De oude uil..

Zoals ik al eerder schreef zal ik vanaf september over andere dingen schrijven dan mijn eetgewoonten, de herstelling van mijn burnout en het hardlopen. Gaandeweg zul je merken dat de titel van de blog een goed gekozen naam voor mijn blog is. De titel is in het Engels, omdat het woordje 'Grace' haast niet uit te leggen is in het Nederlands. Al heeft het Nederlandse woord genade een bijzondere betekenis. Zeker ook voor mij. Grace is wat ik begrijp, Grace is wat ik met regelmaat tegenkom in mijn leven. En elke aanraking van Grace wil ik vast leggen en delen...

Jaren geleden, terug rond 1996/1997 vierde ik mijn zomervakantie in Frankrijk. Een favoriete deel van de wereld, namelijk de Provence. Mijn eerste kennismaking met de lavendelvelden, de velden met zonnebloemen. Ik kwam ogen tekort. Mijn hersenen konden de prikkel van de zoete, kruidige geur amper van tijm en andere kruiden nauwelijks verwerken. De wandelingen die we gemaakt hebben tussen de druiventrosjes en de hikes door het rots-landschap zal ik nooit meer kunnen wissen uit mijn herinnering, Het leek de Grand Canyon wel, maar dan anders... En uiteindelijk de kennismaking met de bekende Zuid-Franse mistral wind. Een wind die je ziel schoon blaast, maar die je er wel toe aan zet om je tentstokken maar wat extra te verstevigen.

Op een van de luie en warme nachten, werden we steeds in ons gesprek onderbroken door een luid Oehoe-geroep. In eerste instantie konden we niet thuis brengen waar het vandaan kwam, maar na enige tijd zoeken met een zaklamp van zoveel mega-Watt, ontdekten we een flinke uil. Ik had nog nooit een uil gezien (behalve in Blijdorp) en zeker niet zo'n grote. Het grappige was, dat het leek alsof hij zich bemoeide met ons gesprek.

Eenmaal wetende dat er een uil zat, werd mijn nieuwsgierigheid aangewakkerd. Waar een uil zit, kunnen er ook meer zitten. Na een paar dagen werd mijn vermoeden bevestigd. De uil was niet alleen. In de buurt van de tak waarop hij avond na avond zat, zat een andere uil. Wat ouder, zo leek het wel. En er was een wezenlijk verschil met de eerste uil. De eerste uil had avond na avond van zich laten horen. De oude uil had geen een keer van zich laten horen. Ik had niet de indruk dat hij ziek was, want hij zag er, op afstand, goed uit. Op een of andere manier raakte zijn stilte mij. Hij observeerde ons en je zag 'm denken....

Vervolgens kwam er een kinderversje in mijn hoofd. Uit een dichtenbundeltje dat ik ooit gekregen had op zevenjarige leeftijd.

Er was eens een oude uil,

die woonde op een tak

Hoe meer men zei

hoe minder hij sprak

Hoe minder hij sprak

hoe meer men zei

Waarom zijn wij

niet zo wijs als hij?

Hoe ouder ik word, hoe meer wijsheid ik vind in deze regels. 

Destijds werd ik geraakt, (touched bij grace) door de oude uil, die daar zat en alleen maar leek te luisteren. Nu word ik geraakt (wederom touched by grace), vanwege de wijsheid die ik ooit las als kind en nu ik zelf ouder, grijzer en stiller word steeds meer ga begrijpen.