erbij en dan mag je komen en vervolgens te horen dat je een paar kilo moet afvallen voordat er geopereerd kan worden. Hoe krom is de denkwijze van verzekeraars - of moet ik, net als mijn huisarts zeggen.... de verziekeraars).
Nou is het zo, dat je in aanmerking komt als je BMI 40 is, maar je komt ook in aanmerking bij een lagere BMI als je diabeet ben. Toen ik echter aangaf dat ik sinds kort ook gediagnosticeerd ben als diabeet, wilde ze graag weten welke medicijnen ik gebruikte. Deze heb ik nog niet, omdat ik in de beginfase ben en ik mijn waarden nog kan verbeteren door af te vallen. Maar nee, als ik niet kan aantonen dat ik medicijnen gebruik - ook dan kom ik niet in aanmerking.
Daarnaast stelde de verpleegkundige meerdere vragen, waarbij ik bijna het gevoel kreeg dat ze mij wilde ontmoedigen om deze operatie te ondergaan. Zou ze wel begrepen hebben dat deze operatie, in mijn geval, de laatste strohalm is? Zou ze begrijpen dat mijn beslissing niet van een nachtje slapen is?
Ik was zoooo vast besloten.... totdat ik gisteravond een gastcollege volgde bij Psychodidact over eetstoornissen en ik opnieuw met de feiten om mijn oren werd 'geslagen'. Eetstoornissen heeft niets, maar dan ook helemaal niets met eten te maken. Zucht.... daar gaan we weer......
De sleeve of de gastric bypass dwingt me straks om anders te gaan eten, maar daarmee is natuurlijk niet de oorzaak van mijn eetstoornis opgelost.
Ik kan hierop een heleboel zeggen, maar hoe persoonlijk maak ik deze blog? Zijn er grenzen aan wat ik wil delen?
Enfin, als er zoveel tegenwind is, dan vraag je je haast af of God (voor andere het Universum) misschien toch niet iets anders met je voor heeft. Laat ik daar dan toch maar (nog) wat meer aandacht aan geven dan.
Ik heb de knoop doorgehakt. Ik ben er helemaal klaar mee. In mijn vorig logje schreef ik er al over. Vandaag heb ik een verwijsbrief opgehaald bij de huisarts. Tevens heb ik mijn zorgverzekeraar opgebeld met de vraag of een maagverkleining onder de vergoedingen valt en daar werd positief op gereageerd. Daarnaast heb ik het UWV gebeld, want ook hier wilde ik zekerheid dat ik niet in de problemen kom. Een slimme meid is goed voorbereid, zullen we maar zeggen.
Nu resteerde mij nog de vraag waar ga ik naar toe? Ik kan kiezen uit de officiele obesitaskliniek, welke onder andere gevestigd is in Den Haag, maar ik kan ook kiezen voor het Sint Franciscus Gasthuis in Rotterdam, dat voor mij veel dichterbij is en dat, volgens de berichten die ik gelezen heb, zeer hoog aangeschreven staat. Ook zij kennen een volledig traject. Een traject voor de operatie, de operatie zelf en een na-traject. Immers, zo'n ingreep betekent een complete verandering van je eetpatroon, c.q. je leefgewoonten.
Ik heb er uiteindelijk voor gekozen om naar het SFG te Rotterdam te gaan. Ik heb de verwijsbrief van de huisarts gemaild en nu is het afwachten op de stappen die zullen volgen.
Ik ben voornemens het proces te verwoorden op dit blog. Ik zal er niet om heen draaien. Deels voor mijzelf om een continue reflecterende kijk op zaken te kunnen houden en daarnaast om straks een goed beeld te hebben van hoe het allemaal gegaan is. De site houd ik openbaar, zodat een ander er mogelijk ook iets aan heeft. Ik ben me ervan bewust dat de komende periode een periode zal zijn van een mogelijk vallen en opstaan. Ik zal niet altijd in een in-de-gloria-stemming zijn, maar ik hoop op den duur goede resultaten te kunnen behalen.
