Kraaien of kauwen

Vanochtend heb ik sinds twee maanden een bezoek gebracht aan mijn werkgever. Op advies van de ARBO mocht ik vandaag twee uurtjes starten. Niet eens gestart met mijn eigen werkzaamheden, maar bij mijn collega's van HRM. Ik voelde me totaal afhankelijk van de werkzaamheden die zij mij boden. Voelde helemaal niet lekker, maar zoals het er nu uitziet, zal ik het voorlopig moeten accepteren.
De afspraak die volgde putte mij behoorlijk uit, waardoor behoorlijk 'leeg' thuis kwam. Mijn behoefte was lang uit op de bank te gaan liggen, te overdenken wat me zoal was overkomen en natuurlijk mezelf troosten met wat lekkers. Echter, iets lekkers is niet meer te vinden in mijn huis, dus als ik echt iets wilde nuttigen, dan moest ik boodschappen doen.

Plots dacht ik aan een reactie van Miranda, die op mijn blog reageerde en adviseerde om te gaan lopen als ik boos of verdrietig was. En zo kwam het dat ik vandaag, zonder mijn hubbie ben gaan lopen, in mijn eentje. Paraplu (klein) in de ene hand, flesje water in de andere hand, niet wetende dat ik de paraplu een uur later nog nodig zou hebben.

Hoewel het dreigde te gaan regenen, bleef het een uur lang droog. En weer was het genieten. Al lopende viel me op hoeveel mensen je tegen komt (in de auto valt dat helemaal niet op). Ik genoot van alle dieren die op mijn pad kwamen; van eenden tot honden, poezen, kikkers en..... kraaien.......

Ik was bijna thuis toen een kraai (ik dacht dat het een kraai was, maar het blijkt na informatie een kauw te zijn) vlak over mijn hoofd vloog. Even keek ik mijn gevleugde vriendje na. Hij landde op een schutting rechts van mij. Glimlachend keek ik in zijn oogjes; ik dacht dat het zijn manier was om mij groeten. Tot ik verder liep en de kraai mij van achteren aanviel. Ik voelde zijn snavel in mijn hoofd boren... Zijn maatje kwam ook op mij af. Was niet echt iets om vrolijk van te worden. Ik ben een dierenvriend, maar dit kon ik niet echt waarderen. Mijn paraplu kwam goed van pas. Wild zwaaiend ben ik op een draf naar huis gelopen. Mensen zullen wel gedacht hebben..... wat een halve gare!!
Eenmaal thuis heb ik de dierenbescherming gebeld. Zij wisten me te vertellen dat er waarschijnlijk een jong in mijn buurt op de grond gezeten heeft en de kauw heeft mij als bedreiging gezien voor haar jong. Het komt zelden voor, volgens deze mijnheer (internet vertelt wel iets anders) en deze bescherming van de volwassen kauw duurt niet langer dan een paar dagen tot het jong zelfstandig kan vliegen.

Overmorgen toch maar een andere route nemen??

O ja, gisteren werd mijn bloeddruk getest bij de huisarts. Sinds ik -weet-niet-hoe-lang-geleden was deze perfect. De mogelijkheid zit er in als ik afval en blijf bewegen, ik ooit de hogedrukpillen mag laten liggen.
Een nieuwe motivatie om vooral door te gaan, zoals ik nu bezig ben.

Morgen is mijn weegdag. Ik hoop dat het lopen en het gezonder eten (niet snoepen) van deze week wat zoden aan de dijk gebracht heeft.

@ alle andere bloggers: bedankt voor jullie verhalen. Ik vind zoveel bemoediging, inspiratie en steun. Ga vooral zo door!
Velen van jullie zijn een voorbeeld voor mij.

Ik geniet

Ik heb nog steeds moeite om al mijn points op te krijgen per dag. Ik hou me keurig netjes aan drie gezonde en uitgebreide maaltijden per dag en twee tussendoortjes. Toch kom ik 's avonds vaak tot de ontdekking dat ik nog punten over heb, maar mijn maag geeft aan dat deze verzadigd is. Het luisteren naar mijn lichaam vind ik zo belangrijk, dat ik de overgebleven punten dan toch maar gewoon laat zitten.

Verleden woensdag echter was het bal. Na een stressvolle dag kwam ik doodmoe thuis. De avondmaaltijd overschreed ruimschoots mijn normale points en 's avonds deed ik mezelf te goed aan een doos Ferrero, die ik gekregen heb, want zelf zoete dingen kopen doe ik voorlopig niet meer. Het was de bedoeling dat ik er slechts eentje nam, hooguit twee, maar al gauw werden het er drie, vier, vijf, zes en zeven. Het aantal points was niet te overzien.... Deze dag ook niets aan beweging gedaan. O, wat voelde ik me beroerd achteraf. Mezelf bestraffend, alsof ik het kind in mij moest opvoeden.
Tot ik tot de ontdekking kwam dat ik de vrije punten in de afgelopen weken niet aangeroerd heb. Mijn uitspatting paste ruimschoots in de vrije punten. Geen man overboord dus. Mijn slecht geweten werd meteen schoon gespoeld en toen bleek dat de weegschaal ook geen krimp gaf, voelde ik me lang zo rot niet meer.
Wat goed van WW dat ze met vrije punten werken - er is niets zo demotiverend als een slecht geweten! Ik ben weer helemaal blij!

Ik ga nu mijn derde week in. Voel me stukken beter dan weken geleden. Ik eet bewuster, drink en beweeg meer. De pijn in mijn rug is ook minder. Er zijn pas 2 kilo's af, maar ik ben dik, dik tevreden. Als doel heb ik gesteld dat er een gemiddeld een pond per week af moet. Twee pakjes boter! Ik loop dus ruim op schema.

Mijn hubbie (lees echtgenoot) heeft vastgesteld dat zijn buikje ook in omvang is toegenomen en heeft besloten met mij mee te doen. Nu heeft hij weinig keus, zolang ik achter het fornuis sta worden er WW-maaltijden gekookt, maar ik vind het echt fijn dat hij mee denkt en mee telt.
Gisteren hebben we samen mijn toekomstige jogging-route gelopen (5 km). Ik moet zeggen gewandeld... Het zonnetje scheen en de vogeltjes floten. Onderweg zagen we kleine eendjes die lekker lagen te slapen in het zonnetje. Het voelde zo goed toen we thuis kwamen.
1. Vanwege de beweging die we allebei broodnodig hebben.
2. Het gevoel te hebben dat we iets bereikt hadden (al is het maar 5 km).
3. We hebben echt genoten van de natuur.
4. Het plezier dat we aan elkaar beleefden mag ook niet worden uitgevlakt.
5. Slapen was die avond ook geen probleem. De beweging zorgde voor een een goede nachtrust.

Gisteren heb ik een planning gemaakt m.b.t. hardlopen. Ik besef dat ik met mijn gewicht niet helemaal het programma van Evy kan lopen, daarom start ik in juni met meerdere keren per week een afstand te wandelen van 5 km. Ik zal af en toe een sprintje trekken van ca. 1 minuut en zal dit geleidelijk aan opbouwen. Begin juli start ik met het programma van Evy. In de week voor mijn verjaardag (half augustus) wil ik 5 km kunnen joggen/harlopen. Of ik het haal is de vraag, want tussendoor zal er een kleine operatie plaats vinden, waardoor ik mogelijk wat achterop raak, maar wie niets plant is dood (hoorde ik gisteren iemand zeggen).

Vanochtend lekker gaan zwemmen met een vriendin. Je dag begint goed op deze manier. Zwemmen maakt mijn spieren in nek, armen en rug wat losser. Drie weken geleden hebben we afgesproken wekelijks wat baantjes te trekken. Een goed initiatief. Kan het iedereen aanbevelen. Ik ben van nature geen waterrat; ik ben eerder net als een kat. Ik word niet graag nat. Maar een half uur tot een uur baantjes trekken.... Het leverde me vanochtend 5 extra actieve punten op. Ben benieuwd of al dat bewegen te zien is op de weegschaal. Woensdag a.s. is het weegdag.

Zo, ik zit weer veel te lang op de site. Het is tijd dat ik weer wat ga doen.

Dieet en hardlopen

Afvallen; op hoeveel verschillende manieren heb ik het al niet geprobeerd. Verkopers van shakes zijn rijk van mij geworden. Ik werd zelfs benaderd met de vraag of ik zelf niet zou willen handelen in het middel. Ik zou er geld aan overhouden, aangezien ik zelf de grootste afnemer was. Wat een logica!
Een 1000-calorieen-dieet, ook geprobeerd, totdat ik uiteindelijk, bleek, oververmoeid en ziek van mijn graatje ging.
Erger nog, het 0-calorieen-dieet, onder toezicht van een arts met behulp van accupunctuur. O ja, ik viel af. Heel veel zelfs en door alle vitamine- en mineralenpillen voelde ik me wonder boven wonder ook erg goed. Maar een jaar later zat al het gewicht er weer aan, met als bonus 10 kg extra.

