Een vriend met een belofte...

Gewicht: 112,4 kg

In de afgelopen weken heb ik mijn blognaam eer aan gedaan. Ik was volledig in de ban van de weegschaal. Elke dag, nadat ik mijn lenzen ingedaan had, stond ik op de weegschaal in de hoop dat er een paar grammetjes af zouden zijn. Maar helaas. Het is nu al vier/vijf weken dat ik blijf schommelen tussen de 112 en 113 kilogram. 

Het niet-afvallen heeft best wel een invloed op mijn humeur. Dat kan je vast wel begrijpen denk ik. Zelfs momenten gehad waarin ik dacht 'Heb ik nu hiervoor de operatie laten doen?', maar de handdoek in de ring gooien is er niet bij. Al zou ik een vreetbui in mijn hoofd hebben, ik kan 'm niet meer uitvoeren, want na wat happen zit ik vol..... 

Enkele weken geleden was ik op controle bij de diëtiste van het SFG ziekenhuis en heb met haar besproken wat ik zoal at. Zij gaf te kennen dat ze heel tevreden was. Ook met mijn afgevallen totaal gewicht. Ik 'paste precies in de grafiek' - dus ik moest me vooral geen zorgen maken. Het verder afvallen had gewoon wat meer tijd nodig.

Afgelopen week nam ik deel aan de afsluiting van een onderzoek. Een onderzoek waaraan ik al sinds juni 2014 deelneem. Ook hier werd gekeken naar mijn eetpatroon - eigenlijk meer gekeken naar mijn nieuwe levensstijl. (Dit voelt veel beter.. levensstijl in plaats van eetpatroon. Eetpatroon heeft nog steeds iets weg van lijngedrag). Enfin, wat schetste mijn verbazing toen ik haar hoorde zeggen dat ik veel te weinig at op een dag. Het is echt van belang dat ik zes keer op een dag kleine beetjes eet. En dat is iets wat ik moeilijk vind. Drie hoofdmaaltijden en tussendoor 1 tot 2 liter water drinken vind ik al lastig. 

Maar goed, ik weet dat te weinig eten invloed heeft op je stofwisseling en dat dit wel eens de reden zou kunnen zijn dan er geen grammetje meer afgaat. Nog meer aandacht voor die tussendoortjes dus. Al heb ik het gevoel dat ik bijna de hele dat bezig ben met eten of drinken. 

Sowieso zou het voor mij beter zijn als ik niet zo geobsedeerd bezig zou zijn met het gewicht. Loslaten... vooral die weegschaal loslaten. De focus leggen op gezonde voeding, bewegen en zorgen dat ik veel buiten kom. Zodra het zonnetje schijnt naar buiten om de nodige vitamine D op te pikken. Dat wordt natuurlijk wat moeilijker nu de herfst aangebroken is. Ik bedoel dan vitaminen oppikken - het naar buiten gaan hoort er vanaf nu bij. Dagelijks minimaal een half uur lekker buiten lopen. Weer of geen weer!

Wat ik overigens wel zie is dat mijn lijf verandert. Mijn t-shirts zitten los om mijn buik en mijn broeken zakken van mijn billen. Men zegt dat mijn gezicht smaller is geworden.... Ik zie het zelf niet, maar anderen blijkbaar wel. Mijn ringen om mijn vingers zitten los(ser) en mijn horloge draait 180 graden in de rondte... 

Pfff... ik heb beloofd dat mijn weegschaal nu nog maar een keer in de week uit de kast gehaald wordt en op den duur zelfs maar een keer in de maand. Dat wordt wennen. Het is een ritueel geworden 's ochtends. En hoewel hij de laatste tijd alleen maar slecht nieuws voor me had, is hij toch ook weer mijn beste vriend. Een vriend met een belofte...... 

Mrs. Impatience

Gewicht: 112,5 kg

Afgelopen week zag ik mijn gewicht zakken. Dat voelde goed. Het vertrouwen kwam weer even terug. In de afgelopen dagen heb ik wat minder goed voor mezelf gezorgd. Niet kunnen sporten vanwege een onverwacht logeetje, wat later uit bed... dus drie maaltijden??? En verder kwam ik iedere avond tot de ontdekking dat ik weer niet genoeg gedronken had. En jawel... niet goed zorgen voor mezelf betekent dat mijn gewicht naar boven schiet. 

Afgelopen week werd ik gecontroleerd door de diëtiste van het Sint Franciscus Gasthuis Ziekenhuis en zij verzekerde mij dat mijn eetpatroon goed was en dat ik me geen zorgen moest maken over het feit dat ik de laatste tijd niet of nauwelijks afviel. Het lichaam heeft tijd nodig om zich te herstellen, was haar verklaring. Ook vertelde ze dat een kilo aankomen niet direct iets te maken heeft met vet. Een kilo vet betekent namelijk 8000 extra calorieën en dat haal ik echt niet met dat kleine maagje.

In november ga ik naar mijn dochter, die momenteel in Canada verblijft om ons nieuwe kleinkind te begroeten. Ik had gehoopt dat ik drie maanden tijd dusdanig zou zijn afgevallen dat ik geen last meer zou hebben van de krappe vliegtuigstoelen. Ik heb nog een week of vijf... Zoals het afvallen nu gaat, heb ik er niet zoveel vertrouwen in. Misschien moet ik mijn doel bijstellen.... Een kleiner maatje jurk met Kerstmis dan???

Vandaag ben ik de hele dag al misselijk. Ik stond al misselijk op en eten en drinken valt me zwaar. Het gevoel lijkt op buikgriep. Mijn ingewanden reageren nagevolg hetzelfde. Blijkbaar hoort dit er af en toe bij. Misschien gisteren wat teveel druiven gegeten en gist het een en ander in mijn buik?? 

Ik liep met het idee rond dat er zo weinig veranderd is. Echter, toen ik mijn kleine meid (kleindochter) twee keer zoveel zag eten als ik, toen besefte ik dat mijn eetgedrag wel degelijk veranderd is. Zoals ik 'vroeger' gerust twee keer kon opscheppen als ik iets erg lekker vond, zo laat ik nu de helft staan van het weinige dat ik nu opschep. Stiekem moest ik even lachen. Haar maagje is immers niet veel groter dan de mijne... 

Al met al kan ik alleen maar beamen dat ik vreselijk ongeduldig ben en dat ik het liefst al morgen met maatje 40 rond zou lopen. Voor het gemak vergeet ik maar even dat het 15 jaar geduurd heeft om tot dit overgewicht te komen. 

Nee, laten we proberen het positief te houden. Uiteindelijk ben ik meer dan 10 kg kwijt in twee maanden tijd. Dat was me zonder deze operatie vast niet gelukt. Ik zie mezelf als een ballonvaarder. Ballast van meer dan 10 kg heb ik gedropt. Er zal vast nog wat ballast verdwijnen, zodat ik hogerop kan zweven. Mooi vooruitzicht toch?

Plateaugrens bereikt?

Gewicht: 112,3 kg

Het lijkt erop dat ik langzaam maar zeker de grens van mijn 'plateau' bereikt heb. Al meer dan twee weken blijf ik hangen qua gewicht en heb ik rondgelopen met de gedachten dat de operatie praktisch voor niks is geweest. En sinds gisteren zie ik mijn gewicht weer met onsjes zakken.

Het bewegen (twee keer per week sportschool en twee keer per week een wandeling van minimaal 5 km) zet blijkbaar dan toch zoden aan de dijk. 

Ik kan inmiddels alles weer eten. Ik 'dump' nergens op en word bijna nooit misselijk. Het enige waarmee ik rekening moet houden is dat ik niet te snel eet (goed kauwen) en niet te veel. Beetje bij beetje leer ik mijn grens kennen. Voor een gastric bypass patiënt, eet ik best nog veel. Anderen hoor ik vertellen over een paar hapjes, maar ik eet 's ochtends en 's middags een boterham en 's avonds kan ik een ontbijtbordje warm eten op. Het enige dat veranderd is, is dat ik geen toetjes meer kan eten. Daarvoor in de plaats probeer ik 's middags of 's avonds wat yoghurt (met vruchten) te nemen als tussendoortje. Dit vanwege het toevoegen van calcium aan mijn voeding. En dat bevalt prima.

Maar weinig mensen kunnen zien dat ik die 10+ kg kwijt ben. Ik merk het in mijn kleding en ik voel me minder opgeblazen. Mijn buik is minder opgezet, maar verder....? Ergens kijk ik uit naar de reacties van mensen. Puur ter stimulatie, denk ik. Of is het een stukje ijdelheid? (smile).

Mijn zusje probeert ook wat gewicht kwijt te raken. Zij probeert dit op een 'natuurlijke' manier... dus zonder operatie. Haar gewicht ligt op dit moment (nog) beneden het mijne. Er is een concurrentiestrijd gaande.. ergens gunnen we het elkaar dat het afvallen zo goed gaat, maar ergens ook helemaal niet. Zij zal balen als ik haar voorbij zal gaan en ik kan het niet uitstaan dat zij al veel meer gewicht kwijt is dan ik. Het voelt weer als vroeger..... 

Gisteren zag ik mijn vriendin D., die vorig jaar een operatie heeft ondergaan. Zij is inmiddels zo'n 40 of 50 kilo kwijt. Het vet lijkt bij haar te smelten. Ze kan, net als ik, goed eten en wordt ook praktisch nergens misselijk van. Zij valt nog steeds af. Gisteren zijn we gaan zwemmen en zag ik haar in badpak. Wow, ze zag er zo goed uit. Ik heb haar altijd als forse vrouw gekend. Wat een verandering. Van maatje 52 naar maatje 40. Ik hoop dat ik haar voetstappen zal kunnen volgen. Volgend jaar hoop ik ook een kleiner badpak te kunnen dragen!

