Ik loop het risico dat je zult zeggen 'Dat mens weet ook niet wat ze wil'. Ik kan het slechts beamen. Dat klopt...
In mijn laatste mail schrijf ik hoe ik mijn levensstijl probeer te veranderen door mijn voeding aan te passen, meer te bewegen en zelfs mijn gedachten te veranderen. De ideale oplossing.. alleen pech voor mij. Voor mij zet het geen zoden aan de dijk. Dat wil zeggen, misschien moet ik nog fanatieker bewegen, nog beter letten op wat ik eet en vooral, nu eindelijk gaan leren om suikers (mijn boosdoeners) buiten de deur te houden.
Noem me slap, noem me chaoot... waarschijnlijk heb je gelijk. Punt blijft dat echter dat ik nu al meer dan 20 jaar probeer gewicht te verliezen en ik het niet voor elkaar krijg om blijvend op gewicht te zijn. En ja, het zal vast wel tussen mijn oren zitten. Ik geloof het meteen, maar ik schiet er niks mee op.
Zoals ik in het vorige logje al schreef, heeft mijn vriendin een gastric bypass-operatie ondergaan in november 2013 en met oprecht (jaloerse) en leden ogen kijk ik toe hoe haar centimeters smelten.... Hoe goed ze er uit ziet en met hoeveel energie zij de trappen op-rent! De kleding die nu voor haar te groot is, draag ik nu.... en het begeerde zonnejurkje, dat ik laatst in de stad zag hangen, draagt zij nu.
De maat is vol! Niet alleen vanwege het verlies van mijn 'dikke' maatje, maar vooral ook omdat er onlangs WEER een nieuw tablet toegevoegd werd aan de reeks die ik nu al slik vanwege hoge bloeddruk en het suikergehalte in mijn bloed. Langzaam krijg ik het gevoel dat ik mijn eigen lichaam 'vergiftig' met al die medicijnen die ik dagelijks naar binnen gooi, met een nonchalance waarvan ik zelf misselijk word.
Het moet klaar zijn nu....
Vanavond word ik voorgelicht over dezelfde operatie die mijn vriendin heeft ondergaan. Veel nieuws zal ik niet meer horen, want ik heb me voorbereid. Ik weet de in- en outs. Ken de nadelen, ken de voordelen. Weet wat me te wachten staat. En ja, ik heb nog steeds mijn twijfels. Wat me drijft is dat ik niet nog eens 20 jaar blijf vechten tegen overgewicht. Een gevecht dat ik niet schijn te kunnen winnen. Voor mij is de operatie een opening... mijn laatste houvast.
Voor hen die slank zijn is het moeilijk te vatten. Ik weet het... ik was zelf ooit ook maatje 38 en ik kon maar niet begrijpen dat dikke mensen er niet iets 'aan deden'. Diep van binnen vond ik ze misschien wel zwak, ongedisciplineerd en weet-ik-veel-wat. Nu sta ik aan de andere kant van de lijn en weet ik welk een strijd het is om rond te lopen met die extra 10-20-30-40 kg. Sporten is anders als je 30 kilo extra gewicht met je mee draagt. Probeer het maar eens.... ga hardlopen met 30 of 40 kilo aardappels aan je dijen, dan piep je wel anders.
Ik kan mezelf pijnigen met de vraag (wat ik ook regelmatig doe): hoe heb ik het zover laten komen? Ik kan wel wat levensomstandigheden verzinnen die daar aan bij gedragen hebben - maar wat schiet ik daar mee op?
Ik schei ermee uit....
Niet dat de gastic bypass makkelijk zal zijn. Het gaat niet van een leien dakje, dat besef ik. Het is echter de stok achter de deur. Misschien is het nou net wat ik nodig heb, om dat extra gewicht achter me te kunnen laten. Ik droom ervan...
Het is niet alleen dat ik weer maatje 42 kan dragen (ik ga er niet vanuit dat maatje 38 ooit weer zal passen met mijn lengte en leeftijd), maar waar ik van droom is dat ik ooit 10 kilometer kan hardlopen, met mijn kleinkinderen kan voetballen en dat ik een bergwandeling kan maken zonder ademnood. Eindelijk weer dat lichaam wat echt bij mij hoort!
Ik kijk er naar uit... vanavond, de verplichte informatie-avond. Het is het begin van een avontuur. Je bent uitgenodigd om met mij mee te wandelen.... en laat me gerust weten hoe/wat jij er over denkt. Alles mag gezegd worden onder het vaandel van respect.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten