Eerlijk is eerlijk

Ik had me voorgenomen om heel eerlijk tegen mezelf te zijn. Geen gesjoemel meer en zaken niet verbloemen. Dus ook deze keer ga ik met de billen bloot...

Vol trots heb ik maandag verteld dat ik 1,5 kilo was afgevallen. Ik had er die week ook echt moeite voor gedaan en vond het dus ook terecht dat mijn vriend, de weegschaal, mij prees voor mijn werk. 

Vol goede moed wilde ik deze week verder gaan waar ik gebleven was, echter.... In het weekend vond ik dat ik minder nauw hoefde te kijken, ik had immers mijn  Weight Watcher's weekextra's nog. Maandag calculeerde ik in het weekend... en op dinsdag ben ik niet consequent geweest in mijn gedrag. Ik had geen planning gemaakt voor mezelf en ik had niet de juiste boodschappen in huis. (Soms is mijn huishouding lichtelijk chaotisch) en toen we 's avonds bij vrienden gingen eten, heb ik mij laten verleiden tot een rootbeer-float (rootbeer met roomijs). Ka-tjing... dat telde aardig door in mijn dagtotaal.

Mezelf getroost met de gedachten dat er een nieuwe week was begonnen en dat mijn nieuwe weekextra dit wel kon verdragen. Met enige opluchting kroop ik gisteravond in bed. Vanochtend startte ik met frisse moed. Alles ging goed, tot..... ik eind middag terug reed van de opleiding naar huis en mijn auto afsloeg en niet meer wilde starten! Hubbie heeft weliswaar het probleem gefixt, nadat ik hem gebeld had en hij mij met zijn auto kwam ophalen. Het wilde echter wel zeggen dat we veel en veel te laat thuis kwamen en we allebei geen zin hadden om nog te koken. En hier komt mijn valkuil.... de patatzaak, een paar straten verderop is altijd bereid ons bij te staan. 

Kon ik op dit soort momenten zou maar gewoon voet bij stuk houden en ter plekke een alternatief verzinnen! Pas als ik al mijn punten optel in mijn dagboekje, dan realiseer ik me dat ik het beter niet had kunnen doen. 


Ik voel me zo'n slappeling!

Ik heb nog een klein restantje weekextra's, die ik liever had willen gebruiken voor gezondere dingen. Misschien kan ik het compenseren door de rest van de week ECHT rustig aan te doen en de extra mijl te gaan.... meer bewegen, extra sporten. 

Nou ja, ik verwacht niet al te veel van a.s. maandag. Als ik niet ben afgevallen maandag, dan is het mijn eigen schuld. Dikke bult!!

Minus anderhalve kilo

Tweede Pinksterdag. Er is geen cursus vandaag, dus ben ik thuis maar weer bovenop mijn 'vriendje' gestapt. Deze keer met mijn ogen wijd open. Ik wist dat ik gewicht kwijt zou moeten zijn. Ik merkte het aan mijn broek(en) en ik merkte het aan het traplopen.

 

Het verschil met vorige week (gewicht op mijn eigen weegschaal) was anderhalve kilo. Het verbaasde me nogal dat anderhalve kilo al zoveel uit kan maken op je gemoed. Dan wil ik wel nagaan hoe het zal zijn als de komma een plaats verschuift. Ik wil wel eens weten hoe het voelt als de weegschaal 15 kilo verschil aangeeft.

Ik ben blij met het verlies van de eerste drie pondjes. Het voelt lekker. Ik moet er eerlijk bij zeggen dat ik er ook mijn best voor heb gedaan. Niet dat ik het moeilijk vond. Integendeel, ik begin het steeds leuker te vinden om nieuwe recepten op te zoeken. 

De ontbijt-recepten en de recepten voor de avondmaaltijd vind ik niet zo moeilijk, maar ik kan mijn draai niet vinden in de lunchgerechten. Ik weet dat ik niet alles in een keer onder de knie hoef te krijgen en dat ik beetje bij beetje er ook zal komen. 

In het begin van de week verliep alles op rolletjes. Ik heb exact gedaan wat ik gepland had, maar later in de week, raakte ik de draad kwijt. De boosdoeners zijn de vrije dagen plus de hoge temperaturen. Op een of andere manier heb ik ritme nodig om mijn planning gestand te kunnen doen. 

Wat ik overigens erg leuk vind is dat een vriendin mee wil gaan naar de WW-avond. Ook zij wil graag wat overtollige kilootje kwijt, om als slank(ere) den naar het huwelijk van haar dochter in Amerika te kunnen gaan. Ben heel benieuwd hoe zij het gaat doen. Ik kijk er naar uit om met haar ideetjes te kunnen wisselen. 

Zo, morgen weer een normale dag... ik denk dat ik er weer een koolhydraatloze dag van maak. Ik heb bemerkt dat het mij helpt om mijn verslaving aan suiker onder controle te krijgen. 

Een onvoorwaardelijke liefde

"Ik wil 'm nooit meer zien", riep ze vorige week, maar vandaag is hij weer haar beste vriend. Het is de story of his life. Vandaag keek ze weer met een blijde lach naar hem. Hijzelf is verbaasd over het effect dat hij op vrouwen heeft. Terwijl zij weer tevreden over hem is, is zijn andere vriendin gefrustreerd en boos op hem. Vrouwen!

Hij is geduldig en hij blijft trouw aan zichzelf. Laatst bleef ze staan met haar ogen dicht. Gefronst keek hij haar even aan en wachtte totdat zij de moed had haar ogen te openen. Hij glimlachte, toen hij eindelijk in haar mooie, bruine ogen kon kijken, terwijl ze met een zucht van opluchting hem de rug toekeerde. Zoveel anders dan de laatste keer kon het toch niet zijn, waarom zo theatraal? Hij houdt van ze, maar echt begrijpen zal hij ze nooit, die vrouwen.

Hij is zelf niet bepaald de knapste en eigenlijk is hij maar een huismus, want veel buiten komen doet hij niet. Toch neemt hij zichzelf zoals hij is. Zijn broers lijken op hem. Ze hebben zo'n beetje allemaal hetzelfde gezicht. Al heeft hij ontdekt dat de volgende generatie veel handiger is dan hij, Hij had gedacht opa de loef af te steken, toen de roterende schijf vervangen werd door digitale cijfers. Opa had gemopperd en gesproken over milieu-vervulling."Al die batterijen..!"

Waar hij verdrietig van wordt is wanneer hij die lieve, warme vrouwen (en soms ook mannen) ziet die hem zien als het ultieme geluk. Alsof het gewicht het meest belangrijke is in een mensenleven! Aan de andere kant vindt hij het prachtig dat hij deel uit mag maken van zoveel vrouwen die hun gezondheid onder de loep genomen hebben, Hij heeft de feestvreugde meegemaakt van vrouwen die hun doel bereikten.

Er zijn tijden geweest dat hij ergens diep in een kast werd opgesloten. En iedere keer als er licht verscheen door de kastdeuropening, vatte hij nieuwe hoop, want hij wilde haar zo graag coachen,deel blijven uitmaken van haar leven. Het kon hem niets schelen als ze hem uit pure frustratie onder haar bed schopte, maar opsluiten in een kast.... o mannn, dat is niet te harden. Maar het meest is hij blij voor haar, want ze heeft de moed weer opgepakt om opnieuw te beginnen.

Hij zal haar altijd blijven dragen, nu, wellicht zuchtend en kreunend... maar daar laat hij haar niets van merken. En ook straks, wanneer haar rondingen wat afgenomen zijn. Hij kent haar en weet dat ze nooit die magere lat zal worden van vroeger, maar voor hem maakt het niets uit. Hij houdt van haar zoals ze is. 

Hij, haar oude weegschaal, heeft een onvoorwaardelijk liefde voor haar! Echt onvoorwaarlijk!!

