Weegschaal-vrees

Het voelt net zoiets als examenvrees. Je hebt ervoor gestudeerd, ja zelfs uren zitten bloggen.... uh, ik bedoel blokken! En dan toch die zenuwen in je buik. Bang dat je faalt, bang voor de uitslag. Niet zeker genoeg van je kunnen... 
Zo ongeveer voelt het nu in mijn buik.

Deze week stond in het teken van de herstart. Niet alle dagen had ik onder controle. Zelfs vandaag niet. Een rare dag. Ik stapte te laat uit bed, waardoor er geen tijd was voor een gedegen ontbijt. Met als gevolg dat ik tegen lunchtijd uitgehongerd was en in plaats van een broodje, wel twee op kon, plus, plus..... En een tussendoortje van 5 punten, want ach, ik heb geen ontbijt gehad, dus het kan wel lij-en... Tel daarbij op dat ik vrijwel niet/nauwelijks gedronken heb.... En klaar is je disaster!!

En morgen is het weegdag. 
In geen weken heb ik meer op die plaat gestaan
Vanavond even kijken waar ik 'm gelaten heb. 

Aan mijn broeken kon ik voelen dat er wat kilo's bijgekomen waren. Zoals ik al eerder beschreef zat mijn kleding strakker dan anders. Maar morgen is de dag van de waarheid. Dan zal blijken welke schade ik heb aangericht in de afgelopen maand!

Een kleine troost... als je het troost kunt noemen, is dat al mijn medelijners in mijn omgeving in de afgelopen maand ook zijn aangekomen. De last lijkt daardoor minder zwaar om te dragen, maar in werkelijkheid doet het er niet toe of mijn vriendin, mijn zus al dan niet zijn aangekomen. Het gaat immers om het dragen van mijn eigen gewicht. 

Gelukkig gaat het stukken beter met mijn rug. De pijn is niet meer zo erg als een maand geleden. Vorige week heb ik een half uur kunnen fietsen en lopen in de sportschool. Deze week staan er minimaal vier dagen gepland om, al is het maar even, mijn gezicht weer te laten zien daar. Ik weet dat als ik weer meer kan bewegen dat het afvallen beetje bij beetje weer beter zal gaan.

Verder heb ik mijn hubbie zover dat hij samen met mij een uurtje gaat zwemmen. Even wat banen trekken... Alleen het idee al maakt me blij... Als ik maar weer wat meer kan bewegen!!

Zooo... mijn planning voor deze week is voor een groot deel rond. Nu nog de boodschappen in huis halen, morgen.

Op tijd naar bed...

Mijn hubbie en ik nemen ons al weken voor om op tijd naar bed te gaan. Voor ons lichamelijk (en geestelijk welzijn is dit echt beter. Maar, of de duvel er mee speelt, als ik me voorneem iets te doen, dan gebeurt het tegenovergestelde. Niet alleen is er een onbewuste dwarskikker in mij, het tweede probleem is dat ik altijd zo rond bedtijd (ergens tussen tien en elf uur) inspiratie krijg om te schrijven of op een andere manier creatief / bezig te zijn. Zo ook gisteravond. Tot diep in de nacht zaten hubbie en ik op de bank, electronica in de hand en zo onze hersens samen te spannen om hier of daar wat uit te proberen. 

Hubbie en ik hebben weinig strijd met elkaar, maar als het gaat om electronica dan slaat hij, in mijn ogen, de plank nog al eens mis. Ik ben een rasechte Apple-fanaat en hij zweert bij Samsung. Regelmatig probeer ik hem te overtuigen dat appels toch echt gezonder zijn dan de made-in-the-East-producten. Makkelijker te verteren ook.
In onze 'oorlog' staat de stand sinds vandaag op 2-1, aangezien ik hem op een onbewaakt moment betrapte bij zowel de nieuwe Iphone als de Ipad. Heeft mijn vrouwelijke invloed dan toch nog vruchten, uhhh... appels afgeworpen??

