Mijn naam is vrouw..

Na drie dagen koolhydraatloos te leven (Dr. Frank) geef ik er toch maar weer de brui aan. Ik ben dan weliswaar wat meer afgevallen dan anders, maar het schijnt dus echt niet goed te zijn. Zeker niet voor sporters. Ik had mijn huiswerk beter moeten doen voordat ik er mee aan de slag ging. En nu... tja, net als met Monopoly... gewoon terug naar AF... terug naar de basis.

Het was een emotionele week voor mij. Er gebeurde van alles waardoor ik weer lichtelijk uit balans raakte. Een balans waarvan ik dacht dat ik 'm nou net weer gevonden had. Het enige dat mij momenteel op de been houdt, is het hardlopen. Het gaat steeds beter en elke keer als ik terug kom voel ik me goed, voel ik me happy. Ik weet dat het de aanmaak van hormonen zijn die mij zo'n goed gevoel geven. Het is net een drug... en ik raak eraan verslaafd. Nou maak ik me daar nog geen zorgen over, zolang mijn lijf best wat vet mag kwijt raken, blijf ik hardlopen voor mijn gezondheid. Al dacht ik even dat ik verleden maandag liep voor de kick. Ik was dan ook niet te stoppen. Mijn coach riep dat het tijd was om weer te wandelen, maar ik ben niet gestopt. Ik wilde lekker door gaan. Ik zat in een flow....... net alsof je zweeft. Helemaal te gek! 

Maar dan is er mijn werk... sinds een paar maanden werk ik parttime. Het gaat me redelijk goed af, al blijf ik zeker ook in gebreke. Het tempo van mijn collega's kan ik niet bijhouden. Ik vergeet, naar mijn idee, veel en ben niet meer de secretaresse die ik was. Ik heb weinig vertrouwen dat dit weer goed komt. Regelmatig stel ik mezelf dan ook de vraag of ik niet beter iets anders moet zoeken. Mijn hart schreeuwt luid en duidelijk dat ik moet stoppen met dit werk en mijn hart moet volgen. Mijn hoofd echter geeft aan dat de rekeningen betaald moeten worden. Het gekke is dat als ik eenmaal op mijn werk ben, dat ik het werk op zich nog steeds erg leuk vind. Maar zodra ik op rust kom (thuis dus), dan is het verlangen van hart groter dan de rede van mijn hoofd. Ook hier geldt weer: wat is wijsheid?

Ik merk, zolang ik de knoop niet doorhak, zolang ik geen rust vind in wat ik doe, is er chaos in mijn leven. 
Het is te zien in mijn huis. Niet dat het vies en vuil is, maar gezellig en opgeruimd is het ook niet.
Het is te zien aan mijn eetpatroon. Hoewel ik me netjes aan mijn punten houd, eet ik niet regelmatig en zorg ik niet goed voor mezelf. Gaan punten te vaak op aan de minder gezonde dingen. Het kan zoveel beter.
Het is te zien aan mijn zelfvertrouwen. Iedere dag weer opnieuw betekent opstaan een slagveld. Voel ik me nerveus en pas als ik mijn 'pretty face'- masker opzet kan mijn dag beginnen. Maar ik ben beslist niet wie ik ben en ben niet in staat om daar verandering in te brengen. Hoe lang hou ik dit nog vol?

Opvallend is dat er momenteel heel veel op mijn pad komt, wat te maken heeft met schrijven. Vorige week liep ik tegen een cursus aan, die mij wel wat lijkt. Ik word hier en daar gevraagd om wat te schrijven. Weliswaar geen grote opdrachten, maar wel leuk om te doen. En vandaag liep ik 'per ongeluk' tegen een opleiding journalistiek aan, dat onmiddellijk mijn aandacht ving. 

Hmm.... toeval? Ik denk het niet... 

Enfin, ondanks de chaos... morgen weer gewoon Weight Watcher recepten met heel veel gezonde, vullende koolhydraten!!