Het bekende verhaal voor velen van ons. Van alles geprobeerd en uiteindelijk weer terug bij af. Reden te meer om het woord dieet te schrappen uit mijn systeem. Als mensen mij vragen of ik op dieet ben (omdat ik het gebak weiger), dan antwoord ik resoluut 'Nee, mij niet gezien, ik ga niet meer op dieet'.

Ken je dat trouwens? Je komt binnen op een feestje en de gastvrouw voorziet je (ongevraagd) van gebak en warme drank. En op het moment dat je net je eerste hap gebak wilt nemen, wordt er gesproken over lijnen, dieten en of over bikini-tijd en plaatselijk vet. Wat mankeren wij vrouwen - en overigens mannen ook? Het lijkt wel of we niet zonder schuldgevoel van het gebakje mogen genieten. Praten over lijnen is prima, het delen van lief en leed is okay, maar waarom standaard als er een gebakje voor je neus staat.
Enfin, mijn probleem is opgelost want ik neem geen gebak meer. Ik heb mezelf afgevraagd hoe lekker ik gebak vindt op een schaal van 1 tot 5 en ik kwam tot de ontdekking dat ik gebak helemaal niet zo lekker vond, maar dat ik vaak gebak neem, zonder erbij na te denken. Gewoon omdat het bij de verjaardag/feest hoort. Als iets makkelijk te schrappen valt, dan is het gebak, althans voor mij. Dat maakt, overigens ook, dat als ik een keer gebak neem (het Dordtse Brocking-gebak is heel, heel verleidelijk), dan geniet ik er ook van, zonder schuldgevoel.

Door de blogs, de forums en boeken leer ik momenteel heel veel. Zaken die ik 'vroeger' uit mezelf deed, moet nu opnieuw herontdekt worden. Zo kan ik me nl. herinneren dat ik in mijn tienertijd lekker ging rennen als ik een paar dagen wat zwaarder getafeld had of als mijn hoofd vol zat en ik niet lekker in mijn vel zat.
Ik kan me herinneren dat ik luisterde naar mijn buik. Als ik honger had dan at ik goed en had ik weinig gedaan op een dag dan vroeg mijn lichaam ook minder en paste ik mijn eetgewoonte, zonder nadenken, aan.
De letter p zat niet in mijn eetpatroon. Ik had geen behoefte aan patat, pannekoeken of pizza. En als ik al patat at, dan was het niet voor de patatzaak op de hoek, maar een portie zelfgemaakte patat met veel sla erbij.
Melkproducten waren ruimschoots aanwezig. Melk, yoghurt of kwark is in de loop van de jaren langzaam van de voedingslijst verdwenen.
Bewegen was heel natuurlijk. Ik fietste naar school of later naar mijn werk. En in mijn vrije tijd was je ook veel in de natuur. Lopen of een balspel was heel gewoon. Met andere woorden, je verbruikte een hoop energie. Opslag van energie kende het lichaam helemaal niet. Ik was eigenlijk altijd wel bezig en kende in die tijd een gezond slaapritme.
Wat is er een hoop veranderd! Ik wil bewust de negatieve zaken waarin ik nu verkeer niet opnoemen, aangezien ik me graag wil focussen op hoe het KAN zijn.

Mijn mooiste herinnering is dat ik destijds hard liep. Ik heb een herinnering dat ik op het strand tijdens een volleybalspel hard achter de bal aan liep, die nogal ver weg geslagen was. Ik rende zo hard dat ik bijna het gevoel had dat ik vloog. Het voelde zo goed! Dat gevoel ken ik nog, maar de aktie die erbij hoort, helaas niet meer.

