Als zo'n locomotief van het station vertrekt, dan gebeurt er het volgende zodra de conducteur een startsein geeft door middel van een kort fluitsignaal. En dan is het even afwachten. Vervolgens word je als passagier een keer of drie van je stoel gewipt, want het locomotiefje gaat schokkend van start. Om vervolgens heel langzaam op gang te komen. Voor lange tijd denk je dat er geen beweging in komt, maar dan ineens merk je dat het station, buiten, langzaam aan je voorbij trekt. Het duurt even, maar als hij dan eenmaal op gang is, dan val je praktisch in slaap van het gestage ritme van de wielen.
Als de trein eenmaal op gang is, dan is hij ook niet meer te stoppen! Tjoeke-tjoeke-tjoek - hij werkt zichzelf behoorlijk in het zweet. De stoom komt er aan alle kanten uit! Ieder beleeft plezier in de snelheid die hij maakt en de machinist geeft, van pure blijdschap, een stoomsignaal, zodat iedereen weet dat de locomotief op topsnelheid is.
Bergje op is dan weer een ander verhaal... met veel pijn en moeite weet de locomotief de top te bereiken en triomferend vervolgt hij zijn weg omlaag....
Ik ben net zo'n locomotief....Ik denk dan aan sporten en weer bewust eten, zoals ik in mijn vorige blog aangaf. In het begin lijkt het net of ik nauwelijks op gang kom. In de eerste week begon ik schokkend - dan weer niet, dan weer wel.... Afgelopen week kwam ik traag op gang.... Deze week gaat het bewegen al een stuk beter. Ik weet, dat als ik doorga zo, als ik eenmaal op gang kom.... dan ben ik niet meer te houden en komt de stoom er aan alle kanten uit!
Mijn grote wens is dat ik mijn sportprestaties binnenkort kan vergelijken met de TGV... binnen een paar uur hetzelfde resultaat - waar de gewone passagierstrein wel vijf uur over doet.
Maar goed, voorlopig doe ik het nog even als een stoomlocomotiefje en dat heeft ook zo zijn charme.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten