Ik was altijd al slanker dan zij, mijn zusje. Mijn zusje was een gezonde, blonde, baby met rode wangen en heerlijke spekbeentjes, zoals baby's dat hebben. Ook als kleuter en puber was zij voller dan ik. Ik heb er nooit erg in gehad, maar vooral in onze tienertijd moet het een hel voor haar geweest zijn om met mij op een kamer te slapen. Ik ben namelijk altijd al een beetje ijdel geweest en ik stond menig keer voor de spiegel, mezelf afvragend of ik in die spijkerbroek dan toch niet te dikke billen had. Moet je je voorstellen, ik, maatje 36/38, geen gram teveel... en dan toch bezig zijn met die dikke billen. Billen die ik nu moet zoeken als ik naar foto's kijk uit die tijd. Wat heb ik mijn zusje aan gedaan?
Zuslief en ik zijn ongeveer op hetzelfde tijdstip begonnen met werken aan ons gewicht. Ik op de WW-manier, zij op gezond verstand (maar wel met Weight Watch recepten, LOL!). En uiteraard houden we elkaar zo nu en dan op de hoogte wat betreft onze vooruitgang. Zo belde zij mij na de eerste vier weken en stelde mij heel trots de vraag of ik ook begonnen was met sporten. Zij was begonnen met fitness en bewegen was helemaal haar ding. Wat bleek, zij was 2 kg meer kwijt dan ik in die tijd. En ik liep dan wel met regelmaat, maar blijkbaar kan je met fitness meer afvallen. Dat was de eerste gedachte. Dieper zat er een andere gedachte, namelijk wat zij kan, kan ik ook. En hoewel ik haar echt een slankere versie van zichzelf gun, vond ik het ergens moeilijk te verwerken dat zij zoveel harder ging dan ik.
Tja, en dat is nog maar de toplaag. Ik neem je een verdieping lager.....Er was een tijd dat zij heel veel afgevallen was en ze zag er goddelijk uit. Althans in mijn ogen, want ik was net bevallen van een wolk van een dochter en vrouwelijke rondingen waren nog ronder geworden in bijna een jaar tijd. Ik keek naar mijn zusje en ik voelden me blij voor haar. En tegelijkertijd voelde ik een groot verlangen om weer net zo slank te zijn als zij.
Sterker nog....afgelopen week sprak ik haar weer en zij vertelde mij dat de vakantie haar geen goed heeft gedaan. Ze was aangekomen. En hoewel ik ook wat was aangekomen, was ons gewicht nu gelijk. Voor haar betekende het echter een grotere stap achteruit dan voor mij. Zij baalde, ik ook, maar stiekem, heel stiekem was ik opgelucht en haast blij dat zij niet meer 'aan kop' lag. En zo werkt dat, als je heel eerlijk bent. Ik hou van haar en ik gun haar, echt waar, een super mooi lijf. Ik gun haar de gezondheid waar ze naar streeft. Echt waar, ik gun het haar..... maar laat mij alsjeblieft gelijk op gaan.
Mijn zusje en ik kunnen hier gelukkig goed over praten. We hebben er samen om gelachen, want ook zij ervaart dezelfde gevoelens naar mij toe. Ze gunt mij mijn afgevallen kilo's en tegelijkertijd wil ze niet dat ik het beter doe dan zij. Rivaliteit is niet altijd verkeerd... het stimuleert, in ons geval, maar ik besef ook dat je, als je niet oppast, gaat afvallen voor de verkeerde redenen.
Je hoeft overigens geeneens een zusje te hebben. Als ik heel, heel eerlijk ben, ken ik de gevoelens ook naar mijn mede WW-ers. Hoewel ik jullie helemaal niet goed ken. Ik gun jullie je afgevallen kilo's, echt!!. Ik ben blij voor jullie. Ik kan er om juichen en soms voelt een verdiende ster, alsof het ook een beetje mijn ster is. Maar zo hard als ik juich, zo hard kan ik soms ook wel nukken, vanwege het feit dat een ander zoveel harder gaat als ik. Dat een ander alweer anderhalve kilo kwijt is en ik maar anderhalf ons. Ik kan balen van het feit dat een mede WW-er weer een ster verdiend heeft en dat ik er nog zo'n x kilo vanaf zit.
