Groen licht

Een week lang heb ik mijn eetpatroon aangepast. Geen koolhydraten, alleen groenten, eiwitten of een all-in-shake. Het kostte me niet zoveel moeite. Integendeel ik vond het zelfs een uitdaging en ik ben tal van nieuwe recepten tegen gekomen die nog erg lekker zijn ook. Nooit geweten dat je zonder koolhydraten alsnog erg lekker en gezond kunt eten. 

Ik had gehoopt meerdere kilo's kwijt te raken, zoals anderen dat doen, maar helaas in mijn geval gaat het met onsjes. Misschien beter ook; volgens de experts is het niet goed als je te snel afvalt - je vel gaat hangen.

Hoe dan ook, ik heb inmiddels al zoveel gezien, dat ik nu wel weet dat mijn huid slapper zal worden en dat er een overschot aan huid zal zijn, zodra ik een poosje verder. Op dit moment heb ik het er voor over. Het belangrijkste voor mij is mijn gezondheid. Zoals ik al eerder vermeldde, ik kijk uit naar de dag dat ik geen medicijnen meer nodig heb voor hoge bloeddruk of suiker. Echt, op die dag hang ik de vlag uit!

Vandaag de laatste controle in het ziekenhuis. De waarschuwing die ik laatst mee kreeg was dat als ik in gewicht zou toenemen, dat de operatie geen doorgang kon vinden.

De vriendelijke verpleegkundige gaf me een hand en nam me mee naar haar kantoor. Bij binnenkomst zag ik 'm al meteen staan... Hij had mij me een knipoog kunnen geven, dan had ik me al een stuk beter gevoeld, maar niets van dit al. Stijf en verveeld, als in het harnas van een kantonrechter. 'De waarheid en niets dan de waarheid....'. Hoewel de inwendige advocaat mij had kunnen verdedigen, want uiteindelijk had ik me exact gehouden aan het voorgeschreven dieet, wist ik dat de jury keihard zou oordelen. Gelukkig liet de verpleegkundige mij meteen 'voorkomen'. Slippers uit, een stap op de zwarte plaat en daar knipperden de cijfers. Het moment van de waarheid..... Durf ik te kijken? Ogen stijf dicht... en pas als de verpleegkundige lachend zegt: 'Ja hoor', durf ik mijn ogen te openen. Min twee kilo in acht weken tijd. Ergens een teleurstelling (het gaat niet hard genoeg) en tegelijkertijd voel ik een opluchting. Ik kreeg groen licht. De operatie kan nu doorgaan. 

Enig idee wat het voor mij betekent? Ik heb in de laatste twee decennia van mijn 50-jarig leven zoveel dieeten geprobeerd, dat mijn lijf niet meer reageert zodra ik minder ga eten. De spaarstand noemde de arts het. Het lichaam weet dat als er geen voedsel meer binnen komt dat het alles moet vast houden; van vocht tot vet. Toch blijkt de gastric bypass een oplossing te zijn voor vrouwen zoals ik. Het voelt als een mogelijkheid.. misschien lukt het me nu wel.

Wat verwacht ik van de operatie? Een gigantische ondersteuning. Ik ben me bewust dat het een middel is tot en geen tovermiddel. Ik zal alsnog zelf hard aan de slag gaan. Meer bewegen, gezondere voedingskeuzen maken. 
Ik verwacht dat ik na verloop van tijd, mijn schoenveters weer zal kunnen strikken, zonder dat mijn buik in de weg zit. Ik hoop en verwacht dat ik in november in een vliegtuigstoel zal kunnen zitten zonder dat mijn buurman steeds in mijn 'private space' komt of ik in de zijne. Ik zal blij zijn als ik in een restaurantstoel pas zonder dat mijn dijen knellen. Iedere drie maanden naar de huisarts voor controle is hopelijk verleden tijd. En dan heb ik het nog niet over de kleding die ik in iedere winkel kan kopen. Nu ben ik beperkt tot drie, hooguit vier winkels..... Zonder te willen zeuren, hoop ik dat zonder pijn in mijn rug, mijn knieën en enkels door het leven kan gaan. Mijn grootste verlangen is dat ik weer kan joggen/hardlopen. Dat is iets waar ik naar uit kijk.

De grootste frustratie is dat mijn hoofd wel snel is en van alles wil, maar dat mijn lichaam steeds maar achterblijft. Je kunt je daar geen voorstelling van maken als je niet weet wat overgewicht betekent. Ik verwacht dat ook dit probleem tot het verleden zal gaan behoren. 

Een jaar na de gastric bypass hoop ik een vrouw te zijn - gezond slank, sportief, vitaal met meer zelfvertrouwen. Een vrouw die geniet van wat het leven biedt. Een lieve oma die kan rennen met haar kleinkinderen. Vrouwelijk gekleed, verzorgd en vol kleur. En wie weet, pikt hubbie er ook een graantje van mee, want het seksleven kan best nog wat meer 'schwung' gebruiken, als u begrijpt wat ik bedoel. Een vrouw die normaal met eten om kan gaan. Niet bang om te genieten van een gebakje of een bonbon en verstandig genoeg om de grens van de maag (wat er nog van over is) te respecteren. Het is een proces. Ik ben door de deur gegaan en heb de gelegenheid gekregen om met kleine stapjes mijn doelen bereiken.