Van snaaiend naar laaiend (enthousiast)

Ik zal niet zeggen dat de afgelopen week ECHT succesvol was.Hoewel ik enthousiast was en vol goede moed, is het mij niet gelukt om de suikerinname tot nul procent te reduceren, maar om eerlijk te zijn had ik dat ook niet echt verwacht. Ik ben een junk en soms gaat het eten van iets lekkers haast ongemerkt. Pas als het te laat is, denk ik 'oops - te laat'! Ik geef het echter niet op. We gaan het deze week weer proberen.Het gaat me vast lukken... en ja, alle begin is moeilijk.

Dat heb ik ook gemerkt met het hardlopen. Zoals ik eerder schreef, ben ik een week of vier geleden in zee gegaan met een hardloopcoach. Ik had het niet gedacht dat ik het kon, maar het gaat steeds beter. Met mijn gewicht en met mijn conditie. Gisteren liep ik meerdere malen meer dan vijf minuten achter elkaar. Het leek alsof ik zweefde. Een gevoel dat ik herken van lang, lang, lang geleden. Het lijkt misschien niet veel, die vijf minuten, maar neem een rugzak en vul deze aan met aardappels tot een gewicht van over 100 kg en ga daar mee hardlopen..laat mij weten hoe ver je komt! De eerste paar keren ging het niet goed. Ik heb een training moeten afbreken omdat ik een knoop in mijn kuit had (pijnlijk) en een keer omdat ik vanwege een aanpassing van mijn medicijnen bijna flauw viel (te lage bloeddruk). Het belangrijkste echter is dat ik kan melden dat ik hardlopen ZO leuk vind!! Ik ben dolenthousiast en kan nauwelijks wachten tot ik weer mag! Mijn coach weet het ook goed te brengen. Ik vind dat ik de beste stap sinds tijden genomen heb. 

Daarnaast ben ik door het schrijven van deze blog, stilletjes aan erachter gekomen hoe leuk ik schrijven vind. Ik was zeven toen ik een pen oppakte en vanaf die tijd heb ik 'm niet meer los gelaten. Door de reacties van verschillende mensen (ook in mijn eigen omgeving) wil ik graag iets meer gaan doen met deze hobbie. En vanaf het moment dat ik toe geef aan dat borrelende gevoel van binnen (noemen ze dit nou passie?) is er een vuurtje gaan branden van binnen en de inspiratie vloeit rijkelijk.

Het vuurtje van binnen - doen wat je ECHT leuk vind - in mijn geval, hardlopen en schrijven - maakt dat er iets gevuld raakt van binnen. Een soort verzadigend gevoel. Geen honger meer, geen trek meer in 'substitudes' ofwel vervangend voedsel. Chocola valt zo in het niet... het kan niet op tegen een uurtje lekker lopen en tijdens het schrijven hoef ik echt niet te snacken. Daar is geen tijd voor en met je handen op het toetsenbord, is er geen hand meer over om iets naar binnen te werken.

Nu nog letten op het drinken van voldoende water, letten op variatie en veel gezonde groenten en fruit... Daar wordt vast een happy-ending...

(to be continued)

Oma

Snel afgeleid worden van mijn doelen is een van mijn handicaps. Ik kan daar ook razend over worden. Mezelf voor mijn hoofd slaan. Nou doe ik het weer (niet)!! Echter met een beetje zelfreflectie heb ik inmiddels ook wel geleerd dat afleiding niet perse negatief is.Het doel ligt in de toekomst en je ogen gericht houden op dat doel, houdt in dat je richting geeft aan je reis, maar de reis gaat vrijwel nooit in een rechte lijn. En al die bochten en zijwegen (waar ik dan prompt verdwaal) geven wel kleur aan je reis. Geven meer schwung aan je leventje. Je leert meer van je bochten en je zijwegen, dan van de rechte lijn. Het is ook dat je je meer herinnert van de zijwegen, dan van de rechte-lijn-reis.

