Gewicht: 100 kg

Voor de Kerst was er een moment dat ik twee cijfers voor de komma zag. Ik sprong een gat in de lucht, want dit was het kerstkadootje waar ik op gewacht had. Hoewel ik niet erg veel meer gegeten heb als anders (ik krijg het niet op) dacht ik de kerstdagen goed door te zijn gekomen. Mijn weegschaal dacht daar echter anders over. Ik ben weer terug naar de drie cijfers voor de komma. Ik kende dan wel geen 'uitbuiken', maar dat snoepen tussen door heeft mij wel degelijk de das omgedaan.

Ik maak er geen drama van. Ik heb genoten van mijn familie, vrienden en de heerlijke dagen, waarbij ik even de weegschaal mocht vergeten.

Deze week heb ik mezelf wat vrije tijd beloofd en zodra mijn hubbie ook weer naar zijn werk gaat, zal het gewone leven weer beginnen. Dan zullen de zoetigheden weer uit mijn menuplanning verwijderd worden en zal ik me weer concentreren op meer bewegen, water drinken, veel fruit en groenten en op gezette tijden een beetje eten. Dit alles om mijn buik weer wat rust te geven.

Ik weiger nu even op de weegschaal te gaan staan, dus houd ik het gewicht even op 100 (dat kan 100+ zijn of het kan 100- zijn). Pas na 1 januari vertel ik weer wat mijn exacte gewicht is.

Voor ieder die mijn blog leest: een fijne jaarwisseling en veel gezondheid, geluk en succes voor het nieuwe jaar.

Wat vieren we precies?

Gewicht: 99,7 kg

Blijkbaar is er hard geduimd... vanochtend zag ik een getal op de weegschaal dat mijn hart sneller deed kloppen. Hoe lang heb ik niet uitgekeken naar een tweecijferig getal (voor de komma) op de display van mijn weegschaal! En vanochtend was het dan zover. Het is weliswaar kantje boord, maar ik ben die vreselijke grens over.

Ik heb mezelf ook heilig beloofd om het NOOIT, maar dan ook NOOIT meer, zover te laten komen dat mijn gewicht boven de 100 kilo uit komt. 

Er hangen twee jurkjes in mijn kast. De een (een cremekleurige) gekocht in 1998 en de andere (een zwarte) heb ik vorig jaar gekocht. Beide jurkjes heb ik slechts een keer gedragen. Het cremekleurige jurkje was mijn trouwjurkje (met blazer) toen ik mijn hubbie het jawoord gaf. (Mijn tweede huwelijk) en het zwarte jurkje heb ik vorig jaar op een feestje gedragen. 

De reden dat beiden jurkjes maar een keer gedragen zijn heeft alles te maken met het feit dat ik respectievelijk dikker werd of omdat ik foto's van mezelf zag waarvan ik bepaald niet blij kon worden. In gedachten was ik blijkbaar dunner dan ik in werkelijkheid was. Ik durfde de jurkjes niet meer aan te doen. Schaamde me voor mijn dikke buik, brede heupen en ongelooflijke kuiten (wat overigens niet door het sporten ontstaan was). 

Nu kan ik beide jurkjes gewoon aan... en dat voelt zo onwijs goed.

Terwijl ik dit schrijf blijf ik hangen bij het woord schaamte. Ik ben eerlijk... een half jaar geleden kende ik schaamtegevoelens met betrekking tot mijn eigen lichaam. Was niet in staat mezelf lief te hebben. Vond het moeilijk om naar mezelf te kijken, zowel in de spiegel alsook op foto's. Ontweek fotografen en stond liever achter de camera dan ervoor. Zoals ik al eerder schreef vermeed ik zwemmen en andere sporten, omdat ik mijn lichaam niet wilde tonen aan anderen. Zelfs naar mijn eigen hubbie toe kende ik gevoelens van schaamte... want een dikker lichaam brengt ongemak met zich mee. Het opstaan van de bank was niet bepaald erg charmant te noemen en ik praat niet eens over de ongewenste lichaamsgeuren op warme dagen. Transpireren onder je oksels is te verhelpen, maar wat doe je aan de plooien van je huid op andere plekken? Menig douchebeurt, met als toetje busjes baby-talkpoeder hebben hun dienst wel bewezen, maar dan toch... Ik was altijd op mijn hoede, bang dat een ander mij zou kunnen ruiken. Het verdwijnen van die diepere huidplooien is dan ook inmiddels een hele geruststelling geworden.