Mijn droom is dat ik weer net zo hard kan lopen als toen. Voor gezondheidsredenen kan ik nu niet hardlopen, maar zal dit weekend een schema maken, zodat ik weer start met lopen. -wordt vervolgd-

Lief zijn voor mezelf

Geruime tijd heeft mijn leven in het teken van anderen gestaan. Ja, ik ben het type dat het anderen graag naar zijn/haar zin maakt. Was het niet mijn man of mijn kinderen, dan was het wel de manager/directeur voor wie ik werkte. En uiteraard was mijn persoontje ook heel 'flexibel' en stond ik klaar voor collega's. Over familie en vrienden maar niet te spreken. Het woordje 'nee' stond niet vet gedrukt in mijn vocabulaire. Heel lang heb ik aangenomen dat je door behulpzaam te zijn het respect verdient van je medemens. Maar niets is minder waar.

En toen kwam ik mezelf tegen...... Het geen-nee-kunnen-zeggen brak me op. Ja zeggen, zonder dat het echt een ja is, vrat energie. Het gaf geen energie, maar het nam energie.
Het is een enorm leerproces, maar de tijd is gekomen dat ik lief wil zijn voor mezelf. De tijd is gekomen dat ik lief wil zijn voor mijn lichaam. Ik heb mijn lijf altijd maar voor lief genomen, geen aandacht aan besteed.

Lief zijn voor jezelf. Voor menigeen is het (misschien) een vanzelfsprekendheid. Voor mij niet, ik moet het echt nog leren.
Deze week ontdekte ik dat als ik NIET met een vol gevoel van tafel stap, mijn lichaam me dankbaar is. Als dank geeft het me energie. Energie om iets te doen in plaats van neer te ploffen op de bank om TV te kijken. Dat is dus lief zijn voor jezelf.
Ik ontdekte dat als ik mijn lichaam gebruik om te bewegen, dat ik, ookal ben ik moe na afloop, ik weer nieuwe energie krijg als dank. Dat is dus ook lief zijn voor jezelf.
Ook heb ik deze week met moeite 'nee' uit mijn strot gekregen en wat heb ik genoten van de vrije tijd die ik daardoor overhield. Daarnaast heb ik genoten van de dingen waar ik met volle overtuiging ja tegen zei. Dat is dus ook lief zijn voor jezelf. Nu, begrijp ik het!

Lang betekende lief zijn voor mezelf: het eten van een blok chocola of zitten met een boek op de bank of lekker uit eten tot je nokkie vol zit. Heel lang is mij dit soort lief-zijn-voor-jezelf van nut geweest (anders had ik het niet gedaan), maar de schakelaar moet om in mijn hoofd.

Ik besef dat ik een lange weg te gaan heb, want lief zijn voor jezelf betekent dat ik mezelf niet afkraak als het een keertje niet zo goed gaat en mezelf een keer meer een schouderklopje geef voor alles wat wel goed gaat.
Het betekent dat ik schuldgevoelens kan elimineren als ik voor mezelf kies en dat ik mag genieteven van mijn keuze.
Het betekent mezelf accepteren zoals ik nu, op dit moment, ben met overgewicht en al.
Het betekent het verleden laten rusten.
Dat is houden van jezelf, dat is lief zijn voor jezelf.

Kortom, lief zijn voor mezelf betekent op dit moment mijn ik geen geweld meer aandoen - WW is daar een perfect hulpmiddel bij. Elk onsje gewicht dat ik niet meer hoef te dragen betekent lief zijn voor mezelf.
Ik heb genoeg ervaring opgedaan in al die jaren, lief zijn voor anderen...... de focus is nu op mij. Ik kan het!

Egoistisch? Nou nee, staat er immers niet geschreven dat je van je naasten moet houden ZOALS van jezelf. Laat ik nu maar eens beginnen bij mijzelf.........

Chocola!

