Van snaaiend naar laaiend (enthousiast)

Ik zal niet zeggen dat de afgelopen week ECHT succesvol was.Hoewel ik enthousiast was en vol goede moed, is het mij niet gelukt om de suikerinname tot nul procent te reduceren, maar om eerlijk te zijn had ik dat ook niet echt verwacht. Ik ben een junk en soms gaat het eten van iets lekkers haast ongemerkt. Pas als het te laat is, denk ik 'oops - te laat'! Ik geef het echter niet op. We gaan het deze week weer proberen.Het gaat me vast lukken... en ja, alle begin is moeilijk.

Dat heb ik ook gemerkt met het hardlopen. Zoals ik eerder schreef, ben ik een week of vier geleden in zee gegaan met een hardloopcoach. Ik had het niet gedacht dat ik het kon, maar het gaat steeds beter. Met mijn gewicht en met mijn conditie. Gisteren liep ik meerdere malen meer dan vijf minuten achter elkaar. Het leek alsof ik zweefde. Een gevoel dat ik herken van lang, lang, lang geleden. Het lijkt misschien niet veel, die vijf minuten, maar neem een rugzak en vul deze aan met aardappels tot een gewicht van over 100 kg en ga daar mee hardlopen..laat mij weten hoe ver je komt! De eerste paar keren ging het niet goed. Ik heb een training moeten afbreken omdat ik een knoop in mijn kuit had (pijnlijk) en een keer omdat ik vanwege een aanpassing van mijn medicijnen bijna flauw viel (te lage bloeddruk). Het belangrijkste echter is dat ik kan melden dat ik hardlopen ZO leuk vind!! Ik ben dolenthousiast en kan nauwelijks wachten tot ik weer mag! Mijn coach weet het ook goed te brengen. Ik vind dat ik de beste stap sinds tijden genomen heb. 

Daarnaast ben ik door het schrijven van deze blog, stilletjes aan erachter gekomen hoe leuk ik schrijven vind. Ik was zeven toen ik een pen oppakte en vanaf die tijd heb ik 'm niet meer los gelaten. Door de reacties van verschillende mensen (ook in mijn eigen omgeving) wil ik graag iets meer gaan doen met deze hobbie. En vanaf het moment dat ik toe geef aan dat borrelende gevoel van binnen (noemen ze dit nou passie?) is er een vuurtje gaan branden van binnen en de inspiratie vloeit rijkelijk.

Het vuurtje van binnen - doen wat je ECHT leuk vind - in mijn geval, hardlopen en schrijven - maakt dat er iets gevuld raakt van binnen. Een soort verzadigend gevoel. Geen honger meer, geen trek meer in 'substitudes' ofwel vervangend voedsel. Chocola valt zo in het niet... het kan niet op tegen een uurtje lekker lopen en tijdens het schrijven hoef ik echt niet te snacken. Daar is geen tijd voor en met je handen op het toetsenbord, is er geen hand meer over om iets naar binnen te werken.

Nu nog letten op het drinken van voldoende water, letten op variatie en veel gezonde groenten en fruit... Daar wordt vast een happy-ending...

(to be continued)