Ik blijf nog steeds even hangen bij het woord schaamte, want wat ik eigenlijk wilde schrijven betreft het feit dat ik weliswaar te maken had met gedachten en gevoelens die zich aan mij opdrongen, maar als ik er wat langer bij stil blijf staan, dan vind ik het zo jammer dat ik al die tijd heb rond gelopen met schaamte en angst. Wat ik liever gezien had was dat ik tevreden zou zijn geweest met wie ik van binnen was. Het klinkt misschien als een cliché  maar was mijn binnenkant niet veel belangrijker dan mijn gewicht, mijn billen, buik of dijen? Was ik niet veel meer dan die volle borsten en bolle wangen? Had ik niet veel beter mijn vrouw-zijn kunnen vieren? 

Hoe zou mijn leven er uit gezien hebben als ik dankbaar en trots zou zijn geweest op mijn ronde welvingen? Als ik mezelf gezien had als een godin, in de volle glorie net als 'Moeder Aarde'. Had ik in een ander land gewoond, dan was ik als volle vrouw het toonbeeld geweest van gezondheid en rijkdom. Alleen omdat ik als Westerling geboren ben, behoor ik te voldoen aan een maximale maat 42? 

Ik heb zoveel weg gegooid omdat ik, naar mijn idee, niet voldeed aan de maatstaven van deze Westerse cultuur. Ik heb mezelf buiten gesloten, terwijl ik een meer vruchtbaar leven had kunnen hebben. Had ik niet zoveel gepiekerd over mijn lijf, dan was ik wellicht veel meer in beweging gekomen en had ik de cirkel op een natuurlijke manier doorbroken. 

Waar ik me overigens de meeste zorgen over maak is het feit dat ik het beeld van slank-zijn ook op de agenda van bijvoorbeeld mijn dochter heb gezet. Op dit moment gaat zij heel gezond om met haar lijf en gewoonten. Echter, diep in mijn hart had ik liever gehad dat ik haar geleerd had en haar had kunnen laten zien wat het betekent om respect te hebben voor je lichaam. Dat we ons lichaam, ons vrouw-zijn, met alles wat erbij hoort (vooral als je wat ouder wordt) mogen accepteren en vieren. 

Ik ben een laatbloeier... maar ach, die moeten er ook zijn. En in principe is het nooit TE laat.... Deze dame viert feest. Puur omdat ik ben zoals ik ben. Mijn vrouw-zijn wordt vanaf nu in de bloemetjes gezet. En mijn lichaam is gewoon wat het is... het is van mij, het hoort bij mij. Ook al ken ik kipfilets onder mijn armen, zijn mijn benen net Bros-repen vanwege de cellulitis, is mijn buik nog steeds gegolfd en zijn mijn borsten op weg richting China. 

Wie doet er mee?

Opnieuw een plateau bereikt

Gewicht: 101,1 kg

Vanaf mijn terugkomst uit Canada, staat mijn gewicht weer zowat stil. Opnieuw een plateau bereikt. Ik hoorde afgelopen weken iemand zeggen dat als je lichaam een bepaald gewicht bereikt heeft wat je in het verleden ook voor langere tijd gehad hebt, dat je lichaam dit 'herkent' en daarom blijft hangen op dit gewicht. Het zou kunnen.... Ik kan er verder niks mee. Ik wil nu al weken dat ik eindelijk twee cijfers VOOR de komma zal zien, maar het wil maar niet lukken. Gisteren of eergisteren zag ik voor het eerst 100,9 op de weegschaal... Vandaag zat er weer een paar ons bij. Dus, nog even geduld hebben en vooral niet zo vaak wegen! Dat kost mij nog steeds veel moeite om uit de ban van de weegschaal te komen.

In de afgelopen weken ben ik erg druk geweest. Ik ben dan meteen mijn ritme kwijt. Het eten van meerdere kleinere maaltijden schiet er dan een beetje bij in. Met andere woorden ik eet weer veel te weinig. Mogelijk is dat de reden voor het weinig/niet afvallen.

