Mijn naam is vrouw..

Na drie dagen koolhydraatloos te leven (Dr. Frank) geef ik er toch maar weer de brui aan. Ik ben dan weliswaar wat meer afgevallen dan anders, maar het schijnt dus echt niet goed te zijn. Zeker niet voor sporters. Ik had mijn huiswerk beter moeten doen voordat ik er mee aan de slag ging. En nu... tja, net als met Monopoly... gewoon terug naar AF... terug naar de basis.

Het was een emotionele week voor mij. Er gebeurde van alles waardoor ik weer lichtelijk uit balans raakte. Een balans waarvan ik dacht dat ik 'm nou net weer gevonden had. Het enige dat mij momenteel op de been houdt, is het hardlopen. Het gaat steeds beter en elke keer als ik terug kom voel ik me goed, voel ik me happy. Ik weet dat het de aanmaak van hormonen zijn die mij zo'n goed gevoel geven. Het is net een drug... en ik raak eraan verslaafd. Nou maak ik me daar nog geen zorgen over, zolang mijn lijf best wat vet mag kwijt raken, blijf ik hardlopen voor mijn gezondheid. Al dacht ik even dat ik verleden maandag liep voor de kick. Ik was dan ook niet te stoppen. Mijn coach riep dat het tijd was om weer te wandelen, maar ik ben niet gestopt. Ik wilde lekker door gaan. Ik zat in een flow....... net alsof je zweeft. Helemaal te gek! 

Maar dan is er mijn werk... sinds een paar maanden werk ik parttime. Het gaat me redelijk goed af, al blijf ik zeker ook in gebreke. Het tempo van mijn collega's kan ik niet bijhouden. Ik vergeet, naar mijn idee, veel en ben niet meer de secretaresse die ik was. Ik heb weinig vertrouwen dat dit weer goed komt. Regelmatig stel ik mezelf dan ook de vraag of ik niet beter iets anders moet zoeken. Mijn hart schreeuwt luid en duidelijk dat ik moet stoppen met dit werk en mijn hart moet volgen. Mijn hoofd echter geeft aan dat de rekeningen betaald moeten worden. Het gekke is dat als ik eenmaal op mijn werk ben, dat ik het werk op zich nog steeds erg leuk vind. Maar zodra ik op rust kom (thuis dus), dan is het verlangen van hart groter dan de rede van mijn hoofd. Ook hier geldt weer: wat is wijsheid?

Ik merk, zolang ik de knoop niet doorhak, zolang ik geen rust vind in wat ik doe, is er chaos in mijn leven. 
Het is te zien in mijn huis. Niet dat het vies en vuil is, maar gezellig en opgeruimd is het ook niet.
Het is te zien aan mijn eetpatroon. Hoewel ik me netjes aan mijn punten houd, eet ik niet regelmatig en zorg ik niet goed voor mezelf. Gaan punten te vaak op aan de minder gezonde dingen. Het kan zoveel beter.
Het is te zien aan mijn zelfvertrouwen. Iedere dag weer opnieuw betekent opstaan een slagveld. Voel ik me nerveus en pas als ik mijn 'pretty face'- masker opzet kan mijn dag beginnen. Maar ik ben beslist niet wie ik ben en ben niet in staat om daar verandering in te brengen. Hoe lang hou ik dit nog vol?

Opvallend is dat er momenteel heel veel op mijn pad komt, wat te maken heeft met schrijven. Vorige week liep ik tegen een cursus aan, die mij wel wat lijkt. Ik word hier en daar gevraagd om wat te schrijven. Weliswaar geen grote opdrachten, maar wel leuk om te doen. En vandaag liep ik 'per ongeluk' tegen een opleiding journalistiek aan, dat onmiddellijk mijn aandacht ving. 

Hmm.... toeval? Ik denk het niet... 

Enfin, ondanks de chaos... morgen weer gewoon Weight Watcher recepten met heel veel gezonde, vullende koolhydraten!!