Een dikke week en dan is het zover.... 

Overgewicht - enquete...

Nu ik volledig in het traject zit van een bariatrische ingreep, neus ik meer en meer rond op internet en kom ik spontaan mensen tegen die dezelfde keuze als ik willen maken of al gemaakt hebben. Zo is blijkbaar het leven... als je aan de kleur rood denkt, zie je ineens hoeveel rood er in je wereld voorkomt.

Zo viel mij op dat veel mensen onbeantwoorde vragen en/of gedachten hebben en dat veel vrouwen (en mannen) zich niet gehoord voelen of ongevraagd aangesproken worden. Of, zoals ik zelf aan den lijve ondervonden heb, niet erg serieus genomen worden. Men kan niet begrijpen dat 'het' zover heeft kunnen komen. 'Heb je dan geen zelfdiscipline?' of 'Met wat meer beweging zou wel helpen, dat weet toch iedereen', dat zijn de ongevraagde meningen die om je oren vliegen. Vooral als je, tijdens een verjaardagsfeestje, net met een gebakje op schoot zit... dan komen de lijnverhalen aan de orde en krijg je ongevraagd advies. Pijnlijk, niet erg bemoedigend en zeker niet respectvol. Immers elk lichaam is anders en niemand weet wat jij al dan niet doet om dat begeerde gezonde lichaam tot stand te brengen. 

Goed was het te horen toen een vriendin een opmerking maakte in de trant van: 'Ieder heeft zijn eigen worsteling; dingen die hij/zij niet in de hand heeft, geen discipline over lijkt te hebben. Het is voor jou jammer dat het aan de buitenkant te zien is'. Met andere woorden ik loop letterlijk te koop met datgene waar ik 'niet zo goed in ben'. Een ander kent dat 'niet zo goed zijn in' ook op verschillende andere terreinen, maar bij die ander is dat niet te zien aan de buitenkant.  

Ik ben inmiddels bewust van het feit dat mijn vreetbuien te maken hebben met wat ik denk en wat ik voel; met gewoonten en in mijn geval met mijn slaappatroon. Het fijne is, dat nu ik me bewust ben waar mijn gedrag vandaan komt, ik mogelijk in staat ben om er wat aan te doen. Echter niets is zo moeilijk dan een ingesleten gewoonten te veranderen. Soms kan het weken goed gaan, maar na een 'uitglijder' ben ik weer terug bij af en zo gaat het al bijna twintig jaar lang. Ik heb me op tijden een zwakkeling gevoeld, een nietsnut,.... noem maar op. Ik vergat op die momenten dat ik een sterke vrouw was, die niet opgaf en iedere keer weer opnieuw begon. Voor het gemak vergat ik dat mijn genen een rol zouden kunnen spelen, de manier waarop ik opgevoed ben en een verslaving.... daar durfde ik helemaal niet aan te denken. In mijn ogen waren het allemaal uitvluchten. De drilmeester die ik miste op het gebied van 'normaal eten' was er wel als ik mezelf tuchtigde met gedachten. En juist deze strenge gedachten maakte dat bevrediging en troost vond in zoetigheid. De cirkel sloot altijd om mij heen. En het touw waar de cirkel van gemaakt leek te zijn, sloot zich strakker en strakker om mij heen.

Ik heb altijd een behoefte gevoeld om te praten. Om open en eerlijk naar binnen te kunnen kijken. Mijn blinde vlekken leren vinden en op te lossen. Nee, ik had geen behoefte aan zeuren of aan zelfspot, zoals ik ervaren heb met andere dikkerds.  Ik had graag mijn frustratie met iemand die mij volledig begreep willen delen. Iemand die in staat zou zijn om mij uit de cirkel van negatieve gedachten te halen, iemand die me kon laten zijn wie ik was, zonder me schuldig te voelen over mijn eetgedrag en me rot te voelen over het feit dat ik te weinig discipline kende. Bij wie ik mijn tranen van frustratie had kunnen laten lopen en met wie ik had kunnen zoeken naar de momenten waar het WEL goed gaat, de momenten dat ik WEL trots op mezelf kon zijn omdat er beslist dagen zijn dat ik normaal doe, dat ik normaal eet en dat ik zelfs kan genieten van de lekkere, maar o-zo-verboden calorieën. 

Zo iemand wil ik graag zijn voor mensen zoals ikzelf. Op dit moment volg ik een opleiding tot counseling (stressmanagement) en ik vroeg me af of mensen mijn behoefte herkennen. Ik vroeg mij af op welke manier ik mijn opleiding kan inzetten. Ik wil graag een luisterend oor zijn. Zoeken naar die cirkel waarin jij terecht gekomen bent en te kijken naar de gedachten en gevoelens die jij ondervindt. 