Deze keer heb ik echter een hele goede reden om afgeleid te zijn. Hubbie en ik zijn deze week nl. opa en oma geworden van ons eerste kleinkind. De bevalling is niet helemaal naar wens gegaan. Lisa is door middel van een keizersnee ter wereld gekomen. De kleine meid was te zwak voor een gewone geboorte. Maar gelukkig gaat alles goed, zowel met mama als met ons kleine meisje.

Mijn zoon en schoondochter wonen in het Zuid-Oosten van het land en wij wonen in het Westen. Het reizen brengt onregelmatig eten met zich mee, verkeerd eten, te weinig drinken en daarnaast heb ik nu twee keer mijn hardlopen moeten cancellen. Ik denk dus niet dat ik het erg goed doe om de weegschaal, deze week. But who cares!! Maandag begint een nieuwe week.... zucht!

Oma - ik weet nog niet goed hoe ik met deze nieuwe titel om moet gaan. Het uitspreken alleen al... het klinkt zo vreemd. Het voelt echter als gediplomeerd moederschap.

Lisa huilde toen ik voor het eerst met haar kennis maakte. Ik liet haar weten dat oma er was en al pratende stopte ze met huilen en luisterde ze aandachtig naar mijn stem. Is dit wat oma's doen? Een stukje zekerheid bieden als de wereld zo groot en koud voelt? Kan ik haar die zekerheid ook bieden?

Het werd me vandaag duidelijk dat ik er alles aan moet doen om in een goede gezondheid dit kind te zien opgroeien. Weer een reden te meer om af te vallen. Weer een reden te meer om gezond te eten en voldoende te bewegen. Deze oma wil met haar kleinkinderen kunnen rennen, spelen en gek doen.

Hoe dat ze dat?

Mijn eerste indruk van haar was echt heel goed. Een aparte verschijning, een vrouw waar je graag naar keek. Ze was leuk gekleed, kleurrijk. Haar oorbellen en ketting helemaal in tune met haar kleding en haar laarsjes maakten het geheel af. Haar make up, licht van kleur, maakte dat haar ogen open stonden. Ik kende haar niet. Ze was een klant van mijn nagelstyliste en aangezien zij te vroeg aanwezig was en ik nog niet klaar was, raakten we met elkaar aan de praat. Ze praatte gevat, was humoristisch en in alle opzichten was het een genot naar haar te luisteren. Een vrouw die wist wie ze was, dat straalde ze dan ook uit. Ik vroeg me in stilte af 'Meid hoe doe je dit'?Haar aanwezigheid was in allerlei opzichten niet te ontkennen, want Ria was, net als ik, lid van de club van volle vrouwen. Het was echter niet haar postuur wat als eerste opviel, maar haar opgewekte karakter, waardoor je graag in haar omgeving wilde verblijven. Ze vertelde dat ze een eigen bedrijfje had, een dames kledingzaak voor grote maten. En zo kwam het dat we adressen uitwisselden en dat ik besloot haar een keer op te zoeken.


De tweede keer dat ik haar zag verschilde niet veel van de eerste keer. Weer die opgewekte, knappe verschijning. En de vraag rees onmiddellijk in mijn binnenste, net als bij het afscheid van onze eerste ontmoeting 'Hoe doet ze dit toch?' Ik besloot dan ook om de vraag bij haar neer te leggen. En zo kwam het dat na een kopje warme thee ik haar confronteerde met mijn gedachten, tactvol, maar vrijwel direct.