Ik heb me goed geïnformeerd door middel van internet. Ik ben bekend met de soorten operaties, de gevolgen, de voor- en de nadelen en de trajecten die ik zal doorlopen. Toch ben ik zenuwachtig en ergens ook bang. Ik vind het eng dat er in mij gesneden gaat worden. Boos ook op mezelf omdat ik niet in staat ben om mijzelf te disciplineren. En ergens... ook bang om al dat vet te verliezen. Uiteindelijk is het op veel fronten een bescherming voor me geweest. Toch ben ik er klaar mee... en wil ik weer die gezonde, slankere vrouw zijn. De nadruk ligt op gezond, want dit is wat mij het meest bezig houdt.. Ik wil geen hoge bloeddruk meer, ik wil geen diabeet zijn en ik wil af van alle andere klachten die obesitas met zich mee brengt.
Pfff... hier gaan we dan!
Het is gewoon beschamend om het toe te moeten geven. In de afgelopen maanden was ik weer kilo's afgevallen, maar met zoveel moeite! Daarnaast is mijn suikerverslaving een feit. Suiker is mijn drug. Ik kan er even af blijven om vervolgens toch weer te zoeken naar zoetigheid. Dat ik inmiddels diabeet ben, mag wel duidelijk zijn. Niet dat ik er aan toe wil geven, want ik weiger om tabletten te slikken die de huisarts me wil voorschrijven. Nog steeds ga ik er vanuit dat ik het laten kan, dat ik af kan vallen en dat ik de tabletten toch echt niet nodig heb. Dat ik 's ochtends, als ik wat langer geslapen heb, trillend op mijn benen sta en ik van flauwte haast zwart voor mijn ogen word... Ik wil het gewoon niet zien!!
Verleden zaterdag was ik op stap met een aantal vrouwen. Een jaarlijks terugkerende happening. Ook deze keer zijn we samen gaan high tea-en. Een van de dames heeft een bypass-operatie ondergaan en is in een jaar tijd 40 kg afgevallen, als ik me niet vergis. Ze ziet er zoooo goed uit. De laatste keer dat ik haar zag, was ze voor mij al een bron van inspiratie en ben ik een gesprek aangegaan met de huisarts ten behoeve van een maagverkleining. Hoewel hij er positief in stond, hebben we samen besloten om nog een keer voor een dietiste te gaan (zie vorig blogverhaal). Het heeft echter niet mogen baten. Ik krijg het niet voor elkaar mijn ongezonde levensstijl te veranderen.
Nu ik D. weer gezien heb, ben ik wederom gemotiveerd. Ja, ik ben bang voor een operatie en ja, mijn natuurlijk ik heeft een weerstand om in me te laten snijden, maar aan de andere kant als ik doorga zoals ik nu leef, dan raak ik misschien nog wel eens tenen, voeten of benen kwijt als diabeet. Of mijn overgewicht zorgt voor andere problemen, waardoor ik ook vaste klant bij een dokter ga worden.
Ik ben me zo verschrikkelijk goed bewust van wat hier speelt en toch krijg ik het niet voor elkaar om mijn levensstijl van bijna 50 jaar om te gooien. Ik ben me bewust dat er veel mensen zijn die zich dit niet kunnen voorstellen. Doe er gewoon wat aan... gewoon doen.... beweeg, eet gezond, stop met snoepen.... doe het gewoon! Ja, het lijkt zo gewoon, maar het is het niet.
Ik heb mijn probleem al van verschilende kanten benaderd. Er zelfs met psychologen over gesproken, want uiteindelijk zit het toch tussen de oren, zegt men. Maar een resultaat blijft achterwege.
Ben ik te slap? Ja, dat zal wel. Loop ook met het gevoel rond dat ik me daar verschrikkelijk voor zou moeten schamen. Mens, waar is je discipline...????
Tegelijkertijd besef ik ook dat je niet altijd alles alleen hoeft te doen. Iemand die een drugverslaving heeft, hoeft het niet alleen te doen. Iemand die een rookverslaving heeft hoeft het niet alleen te doen. Iemand die alcoholverslaafd is hoeft het niet alleen te doen....
Misschien is het voor mij tijd dat ik een drastische manier van hulp ga vragen. Ik loop er al zolang mee rond.
Op naar de obesitaskliniek... uiteindelijk ben ik niet de eerste en zeker niet de laatste die naar deze oplossing grijpt.
