Opnieuw een plateau bereikt

Gewicht: 101,1 kg

Vanaf mijn terugkomst uit Canada, staat mijn gewicht weer zowat stil. Opnieuw een plateau bereikt. Ik hoorde afgelopen weken iemand zeggen dat als je lichaam een bepaald gewicht bereikt heeft wat je in het verleden ook voor langere tijd gehad hebt, dat je lichaam dit 'herkent' en daarom blijft hangen op dit gewicht. Het zou kunnen.... Ik kan er verder niks mee. Ik wil nu al weken dat ik eindelijk twee cijfers VOOR de komma zal zien, maar het wil maar niet lukken. Gisteren of eergisteren zag ik voor het eerst 100,9 op de weegschaal... Vandaag zat er weer een paar ons bij. Dus, nog even geduld hebben en vooral niet zo vaak wegen! Dat kost mij nog steeds veel moeite om uit de ban van de weegschaal te komen.

In de afgelopen weken ben ik erg druk geweest. Ik ben dan meteen mijn ritme kwijt. Het eten van meerdere kleinere maaltijden schiet er dan een beetje bij in. Met andere woorden ik eet weer veel te weinig. Mogelijk is dat de reden voor het weinig/niet afvallen.

Een paar dagen geleden ben ik met een vriendin in Kleve gaan shoppen en ik kwam een leuk rokje tegen met bijpassend truitje. Met maatje 46 onder de arm stapte ik het pashokje in. Mijn vriendin daagde me uit om maatje 44 te proberen en tot mijn grote verbazing paste het truitje me perfect. Ik mag dan niet in kilo's afvallen, ik val nog steeds in centimeters af. 

Een kennis vroeg me gisteren hoeveel ik was afgevallen en toen ik haar vertelde dat ik nog maar pas op de helft was, keek ze me ongelovig aan. Naar haar mening hoefde ik met mijn lengte toch niet meer zoveel af te vallen. Ik heb haar verteld dat ik nog steeds 100 kilo weeg en daar schrok ze van. Mijn BMI is nog steeds knalrood en dus wil ik nog niet stoppen. Daarnaast stoppen.... ik weet niet zeker of ik dat wel in de hand heb. Door de gastric bypass zal ik voorlopig nog afvallen, of ik wil of niet. (Of ik zou me weer klem moeten eten, maar zelfs dat lukt niet, want alles wat te veel is gaat er heel snel weer uit).

Afgelopen week heb ik een vriend bezocht die net geopereerd is. Ook een gastric bypass. Hij worstelde nog met de gepureerde voeding en het vinden van het juiste voedingspatroon voor hem. Ik moest terug denken aan de week na mijn operatie. Aan mijn worteling. Eigenlijk verbaasde het me hoe snel ik weer in mijn gewone doen was. Al moet ik er wel bij vermelden dat mijn kijk op eten en mijn smaak wel degelijk veranderd is. En dat in vier-en-een-halve maand tijd. 

De laatste tijd krijg ik her en der complimenten over mijn uiterlijk. Ik word er soms wat verlegen van. Verder merk ik dat ik, doordat ik me makkelijker beweeg, met veel meer zelfvertrouwen door het leven ga. Ik vind mezelf een leuker mens. 

Wat me ook overkwam en dat was voor mij stof tot nadenken... is dat ik met andere ogen kijk naar mijn zwaardere medemens. Aangezien ik nu zelf het verschil voel van hoe het is om minder zwaar te zijn, betrapte ik me erop dat ik met enig 'medelijden' kijk naar hen die hun gewicht nog met zich mee moeten slepen. Ik weet wat het is om zo te moeten leven en ik weet nu wat het is om met minder gewicht rond te lopen en het voordeel dat dit met zich meebrengt. Ik begrijp nu pas goed hoe anderen (de slankere medemens) naar mij gekeken hebben in de tijd dat ik zo zwaar was. Deze gedachten doen me pijn. Ik zou mijn dikkere medemens zo graag willen vertellen dat het de moeite waard is om dat extra gewicht kwijt te raken. Aan de andere kant weet ik dat je als zwaar persoon altijd maar weer geconfronteerd wordt met dat 'moeten afvallen' en dat je daar op den duur zo verschrikkelijk van baalt, dat je die woorden gewoon niet meer kunt horen. 
Ik zou willen dat ik iets voor anderen zou kunnen betekenen met mijn ervaring.

Maar goed, ik besef ook heel goed dat je er klaar voor moet zijn, wil je veranderen. Het besef dat ik met mijn overgewicht minder lang zou leven en daardoor mijn kleinkinderen niet zou kunnen zien opgroeien, deed bij mij de knop omdraaien en heb ik deze beslissing kunnen nemen. Niet dat ik nu de garantie heb dat ik een lang leven zal hebben, maar de kansen zijn wel gekeerd. Ik slik nu bijna geen medicijnen meer. Nog een half tabletje voor mijn bloeddruk, waarvan ik weet dat als ik meer zou gaan sporten, ik ook dit kan skippen uit mijn 'menu'. En dat is alles. Vergeleken met een half jaar geleden scheelt dit vier-en-een-halve tablet. De ziektenkostenverzekering zal blij met mij zijn. (Alhoewel... het merendeel betaalde ik zelf, maar dat is weer een ander onderwerp). 

Enfin, het is bedtijd... de volgende keer dat ik schrijf, hoop ik te kunnen melden dat ik mijn eerste mijlpaal van 99,9 kg bereikt heb. Duimen dus!