De eerste lessen waren easy. Tellen tot vier en als je maar onthield met welk been je moest starten, dan kwam de rest vanzelf. De muziek was leuk, de dansleraar gaf les met de nodige humor, de meeste medecursisten waren erg leuk en hubbie en ik hadden het gevoel dat we een avondje uit waren.We hebben genoten van onze lessen.
Genieten, ja, van de meeste lessen kan ik zeggen dat we genoten hebben, maar als je elkaar als couple goed wil leren kennen, ga dan samen op dansles, want er komt geheid een moment dat dansen niet meer zo easy is als het lijkt. Hubbie stak zijn rechtervoet naar voren, terwijl het de linker moest zijn, waardoor ik op zijn tenen trapte, of hij ging naar rechts en ik ging naar links, waardoor we in elkaars vaarwater terecht kwamen. En als je overgewicht hebt zoals ik, dan is het draaien om elkaar heen, nou niet bepaald even sierlijk en zeker niet makkelijk voor hubbie om goed te leiden. En al dacht ik zelf dat ik sierlijk kon dansen, op de foto's zag je eerst buik en dan, verhip, er kwam nog een heup achter aan. Niet alle danspasjes waren leuk en soms leerde ik ze echt niet in een keer, hoe goed ik ook mijn best deed. En iets niet onder de knie krijgen, betekent een hoop geduld. Voor hubbie en zeker ook met mezelf. Er was een keer dat ik bijna stampvoetend de zaal uit liep. Ja, deze dame heeft op zekere tijden een behoorlijk temperament.Waarschijnlijk het Italiaanse bloed dat in mijn aders schijnt te stromen. Een medecursist, Hans, zag het met lede ogen aan. Hij had blijkbaar medelijden met mijn hubbie en stelde voor het na de les nog een keer met mij door te nemen. Hans was een ster in het dansen. Hij volgde de cursus niet voor hemzelf, maar als begeleider van zijn dochter, wiens partner het op het laatste moment had af laten weten.
Dansen met Hans was een ervaring op zich. Na de les kwam hij naar mij toe en het grappige was dat Hans zich door mij niet in verwarring liet brengen. Hans duldde mijn dwars zijn niet en nam definitief de leiding. Het duurde even, maar uiteindelijk gaf ik me over. Hans stelde voor om mijn ogen te sluiten en hem het werk te laten doen. En voordat ik het wist zwierde ik door de danszaal en danste ik met volle overgave. Het ging als vanzelf. Puur omdat ik me volledig had overgegeven aan de muziek, het ritme en de leiding van Hans.
Met Weight Watchers ervaar ik hetzelfde. Het begin leek zo makkelijk. De eerste pasjes had ik zo onder de knie. Ik kon werkelijk genieten van elk nieuw leermoment; het leren eten van gezonde voeding, genoeg water drinken en drie keer per dag een maaltijd en een paar tussendoortjes. Het was als het ritme van de cha cha cha. Geen enkel probleem. In mijn tweede niveau leerde ik meer te bewegen en sporten en gaande weg speelde ik met mijn VT's en AP's. Ik nam ruim de tijd om mijn dagboek bij te houden. Ook leerde ik mijn valkuilen kennen. Mijn geduld met mezelf was soms ver te zoeken, wat kon leiden tot het stampvoeten vanwege het feit dat ik weer toegegeven heb aan mijn snoepmomenten en weer niet goed gegeten heb.
Nu langzaam kom ik weer tot het moment van overgave. WW duldt mijn weerstand niet en neemt graag weer de leiding. En als ik mijn ogen sluit en WW het werk laat doen, dan zal ik, voordat ik het weet, weer zwieren door het leven. En dans ik met WW met volle overgave. En al betekent dit levenslang... ik heb er geen moeite mee!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten