Een maand verder...

... en er is zoveel gebeurd en eigenlijk is er ook niet veel bijzonders gebeurd. Na het schrijven van het laatste blog ben ik een paar dagen ziek geweest. Zo een keer in de zoveel tijd verlies ik mijn evenwicht en dan ben ik tot niets meer in staat. Tja, hoe letterlijk mag je dat nemen??

Vervolgens heb ik logeetjes in huis gehad. Nee, geen leden van de familie P. Nee, twee geweldige zieltjes die misschien wel wat energie kosten, maar tegelijkertijd ook weer zoveel energie geven. We zijn op de laatste middag samen naar de bioscoop geweest om de avonturen van de Smurfen te zien. Lang geleden dat ik me een beetje kind voelde. Heerlijk... De bak popcorn hielp wel mee. Overigens, ben heel verstandig geweest en heb slechts een klein bakje genomen en dat was niet ineens leeg toen de film afgelopen was.

Vanaf half maart werk ik met een nieuwe directeur. Nog maar voor 40%. Er zijn dagen dat het heel goed gaat. Er zijn dagen dat het helemaal niet gaat. Het vervelende is dat niemand kan zien wat er van binnen afspeelt. Met een gebroken been weet iedereen waar hij/zij aan toe is, maar je kunt een persoon met een burnout niet peilen. Voor mijn collega's soms lastig. Voor mij nog veel lastiger. Ik wil er niet steeds over spreken; ik wil niet klagen, maar zonder communicatie begrijpt niemand er wat van. Er is nog heel wat om aan te werken. Met name mijn energie. Ik slaap veel en kom niet meer toe aan zaken die ik tijdens mijn ziek-thuis-zijn ZO belangrijk vond. Een slecht teken, want ik zorg niet zo goed voor mezelf. Gun mezelf er de tijd niet voor.

Mijn bron van energie, mijn nieuw pas ontwikkelde passie: hardlopen is mijn life-saver. Hoewel de Arbo er anders over denkt, hou ik toch vol. Ik ben begonnen te lopen met een hardloopcoach. Hij is gespecialiseerd in het hardloopcoachen van mensen zoals ik... overgewicht, burnout en beginnende diabeet, met een conditie van minus 10 (of meer). Hij garandeert mij dat ik over drie maanden 5 kilometer of meer kan hardlopen - achter elkaar wel te verstaan.

Mijn gewicht... wat zullen we zeggen? Het ging even in stijgende lijn. Had weinig vertrouwen in heel het WW-gebeuren. Het ging echt te langzaam voor me. Maar ik besef dat als ik me niet vast houd aan een gezond eetpatroon dat ik dan weer heel snel de andere kant op zal schieten. Ik heb me voorgenomen om de weegschaal los te laten. Ik ga voor bewegen, gezond eten en veel drinken.

In de afgelopen weken heb ik het schrijven, het bloggen gemist. Aan de foto kun je wel zien wat de grootste oorzaak is. Ben er nog steeds niet uit of het nu aan mijn PC's ligt of aan UPC, maar ik werd peu nerveu van het feit dat internet of er uit lag, of dat ik drie keer opnieuw moest inloggen om dan te concluderen dat je tekst niet verzonden werd.... Mijn geduld werd aardig op de proef gesteld.

Lees momenteel het boek van Anna Ischa: 'De rups die al een vlinder was'.... Dagboek van een burnout. Geeft veel inzicht en het lijkt alsof ikzelf het boek geschreven heb. Zo herkenbaar....