Maar laten we het positief houden. Een beetje rivaliteit kan geen kwaad. Sterker nog, rivaliteit wakkert mijn vechtlust aan. Wat jullie kunnen, kan ik ook en nieuwkomers, wat ik kan, kunnen jullie ook!
Succes allen (welgemeend!)
Het uitroepen van een week 'mij' bevalt me erg goed. Al ben ik minder bezig met punten tellen. Ik hoopte dat ik het zonder mijn dagboekje ook wel kon. Ik ben ook nog niet op de weegschaal geweest. Dat doen we woensdagochtend.
Heb een afspraak met een running-coach, die mij, als ik het financieel in kannen en kruiken kan krijgen gaat begeleiden met hardlopen. Een begeleiding van drie maanden. Ik wil zo graag hardlopen, maar met mijn gewicht durf ik het niet aan. Ik merk dat ik van bewegen harder afval en mijn geestelijke ik wordt er ook door gesterkt. Wat ik eng vind is dat het een een op een-begeleiding gaat worden. Ik was er vanuit gegaan dat het een groepsbegeleiding was. Maar goed, misschien is het wel heel goed voor me, plus een enorme stok achter mijn deur.
Het niet bijhouden van mijn dagboek heeft als gevolg dat er nog steeds dagen zijn dat ik echt veel te weinig eet. De enige maaltijd die vol en breed is (qua ingredienten) is de warme maaltijd 's avonds. Het evenwicht is niet goed. Misschien toch maar weer opschrijven en tja, daar komt het woord weer... beter plannen!
In een paar weken tijd was ik toch bijna twee kilo aangekomen en ik voel ze zitten. Raar maar waar. Het lijkt of die twee kilo zich in mijn maagstreek genesteld hebben, waardoor ik het gevoel heb dat de broeken die losser gingen zitten, toch weer wat strakker zitten. Zit het tussen mijn oren of heb ik mijn broek te heet gewassen???
Enfin, het is bedtijd... morgen hoop ik mijn verhaal te doen waar ik eigenlijk over wilde schrijven...
Slaap lekker allemaal
Vanochtend stond ik op met het gevoel 'EN NOU IS HET KLAAR! Je doet het of je doet het niet! En als er een dag is dat je het niet doet, dan is dat ook goed. De keuze ligt bij mij en niemand anders. Niemand kan mij dwingen, ik doe het toch echt zelf. En als ik het niet doe, moet ik ook niet zeuren als er, net als vandaag, weer een paar onsjes bij gekomen zijn. Ga ervoor of niet...! En als ik even niet wil, laat ik me dan ook niet zo schuldig voelen, maar geniet dan gewoon van de dingen waarvoor je kiest. Met andere woorden als ik Yes zeg, laat het dan ook een absolute yes zijn. En zo niet, laat ik dan wel achter mijn keuze staan die ik gemaakt heb op die dag. En dit alles geldt niet alleen voor eten, maar ook voor bewegen en ja, zelfs bij het vullen van mijn agenda. Ik wil alleen nog maar absolute yes-ses in mijn agenda. Ik weet zeker dat ik me een stuk beter zal voelen.
Pooh, dat is er uit. Ik ben uiteraard realistisch genoeg om te weten dat ik me weliswaar gemotiveerd voel om het vanaf nu weer beter te doen, maar dat ik heus wel weer een keer zal struikelen en helemaal vergeet, wat ik hier geschreven heb. En dat is de reden dat ik het opschrijf, want soms, dat blijkt wel, lees ik mijn eigen blogs nog wel eens terug!
Dat ik een paar ons ben bijgekomen, was wel te verwachten. Hoewel ik aan de ene kant het eetpatroon weer opgepikt had, weet meer bewoog en het drinken van water me ook weer wat beter afging, heb ik me laten verleiden door zoetigheid dat ik, nota bene zelf, in huis gehaald had. En daarnaast is regelmaat nog ver te zoeken. Sinds ik weer wat meer aan het werk ben, vergeet ik mijn tussendoortjes en vergeet ik mijn lunch!! Toch weer beter gaan plannen... toch nog beter voor mezelf gaan zorgen!!
Het gaat me lukken deze week... ik roep komende week namelijk uit tot ME-WEEK, oftewel de week van mijzelf... de week van absolute yes-ses.. Zoooo... zullen wij effe happy worden!!