Vanochtend voelde ik echter de kater van het laat (of moet ik zeggen vroeg) naar bed gaan. Hoewel het buiten al licht was, ben ik nog een keer omgedraaid, met in mijn achterhoofd dat de winkels tot 20.00 uur open zijn en dat de was niet vanzelf weg loopt. Normaliter ben ik rond 07.00 uur al uit bed, maar vandaag ging het tegen lunchtijd, wat hubbie op het idee bracht om samen de stad in te gaan en daar lekker te gaan brunchen. Het is een eeuwigheid geleden dat we dat gedaan hadden. We gaan een keer in de zoveel tijd wel lekker uit eten, maar een brunch... daar komen we eigenlijk nooit aan toe.

Ik bedacht even dat ik sinds afgelopen week de strijdbijl weer opgepakt had om het overschot aan kilo's te lozen en kneep even mijn ogen dicht 'Aj, is dit wel zo'n goed idee?'. Maar goed, als je lieffie je wil verwennen en het is geen Valentijnsdag, dan moet je dat zeker niet weigeren. Je mocht wel eens de kans lopen dat dit de laatste keer is dat hij zoiets fenomenaalst oppert. Met aan de ene kant mijn engeltje en met op de andere kant mijn saboteurtje op mijn schouders, gingen we op pad.

Waar ik zo bang voor was, heeft echter zo goed uitgepakt. Mijn brunch heeft me helemaal niet zoveel punten gekost, aangezien ik aan de veilige kant gebleven ben. Een lunch met veel groenten (salade) met kip en veel fruit... Lekker, gezond en nauwelijks voelbaar in mijn dagtotaal. 

Opluchting!!

De tweede overwinning van vandaag heeft alles te maken met de boodschappen die we op de terugweg gedaan hebben. Deze keer geen zoetigheid in huis. Nog geen gram! Wel heb ik veel fruit, veel groenten en voor de lekkere trek noten. Noten zijn gezond, bevatten veel eiwitten... en ik ben dol op noten. 
Tot ik thuiskwam en ontdekte dat mijn noten, paranoten, me aardig wat punten gaan kosten als ik er van neem! En het valt niet eens onder de 'groene' punten. Balen!

Foutje van de bank.... u mag terug naar START.

Om te voorkomen dat ik vanavond me vergrijp aan die heerlijke paranoten heb ik mezelf voorgenomen om maar eens lekker op tijd naar bed te gaan.... 

to be continued...

IJstijd

Gisteravond naar een programma op TV gekeken dat het einde van de wereld op 21 december 2012 (volgens de Maya-kalender) besprak. Geleerden onderzochten geschreven teksten van de Maya's en interpreteerde deze, ieder op hun eigen manier.
Een mooie datum, 21-12-2012, al zou ik persoonlijk 12-12-12 kiezen of wat dacht je van 20-12-2012? 

Een van de geleerden legde uit dat het magnetisch veld van de aarde verlegd wordt, door omstandigheden en dat daardoor de Noord- en Zuidpool zal verschuiven. Een deel van de wereld zal ondergesneeuwd raken en bevriezen. Dit kon wel eens in een mum van tijd gebeuren. Het is immers ooit eerder gebeurd en hij kon dit aantonen ook. De filmbeelden die ik zag, nam ik vannacht mee naar bed. (Het is daarom dat men zegt dat je beter een goed boek mee naar bed kan nemen, dan TV kijken voordat je gaat slapen). Het is niks voor mij, die kou.... ik hou wel van een warm zonnestraaltje.

De gedachten hielden me bezig en miss Cruella (mijn saboteurtje) kwam ook om de hoek kijken en met een brede grijns op haar gezicht stootte ze me aan: 'Als het einde van de wereld zo dichtbij is, waarom maak je je dan druk over je gewicht, je gezondheid? Eet,drink en wees gelukkig'. 

Het kost me altijd zoveel moeite om haar de mond te snoeren of om haar slim af te zijn. Ik antwoordde onmiddellijk met dat wat het eerst in mijn hoofd kwam. 'Ik heb liever dat de archeologen van het derde millennium mij vinden als een slanke godin, dan dat ze zich vergissen en denken dat ze een bijzondere vondst van een mammoet uit het eerste millennium gevonden hebben'. 

Ja, het gaat goed met mijn eigenwaarde... - niet dus!