Verleden woensdag viel ik in een gat. Er ging van alles mis en ik verloor de controle, met als gevolg dat ik mezelf weer wilde vullen met allerlei lekkere dingen die ik in huis (nog) kon vinden. Hetzelfde liedje als voorheen. Als het slecht met me gaat, dan is zoetigheid mijn troost, met name chocola. Chocola is mijn grootste vriend. Wij hebben echter een haat-liefdesrelatie. Ik kan niet zonder en ik kan zeker niet met. Een stuk chocola van 25 gram, betekent geheid 1000 gram lichaamsgewicht erbij. Hoe dit kan is voor mij een raadsel, maar het is echt zo.
Ook deze keer meende ik troost te vinden, echter tegen de tijd dat een tweede blok chocola wegsmolt op mijn tong, besefte ik dat het tijd werd dat ik niet altijd wegren voor verdriet en pijn, maar dat ik gewoon open moet leren staan en het gewoon moet leren voelen. Ik heb het laten gebeuren.... De emoties die daarbij gepaard gingen zal ik de lezer besparen, maar het had als resultaat dat de enorme drang naar zoetigheid er niet meer was. Ik was twee dagen van slag, met als gevolg dat ik me niet echt gefocused heb op gezonde voeding, drinken en laat staan de 30-minuten-beweging die ik mezelf beloofd had. Allemaal teleurstellende zaken, maar dit alles weegt niet op tegen het leermoment dat ik had. Het is zo goed dat ik weet dat ik niet hoef weg te rennen, dat ik niet perse de leegte moet vullen met chocola. Ik kan er bovenuit stijgen.
Als kroon zag ik de volgende dag (mijn weegmoment) dat ik deze week 4 ons ben afgevallen. Het voelde zo goed.... Op een gewicht van 100+ kilo, is 4 ons natuurlijk slechts peanuts, maar het eerste honk is gehaald en dat werkt o zo motiverend.

I dit it!

Naar mijn gevoel heb ik gisteren enorm veel gegeten en toch heb ik tenauwerdood mijn points op kunnen maken. Het is wel wennen. Normaliter eet ik juist erg weinig als ik kilo's kwijt wil, maar de ervaring heeft geleerd dat dit juist tot jojo-en aanzet.
Gisteren had ik de intentie om een half uur te bewegen. Het is er echter niet van gekomen. Wel heb ik enorm veel energie gestoken in het huishouden (was hard nodig). Niet alleen om wat calorietjes te verbranden, maar ook om rust te creeeren in mijn huis en hoofd. Het werkt..... Hoe meer rust in mijn huis en hoofd, hoe minder stress, hoe minder de behoefte aan snacks.
Vanochtend echter nam ik me voor om na het ontbijt meteen op de fiets te stappen om een half uur te fietsen. Tijdens het ontbijt probeerde het 'duveltje' in mij te weerhouden om te gaan. 'Het zou wel eens kunnen gaan regenen' en 'Stel het uit tot vanmiddag, dan heb je iets meer tijd'.... Ik heb echter mijn fiets uit de schuur gepakt en ben meteen gegaan. Zo... dat neemt niemand mij meer af ! Het was overigens heerlijk, zo vroeg in de ochtend op pad te gaan. Het was maar net dat mijn achterwerk zeer ging doen, anders had ik het gerust nog een half uur langer kunnen uithouden
Wat mij overigens opvalt is dat mijn behoefte aan snoepen in de afgelopen dagen gedaald is. De enige verklaring die ik kan vinden is dat ik niet alleen meer ben gaan eten, maar ook op verschillende tijden, wat gunstig is voor de bloedsuikerspiegel. Ik hoop dat dit zo blijft, want het zijn die enorme vreetbuien die steeds op de loer blijven liggen, waar ik zo bang voor ben. Vreetbuien, net als monsters, klaar om me op een onbewaakt moment te grazen te nemen!!
Deze week nam ik 100% meer melkproducten. Ik merk dat de extra eiwitten mij echt goed doen. Ik heb langer een voller gevoel, met name na yoghurt of kwark. Eigenlijk had ik melk uit mijn systeem gegooid, omdat ik van mening was dat melk niet bestemd is voor volwassen mensen.
In de media vind je zoveel tegenstrijdige berichten; melk is niet goed voor je versus melk is goed voor elk. Een koolhydraatarm-dieet versus volkoren producten en/of vetarm of juist toch maar een dokter Atkins-dieet? Ik heb bijna van alles uitgeprobeerd en uiteindelijk komt het toch neer om je eigen lichaam goed te leren kennen en er goed naar te luisteren. En dat heeft tijd nodig.