Mooi schrijven is echter niet een talent dat ik van nature gekregen heb.
Tijdens mijn eerste schooljaren was mijn handschrift abominabel. Voor rekenen kreeg ik onvoldoendes vanwege het feit dat ik de cijfertjes niet netjes onder elkaar zette en daardoor domme fouten maakte. Het was mijn vader die mij avond na avond mijn huiswerk opnieuw liet schrijven, totdat het netjes en leesbaar was.Toen heb ik hem met regelmaat vervloekt, nu ben ik hem dankbaar.
Mijn werkschriftje dat eerst rood zag van de fouten veranderde in een boekje met stickers en commentaartjes als 'goed gedaan', 'goed zo!' en 'ga zo door'. Die stickertjes werden zo belangrijk voor me. Als ik geen stickertje kreeg, wat natuurlijk ook voor kwam, was ik hevig teleurgesteld. Vooral als ik mijn best gedaan had.
Ik ben nu vier decennia's verder en ik betrap me erop dat ik nog steeds gevoelig ben voor de stickertjes, de sterretjes..... onze Weight Watcher's sterretjes. Ik moet er niet aan denken dat ze vandaag of morgen niet meer uitgedeeld worden!
Ik ben zelfs van mening dat er wel meer stickertjes uitgedeeld mogen worden, als een eerbetoon. Een eerbetoon aan:
* al die helden die tientallen kilo's verloren hebben
* al die helden die hun doel behaald hebben en slank weten te blijven
* al die helden die een plateau bereikt hebben en dan toch niet opgeven
* al die helden die het lijken op te geven en dan toch weer opnieuw beginnen
* al die helden die nog zo'n lange weg hebben te gaan
* al die helden die hun doel bijna gehaald hebben, er bijna zijn
* al die helden die anderen weten te motiveren
* al die helden die op zo'n positieve manier bijdragen
Ja, lieve mede-bloggers, al die sterren zijn bedoeld voor jullie. Hoe vaak raakte ik niet geinspireerd, gemotiveerd door jullie blogs. In korte tijd heb ik zoveel geleerd, gelachen en zo af en toe stonden de tranen in mijn ogen. Ieder van jullie worstelt op zijn eigen manier. De een gaat het wat makkelijker af dan de ander, maar we krijgen het geen van allen voor niks. We moeten er allemaal wat voor doen!
En daarom heeft ieder van jullie, wat mij betreft, een voor een, ieder op zijn eigen manier, een dikke vet ster verdiend!
Op dit moment schijnt de zon. Ik hoor mensen weer buiten, kinderen spelen in de tuin, de buurman schoffelt in zijn tuintje. Het doet mij ZO goed om weer de zon op mijn huid te voelen. De deuren staan weer wijd open.... Dit is genieten!
Het gekke is dat de zon onmiddellijk effect heeft op handelingen met betrekking tot mijn Weight Watch-doelen.
Met dit weer vind ik water heerlijk en drink ik met gemak een flesje van een halve liter leeg.
Met dit weer verlangt mijn buik naar lichte maaltijden met veel verse groenten en een toetje van vers fruit.
Met dit weer heb ik een verlangen om naar buiten te gaan en iets te doen - fietsen, in de tuin werken, lopen, zwemmen.
Ik taal niet naar lekkere dingen... nee, natuurlijk niet, want ik verveel me geen minuut met dit weer.
Met dit weer pieker ik niet, daar is gewoon geen tijd voor... ook geen plaats in mijn hoofd, want ik neem de wereld in mij op.
Met dit weer is er een glimlach op mijn gezicht.. ik voel me goed, ik voel me blij. Ik zou wel willen dansen... (nog meer AP's ).
Met dit weer vraag ik mezelf niet af waarom het lijnen niet wil lukken. In plaats van reactief te zijn, sta ik in een andere versnelling en reageer ik pro-actief.
Wat mij betreft, mocht het altijd zomer zijn.
Misschien moet ik verhuizen naar California. Volgens Albert Hammond (70's) regent het nooit in California. Misschien dat ik daar beter gedij als hier in Nederland. Ik zou het haast geloven, ware het niet dat ik beter weet. Obesitas, volksziekte nr. 1 in Amerika... dus waarschijnlijk zal ik daar niet gedijen, maar UITdijen.