Ik kroop onder mijn dekbed en werd verwarmd door de arm van mijn hubbie. Ik zakte weg in een diepe slaap en droomde van ijsbergen, een lief klein ijsbeertje, ijspegels, sneeuwmannen en een dikke,dikke miss Cruella met grote oren, harige benen en een slurf, bevroren onder het ijs.

Eindelijk tot zwijgen gebracht!

Positieve gedachten

Het jaar 2011 was voor mij niet zo'n heel geweldig jaar. Ik heb me bij veel dingen moeten neerleggen. Een geweldige leerschool. Soms gaan de dingen gewoon niet zoals jij het graag zou willen. En soms ben je zo enorm gefocust op iets, waardoor je je niet bewust bent dat je het zo krampachtig vasthoudt en dat het tussen je vingers door weg glipt. Echt begrijpen doe je dat niet op het moment zelf. Pas later, als je terug kijkt en de puzzelstukjes in elkaar vallen, dan pas zie je wat het leven je probeert te vertellen.

Voor mij was vorig jaar een jaar van chaos. Ik zag in principe alleen maar draadjes die in elkaar geknoopt waren, overal stukje bij beetjes, maar ik kon absoluut geen patroon ontdekken. Het leek alsof ik naar de achtergrond van een buurduurwerk keek. Je ziet wel de kleuren, maar je kan niets maken van het grote geheel. 

Het heeft wel een jaar geduurd voordat iemand op het idee kwam om dat borduurwerk om te draaien. Als iemand in staat is om je te laten zien wat je nu eigenlijk van je leven gemaakt hebt, dan voel je je plotseling niet meer die chaoot, maar dan ben je de artiest. Dan ben je niet meer die looser, maar dan ben je een winnaar. Je staat verstelt van jezelf! Jammer dat je zo snel vergeet wat je allemaal gecreëerd hebt, wat je allemaal gepresteerd hebt.

Mijn kreet van twee dagen geleden wat een kreet uit, laten we zeggen... paniek! Mijn leven is drastisch veranderd. Er ligt een compleet nieuwe weg open... klaar om bewandeld te worden. Er gebeuren allemaal fascinerende dingen. Ik doe de dingen die ik echt leuk vind. Het kost mij energie, maar ik krijg er ook weer energie van. Het vraagt veel van mij en door de laatste littekens van mijn burn out ervaar ik dat ik moeite heb om mijn aandacht te verdelen. Het gevolg - mijn grootse Weight Watch-plannen vallen in het water. Vervolgens komt er een gevoel over me heen: 'Zie je wel, ik kan het niet - het lukt me niet!' ..... die eeuwige, oude vertrouwde saboteur, die zo weinig vertrouwen heeft in mij.

Vandaag bezocht ik mijn homeopaat en ons gesprek liet mij opnieuw de voorkant van het borduurwerk zien. Ik heb zoveel goeds voor mijn lichaam gedaan vorig jaar. Ik ontbijt, sla nauwelijks nog maaltijden over, ik beweeg 100% meer dan ik deed en heb keihard gewerkt aan een geestelijk en lichamelijk herstel. Ik mag gerust trots zijn op mezelf... (en dat ben ik ook wel). Ik heb echter een handicap en dat is, je raadt het al..... chocola en andere zoete dingen.
Ik heb mijn probleem voorgelegd aan mijn homeopaat, Weliswaar in het besef dat verslaving tussen mijn oren zit en niet bepaald een lichamelijk probleem is. Zijn reactie verbaasde me, want hij vermoedt dat er wel degelijk een lichamelijk probleem kan zijn. Het feit dat ik onmiddellijk weer aankwam nadat ik gestopt was met hardlopen, zette hem aan het denken. Nou geloof ik absoluut niet in een wonderpil, maar ik ben wel heel erg benieuwd of hij mij met een middel mogelijk een steuntje in de rug kan geven. Al zou mijn verlangen naar zoete dingen opgeheven kunnen worden, dan heb ik de helft van de oorlog al gewonnen.
Ons gesprek krijgt een vervolg. 

Naar aanleiding van de reacties op mijn vorige blogverhaal, ga ik de broekriem aanhalen (als zit hij al erg strak) en ik ga in ieder geval weer beginnen om iedere dag de WW-site te openen en mijn eetgedrag te noteren.... EERLIJK, dan wel te verstaan, zonder sjoemelen!! En als ik dan toch op de site bent, zal ik proberen iedere dag even een stukje te schrijven.... al ben ik er zelf nog niet van overtuigd dat me dat laatste ook echt gaat lukken.

Cold turkey

Ben laatst overgestapt op een ander wasmiddel. Net even iets goedkoper dan het wasmiddel dat ik normaliter gebruik. Ik wil meer op de kleintjes letten, vandaar. Het ruikt lekker fris en het wast ook goed schoon. Er is echter een probleem... mijn kleding lijkt te krimpen. Hubbie schijnt er niet zo'n last van te hebben, zegt hij. Volgens mij liegt hij dat hij barst, want ik heb toch echt gezien dat de knoop van zijn spijkerbroek toch echt openstond...

Ik weet ook niet wat mij bezield, de laatste tijd... ik was verslaafd aan het dagelijkse wegen, maar sinds kort ligt er een stoflaag op mijn weegschaal. Het lijkt alsof hij aan een winterslaap begonnen is...

En ja, ik ben gefocused op andere zaken. Klagen op mijn blog? Daar heb ik op dit moment geen tijd voor. Bovendien staat men ook niet te wachten op een demotiverende dame die wel wil, maar het niet meer lijkt te kunnen...

Mijn hele, gehele, volle ik lijkt het actief deelnemen aan Weight Watchers totaal te negeren. Nee, natuurlijk is het niet het wasmiddel. Ik ben weer langzaam uit mijn kleding aan het groeien! En mijn weegschaal, mijn vriend, wacht geduldig op mij, maar ik wil hem niet zien. Ik weet dat hij niet kan liegen en ik sta niet te wachten op de cijfers die hij mij presenteert. Ik word er niet vrolijk van!

En ja, eigenlijk heb ik de behoefte om heel hard te gillen... 'MENSEN, HET LUKT ME NIET! IK KRIJG HET NIET VOOR ELKAAR.... '. Maar ik heb me ingehouden. Er zijn zoveel nieuwe deelnemers, die zo lekker fanatiek zijn begonnen. Geen haar op mijn hoofd dat hen zou willen demotiveren!

Maar, ik kan wel huilen! Voel me gefrustreerd, ben boos op mezelf. Maar ik wil niet opgeven.. nee, ik wil niet opgeven. Ik vertel me zelf dat het komt omdat ik niet kan/mag sporten. Ik vertel me zelf dat ik lief moet zijn voor mezelf (.... en stop dan maar meteen weer caramels of MM's in mijn mond, terwijl het fruit op de fruitschaal letterlijk staat weg te rotten). Ik vertel mezelf dat het wel weer goed komt, zodra ik mijn ritme (dat al vijf jaar niet meer onder controle is) weer gevonden heb.

Verder gaat het goed met me, hoor. Ik mag eigenlijk niet klagen. Ben een gezegend mens. Het gaat me voor de wind... Op allerlei gebied. Geestelijk gezien ben ik wel dertig kilo afgevallen en zit ik lekker in mijn vel. Maar de lichamelijke kilo's wil ik maar niet los laten. Ik ben er aan gehecht.. mijn kilo's en ik, wij horen bij elkaar.

Het is het snoepen dat mij mijn nek breekt. Ik had me voorgenomen niets in huis te halen, maar hubbie had mijn instructies niet goed begrepen en wilde mij 'verrassen'. De lieve schat! En als ik hem heel tactvol vertel dat ik eigenlijk graag wil stoppen met snoepen, dan antwoord hij, heel nuchter: 'Het hoeft vandaag toch niet op?' Nee, het hoeft niet op, maar de chocola klopt meerdere keren aan de kastdeur 'Ik wil eruit! Ik wil eruit! Welke verslaafde kan dat weerstaan?

Pff.... zoals ik al zei, ik geeft het niet op. Ik weet dat zodra ik het boek sluit, ik morgen minstens 10 kilo zwaarder weeg! En dat moeten we nou net hebben.
Heb wel serieus overwogen of men mij niet voor een paar weekjes op kan sluiten... totaal geen verleidingen.... afkicken van zoetigheid.... gewoon cold turkey! 

Turkey... met de kop in het zand!

Onvermoeibaar!