Ria lachtte... in eerste instantie... totdat de verhalen kwamen. Van vroeger, de pijn, het verdriet. Als kind was ze al wat voller... De klappen van het leven, ze zwiepten om mijn oren. En, zoals Ria vertelde, troost vinden in het wijntje, de weg vinden naar het Bourgondische leven, het eten, de chocola. De vele, vele extra kilo's en de doktoren die haar nu vertellen dat ze moet afvallen, wil ze niet eindigen als diabeet. Zoveel herkenning... ik leefde met haar mee. Ik wist exact hoe zij zich moest voelen......... Maar dat versterkte tevens mijn verlangen naar het antwoord op mijn vraag 'Hoe doet ze dat?' Want als Ria en ik haast dezelfde geschiedenis deelden, dezelfde oplossing voor ons probleem gezocht hadden, hoe kon het zijn dat zij zo intens kon stralen en ik, in feite, niet.


Ik heb veel geleerd van dit moment. Het antwoord was zo simpel. Nadat ik Ria nogmaals de vraag stelde 'Hoe doe je dat dan?', zei ze: 'Iedere ochtend neem ik een besluit. Ik kan kiezen voor een kleurloze dag, vol zelfmedelijden. Een dag dat ik niets tot stand breng, omdat ik niet in mezelf kan geloven. Maar ik kies ervoor om iets te betekenen in onze wereld. Het beste van mezelf te geven. Te doen waar ik goed in ben. Het leven is te kort om te wachten totdat ik slank ben. En het doet er toch niet toe welke hoes ik draag, ik ben en blijf dezelfde persoon!'


Ria is inmiddels een paar kilo lichter. Zoals ze zelf zegt heeft ze nu een gezonder BMI. Ze is is nog steeds aan de volle kant, maar het is exact wat ze zei, Ria is Ria en dat straalt ze uit in al haar doen en laten.


Ria is voor mij een van die lichtende voorbeelden. Ikzelf neig mijn eigenwaarde op te hangen aan mijn gewicht. Hoe zwaarder, hoe minder ... wat natuurlijk volkomen onterecht is. Of ik nu 75 weeg of 175... het zou niet mogen uitmaken! Maar zoals zo vaak liggen IQ en EQ totaal niet in lijn.

Oriah Mountain Dreamer

Ik hoef niet te weten hoe jij in je onderhoud voorziet.
Wat ik graag wil weten is waar jij voor gaat en of jij het aandurft oog in oog te staan met de verlangens van je hart.
Het interesseert me niet hoe oud je bent maar wel of je het aandurft voor gek te staan omwille van de liefde, omwille van je dromen, omwille van het avontuur dat leven heet.
Het maakt niet uit welke planeten jouw horoscoop beinvloeden
Waar het mij om gaat is of je ooit tot de kern van je verdriet bent doorgedrongen en of de verradelijkheden en beproevingen van het leven je juist ontvankelijk hebben gemaakt of dat deze je hebt doen terugdeinzen en afsluiten uit angst voor nog meer pijn.
Wat ik wil weten is of jij de pijn, die van mij of van jezelf, kunt laten zijn zonder een vinger te verroeren, zonder het te verbergen, te laten verdwijnen of vast te houden.

Ik wil weten of je vreugde kunt zijn, de mijne of de jouwe,
Of je durft te dansen vanuit je oerkracht, in totale extase, van top tot teen, zonder je in te houden door op je hoede te zijn, realistisch of rationeel te zijn, zonder je te laten afremmen door herinnering aan beperking vanuit je menselijk bestaan.

Het kan mij niet schelen of je verhaal waar is of niet. Wat ik zou willen weten is of je anderen durft af te wijzen om trouw te zijn aan jezelf.
Of jij het aandurft voor verrader te worden uitgemaakt, om verschoond te blijven van verraad vanuit je ziel.
Geef me een bewijs van je trouw opdat ik zal weten dat je te vertrouwen bent.
Ben jij in staat schoonheid te zien, ook al is niet iedere dag even mooi en is het leven zelf voor jou de bron waaruit je levenskracht kunt putten.
Kun jij leven met fouten, zwakheden en kwetsbaarheid, die van jou en mij en toch aan de rand van een meer staan en luidkeels tegen het zilver van de maan roepen: YES !!!

Ik hoef niet te weten waar je woont, of hoeveel geld je hebt.
Wat ik graag wil weten is of je het op kunt brengen  om na een nacht vol wanhoop, tot in het diepst van je ziel gekwetst op te staan, en datgene te doen wat er gedaan moet worden voor je kinderen.
Ik hoef niet te weten wie je bent of hoe je hier gekomen bent.
Wat ik wil weten is of je zonder terughoudendheid bereid bent met mij door het vuur te gaan.

Het gaat niet om waar, wat en met wie je hebt gestudeerd.
Voor mij is het van groot belang, van jou te horen welke innerlijke kracht  jouw steun en toeverlaat is als al het andere om je heen is weggevallen.
Of je alleen kunt zijn met jezelf en of jij het werkelijk goed hebt met jezelf wanneer het stil wordt, in eenzaamheid' 

Veranderingen

Ik hou van veranderingen. Heb het nooit erg lang volgehouden bij een werkgever, op een uitzondering na. Had, na een jaar of drie, altijd het gevoel dat ik er andere uitdagingen waren, voelde me snel verveeld op de plek waar ik zat.


Zo hou ik er ook van om mijn huiskamer met regelmaat te veranderen. Voor de zomer heb ik mijn eethoek naar de zithoek verplaatst en vice versa. De hele zomer door kon ik daardoor genieten van het uitzicht op onze tuin. Tot vorige week.... toen kreeg ik de kolder in mijn kop en moest alles weer terug. De bank staat nu weer in de zithoek en de eethoek staat weer op z'n oude plek. De bank staat echter nu tegen de andere muur, dus de kamer lijkt weer anders.... Ik hou ervan en hubbie vindt het niet erg, maar zo af en toe krijgt hij de kriebels van mij. Het zijn natuurlijk niet alleen de meubels die veranderen, maar de bedrading moet dan ook weer mee.... En dat is iets waar ik me niet aan waag. Zou het wel kunnen, maar ik ben een kei in delegeren. Dus dit stukje is voor hubbie. Niet zo gek dat hij wel eens de kriebels krijgt van mij. Vooral als ik andere delen van het huis onderhanden genomen heb en hij zijn schoenen, overhemden, shirts of broeken in een andere kast moet zoeken.... Ha! Da's best echt leuk... arme schat!


Het is niet alleen dat ik van uiterlijke veranderingen hou, ik ben op dit moment ook toe aan innerlijke veranderingen. Zo heb ik een lijn getrokken bij mijn vijftigste verjaardag. Het is een nieuwe weg die ik ingeslagen ben. Een proces nog weliswaar, want ik ben er nog niet. Het gekke is dat ik ook niet perse uitkijk naar het eindresultaat; ik geniet van de weg er heen. Ik leer ieder moment weer iets nieuws. Ik kwam tot de ontdekking dat ik in een mist leefde en deed wat ik moest doen, wat men van mij verwachtte, zonder ook maar echt te zien en te horen. Echt te zien en te horen. Ik ging aan veel dingen voorbij.


Uiterlijk vertoon vond ik, achteraf gezien, erg belangrijk. Mijn huis, mijn kleding, mijn haar, mijn make-up en ja zelfs mijn kunstnagels. En ja, ik vind het nog steeds belangrijk om jezelf goed te verzorgen. Toch is er iets veranderd.... dat uiterlijk vertoon is niet ik. Ik ben niet wat ik pretendeer te zijn. Ik kijk ook anders naar andere mensen. Ik vind het niet meer belangrijk welke opleiding je gehad hebt. Ik vind het niet belangrijk te weten wat je verdient. Ik vind het niet belangrijk in welke auto je rijdt. Wat ik belangrijk vind is te weten wat je denkt, wat je voelt en of je je eigen pijnen durft te zien. Durf je je angsten onder ogen te zien? En wat als ik je vraag naar je zwakheden?