Ben ook op controle geweest bij de huisarts. Elk jaar word ik volledig onderzocht, vanwege het feit dat ik diabeet ben. Nu waren alle waarden keurig. Mijn cholesterol was goed, mijn suiker was gedaald, mijn bloeddruk was goed (zelfs laag) en de huisarts was heel tevreden over mijn gewichtsverlies. De huisarts heeft zelfs geadviseerd om een van mijn pillen voor hoge bloeddruk te veranderen. Dat wil zeggen dat ik nu nog maar een van de vijf pillen hoef te slikken. De laatste pil wil ik ook nog van het 'menu' hebben. Misschien over een poosje... Wat voelde het goed om de deur uit te lopen met het 'stempel' gezond in mijn portefeuille. Dat ik dit resultaat in zo'n korte tijd zou halen, dat had ik niet gedacht. Nu nog een gezond BMI en dan ben ik helemaal tevreden!

De eerste versnelling...

Gewicht: 113 kg
Yeah, I did it! Samen met een vriendinnetje naar de sportschool geweest. Ik zag er zo verschrikkelijk tegenop! Eenmaal binnen echter is het heerlijk om bezig te zijn. En zeker na afloop voel je je goed. Ik weet nu weer hoe het 'vroeger' was.

Er was ooit een tijd dat ik sporten helemaal geweldig vond. Hardlopen, basketbal, volleybal, jazzdance, aerobic, krachttraining, cardio, zwemmen, fietsen, wandelen, hiken.... noem maar op. Ik was overal voor in. Waar is toch die tijd gebleven?

Diep in mijn hart ken ik nog steeds een verlangen. Ik realiseer me dan ook dat het mijn overgewicht is dat mij tegen heeft gehouden. Sporten met vier zakken aardappels van 10 kg aan je heupen valt dan ook niet mee. 

Ik ben nog steeds geen fan van de sportschool. Liever ben ik buiten en geniet ik van frisse lucht (en zon). Een van mijn doelen is om sporten in de sportschool leuk voor mezelf te maken. De leuke kant van de sportschool zal gaan uitstijgen boven de niet-leuke kant.... Het is een kwestie van het voor de gek houden van je brein. Ik ben ervan overtuigd dat dit moet lukken!

Hoe laat ik nu die weegschaal doorslaan naar de positieve kant? Door eerst te beseffen wat nu de positieve effecten zijn van de sportschool. Ik praat dan niet over de toekomst, maar over het nu, het heden. 

Ik heb zojuist gesport en
* ik voel me heerlijk
* ik heb meer energie
* ik heb een gezellige tijd gehad met mijn vriendinnetje
* ik heb gelachen
* ik heb me kunnen ontspannen
* ik heb nieuwe mensen leren kennen
* ik heb mijn comfortzone verlaten
* ik ben trots op mezelf
* ik heb calorietjes verbrand
* ik heb mezelf overwonnen

En dit is nog maar mijn eerste versnelling. Vanochtend niet meer gedaan dan wat cardio-training. Ik zal in de toekomst meer tijd nodig hebben om ook wat krachttraining erbij te doen. Voorlopig echter sporten in de eerste versnelling, totdat mijn buik volledig genezen is en het geen kwaad kan als ik mijn buikspieren weer ga gebruiken.

Ik kijk er naar uit!

Een gedachte tussendoor

Gewicht: 113,4 kg

Het is misschien saai dat ik er weer over begin, maar sinds twee weken val ik geen ons meer af. Integendeel ik kom zelfs bij! En hoewel het advies in het ziekenhuis is om niet zo bezig te zijn met afvallen, lijnen en eten - het vooral los te laten, merk ik dat ik dat dus niet zo maar kan. Deze onderwerpen hebben zo lang deel uitgemaakt van mijn gedachten, dat ik het niet zo maar aan de kant kan zetten. Daarnaast heb ik de operatie niet voor niets gedaan en leefde ik in de veronderstelling dat ik ooit weer maatje 42 aan kon. Niet zo gek dus dat het niet afvallen een tegenvaller is.

Tijdens de voorlichting in het ziekenhuis werd gezegd dat het heel normaal is als je een poosje stil staat (in gewicht) of zelfs wat bijkomt, maar dat dat al zo snel zou komen, had ik niet verwacht.

Ergens maak ik me zorgen, terwijl ik weet dat dit geen zin heeft. Er zal niets veranderen door me druk te maken over iets wat je verder niet meer in de hand hebt. O ja, ik zou natuurlijk nog minder kunnen gaan eten, maar daarmee doe ik mezelf tekort. Een vette no-no dus!

Het enige dat resteert is proberen wat meer structuur in mijn leven aan te brengen. Sinds het laatste half jaar is er geen sprake meer van structuur. Mijn slaapritme is verstoord en een beweegpatroon zit er ook nog niet in. In plaats van me druk te maken over afvallen en een eetpatroon, kan ik me beter focussen op mijn slaap- en beweegpatroon. 

Dit is slechts een kleine gedachte tussendoor. In de hoop dat ik later terug kan kijken met een smile. Beseffende dat niet alles gaat zoals je graag zou willen. En dat geduld een schone zaak is.