Nee, ik denk dat het de kunst is om je zon in je hart te dragen of het nu regent, vriest of sneeuwt en aan de slag gaat met NIKE's slogan 'Just do it'.
Zo, het is tijd om hubbie even te bellen (had ik een uur geleden al moeten doen) en daarna trek ik mijn wandelschoenen aan en breng ik in praktijk waar ik net over schreef!
Geniet van de mooie dag - waarschijnlijk duurt het maar even!!
De eerste lessen waren easy. Tellen tot vier en als je maar onthield met welk been je moest starten, dan kwam de rest vanzelf. De muziek was leuk, de dansleraar gaf les met de nodige humor, de meeste medecursisten waren erg leuk en hubbie en ik hadden het gevoel dat we een avondje uit waren.We hebben genoten van onze lessen.
Genieten, ja, van de meeste lessen kan ik zeggen dat we genoten hebben, maar als je elkaar als couple goed wil leren kennen, ga dan samen op dansles, want er komt geheid een moment dat dansen niet meer zo easy is als het lijkt. Hubbie stak zijn rechtervoet naar voren, terwijl het de linker moest zijn, waardoor ik op zijn tenen trapte, of hij ging naar rechts en ik ging naar links, waardoor we in elkaars vaarwater terecht kwamen. En als je overgewicht hebt zoals ik, dan is het draaien om elkaar heen, nou niet bepaald even sierlijk en zeker niet makkelijk voor hubbie om goed te leiden. En al dacht ik zelf dat ik sierlijk kon dansen, op de foto's zag je eerst buik en dan, verhip, er kwam nog een heup achter aan. Niet alle danspasjes waren leuk en soms leerde ik ze echt niet in een keer, hoe goed ik ook mijn best deed. En iets niet onder de knie krijgen, betekent een hoop geduld. Voor hubbie en zeker ook met mezelf. Er was een keer dat ik bijna stampvoetend de zaal uit liep. Ja, deze dame heeft op zekere tijden een behoorlijk temperament.Waarschijnlijk het Italiaanse bloed dat in mijn aders schijnt te stromen. Een medecursist, Hans, zag het met lede ogen aan. Hij had blijkbaar medelijden met mijn hubbie en stelde voor het na de les nog een keer met mij door te nemen. Hans was een ster in het dansen. Hij volgde de cursus niet voor hemzelf, maar als begeleider van zijn dochter, wiens partner het op het laatste moment had af laten weten.
Dansen met Hans was een ervaring op zich. Na de les kwam hij naar mij toe en het grappige was dat Hans zich door mij niet in verwarring liet brengen. Hans duldde mijn dwars zijn niet en nam definitief de leiding. Het duurde even, maar uiteindelijk gaf ik me over. Hans stelde voor om mijn ogen te sluiten en hem het werk te laten doen. En voordat ik het wist zwierde ik door de danszaal en danste ik met volle overgave. Het ging als vanzelf. Puur omdat ik me volledig had overgegeven aan de muziek, het ritme en de leiding van Hans.
Met Weight Watchers ervaar ik hetzelfde. Het begin leek zo makkelijk. De eerste pasjes had ik zo onder de knie. Ik kon werkelijk genieten van elk nieuw leermoment; het leren eten van gezonde voeding, genoeg water drinken en drie keer per dag een maaltijd en een paar tussendoortjes. Het was als het ritme van de cha cha cha. Geen enkel probleem. In mijn tweede niveau leerde ik meer te bewegen en sporten en gaande weg speelde ik met mijn VT's en AP's. Ik nam ruim de tijd om mijn dagboek bij te houden. Ook leerde ik mijn valkuilen kennen. Mijn geduld met mezelf was soms ver te zoeken, wat kon leiden tot het stampvoeten vanwege het feit dat ik weer toegegeven heb aan mijn snoepmomenten en weer niet goed gegeten heb.
Nu langzaam kom ik weer tot het moment van overgave. WW duldt mijn weerstand niet en neemt graag weer de leiding. En als ik mijn ogen sluit en WW het werk laat doen, dan zal ik, voordat ik het weet, weer zwieren door het leven. En dans ik met WW met volle overgave. En al betekent dit levenslang... ik heb er geen moeite mee!