De eerste pondjes..

De eerste pondjes lijken er toch al af te zijn. Ik ben veel vocht verloren door de koolhydraatloze dag van afgelopen maandag en dat geeft al een goed gevoel. Dat ik de weegschaalcijfers zag dalen, vanochtend, motiveerde mij om vooral door te gaan met tellen, want zo zegt mijn engeltje op mijn schouder: 'Je bent op de goede weg'.

Lastig was het feit dat ik vandaag de hele dag van huis was en ik min of meer afhankelijk was van de lunch die geserveerd werd. Achteraf bedacht ik dat ik ook van thuis wat mee had kunnen nemen...  Het Weight Watchers-systeem houdt echter rekening met dit soort dagen en er is nog geen vuiltje aan de lucht, aangezien ik binnen de perken van mijn puntentelling gebleven ben.

Waarmee ik de meeste moeite heb is niet de puntentelling, dat heb ik zo onder de knie, maar het bijhouden van de zogenaamde fitformules. In dit schema houdt men bij hoeveel water je drinkt op een dag, de hoeveelheid groenten en fruit, calcium en goede vetten.

Ik vind het erg moeilijk om twee liter water te drinken en de hoeveel groenten en calcium in te calculeren. Fruit gaat nog wel, maar groenten... En niet dat ik het vies vind. Helemaal niet - maar ik moet er aan wennen om bij iedere maaltijd wat groenten erbij te nemen. Ik ben eigenlijk meer een boterham-met-kaas-type. En dat moet gaan worden een boterham-met-kaas-tomaat-en-komkommer-type bijvoorbeeld. Het is een kwestie van bewuster je ontbijt en lunch klaar te maken. Het dinner heeft al wel mijn aandacht (meestal), dus daar zal het niet in zitten.

Zo, dit was even een updaatje... 

Een nieuwe start..

Een jaar en meer dan -tig blogverhalen verder en weer terug bij af! Nou mensen, mijn blog is allesbehalve motiverend! Absoluut geen succesnummer... Behalve als het gaat om het opstaan na het vallen. Ik ben een ster in het WEER opnieuw beginnen.

Vorig jaar rond deze tijd ben ik begonnen met Weight Watchers en ben beetje bij beetje afgevallen. Ik heb het hardlopen en de fun van sporten ontdekt, ondanks het feit dat ik onder de noemer obese val. Echter, rond Kerst was ik dusdanig geblesseerd, dat ik niet of nauwelijks meer kon lopen. Ik heb mijn sporten voor een half jaar naast me neer moeten leggen. En tot mijn grote, grote spijt moet ik bekennen dat ik ALLES wat ik kwijt was in 2011 er weer netjes bijgekomen is.

Sinds vorige week heb ik het sporten weer wat kunnen oppakken en ik heb besloten een combipas van Weight Watchers aan te schaffen. Wekelijks naar de cursus te gaan (tot ik het weer zat ben) en weer mijn punten te gaan tellen. 

Ik ga niet roepen 'Ik ga er voor'... ik ga ook niet vertellen dat ik super enthousiast ben. Het is een keuze die ik maak met mijn verstand, omdat ik weet dat als ik zo door ga, ik waarschijnlijk diabetes, type 2 zal krijgen. Ik wil graag gezond zijn, vitaal zijn en een langer leven hebben, al is het maar op mijn kleinkind(eren) op te zien groeien. 

Mijn weegdag is maandag. Ga morgen op mijn eigen weegschaal staan (waar is ie eigenlijk????) en ik hoop na het weekend al een minnetje aan te kunnen geven. 

Locomotief

Je ziet ze tegenwoordig eigenlijk niet meer. Hooguit op de Dordtse stoomdagen. Dan puft hij nog met frisse moed over het spoor van de NS. Mocht je vergeten zijn dat de stoomdagen er zijn dan word je er vanzelf weer aan herinnerd. Geheel Dordrecht en Zwijndrecht kan de stoomfluit horen, voor een heel weekend lang. Schitterend....

