Hoe dat ze dat?

Mijn eerste indruk van haar was echt heel goed. Een aparte verschijning, een vrouw waar je graag naar keek. Ze was leuk gekleed, kleurrijk. Haar oorbellen en ketting helemaal in tune met haar kleding en haar laarsjes maakten het geheel af. Haar make up, licht van kleur, maakte dat haar ogen open stonden. Ik kende haar niet. Ze was een klant van mijn nagelstyliste en aangezien zij te vroeg aanwezig was en ik nog niet klaar was, raakten we met elkaar aan de praat. Ze praatte gevat, was humoristisch en in alle opzichten was het een genot naar haar te luisteren. Een vrouw die wist wie ze was, dat straalde ze dan ook uit. Ik vroeg me in stilte af 'Meid hoe doe je dit'?Haar aanwezigheid was in allerlei opzichten niet te ontkennen, want Ria was, net als ik, lid van de club van volle vrouwen. Het was echter niet haar postuur wat als eerste opviel, maar haar opgewekte karakter, waardoor je graag in haar omgeving wilde verblijven. Ze vertelde dat ze een eigen bedrijfje had, een dames kledingzaak voor grote maten. En zo kwam het dat we adressen uitwisselden en dat ik besloot haar een keer op te zoeken.


De tweede keer dat ik haar zag verschilde niet veel van de eerste keer. Weer die opgewekte, knappe verschijning. En de vraag rees onmiddellijk in mijn binnenste, net als bij het afscheid van onze eerste ontmoeting 'Hoe doet ze dit toch?' Ik besloot dan ook om de vraag bij haar neer te leggen. En zo kwam het dat na een kopje warme thee ik haar confronteerde met mijn gedachten, tactvol, maar vrijwel direct.


Ria lachtte... in eerste instantie... totdat de verhalen kwamen. Van vroeger, de pijn, het verdriet. Als kind was ze al wat voller... De klappen van het leven, ze zwiepten om mijn oren. En, zoals Ria vertelde, troost vinden in het wijntje, de weg vinden naar het Bourgondische leven, het eten, de chocola. De vele, vele extra kilo's en de doktoren die haar nu vertellen dat ze moet afvallen, wil ze niet eindigen als diabeet. Zoveel herkenning... ik leefde met haar mee. Ik wist exact hoe zij zich moest voelen......... Maar dat versterkte tevens mijn verlangen naar het antwoord op mijn vraag 'Hoe doet ze dat?' Want als Ria en ik haast dezelfde geschiedenis deelden, dezelfde oplossing voor ons probleem gezocht hadden, hoe kon het zijn dat zij zo intens kon stralen en ik, in feite, niet.


Ik heb veel geleerd van dit moment. Het antwoord was zo simpel. Nadat ik Ria nogmaals de vraag stelde 'Hoe doe je dat dan?', zei ze: 'Iedere ochtend neem ik een besluit. Ik kan kiezen voor een kleurloze dag, vol zelfmedelijden. Een dag dat ik niets tot stand breng, omdat ik niet in mezelf kan geloven. Maar ik kies ervoor om iets te betekenen in onze wereld. Het beste van mezelf te geven. Te doen waar ik goed in ben. Het leven is te kort om te wachten totdat ik slank ben. En het doet er toch niet toe welke hoes ik draag, ik ben en blijf dezelfde persoon!'


Ria is inmiddels een paar kilo lichter. Zoals ze zelf zegt heeft ze nu een gezonder BMI. Ze is is nog steeds aan de volle kant, maar het is exact wat ze zei, Ria is Ria en dat straalt ze uit in al haar doen en laten.


Ria is voor mij een van die lichtende voorbeelden. Ikzelf neig mijn eigenwaarde op te hangen aan mijn gewicht. Hoe zwaarder, hoe minder ... wat natuurlijk volkomen onterecht is. Of ik nu 75 weeg of 175... het zou niet mogen uitmaken! Maar zoals zo vaak liggen IQ en EQ totaal niet in lijn.