Een 1000-calorieen-dieet, ook geprobeerd, totdat ik uiteindelijk, bleek, oververmoeid en ziek van mijn graatje ging.
Erger nog, het 0-calorieen-dieet, onder toezicht van een arts met behulp van accupunctuur. O ja, ik viel af. Heel veel zelfs en door alle vitamine- en mineralenpillen voelde ik me wonder boven wonder ook erg goed. Maar een jaar later zat al het gewicht er weer aan, met als bonus 10 kg extra.
Het bekende verhaal voor velen van ons. Van alles geprobeerd en uiteindelijk weer terug bij af. Reden te meer om het woord dieet te schrappen uit mijn systeem. Als mensen mij vragen of ik op dieet ben (omdat ik het gebak weiger), dan antwoord ik resoluut 'Nee, mij niet gezien, ik ga niet meer op dieet'.
Ken je dat trouwens? Je komt binnen op een feestje en de gastvrouw voorziet je (ongevraagd) van gebak en warme drank. En op het moment dat je net je eerste hap gebak wilt nemen, wordt er gesproken over lijnen, dieten en of over bikini-tijd en plaatselijk vet. Wat mankeren wij vrouwen - en overigens mannen ook? Het lijkt wel of we niet zonder schuldgevoel van het gebakje mogen genieten. Praten over lijnen is prima, het delen van lief en leed is okay, maar waarom standaard als er een gebakje voor je neus staat.
Enfin, mijn probleem is opgelost want ik neem geen gebak meer. Ik heb mezelf afgevraagd hoe lekker ik gebak vindt op een schaal van 1 tot 5 en ik kwam tot de ontdekking dat ik gebak helemaal niet zo lekker vond, maar dat ik vaak gebak neem, zonder erbij na te denken. Gewoon omdat het bij de verjaardag/feest hoort. Als iets makkelijk te schrappen valt, dan is het gebak, althans voor mij. Dat maakt, overigens ook, dat als ik een keer gebak neem (het Dordtse Brocking-gebak is heel, heel verleidelijk), dan geniet ik er ook van, zonder schuldgevoel.
Door de blogs, de forums en boeken leer ik momenteel heel veel. Zaken die ik 'vroeger' uit mezelf deed, moet nu opnieuw herontdekt worden. Zo kan ik me nl. herinneren dat ik in mijn tienertijd lekker ging rennen als ik een paar dagen wat zwaarder getafeld had of als mijn hoofd vol zat en ik niet lekker in mijn vel zat.
Ik kan me herinneren dat ik luisterde naar mijn buik. Als ik honger had dan at ik goed en had ik weinig gedaan op een dag dan vroeg mijn lichaam ook minder en paste ik mijn eetgewoonte, zonder nadenken, aan.
De letter p zat niet in mijn eetpatroon. Ik had geen behoefte aan patat, pannekoeken of pizza. En als ik al patat at, dan was het niet voor de patatzaak op de hoek, maar een portie zelfgemaakte patat met veel sla erbij.
Melkproducten waren ruimschoots aanwezig. Melk, yoghurt of kwark is in de loop van de jaren langzaam van de voedingslijst verdwenen.
Bewegen was heel natuurlijk. Ik fietste naar school of later naar mijn werk. En in mijn vrije tijd was je ook veel in de natuur. Lopen of een balspel was heel gewoon. Met andere woorden, je verbruikte een hoop energie. Opslag van energie kende het lichaam helemaal niet. Ik was eigenlijk altijd wel bezig en kende in die tijd een gezond slaapritme.
Wat is er een hoop veranderd! Ik wil bewust de negatieve zaken waarin ik nu verkeer niet opnoemen, aangezien ik me graag wil focussen op hoe het KAN zijn.
Mijn mooiste herinnering is dat ik destijds hard liep. Ik heb een herinnering dat ik op het strand tijdens een volleybalspel hard achter de bal aan liep, die nogal ver weg geslagen was. Ik rende zo hard dat ik bijna het gevoel had dat ik vloog. Het voelde zo goed! Dat gevoel ken ik nog, maar de aktie die erbij hoort, helaas niet meer.
Mijn droom is dat ik weer net zo hard kan lopen als toen. Voor gezondheidsredenen kan ik nu niet hardlopen, maar zal dit weekend een schema maken, zodat ik weer start met lopen. -wordt vervolgd-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten