Update

Vandaag heb ik een brief van het ziekenhuis ontvangen waarin de eerstvolgende afspraak vervroegd is. Over vier weken zal het intakegesprek plaats vinden (in plaats van acht weken). Een kwestie van formulieren invullen (anamneseformulier), waarop een gesprek met de diëtiste zal plaatsvinden.

Vervolgens is het afwachten op een tweede afspraak (de analysedag). Tijdens deze afspraak is er een gesprek met zowel de internist, de longarts, psycholoog en fysiotherapeut (intensief bewegen).

Dan volgt de derde afspraak die in het teken van de operatie zal staan. Op de planningsdag is er een gesprek met de chirurg, anesthesist en de intakeverpleegkundige. De ingreep zelf zal dan binnen twee weken volgen. 

Zoals ik het begrepen heb, gaan er echter maanden overheen voordat ik op de operatietafel uitgenodigd word. Tijd om me voor te bereiden... 

Hoe voelt het nu? 

Als een stok achter de deur. Nu ik eenmaal ingeschreven ben, wordt er van me verwacht dat ik alvast ga werken aan gewichtsverlies. Het krimpen van mijn lever is belangrijk en het aanwennen van een goede levensstijl is daarbij ook niet verkeerd. Hoewel de data nog ver, ver in de toekomst liggen, ben ik er wel veel mee bezig. Vooral de voor- als nadelen nog eens kritisch bekijken (ook al doe ik dit al meer dan twee jaar). 

Afgelopen weekend liepen we aan zee en ik stelde me voor hoe het volgend jaar om dezelfde tijd zou zijn. Ik zag mezelf als slank(er) en sportief. Meer energie, meer lucht, meer uithoudingsvermogen...  Ik vroeg me af hoe het zou voelen om weer te zijn als vroeger. Ik ben immers niet altijd zo dik geweest. 

Al meer dan 10 - 15 jaar ben ik bezig met afvallen en bijkomen... Ik hoop echt dat dit een blijvende oplossing voor mij gaat betekenen. Ik weet wel... als ik eenmaal weer onder de 100 kilo ben, dan zal het mij NOOIT meer overkomen dat het gewicht die kant op gaat. Dat is een belofte die staat!

De eerste stap is genomen

Ik weet het nu zeker... De informatie-avond van het Sint Franciscus Gasthuis in Rotterdam heeft mij overtuigd. De twijfels die ik nog had zijn weggenomen. Dat ik een operatie onnatuurlijk vind, die mening blijft, maar er blijft voor mij niet veel over, wil ik een gezond leven kunnen lijden.

Het was voor mij een eye-opener, toen de arts uitlegde dat de stofwisseling van mensen met een behoorlijk overgewicht (obesitas) dusdanig verstoord is dat ook al valt men af, het lichaam altijd de neiging heeft om terug te gaan naar het oude gewicht. Dat is wat er ook steeds gebeurde met mijn lijnpogingen. Ja, ik viel af... soms wel 20 kilo, om na verloop van tijd toch weer terug te vallen in mijn oude patroon en vervolgens 25 kilo bij te komen. Degene die ernstig overgewicht hebben herkennen dit.... 

Wat een opluchting om dat te horen. Ik had de neiging om mezelf om de oren te slaan omdat ik 'te slap' zou zijn. Geen discipline kende, etc. Nu begrijp ik dat het geen zin heeft om steeds maar weer opnieuw aan je kilo's te werken, als je lichaam je tegenwerkt. 

En ja, ik besef volledig tot het tot stand brengen van een gezond eetpatroon nog steeds de sleutel is. En laat nu net dat de reden zijn voor mijn keuze om toch tot een operatie over te gaan. Na meer dan 20 jaar lijnen, afvallen en aankomen is dit nog de enige oplossing. 

Het proces is vanaf gisteravond begonnen. Eind volgende maand vindt er een intakegesprek plaats en dan starten te vooronderzoeken. En dan is het een kwestie van wachten tot je aan de beurt bent. 

Met mij nog zeker 50 mensen die hetzelfde lot zullen ondergaan. Het verbaasde mij enigszins hoeveel deelnemers er in de zaal zaten. De helft is partner van, maar dan nog kwam ik op 50 lotgenoten. De een dikker dan de ander, maar allen met hetzelfde probleem als ik. Wel willen, maar niet meer kunnen afvallen. Wekelijkse bijeenkomsten... duizenden deelnemers per jaar.

De aantekeningen die ik maakte, gisteravond, hebben allen betrekking op wat ik nu al zou kunnen veranderen en ik tekende voor mezelf slechts een groot doel uit: uiteindelijk 10 km te kunnen hardlopen met een gezond, energiek lijf. 

Wat ik nu al kan doen als voorbereiding op mijn levensstijlverandering is:

1. in beweging komen (wandelen / zwemmen)

2. een stappenteller kopen en minimaal 5.000 stappen per dag maken. De uitdaging ligt in de 10.000 stappen op een dag.

3. minder eten (neem een ontbijtbordje bij de warme maaltijd

4. langzamer eten en goed kauwen (moet straks ook, als de maag nog maar een walnoot groot is).

5. in mijn geval: leren drinken (ik drink te weinig op een dag)

6. eten op de bank is not done - ook niet als er 'makkelijk' gegeten word!

7. Eet drie keer per dag en neem 3 gezonde tussendoortjes

Ik ben gemotiveerd - ik ga er voor. Over het algemeen genomen doe ik de meeste dingen al die op het lijstje staan. Het zal me niet zo zwaar vallen...

Zo, de kop is er af. Op naar Fase 2... Jammer dat ik acht weken moet wachten voordat ik aan de beurt ben.

Knoop doorgehakt

Ik loop het risico dat je zult zeggen 'Dat mens weet ook niet wat ze wil'. Ik kan het slechts beamen. Dat klopt... 

In mijn laatste mail schrijf ik hoe ik mijn levensstijl probeer te veranderen door mijn voeding aan te passen, meer te bewegen en zelfs mijn gedachten te veranderen. De ideale oplossing.. alleen pech voor mij. Voor mij zet het geen zoden aan de dijk. Dat wil zeggen, misschien moet ik nog fanatieker bewegen, nog beter letten op wat ik eet en vooral, nu eindelijk gaan leren om suikers (mijn boosdoeners) buiten de deur te houden. 

Noem me slap, noem me chaoot... waarschijnlijk heb je gelijk. Punt blijft dat echter dat ik nu al meer dan 20 jaar probeer gewicht te verliezen en ik het niet voor elkaar krijg om blijvend op gewicht te zijn. En ja, het zal vast wel tussen mijn oren zitten. Ik geloof het meteen, maar ik schiet er niks mee op.

Zoals ik in het vorige logje al schreef, heeft mijn vriendin een gastric bypass-operatie ondergaan in november 2013 en met oprecht (jaloerse) en leden ogen kijk ik toe hoe haar centimeters smelten.... Hoe goed ze er uit ziet en met hoeveel energie zij de trappen op-rent! De kleding die nu voor haar te groot is, draag ik nu.... en het begeerde zonnejurkje, dat ik laatst in de stad zag hangen, draagt zij nu. 

De maat is vol! Niet alleen vanwege het verlies van mijn 'dikke' maatje, maar vooral ook omdat er onlangs WEER een nieuw tablet toegevoegd werd aan de reeks die ik nu al slik vanwege hoge bloeddruk en het suikergehalte in mijn bloed. Langzaam krijg ik het gevoel dat ik mijn eigen lichaam 'vergiftig' met al die medicijnen die ik dagelijks naar binnen gooi, met een nonchalance waarvan ik zelf misselijk word.

Het moet klaar zijn nu.... 

Vanavond word ik voorgelicht over dezelfde operatie die mijn vriendin heeft ondergaan. Veel nieuws zal ik niet meer horen, want ik heb me voorbereid. Ik weet de in- en outs. Ken de nadelen, ken de voordelen. Weet wat me te wachten staat. En ja, ik heb nog steeds mijn twijfels. Wat me drijft is dat ik niet nog eens 20 jaar blijf vechten tegen overgewicht. Een gevecht dat ik niet schijn te kunnen winnen. Voor mij is de operatie een opening... mijn laatste houvast.

Voor hen die slank zijn is het moeilijk te vatten. Ik weet het... ik was zelf ooit ook maatje 38 en ik kon maar niet begrijpen dat dikke mensen er niet iets 'aan deden'. Diep van binnen vond ik ze misschien wel zwak, ongedisciplineerd en weet-ik-veel-wat. Nu sta ik aan de andere kant van de lijn en weet ik welk een strijd het is om rond te lopen met die extra 10-20-30-40  kg. Sporten is anders als je 30 kilo extra gewicht met je mee draagt. Probeer het maar eens.... ga hardlopen met 30 of 40 kilo aardappels aan je dijen, dan piep je wel anders. 

Ik kan mezelf pijnigen met de vraag (wat ik ook regelmatig doe): hoe heb ik het zover laten komen? Ik kan wel wat levensomstandigheden verzinnen die daar aan bij gedragen hebben - maar wat schiet ik daar mee op? 

Ik schei ermee uit.... 

Niet dat de gastic bypass makkelijk zal zijn. Het gaat niet van een leien dakje, dat besef ik. Het is echter de stok achter de deur. Misschien is het nou net wat ik nodig heb, om dat extra gewicht achter me te kunnen laten. Ik droom ervan... 

Het is niet alleen dat ik weer maatje 42 kan dragen (ik ga er niet vanuit dat maatje 38 ooit weer zal passen met mijn lengte en leeftijd), maar waar ik van droom is dat ik ooit 10 kilometer kan hardlopen, met mijn kleinkinderen kan voetballen en dat ik een bergwandeling kan maken zonder ademnood. Eindelijk weer dat lichaam wat echt bij mij hoort!

Ik kijk er naar uit... vanavond, de verplichte informatie-avond. Het is het begin van een avontuur. Je bent uitgenodigd om met mij mee te wandelen.... en laat me gerust weten hoe/wat jij er over denkt. Alles mag gezegd worden onder het vaandel van respect.