Een paar dagen geleden ben ik met een vriendin in Kleve gaan shoppen en ik kwam een leuk rokje tegen met bijpassend truitje. Met maatje 46 onder de arm stapte ik het pashokje in. Mijn vriendin daagde me uit om maatje 44 te proberen en tot mijn grote verbazing paste het truitje me perfect. Ik mag dan niet in kilo's afvallen, ik val nog steeds in centimeters af. 

Een kennis vroeg me gisteren hoeveel ik was afgevallen en toen ik haar vertelde dat ik nog maar pas op de helft was, keek ze me ongelovig aan. Naar haar mening hoefde ik met mijn lengte toch niet meer zoveel af te vallen. Ik heb haar verteld dat ik nog steeds 100 kilo weeg en daar schrok ze van. Mijn BMI is nog steeds knalrood en dus wil ik nog niet stoppen. Daarnaast stoppen.... ik weet niet zeker of ik dat wel in de hand heb. Door de gastric bypass zal ik voorlopig nog afvallen, of ik wil of niet. (Of ik zou me weer klem moeten eten, maar zelfs dat lukt niet, want alles wat te veel is gaat er heel snel weer uit).

Afgelopen week heb ik een vriend bezocht die net geopereerd is. Ook een gastric bypass. Hij worstelde nog met de gepureerde voeding en het vinden van het juiste voedingspatroon voor hem. Ik moest terug denken aan de week na mijn operatie. Aan mijn worteling. Eigenlijk verbaasde het me hoe snel ik weer in mijn gewone doen was. Al moet ik er wel bij vermelden dat mijn kijk op eten en mijn smaak wel degelijk veranderd is. En dat in vier-en-een-halve maand tijd. 

De laatste tijd krijg ik her en der complimenten over mijn uiterlijk. Ik word er soms wat verlegen van. Verder merk ik dat ik, doordat ik me makkelijker beweeg, met veel meer zelfvertrouwen door het leven ga. Ik vind mezelf een leuker mens. 

Wat me ook overkwam en dat was voor mij stof tot nadenken... is dat ik met andere ogen kijk naar mijn zwaardere medemens. Aangezien ik nu zelf het verschil voel van hoe het is om minder zwaar te zijn, betrapte ik me erop dat ik met enig 'medelijden' kijk naar hen die hun gewicht nog met zich mee moeten slepen. Ik weet wat het is om zo te moeten leven en ik weet nu wat het is om met minder gewicht rond te lopen en het voordeel dat dit met zich meebrengt. Ik begrijp nu pas goed hoe anderen (de slankere medemens) naar mij gekeken hebben in de tijd dat ik zo zwaar was. Deze gedachten doen me pijn. Ik zou mijn dikkere medemens zo graag willen vertellen dat het de moeite waard is om dat extra gewicht kwijt te raken. Aan de andere kant weet ik dat je als zwaar persoon altijd maar weer geconfronteerd wordt met dat 'moeten afvallen' en dat je daar op den duur zo verschrikkelijk van baalt, dat je die woorden gewoon niet meer kunt horen. 
Ik zou willen dat ik iets voor anderen zou kunnen betekenen met mijn ervaring.

Maar goed, ik besef ook heel goed dat je er klaar voor moet zijn, wil je veranderen. Het besef dat ik met mijn overgewicht minder lang zou leven en daardoor mijn kleinkinderen niet zou kunnen zien opgroeien, deed bij mij de knop omdraaien en heb ik deze beslissing kunnen nemen. Niet dat ik nu de garantie heb dat ik een lang leven zal hebben, maar de kansen zijn wel gekeerd. Ik slik nu bijna geen medicijnen meer. Nog een half tabletje voor mijn bloeddruk, waarvan ik weet dat als ik meer zou gaan sporten, ik ook dit kan skippen uit mijn 'menu'. En dat is alles. Vergeleken met een half jaar geleden scheelt dit vier-en-een-halve tablet. De ziektenkostenverzekering zal blij met mij zijn. (Alhoewel... het merendeel betaalde ik zelf, maar dat is weer een ander onderwerp). 

Enfin, het is bedtijd... de volgende keer dat ik schrijf, hoop ik te kunnen melden dat ik mijn eerste mijlpaal van 99,9 kg bereikt heb. Duimen dus!