Groen licht

Een week lang heb ik mijn eetpatroon aangepast. Geen koolhydraten, alleen groenten, eiwitten of een all-in-shake. Het kostte me niet zoveel moeite. Integendeel ik vond het zelfs een uitdaging en ik ben tal van nieuwe recepten tegen gekomen die nog erg lekker zijn ook. Nooit geweten dat je zonder koolhydraten alsnog erg lekker en gezond kunt eten. 

Ik had gehoopt meerdere kilo's kwijt te raken, zoals anderen dat doen, maar helaas in mijn geval gaat het met onsjes. Misschien beter ook; volgens de experts is het niet goed als je te snel afvalt - je vel gaat hangen.

Hoe dan ook, ik heb inmiddels al zoveel gezien, dat ik nu wel weet dat mijn huid slapper zal worden en dat er een overschot aan huid zal zijn, zodra ik een poosje verder. Op dit moment heb ik het er voor over. Het belangrijkste voor mij is mijn gezondheid. Zoals ik al eerder vermeldde, ik kijk uit naar de dag dat ik geen medicijnen meer nodig heb voor hoge bloeddruk of suiker. Echt, op die dag hang ik de vlag uit!

Vandaag de laatste controle in het ziekenhuis. De waarschuwing die ik laatst mee kreeg was dat als ik in gewicht zou toenemen, dat de operatie geen doorgang kon vinden.

De vriendelijke verpleegkundige gaf me een hand en nam me mee naar haar kantoor. Bij binnenkomst zag ik 'm al meteen staan... Hij had mij me een knipoog kunnen geven, dan had ik me al een stuk beter gevoeld, maar niets van dit al. Stijf en verveeld, als in het harnas van een kantonrechter. 'De waarheid en niets dan de waarheid....'. Hoewel de inwendige advocaat mij had kunnen verdedigen, want uiteindelijk had ik me exact gehouden aan het voorgeschreven dieet, wist ik dat de jury keihard zou oordelen. Gelukkig liet de verpleegkundige mij meteen 'voorkomen'. Slippers uit, een stap op de zwarte plaat en daar knipperden de cijfers. Het moment van de waarheid..... Durf ik te kijken? Ogen stijf dicht... en pas als de verpleegkundige lachend zegt: 'Ja hoor', durf ik mijn ogen te openen. Min twee kilo in acht weken tijd. Ergens een teleurstelling (het gaat niet hard genoeg) en tegelijkertijd voel ik een opluchting. Ik kreeg groen licht. De operatie kan nu doorgaan. 

Enig idee wat het voor mij betekent? Ik heb in de laatste twee decennia van mijn 50-jarig leven zoveel dieeten geprobeerd, dat mijn lijf niet meer reageert zodra ik minder ga eten. De spaarstand noemde de arts het. Het lichaam weet dat als er geen voedsel meer binnen komt dat het alles moet vast houden; van vocht tot vet. Toch blijkt de gastric bypass een oplossing te zijn voor vrouwen zoals ik. Het voelt als een mogelijkheid.. misschien lukt het me nu wel.

Wat verwacht ik van de operatie? Een gigantische ondersteuning. Ik ben me bewust dat het een middel is tot en geen tovermiddel. Ik zal alsnog zelf hard aan de slag gaan. Meer bewegen, gezondere voedingskeuzen maken. 
Ik verwacht dat ik na verloop van tijd, mijn schoenveters weer zal kunnen strikken, zonder dat mijn buik in de weg zit. Ik hoop en verwacht dat ik in november in een vliegtuigstoel zal kunnen zitten zonder dat mijn buurman steeds in mijn 'private space' komt of ik in de zijne. Ik zal blij zijn als ik in een restaurantstoel pas zonder dat mijn dijen knellen. Iedere drie maanden naar de huisarts voor controle is hopelijk verleden tijd. En dan heb ik het nog niet over de kleding die ik in iedere winkel kan kopen. Nu ben ik beperkt tot drie, hooguit vier winkels..... Zonder te willen zeuren, hoop ik dat zonder pijn in mijn rug, mijn knieën en enkels door het leven kan gaan. Mijn grootste verlangen is dat ik weer kan joggen/hardlopen. Dat is iets waar ik naar uit kijk.

De grootste frustratie is dat mijn hoofd wel snel is en van alles wil, maar dat mijn lichaam steeds maar achterblijft. Je kunt je daar geen voorstelling van maken als je niet weet wat overgewicht betekent. Ik verwacht dat ook dit probleem tot het verleden zal gaan behoren. 

Een jaar na de gastric bypass hoop ik een vrouw te zijn - gezond slank, sportief, vitaal met meer zelfvertrouwen. Een vrouw die geniet van wat het leven biedt. Een lieve oma die kan rennen met haar kleinkinderen. Vrouwelijk gekleed, verzorgd en vol kleur. En wie weet, pikt hubbie er ook een graantje van mee, want het seksleven kan best nog wat meer 'schwung' gebruiken, als u begrijpt wat ik bedoel. Een vrouw die normaal met eten om kan gaan. Niet bang om te genieten van een gebakje of een bonbon en verstandig genoeg om de grens van de maag (wat er nog van over is) te respecteren. Het is een proces. Ik ben door de deur gegaan en heb de gelegenheid gekregen om met kleine stapjes mijn doelen bereiken.

Een dikke week en dan is het zover....