zaterdag 20 december 2014

Wat vieren we precies?


Gewicht: 99,7 kg

Blijkbaar is er hard geduimd... vanochtend zag ik een getal op de weegschaal dat mijn hart sneller deed kloppen. Hoe lang heb ik niet uitgekeken naar een tweecijferig getal (voor de komma) op de display van mijn weegschaal! En vanochtend was het dan zover. Het is weliswaar kantje boord, maar ik ben die vreselijke grens over.
Ik heb mezelf ook heilig beloofd om het NOOIT, maar dan ook NOOIT meer, zover te laten komen dat mijn gewicht boven de 100 kilo uit komt. 

Er hangen twee jurkjes in mijn kast. De een (een cremekleurige) gekocht in 1998 en de andere (een zwarte) heb ik vorig jaar gekocht. Beide jurkjes heb ik slechts een keer gedragen. Het cremekleurige jurkje was mijn trouwjurkje (met blazer) toen ik mijn hubbie het jawoord gaf. (Mijn tweede huwelijk) en het zwarte jurkje heb ik vorig jaar op een feestje gedragen. 

De reden dat beiden jurkjes maar een keer gedragen zijn heeft alles te maken met het feit dat ik respectievelijk dikker werd of omdat ik foto's van mezelf zag waarvan ik bepaald niet blij kon worden. In gedachten was ik blijkbaar dunner dan ik in werkelijkheid was. Ik durfde de jurkjes niet meer aan te doen. Schaamde me voor mijn dikke buik, brede heupen en ongelooflijke kuiten (wat overigens niet door het sporten ontstaan was). 

Nu kan ik beide jurkjes gewoon aan... en dat voelt zo onwijs goed.

Terwijl ik dit schrijf blijf ik hangen bij het woord schaamte. Ik ben eerlijk... een half jaar geleden kende ik schaamtegevoelens met betrekking tot mijn eigen lichaam. Was niet in staat mezelf lief te hebben. Vond het moeilijk om naar mezelf te kijken, zowel in de spiegel alsook op foto's. Ontweek fotografen en stond liever achter de camera dan ervoor. Zoals ik al eerder schreef vermeed ik zwemmen en andere sporten, omdat ik mijn lichaam niet wilde tonen aan anderen. Zelfs naar mijn eigen hubbie toe kende ik gevoelens van schaamte... want een dikker lichaam brengt ongemak met zich mee. Het opstaan van de bank was niet bepaald erg charmant te noemen en ik praat niet eens over de ongewenste lichaamsgeuren op warme dagen. Transpireren onder je oksels is te verhelpen, maar wat doe je aan de plooien van je huid op andere plekken? Menig douchebeurt, met als toetje busjes baby-talkpoeder hebben hun dienst wel bewezen, maar dan toch... Ik was altijd op mijn hoede, bang dat een ander mij zou kunnen ruiken. Het verdwijnen van die diepere huidplooien is dan ook inmiddels een hele geruststelling geworden.

Ik blijf nog steeds even hangen bij het woord schaamte, want wat ik eigenlijk wilde schrijven betreft het feit dat ik weliswaar te maken had met gedachten en gevoelens die zich aan mij opdrongen, maar als ik er wat langer bij stil blijf staan, dan vind ik het zo jammer dat ik al die tijd heb rond gelopen met schaamte en angst. Wat ik liever gezien had was dat ik tevreden zou zijn geweest met wie ik van binnen was. Het klinkt misschien als een cliché  maar was mijn binnenkant niet veel belangrijker dan mijn gewicht, mijn billen, buik of dijen? Was ik niet veel meer dan die volle borsten en bolle wangen? Had ik niet veel beter mijn vrouw-zijn kunnen vieren? 

Hoe zou mijn leven er uit gezien hebben als ik dankbaar en trots zou zijn geweest op mijn ronde welvingen? Als ik mezelf gezien had als een godin, in de volle glorie net als 'Moeder Aarde'. Had ik in een ander land gewoond, dan was ik als volle vrouw het toonbeeld geweest van gezondheid en rijkdom. Alleen omdat ik als Westerling geboren ben, behoor ik te voldoen aan een maximale maat 42? 

Ik heb zoveel weg gegooid omdat ik, naar mijn idee, niet voldeed aan de maatstaven van deze Westerse cultuur. Ik heb mezelf buiten gesloten, terwijl ik een meer vruchtbaar leven had kunnen hebben. Had ik niet zoveel gepiekerd over mijn lijf, dan was ik wellicht veel meer in beweging gekomen en had ik de cirkel op een natuurlijke manier doorbroken. 

Waar ik me overigens de meeste zorgen over maak is het feit dat ik het beeld van slank-zijn ook op de agenda van bijvoorbeeld mijn dochter heb gezet. Op dit moment gaat zij heel gezond om met haar lijf en gewoonten. Echter, diep in mijn hart had ik liever gehad dat ik haar geleerd had en haar had kunnen laten zien wat het betekent om respect te hebben voor je lichaam. Dat we ons lichaam, ons vrouw-zijn, met alles wat erbij hoort (vooral als je wat ouder wordt) mogen accepteren en vieren. 

Ik ben een laatbloeier... maar ach, die moeten er ook zijn. En in principe is het nooit TE laat.... Deze dame viert feest. Puur omdat ik ben zoals ik ben. Mijn vrouw-zijn wordt vanaf nu in de bloemetjes gezet. En mijn lichaam is gewoon wat het is... het is van mij, het hoort bij mij. Ook al ken ik kipfilets onder mijn armen, zijn mijn benen net Bros-repen vanwege de cellulitis, is mijn buik nog steeds gegolfd en zijn mijn borsten op weg richting China. 

Wie doet er mee?

2 opmerkingen:

  1. Het is veel eenvoudiger te zeggen dat schoonheid van binnen zit dan het ook daadwerkelijk zo te voelen. Ik praat daar openlijk over in de lessen die ik geef op scholen, maar dan gerelateerd aan fysieke beperkingen die je lijf zwaar aantasten. Hoewel ik e.e.a. al meer dan 100 keer heb verteld breekt mijn stem nog regelmatig, wat zeer veelzeggend is.

    BeantwoordenVerwijderen