Obesitaskliniek

Het is gewoon beschamend om het toe te moeten geven. In de afgelopen maanden was ik weer kilo's afgevallen, maar met zoveel moeite! Daarnaast is mijn suikerverslaving een feit. Suiker is mijn drug. Ik kan er even af blijven om vervolgens toch weer te zoeken naar zoetigheid. Dat ik inmiddels diabeet ben, mag wel duidelijk zijn. Niet dat ik er aan toe wil geven, want ik weiger om tabletten te slikken die de huisarts me wil voorschrijven. Nog steeds ga ik er vanuit dat ik het laten kan, dat ik af kan vallen en dat ik de tabletten toch echt niet nodig heb. Dat ik 's ochtends, als ik wat langer geslapen heb, trillend op mijn benen sta en ik van flauwte haast zwart voor mijn ogen word... Ik wil het gewoon niet zien!!

Verleden zaterdag was ik op stap met een aantal vrouwen. Een jaarlijks terugkerende happening. Ook deze keer zijn we samen gaan high tea-en. Een van de dames heeft een bypass-operatie ondergaan en is in een jaar tijd 40 kg afgevallen, als ik me niet vergis. Ze ziet er zoooo goed uit. De laatste keer dat ik haar zag, was ze voor mij al een bron van inspiratie en ben ik een gesprek aangegaan met de huisarts ten behoeve van een maagverkleining. Hoewel hij er positief in stond, hebben we samen besloten om nog een keer voor een dietiste te gaan (zie vorig blogverhaal). Het heeft echter niet mogen baten. Ik krijg het niet voor elkaar mijn ongezonde levensstijl te veranderen.

Nu ik D. weer gezien heb, ben ik wederom gemotiveerd. Ja, ik ben bang voor een operatie en ja, mijn natuurlijk ik heeft een weerstand om in me te laten snijden, maar aan de andere kant als ik doorga zoals ik nu leef, dan raak ik misschien nog wel eens tenen, voeten of benen kwijt als diabeet. Of mijn overgewicht zorgt voor andere problemen, waardoor ik ook vaste klant bij een dokter ga worden. 

Ik ben me zo verschrikkelijk goed bewust van wat hier speelt en toch krijg ik het niet voor elkaar om mijn levensstijl van bijna 50 jaar om te gooien. Ik ben me bewust dat er veel mensen zijn die zich dit niet kunnen voorstellen. Doe er gewoon wat aan... gewoon doen.... beweeg, eet gezond, stop met snoepen.... doe het gewoon! Ja, het lijkt zo gewoon, maar het is het niet.

Ik heb mijn probleem al van verschilende kanten benaderd. Er zelfs met psychologen over gesproken, want uiteindelijk zit het toch tussen de oren, zegt men. Maar een resultaat blijft achterwege. 

Ben ik te slap? Ja, dat zal wel. Loop ook met het gevoel rond dat ik me daar verschrikkelijk voor zou moeten schamen. Mens, waar is je discipline...????

Tegelijkertijd besef ik ook dat je niet altijd alles alleen hoeft te doen. Iemand die een drugverslaving heeft, hoeft het niet alleen te doen. Iemand die een rookverslaving heeft hoeft het niet alleen te doen. Iemand die alcoholverslaafd is hoeft het niet alleen te doen.... 

Misschien is het voor mij tijd dat ik een drastische manier van hulp ga vragen. Ik loop er al zolang mee rond. 

Op naar de obesitaskliniek... uiteindelijk ben ik niet de eerste en zeker niet de laatste die naar deze oplossing grijpt.