En hoewel ik het water steeds binnen handbereik heb, waar ik ook kom, is het landschap in mijn lijf ook net een woestijn. Ik drink echt veel en veel te weinig. Mijn lijf vraagt regelmatig om water, denk ik, maar ik heb het signaal dat de hersenen sturen naar mijn mond, zo vaak genegeerd of verkracht, dat ze nu niet meer echt binnen komen. De signalen worden verkeerd geinterpreteerd. Het signaal wordt gezien als 'ik heb trek in iets lekkers' en als ik niet goed op let, dan ben ik op zoek naar iets eetbaars en dat terwijl mijn lichaam slechts om een glaasje water vraagt.
Ik ben een kei in het negeren van gevoelens, van signalen. Ik ben een meester in het negeren van mijn lichaam. Er was een tijd dat ik trots was op het feit dat ik zo'n die-hard was. Maar zie wat ik mezelf heb aangedaan.... Ik werd terug gegooid naar de basis en ik moet als een baby weer beginnen bij af. Het zijn de primaire behoeften van een baby, die ik opnieuw moet leren onderkennen. Het ouderwetse, rust, reinheid en regelmaat is wat ik mezelf opnieuw moet leren.
De basisbehoeften van een baby zijn voeding, slaap, niet te veel licht, niet te veel geluid en aanraking. Als je dit voor je kleintje kan doen, dan dijt de kleine geweldig goed. Omgezet naar mijn behoeften klinkt dit als gezonde maaltijden en genoeg water (voeding), op tijd mijn rust nemen (slapen), niet te veel TV kijken (niet te veel licht), regelmatig wandelen in de natuur (niet te veel geluid) en wat betreft aanraking.,... uhhh ja, daar heb ik hubbie voor nodig. Voor mezelf heb ik daar massage en/of sauna aan toegevoegd.
Verstandelijk weet ik het allemaal wel. Mijn IQ is hoog genoeg om exact te weten wat ik moet doen en wat ik moet laten. Ik weet dat ik meer moet eten, meer moet drinken, meer fruit en groenten toevoegen aan mijn maaltijden, maar als de gewoonte toeslaat, dan doe ik het gewoon niet. Ik vraag me regelmatig af waarom niet. Ik weet het allemaal zo goed, maar ik breng het niet in de praktijk.
Het lijkt net alsof je in een gevangenis zit met de sleutel van de deur in je hand gedrukt en op of andere manier gebruik je die sleutel niet om het slot om te draaien, zodat je de vrijheid in kan. Je weet dat je het kan, je weet dat er een uitweg is en dan toch niet doen! Erger nog, er zijn momenten dat je het wel doet en even later terug keert naar je hok en als die deur dan weer dicht geslagen is, dan praat je over 'morgen weer met frisse moed opnieuw beginnen', maar in die tussentijd zit je wel weer in je cel!
Al schrijvende komt er een antwoord in mijn hoofd op (ja, zo werkt dat als je schrijft!!)..,. wil ik er dan toch niet in de energie in steken? Of vergeet ik mezelf op de eerste plaats te zetten, waardoor mijn prioriteiten verlegd worden en ik mezelf niet belangrijk genoeg vind? Oops, dat is wel heel confronterend.
Of ben ik onbewust misschien toch wel heel erg bang om weer die slanke Lies van vroeger te worden?
Ik herinner me een uitspraak van Dr. Phil (in zijn beginperiode was hij ZO goed) waarin hij duidelijk maakte dat je de dingen blijft doen die je doet, omdat ze je iets opleveren, want anders zou je het niet doen. Ik pieker me suf om te ontdekken wat het mij precies oplevert als ik me zelf zo, hoe zullen we het noemen, verwaarloos.
Hoe dan ook - ik heb in mei A gezegd en hoe vaak ik ook dreig terug te vallen in mijn oude gewoonte , ik zal WW niet verlaten totdat ik onder de 80 weeg. Al moet ik er tien jaar over doen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten