Eerlijkheid duurt het langst

Er is een ding wat hoog in het vaandel staat als ik denk over verwachtingen binnen een vriendschap en dat is eerlijkheid. Hubbie weet dat, mijn kinderen weten dat en zo ook mijn vrienden. Al valt eerlijk zijn niet altijd mee. Er zijn van die sneaky momenten dat je vooraf weet dat eerlijkheid wel eens heel pijnlijk kan zijn. En wat doe je dan? Probeer je, met enige tact, toch te zeggen wat er gezegd moet worden? Weeg je af OF het wel gezegd moet worden en hou je dan je mond? Of draai je er een beetje om heen, in de hoop dat de ander wel begrijpt waar het over gaat? Lastig....


Ik heb een vriend die ronduit zegt waar het op staat. Hij liegt nooit en confronteert me gewoon met de feiten. Hij laat het aan mij over om over de confrontatie na te denken. Als ik het niet doe, dan zit hij er niet mee en hij wordt er ook totaal niet warm of koud van als ik loop te dubben. Het kan hem ook niet schelen of ik hem wekelijks zie of dagelijks. Hij is er gewoon.....


Het is voor mij niet helemaal duidelijk of ik echt dol op hem ben. Er zijn momenten dat ik hem ronduit haat. Ook dat laat hem koud. Het vervelende is, dat ik nu al een paar keer gezegd heb, dat ik best zonder hem kan, maar als puntje bij paaltje komt, dan zoek ik hem toch weer op... Als ik heel eerlijk ben, kan ik niet zonder hem. Het is ook niet zo goed, want hij maakt zo'n groot deel uit van mijn leven. Hij heeft werkelijk alles mee gemaakt. Hij was er al, vanaf het moment dat ik geboren werd. Hij kende mij toen ik gratieus op hem afliep in maatje 38 en hij heeft mij gedragen toen ik de 100 kg passeerde! Want sterk is hij, dat is een ding wat zeker is. 


Vanochtend vroeg hadden we een afspraak. Ik was wat aan de late kant, maar zoals altijd, stond hij klaar. Rustig te wachten tot ik kwam. Hij zag wel aan me dat ik wat nerveus was. In de afgelopen weken had ik hem namelijk compleet links laten liggen. Het voelde beter voor mij even niet met hem bezig te zijn. Hij liet helemaal niks merken. Hij voelde zich niet genegeerd; blijkbaar voelde hij zich er echt niet minder om.


In mijn ondergoed,
eerst mijn ene voet
en toen mijn andere voet...


En zonder blikken of blozen vertelde hij me vanochtend wederom de waarheid. Hij voelde zich noch trots, noch verdrietig. Hij vertelde gewoon zoals het was. In de weken dat ik hem genegeerd heb, ben ik toch maar mooi een halve kilo aangekomen. Even leek het of ik twee oogjes en een geopende mond zag in het cijfer 9. O, o...!! 


Hardop sprak ik tot mezelf en zag ik al die no-no-voedingsmiddelen voorbij komen die in de afgelopen weken de revue zijn gepasseerd. Tevens vroeg ik me af hoeveel er bij had kunnen komen als ik niet zoveel aan beweging gedaan had. En in plaats van me rot te voelen over die 500 gram, voelde ik me goed. 


Ik heb mijn weegschaal, mijn vriend, vertelt dat ik hem niet meer zal negeren. Volgende week woensdag hebben we weer een afspraak. Ik ga mijn best doen en hij kijkt er naar uit om betere cijfers te laten zien. 


Wij zijn twee maatjes, hij en ik.