dinsdag 24 januari 2012

Cold turkey

Ben laatst overgestapt op een ander wasmiddel. Net even iets goedkoper dan het wasmiddel dat ik normaliter gebruik. Ik wil meer op de kleintjes letten, vandaar. Het ruikt lekker fris en het wast ook goed schoon. Er is echter een probleem... mijn kleding lijkt te krimpen. Hubbie schijnt er niet zo'n last van te hebben, zegt hij. Volgens mij liegt hij dat hij barst, want ik heb toch echt gezien dat de knoop van zijn spijkerbroek toch echt openstond...

Ik weet ook niet wat mij bezield, de laatste tijd... ik was verslaafd aan het dagelijkse wegen, maar sinds kort ligt er een stoflaag op mijn weegschaal. Het lijkt alsof hij aan een winterslaap begonnen is...

En ja, ik ben gefocused op andere zaken. Klagen op mijn blog? Daar heb ik op dit moment geen tijd voor. Bovendien staat men ook niet te wachten op een demotiverende dame die wel wil, maar het niet meer lijkt te kunnen...

Mijn hele, gehele, volle ik lijkt het actief deelnemen aan Weight Watchers totaal te negeren. Nee, natuurlijk is het niet het wasmiddel. Ik ben weer langzaam uit mijn kleding aan het groeien! En mijn weegschaal, mijn vriend, wacht geduldig op mij, maar ik wil hem niet zien. Ik weet dat hij niet kan liegen en ik sta niet te wachten op de cijfers die hij mij presenteert. Ik word er niet vrolijk van!

En ja, eigenlijk heb ik de behoefte om heel hard te gillen... 'MENSEN, HET LUKT ME NIET! IK KRIJG HET NIET VOOR ELKAAR.... '. Maar ik heb me ingehouden. Er zijn zoveel nieuwe deelnemers, die zo lekker fanatiek zijn begonnen. Geen haar op mijn hoofd dat hen zou willen demotiveren!

Maar, ik kan wel huilen! Voel me gefrustreerd, ben boos op mezelf. Maar ik wil niet opgeven.. nee, ik wil niet opgeven. Ik vertel me zelf dat het komt omdat ik niet kan/mag sporten. Ik vertel me zelf dat ik lief moet zijn voor mezelf (.... en stop dan maar meteen weer caramels of MM's in mijn mond, terwijl het fruit op de fruitschaal letterlijk staat weg te rotten). Ik vertel mezelf dat het wel weer goed komt, zodra ik mijn ritme (dat al vijf jaar niet meer onder controle is) weer gevonden heb.

Verder gaat het goed met me, hoor. Ik mag eigenlijk niet klagen. Ben een gezegend mens. Het gaat me voor de wind... Op allerlei gebied. Geestelijk gezien ben ik wel dertig kilo afgevallen en zit ik lekker in mijn vel. Maar de lichamelijke kilo's wil ik maar niet los laten. Ik ben er aan gehecht.. mijn kilo's en ik, wij horen bij elkaar.

Het is het snoepen dat mij mijn nek breekt. Ik had me voorgenomen niets in huis te halen, maar hubbie had mijn instructies niet goed begrepen en wilde mij 'verrassen'. De lieve schat! En als ik hem heel tactvol vertel dat ik eigenlijk graag wil stoppen met snoepen, dan antwoord hij, heel nuchter: 'Het hoeft vandaag toch niet op?' Nee, het hoeft niet op, maar de chocola klopt meerdere keren aan de kastdeur 'Ik wil eruit! Ik wil eruit! Welke verslaafde kan dat weerstaan?

Pff.... zoals ik al zei, ik geeft het niet op. Ik weet dat zodra ik het boek sluit, ik morgen minstens 10 kilo zwaarder weeg! En dat moeten we nou net hebben.
Heb wel serieus overwogen of men mij niet voor een paar weekjes op kan sluiten... totaal geen verleidingen.... afkicken van zoetigheid.... gewoon cold turkey! 

Turkey... met de kop in het zand!

1 opmerking:

  1. Haha, ik lig in een deuk! "Het hoeft vandaag toch niet op"? Het lijkt mijn hubbie wel, die heeft dit soort acties ook. En dan zo'n heerlijke onschuldige opmerking er achteraan. Geweldig. En zo lief bedoeld natuurlijk.
    Wat denk je van deze?
    Ik: "Schat, ik probeer wat af te vallen".
    Hij: "Oh okay. Alweer?".

    BeantwoordenVerwijderen