Bewegen

Ik had me zo voorgenomen om niet op de weegschaal te gaan staan tot er een week voorbij was, maar de drang om te zien of ik het al dan niet goed deed was zo groot, dat ik gisterenochtend dan toch weer in mijn nakie 'het podium' betrad. En o, wat een tegenvaller, in plaats van afvallen, waren er twee onsjes bij!!! En dat terwijl ik in de afgelopen dagen er niet eens aan toe gekomen ben om alle points op te eten.
Gelukkig is het niet de eerste keer dat mij niet overkomt. Ik kan het me herinneren van mijn eerste weegavond van de cursus. Ook toen ben ik eerst aangekomen voordat ik ging afvallen. Ik maak er dus geen drama van. Nog niet...
Daarnaast ben ik me er zo enorm van bewust dat ik moet gaan bewegen, willen de onsjes eraf gaan. Ik ben lid van de sportschool. Jazeker, de wil is er wel. En iedere keer dat ik ga, vraag ik mezelf af, waarom ik het niet vaker doe, want uiteindelijk voelt het goed. Het is de cirkel die het zo moeilijk maakt. Je beweegt niet, dus verdwijnt het overgewicht niet, maar het is het overgewicht dat maakt dat ik bewegen zo lastig vind. Vooral het zwaar ademen bij enige inspanning ervaar ik als heel vervelend. Een conditie van 0,0 maakt dat ik meteen buiten adem ben als mijn hart gaat pompen.
Maandag a.s. ga ik zwemmen met een vriendin. Je gebruikt iedere spier van je lichaam (voor zover ik begrepen heb). Het gewicht wordt in het water wat makkelijker te dragen. Een goede start van het nieuwe bewegen.
Daarnaast beloof ik mezelf deze week minimaal een keer naar de sportschool te gaan. Ik zal meteen informeren of er groepslessen zijn die ik misschien ook wel leuk vind. Ik zie er tegenop, misschien ben ik wel de dikste van het hele stel, maar ja, ik moet toch ergens beginnen en hoe meer lol ik krijg in bewegen, hoe meer ik in beweging zal zijn.

In mei 2011 ben ik begonnen met het aanpassen van mijn eetgewoonte door middel van  het Weight Watchers-programma.Weight Watchers is niet nieuw voor mij. Vanaf oktober 2009 tot begin 2010 heb ik een eerste start gemaakt. Mijn druk bezette leven plus het feit dat ik, nu achteraf gezien, rond liep met een burnout, maakte dat ik niet lang gemotiveerd bleef en ik me absoluut niet kon focussen. Wederom werd ik geconfronteerd met mijn ´falen´. Eten bleef voor mij een troost en afleiding en dus vlogen er nog meer kilo´s aan. Ik bleef in een cirkel ronddraaien. Me rot voelen, snoepen om mezelf te troosten om me vervolgens nog rotter te voelen...
In februari 2011 barstte voor mij de bom. Na het overlijden van mijn vader in januari, werd ik geconfronteerd met zaken uit het verleden die opgeruimd dienden te worden. Geestelijk een grote schoonmaak houden... Op dit moment sta ik midden in dat proces. Ik besef dat mijn overtollige kilo´s mij beschermd hebben in het verleden, maar de tijd is gekomen dat ik hen bedank voor hun dienst, maar tevens vriendelijk verzoek om te vertrekken. Ik heb ze niet meer nodig!!
Vandaag heb ik de knoop doorgehakt. Mijn koffers zijn gepakt, in figuurlijke zin, want ik ga op reis. Het einddoel is vitaliteit. Dat betekent dat ik bijna van een half mens (qua gewicht) afscheid ga nemen. Beetje bij beetje zal ik onsje voor onsje los gaan laten. Deze keer wil ik genieten van de reis. Ik wil graag nieuwe dingen leren! Beetje bij beetje mijn oude, vertrouwde ik terugvinden, zowel geestelijk als lichamelijk. En deze keer zal ik geduldig zijn met mijzelf - lief zijn voor mezelf en mezelf niet meer ´straffen´ als ik het een keertje niet zo goed doe. Ik ken mijn valkuilen, ik zal meer moeten leren drinken, ik zal een manier moeten vinden om bewegen leuk te vinden en vervanging voor mijn snoeplust (vanaf 16.00 uur ) moeten vinden. De grootste uitdaging is dat ik weer vriendjes moet worden met bereiden van maaltijden, aangezien ik hiermee niks heb. Het is maar net dat je lichaam het nodig heeft, maar het liefst zou ik maaltijden uit mijn leven willen bannen. Het is een contradictie mijn liefde voor kokkerellen (recepten verzamelen), maar mijn haat tegen koken; het in de keuken staan.. Vooral het ´moeten´koken is voor mij een drama.
Enfin, genoeg voor deze eerste keer, al valt er nog veel meer te schrijven.
Tot de volgende keer,

Annelies

Een mijl loop je stap voor stap