Zo kwam ik tot de ontdekking dat ik omringd wordt door enkele enorme diamanten. Mensen die stralen, mensen die zo zuiver zijn van binnen. Ze zijn sterk en ze laten een schittering achter. En door hen was ik in staat om te zien dat ik zelf ook zo'n diamant ben. Ik moet alleen nog de lagen erom heen weg halen. Figuurlijk gezien, natuurlijk. Alhoewel... over lagen gesproken... ik heb letterlijk nog lagen om me heen die wel weg mogen.Ik ben er klaar voor... klaar voor de verandering. De eerste veranderingen hebben al plaats gevonden. Ik eet anders (sla mijn ontbijt bijvoorbeeld niet meer over). Eet veel meer groenten en fruit. Ik beweeg 100% meer dan voorheen. Hier of daar brokkelt de eerste laag af...


De diamant in mij.. hij bestaat! Het schoonmaken en polijsten is begonnen. Het zal niet van de ene dag op de andere gaan, maar dat hoeft ook niet, Het proces op zich is leerzaam en helend. 


En laat het nou eens tot mijn botte hersens door dringen. Het hoeft niet snel te gaan! Het hoeft niet snel te gaan!

Eerlijkheid duurt het langst

Er is een ding wat hoog in het vaandel staat als ik denk over verwachtingen binnen een vriendschap en dat is eerlijkheid. Hubbie weet dat, mijn kinderen weten dat en zo ook mijn vrienden. Al valt eerlijk zijn niet altijd mee. Er zijn van die sneaky momenten dat je vooraf weet dat eerlijkheid wel eens heel pijnlijk kan zijn. En wat doe je dan? Probeer je, met enige tact, toch te zeggen wat er gezegd moet worden? Weeg je af OF het wel gezegd moet worden en hou je dan je mond? Of draai je er een beetje om heen, in de hoop dat de ander wel begrijpt waar het over gaat? Lastig....


Ik heb een vriend die ronduit zegt waar het op staat. Hij liegt nooit en confronteert me gewoon met de feiten. Hij laat het aan mij over om over de confrontatie na te denken. Als ik het niet doe, dan zit hij er niet mee en hij wordt er ook totaal niet warm of koud van als ik loop te dubben. Het kan hem ook niet schelen of ik hem wekelijks zie of dagelijks. Hij is er gewoon.....


Het is voor mij niet helemaal duidelijk of ik echt dol op hem ben. Er zijn momenten dat ik hem ronduit haat. Ook dat laat hem koud. Het vervelende is, dat ik nu al een paar keer gezegd heb, dat ik best zonder hem kan, maar als puntje bij paaltje komt, dan zoek ik hem toch weer op... Als ik heel eerlijk ben, kan ik niet zonder hem. Het is ook niet zo goed, want hij maakt zo'n groot deel uit van mijn leven. Hij heeft werkelijk alles mee gemaakt. Hij was er al, vanaf het moment dat ik geboren werd. Hij kende mij toen ik gratieus op hem afliep in maatje 38 en hij heeft mij gedragen toen ik de 100 kg passeerde! Want sterk is hij, dat is een ding wat zeker is. 


Vanochtend vroeg hadden we een afspraak. Ik was wat aan de late kant, maar zoals altijd, stond hij klaar. Rustig te wachten tot ik kwam. Hij zag wel aan me dat ik wat nerveus was. In de afgelopen weken had ik hem namelijk compleet links laten liggen. Het voelde beter voor mij even niet met hem bezig te zijn. Hij liet helemaal niks merken. Hij voelde zich niet genegeerd; blijkbaar voelde hij zich er echt niet minder om.


In mijn ondergoed,
eerst mijn ene voet
en toen mijn andere voet...