Als zo'n locomotief van het station vertrekt, dan gebeurt er het volgende zodra de conducteur een startsein geeft door middel van een kort fluitsignaal. En dan is het even afwachten. Vervolgens word je als passagier een keer of drie van je stoel gewipt, want het locomotiefje gaat schokkend van start. Om vervolgens heel langzaam op gang te komen. Voor lange tijd denk je dat er geen beweging in komt, maar dan ineens merk je dat het station, buiten, langzaam aan je voorbij trekt. Het duurt even, maar als hij dan eenmaal op gang is, dan val je praktisch in slaap van het gestage ritme van de wielen.

Als de trein eenmaal op gang is, dan is hij ook niet meer te stoppen! Tjoeke-tjoeke-tjoek - hij werkt zichzelf behoorlijk in het zweet. De stoom komt er aan alle kanten uit! Ieder beleeft plezier in de snelheid die hij maakt en de machinist geeft, van pure blijdschap, een stoomsignaal, zodat iedereen weet dat de locomotief op topsnelheid is.

Bergje op is dan weer een ander verhaal... met veel pijn en moeite weet de locomotief de top te bereiken en triomferend vervolgt hij zijn weg omlaag....

Ik ben net zo'n locomotief....Ik denk dan aan sporten en weer bewust eten, zoals ik in mijn vorige blog aangaf. In het begin lijkt het net of ik nauwelijks op gang kom. In de eerste week begon ik schokkend - dan weer niet, dan weer wel.... Afgelopen week kwam ik traag op gang.... Deze week gaat het bewegen al een stuk beter. Ik weet, dat als ik doorga zo, als ik eenmaal op gang kom.... dan ben ik niet meer te houden en komt de stoom er aan alle kanten uit!

Mijn grote wens is dat ik mijn sportprestaties binnenkort kan vergelijken met de TGV... binnen een paar uur hetzelfde resultaat - waar de gewone passagierstrein wel vijf uur over doet.
Maar goed, voorlopig doe ik het nog even als een stoomlocomotiefje en dat heeft ook zo zijn charme.

Maandag ga ik beginnen...

'Maandag ga ik beginnen!'
Hoe vaak ik dit al niet tegen mezelf gezegd heb. Zojuist evalueerde ik de afgelopen weken en ik hoorde het mezelf weer zeggen....'Nee echt, maandag ga ik echt weer beginnen'.Op het moment dat ik me realiseerde wat ik zei, schoot ik in de lach.Want waarom wachten tot maandag? Als ik het echt wil, dan kan het toch ook vandaag?

De planning van half april met betrekking tot het meer bewegen is niet helemaal verlopen zoals ik het graag had gewild. Een verkeerde planning, afspraken die er tussendoor kwamen en onverwachte gebeurtenissen maakten dat ik niet op alle dagen wat aan sport gedaan heb. Nou kan ik daar vreselijk over in zitten, maar dat doen we deze keer niet! Jammer - het was leuk geprobeerd en ik ben blij met de dagen dat het wel lukte!

Ik heb voor mezelf ook ontdekt dat als een activiteit niet op een vast tijdstip gepland wordt, dat ik sneller de mist in ga. Je kan jezelf wel voornemen om dagelijks te bewegen, maar voordat je het weet is de dag weer om en ben je nog niet naar een zwembad, sportschool of naar buiten geweest. Daar gaan we verandering in brengen.

Een lieve vriendin inspireerde me door middel van haar blog. Ze heeft deze maand uitgeroepen als de maand van de uitdaging (super-challenge 2012). Ze heeft de lat voor zichzelf wat hoger gelegd op verschillende fronten en gaat er voor.

Ik ben mijn eigen coach en ik daag mezelf uit...  Deze keer wil ik het goed doen!

En nee, ik wacht niet tot maandag, ik begin vandaag......