Ik heb een enquete gemaakt van tien korte vragen. Dit onderzoek wil ik graag gebruiken ten behoeve van mijn portfolio en mogelijk dat uw antwoorden mij tot andere activiteiten zullen aanzetten. Bent u genegen om mee te doen aan mijn onderzoek? 

Link naar onderzoek

Alvast bedankt!!

Motivaties

Voordat ik inga op bovenstaande foto wil ik eerst kwijt dat ik mijn operatiedatum al heb ontvangen: 6 augustus a.s. Niet verwacht dat het ZO snel zou gaan. Ik dacht dat ik september/oktober pas aan de beurt zou zijn. Het overvalt me een beetje, maar ik heb besloten om er voor te gaan.

Nadat ik het traject voor de Gastric Bypass instapte, werd mij gevraagd om mee te doen aan een longitudinaal onderzoek. Het is een 10-weken-durende therapie. Het doel van het onderzoek is bekijken welk effect cognitieve gedragstherapie heeft op mensen die een bariatrische chirurgie ondergaan. Ze vergelijken de cliënten met mensen die geen therapie krijgen vooraf. Ik ben dubbel geïnteresseerd. In eerste instantie omdat ik hoop met gedragstherapie een voorsprong te krijgen op mijn eetgedrag NA de operatie en daarnaast past dit onderzoek bij de studie die ik momenteel volg. 

Een van de sessies gaat onder andere over je motivatie om je eetgedrag te veranderen. Voor mij is nr. 1- motivatie mijn gezondheid. Deze motivatie is zo diepgaand en onder te verdelen in subjes. Ik heb een motivatiekaart gemaakt voor mezelf, dat nu in mijn huiskamer staat om me continue eraan te herinneren waarom ik doe wat ik nu doe. Ik weet dat het niet altijd van een leien dakje zal gaan (getuigenissen van anderen). De kaart zal mij hopelijk in die tijden blijvend motiveren.

Op de kaart heb ik een foto van mezelf geplaatst op de dag dat ik op m'n dikst was. Ik zie niet graag foto's van mezelf, maar nu besloot ik mezelf te accepteren zoals het nu is. Het is nu eenmaal, op dit moment, niet anders. Ik kan het niet in een week tijd veranderen... 

De foto's van mijn kleinkinderen vertelt me dat als ik een gezonder BMI weet te krijgen, dat de kans op een langer leven groter zal zijn. Mijn kleinkinderen zijn mij de grootste schatten. Voor hen wil ik er zijn en ik hoop hun trouwdag en hun kinderen nog mee te mogen maken.

Daarnaast besef ik dat ik het veranderen van mijn levensstijl niet moet doen voor een ander, vandaar dat ik een tekst uitgeprint heb met de tekst van de bekende reclame: 'You're worth it' en zo is het maar net. Ik ben het waard om een gezonder leven te hebben.

Ik hou van hardlopen (zie eerdere logjes), maar door mijn overgewicht raak ik steeds opnieuw in de problemen. Als ik spreek over motivatie, dan is dit een motivatie waaraan ik niet voorbij zou kunnen gaan. Ik hoop echt over een half jaar het hardlopen weer op te kunnen pakken. Wie weet wel eerder.

De slanke dame in het midden staat niet meteen in het teken van 'slank zijn', maar wel in het teken van zomerjurkjes kunnen/durven te dragen, want dat is waar ik naar toe leef. Volgende zomer hoop ik een andere maat te kunnen dragen, waardoor het zoeken van leuke en passende kleding steeds minder moeilijk zal zijn. Of ik ooit zo slank zal worden als deze dame.... ik denk niet dat mijn bouw het toelaat. Al hoewel, ik ben wel ooit zo slank geweest.... Ik zal eens in de 'oude doos' klimmen en zoeken naar foto's uit mijn slankere periode.

En dan het teken van 'no more pills'. Ik zal juichen, zingen en springen als de dag komt dat ik de pillen voor hoge bloeddruk en hoge bloedsuikerspiegel (en cholesterol) niet meer hoef te nemen. De kans zit er wel in dat dit ooit gaat gebeuren. 

Je vindt er het woord 'balans' dat voor mij een grote rol speelt. Balans op lichamelijk en op geestelijk vlak. Balans is een van mijn doelen.

'Echt eten' is het proces waar ik me nu in bevind. Het gaat om voeden, niet meer om het eten. Een gewaarwording die ik niet goed kan uitleggen. Eten was voor mij of een verplichting (zonder kan je niet) of, aan de andere kant, een vervanging voor iets wat ik hard nodig had op dat moment en wat niet binnen mijn bereik lag.

'Lichter leven' spreekt voor zichzelf. Lichter als 'minder kilo's' en lichter in mijn hoofd. Minder bezig zijn met mijn gewicht... meer ruimte in mijn hoofd.

Ik heb het gevoel dat ik een nieuwe reis ga ondernemen. Een reis naar een gezondere, slankere, vitalere en weer-kunnen-joggende ik.