En zonder blikken of blozen vertelde hij me vanochtend wederom de waarheid. Hij voelde zich noch trots, noch verdrietig. Hij vertelde gewoon zoals het was. In de weken dat ik hem genegeerd heb, ben ik toch maar mooi een halve kilo aangekomen. Even leek het of ik twee oogjes en een geopende mond zag in het cijfer 9. O, o...!! 


Hardop sprak ik tot mezelf en zag ik al die no-no-voedingsmiddelen voorbij komen die in de afgelopen weken de revue zijn gepasseerd. Tevens vroeg ik me af hoeveel er bij had kunnen komen als ik niet zoveel aan beweging gedaan had. En in plaats van me rot te voelen over die 500 gram, voelde ik me goed. 


Ik heb mijn weegschaal, mijn vriend, vertelt dat ik hem niet meer zal negeren. Volgende week woensdag hebben we weer een afspraak. Ik ga mijn best doen en hij kijkt er naar uit om betere cijfers te laten zien. 


Wij zijn twee maatjes, hij en ik. 

De oude uil..

Zoals ik al eerder schreef zal ik vanaf september over andere dingen schrijven dan mijn eetgewoonten, de herstelling van mijn burnout en het hardlopen. Gaandeweg zul je merken dat de titel van de blog een goed gekozen naam voor mijn blog is. De titel is in het Engels, omdat het woordje 'Grace' haast niet uit te leggen is in het Nederlands. Al heeft het Nederlandse woord genade een bijzondere betekenis. Zeker ook voor mij. Grace is wat ik begrijp, Grace is wat ik met regelmaat tegenkom in mijn leven. En elke aanraking van Grace wil ik vast leggen en delen...

Jaren geleden, terug rond 1996/1997 vierde ik mijn zomervakantie in Frankrijk. Een favoriete deel van de wereld, namelijk de Provence. Mijn eerste kennismaking met de lavendelvelden, de velden met zonnebloemen. Ik kwam ogen tekort. Mijn hersenen konden de prikkel van de zoete, kruidige geur amper van tijm en andere kruiden nauwelijks verwerken. De wandelingen die we gemaakt hebben tussen de druiventrosjes en de hikes door het rots-landschap zal ik nooit meer kunnen wissen uit mijn herinnering, Het leek de Grand Canyon wel, maar dan anders... En uiteindelijk de kennismaking met de bekende Zuid-Franse mistral wind. Een wind die je ziel schoon blaast, maar die je er wel toe aan zet om je tentstokken maar wat extra te verstevigen.

Op een van de luie en warme nachten, werden we steeds in ons gesprek onderbroken door een luid Oehoe-geroep. In eerste instantie konden we niet thuis brengen waar het vandaan kwam, maar na enige tijd zoeken met een zaklamp van zoveel mega-Watt, ontdekten we een flinke uil. Ik had nog nooit een uil gezien (behalve in Blijdorp) en zeker niet zo'n grote. Het grappige was, dat het leek alsof hij zich bemoeide met ons gesprek.

Eenmaal wetende dat er een uil zat, werd mijn nieuwsgierigheid aangewakkerd. Waar een uil zit, kunnen er ook meer zitten. Na een paar dagen werd mijn vermoeden bevestigd. De uil was niet alleen. In de buurt van de tak waarop hij avond na avond zat, zat een andere uil. Wat ouder, zo leek het wel. En er was een wezenlijk verschil met de eerste uil. De eerste uil had avond na avond van zich laten horen. De oude uil had geen een keer van zich laten horen. Ik had niet de indruk dat hij ziek was, want hij zag er, op afstand, goed uit. Op een of andere manier raakte zijn stilte mij. Hij observeerde ons en je zag 'm denken....

Vervolgens kwam er een kinderversje in mijn hoofd. Uit een dichtenbundeltje dat ik ooit gekregen had op zevenjarige leeftijd.

Er was eens een oude uil,

die woonde op een tak

Hoe meer men zei

hoe minder hij sprak

Hoe minder hij sprak

hoe meer men zei

Waarom zijn wij

niet zo wijs als hij?