De kop is er alweer af! Het nieuwe jaar is niet zo nieuw meer. Het leven van alledag is weer begonnen. Aan de ene kant vind ik het o-zo-jammer, want de maand december is een maand van knus samen zijn en gezelligheid met degene die je lief zijn. Aan de andere kant ben ik altijd weer blij als het gewone leven weer een aanvang neemt. De dagelijkse routine weer in je werk, de regelmaat... tja, dat zijn dingen, die ik nodig heb om weer wat structuur te krijgen in mijn leventje.

En ieder jaar overkomt me hetzelfde.. hoe zeer ik mezelf ook voorneem 'het dit jaar anders te doen', de verandering komt er maar niet in. Ieder jaar weer opnieuw neem ik me voor om mezelf niet op te jutten voor de kerstdagen. Te zorgen dat er meer rust en vooral tijd voor mezelf zal zijn. Vaak komen er gedachten als 'dit jaar misschien maar eens geen visite en gewoon lekker genieten van al die boeken die ik nog een keer wil lezen'. Maar voordat de kerstboom staat loopt de agenda weer vol en ben ik in de weken voor Kerst druk, druk, druk. Niks rust, niks lezen op de bank en ja hoor, daar is ie weer... stress, onrust en altijd een vol hoofd. En ieder jaar weer, kom ik ook tot de ontdekking, dat ik me druk heb gemaakt om niets en dat het eigenlijk toch ook wel weer de moeite waard is.

De weegschaal was na de Kerstdagen helemaal niet vriendelijk. Ik ben zeker twee kilo zwaarder geworden in een maand tijd. Niet dat ik zo vreselijk veel gegeten heb. Integendeel, ik was de kok dit jaar, ik weet welke ingredienten ik gebruikt heb en ik stond elke maaltijd voldaan op, maar zeker niet met dat afschuwelijke uitbuik-gevoel. Nee, de maaltijden heb ik goed doorstaan. Wat dat aangaat mag Weight Watchers trots op me zijn. Ik moet bekennen dat ik nog steeds een enorme snoeper ben. Het zijn de dagen NA de Kerst die mij de das omdoen. Zolang er visite is, kan ik overal afblijven of iets met mate nemen. Maar de dagen na Kerst, als alles 'opgeruimd' moet worden. Dan ben ik net een kruimeldief...

De dag voor Kerst onderging ik overigens een operatie aan mijn gezicht. Gelukkig viel het allemaal wel mee, maar ik heb niet bepaald als moeders mooiste rondgelopen. Daarnaast kon ik rond de Kerst niet meer lopen of lang staan door een verschrikkelijke pijn in mijn heup/rug/been en dat was erg lastig als je twee dagen in de keuken moet staan om te koken. Het was niet iets waar ik psychisch last van had, dacht ik, maar als ik nu terug kijk dan zijn er gevoelens van zielig-zijn dat mijn snoeplust alleen maar groter maakte.
Ik weet het... dom,dom, dom en nog eens dom, want nu moet ik op de blaren zitten.

Maar goed, het nieuwe jaar is weer begonnen en op een of andere manier geeft het een gevoel van 'opnieuw een start mogen maken' (wat natuurlijk kolder is, want je kan elke dag opnieuw beginnen). Ik heb opnieuw wat afspraken met mezelf gemaakt. Geen afspraken in de negatieve zin van, ik mag zus niet en ik mag zo niet, maar wel een route uitgezet van hoe ik het WEL wil gaan doen. Het geeft mij het gevoel van 'daar heb ik zin in' - dat is wat ik echt wil'. Ik ben ervan overtuigd dat dit voor mij beter werkt dan mezelf van alles en nog wat te verbieden.

Door de kerstdrukte, de operatie en het niet lang kunnen zitten, is mijn voornemen om vaker te schrijven, jullie blogs/berichten te lezen en het bijhouden van mijn dagboekje volledig de mist ingegaan. Ik hoop dat ik vanaf nu weer meer aanwezig kan zijn.

Ook voor jullie, hoop ik dat 2012 een succesvol jaar mag worden. Dat we onze kilootjes op de brandstapel mogen gooien... moet je eens kijken welk een vuurwerk we op 1 januari 2013 zullen hebben!!