Hoe ouder ik word, hoe meer wijsheid ik vind in deze regels. 

Destijds werd ik geraakt, (touched bij grace) door de oude uil, die daar zat en alleen maar leek te luisteren. Nu word ik geraakt (wederom touched by grace), vanwege de wijsheid die ik ooit las als kind en nu ik zelf ouder, grijzer en stiller word steeds meer ga begrijpen. 

Een maand verder...

... en er is zoveel gebeurd en eigenlijk is er ook niet veel bijzonders gebeurd. Na het schrijven van het laatste blog ben ik een paar dagen ziek geweest. Zo een keer in de zoveel tijd verlies ik mijn evenwicht en dan ben ik tot niets meer in staat. Tja, hoe letterlijk mag je dat nemen??

Vervolgens heb ik logeetjes in huis gehad. Nee, geen leden van de familie P. Nee, twee geweldige zieltjes die misschien wel wat energie kosten, maar tegelijkertijd ook weer zoveel energie geven. We zijn op de laatste middag samen naar de bioscoop geweest om de avonturen van de Smurfen te zien. Lang geleden dat ik me een beetje kind voelde. Heerlijk... De bak popcorn hielp wel mee. Overigens, ben heel verstandig geweest en heb slechts een klein bakje genomen en dat was niet ineens leeg toen de film afgelopen was.

Vanaf half maart werk ik met een nieuwe directeur. Nog maar voor 40%. Er zijn dagen dat het heel goed gaat. Er zijn dagen dat het helemaal niet gaat. Het vervelende is dat niemand kan zien wat er van binnen afspeelt. Met een gebroken been weet iedereen waar hij/zij aan toe is, maar je kunt een persoon met een burnout niet peilen. Voor mijn collega's soms lastig. Voor mij nog veel lastiger. Ik wil er niet steeds over spreken; ik wil niet klagen, maar zonder communicatie begrijpt niemand er wat van. Er is nog heel wat om aan te werken. Met name mijn energie. Ik slaap veel en kom niet meer toe aan zaken die ik tijdens mijn ziek-thuis-zijn ZO belangrijk vond. Een slecht teken, want ik zorg niet zo goed voor mezelf. Gun mezelf er de tijd niet voor.

Mijn bron van energie, mijn nieuw pas ontwikkelde passie: hardlopen is mijn life-saver. Hoewel de Arbo er anders over denkt, hou ik toch vol. Ik ben begonnen te lopen met een hardloopcoach. Hij is gespecialiseerd in het hardloopcoachen van mensen zoals ik... overgewicht, burnout en beginnende diabeet, met een conditie van minus 10 (of meer). Hij garandeert mij dat ik over drie maanden 5 kilometer of meer kan hardlopen - achter elkaar wel te verstaan.

Mijn gewicht... wat zullen we zeggen? Het ging even in stijgende lijn. Had weinig vertrouwen in heel het WW-gebeuren. Het ging echt te langzaam voor me. Maar ik besef dat als ik me niet vast houd aan een gezond eetpatroon dat ik dan weer heel snel de andere kant op zal schieten. Ik heb me voorgenomen om de weegschaal los te laten. Ik ga voor bewegen, gezond eten en veel drinken.

In de afgelopen weken heb ik het schrijven, het bloggen gemist. Aan de foto kun je wel zien wat de grootste oorzaak is. Ben er nog steeds niet uit of het nu aan mijn PC's ligt of aan UPC, maar ik werd peu nerveu van het feit dat internet of er uit lag, of dat ik drie keer opnieuw moest inloggen om dan te concluderen dat je tekst niet verzonden werd.... Mijn geduld werd aardig op de proef gesteld.

Lees momenteel het boek van Anna Ischa: 'De rups die al een vlinder was'.... Dagboek van een burnout. Geeft veel inzicht en het lijkt alsof ikzelf het boek geschreven heb. Zo herkenbaar....