Hardlopen... leuk?

Vanochtend om 10.00 uur, in de stromende regen, de wind striemende in mijn gezicht. Mijn handen koud, mijn kleding doorweekt en de puntjes van mijn haar vallen steeds in mijn ogen........ Vandaag was het doorbijten, maar bij thuiskomst heb ik dat gevoel van overwinning. Ik ren nog steeds niet hard. Ik ren nog steeds geen grote afstanden en ik ren ook nog niet lang achter elkaar. Ook hier moet ik leren dat dit tijd nodig heeft. Net als het verlies van mijn kilo's. Ook hier heb ik het gevoel dat ik een slak ben, vooral als ik naar andere hardlopers kijk. Zij zijn mijn voorbeeld - zo hard wil ik eens daags ook!!

Tijdens mijn vakantie in Limburg ging ik heuvel op. Mijn hart klopte in mijn keel. Mijn benen voelde aan als gel. Iedere keer weer kom je op een punt dat je denkt 'Nu kan ik ECHT niet meer', maar dat is wat je hoofd tegen je zegt. Als je gewoon doorgaat, blijkt dat je lichaam je gerust nog een poosje kan dragen. Mijn coach, die nauwkeurig mijn hartslag in de gaten houdt, geeft aan dat ik best nog door kan. Het is een kwestie van je geest verslaan, baas zijn over je (ja, daar hebben we hem weer) saboteurtje.

Mijn coach geeft regelmatig aan dat ik me niet moet concentreren op presteren, niet bezig moet zijn met het resultaat. Waar ik me continue van bewust van moet zijn is dat ik hardlopen leuk vind; dat ik geniet van de natuur. 'Leg de focus op genieten'. En elke keer dacht ik dan bij mezelf: 'Waar heb je het over man, ik vind hardlopen leuk en ik geniet toch... ',

In Limburg overkwam me weer dat gevoel, voordat je je schoenen aantrekt. Het eigenlijk-geen-zin-hebben, maar in de wetenschap dat als ik in de vakantieweek niet ga lopen dat a) mijn conditie achteruit zal gaan en b) ik mogelijk het risico loop aan te komen, omdat mijn eetpatroon toch anders is dan thuis. Dus, dan toch gaan..... En toen gebeurde het! Al lopende tussen de velden, waar de rijp nog op lag, tussen koeien en paarden... mensen tegen komen die je vrolijk gedag zeggen.... het zonnetje dat door probeert te breken... mijn hart klopt in een vrij rustig tempo, mijn ademhaling frequent.... En daar was het... dat ongelooflijke gevoel:

'Wat is hardlopen leuk!' 

Cookies verwijderen

Op het moment dat ik de blog van de Weight Watcherssite open, zie ik het al meteen. Het lijkt erop dat ik WEER niet kon bloggen. Aangezien ik vooraf een melding heb gehad dat men mijn abonnementsbedrag niet heeft kunnen incasseren (huh?) dacht ik even dat dit de aanleiding was. Wel raar, want ik kan wel gebruik maken van mijn dagboek, het lezen van de blogs en andere activiteiten. 

Vervolgens herinner ik mij de tip van Ingrid dat ik alle cookies moet verwijderen om te kunnen bloggen. Maar hoe moet dat ook al weer? Hubbie komt op het juiste moment naast me zitten. Hij moet door een oogspleet gezien hebben dat de site van Weight Watchers open staat. Ik vraag hem hoe ik ook alweer cookies moet verwijderen. Zonder enige aandacht te besteden aan mijn vraag zegt hij: 'Heel gewoon, loop naar de keuken, deksel van de vuilnisbak open, koekies erin, deksel weer dicht.......'. 

Pas als het stil is aan mijn kant, want mijn mond staat wagenwijd open.... kijkt hij mij aan, ziet mijn verbazing om vervolgens in lachen uit te barsten!

May the Force be with you

Tijdens mijn vakantie kreeg ik de gelegenheid iets meer te lezen dan anders en ook deze keer heb ik boeken gelezen die mij opbouwden, mij nieuwe inzichten gaven, waardoor mijn energielevel weer steeg. Ik hou van boeken. Ik ben geen snelle lezer (al denkt mijn hubbie daar anders over), maar als ik me echt verdiep, dan hoor en zie ik niks meer en spelen de teksten die ik gelezen heb, nog dagen, soms weken door mijn hoofd. Ik pas, dat wat ik gelezen heb, ook altijd toe op de situaties waarin ik me bevind. Zo ook deze keer.

Ik las over een onzichtbare kracht, die niet tastbaar is, maar wel wezenlijk. Het lijkt nu op The Force uit Star Wars, maar dat is het niet. Het wordt de Plus-factor genoemd. Net zoiets als de X-factor.....? Menig musici of ander getalenteerde hoopt in aanmerking te komen voor de X-factor, maar het merendeel wordt zonder pardon naar huis gestuurd. Hen wordt verteld dat je de X-factor hebt of je hebt 'm niet. 

De Plus-factor is anders. Het mooie van de Plusfactor is dat niemand je kan vertellen dat je hem niet hebt, want iedereen heeft 'm !! Geen een jurylid stuurt je naar huis... De Plusfactor is een kracht die in iedereen huist. Je weet vooral wat het is als je het mist..... Herkenbaar? Dat gevoel dat je MIST als je terug komt van vakantie (hmmm......) en je weet dat je 'de draad weer moet oppakken' of als je 'de knop weer moet omzetten'? 

De Plusfactor is de kracht die ons denken verandert. Zoals in mijn geval is het de flow waarin ik raak als ik kies voor gezond eten, een gezond BMI. De Plus-factor beloont ons niet met chips of chocola als we het goed gedaan hebben. De Plus-factor beloont ons met het doorbreken van vastgeroeste gewoonten, met een nieuwe persoonlijkheid, meer zelfvertrouwen, evenwichtigheid, energie en veerkracht.

Ook in mijn wereld ken ik mensen die de Plus-factor hebben.. Ik kan de kracht voelen bij hen die met energie en met veel enthousiasme bezig zijn. Zij stellen hun verwachtingen hoger en ze weten hun doelstellingen dan ook vaak/vaker te realiseren. Ken je de mensen die doorgaan ondanks dat het een keer niet wil lukken? Ze schudden de tegenslag van zich af en onder alle omstandigheden weten ze warmte, aandacht en bemoediging uit te stralen naar anderen. Dit zijn mensen die hun Plus-factor voor zich laten werken.

Misschien vraag je je nu af - maar hoe zit het dan met mij? (Zoals ik me dit ook afvroeg). Hoe krijg ik dat beetje extra te pakken? Waar is die Plus-factor te vinden? 
Het antwoord heb ik eigenlijk al gegeven, want het is te vinden in jezelf. 

Het is een kwestie van acceptatie dat ook jij die kracht bezit. En zodra je, zover bent de kracht in je te accepteren, ben je klaar om de kracht te gebruiken. Je moet wel ECHT willen dat die kracht wordt aangeboord. Zonder ja-maars, zonder aarzeling. Je moet het echt, overtuigd en vurig willen.Je zult moeten leren om een bepaalde manier te leren denken en handelen. 

Er is nog heel veel te vertellen over die Plus-factor, maar dat is waarschijnlijk voer voor een volgende keer. Op dit moment heb je even genoeg aan de vraag: 

'Heb ik de Plus-factor?' 


Met dank aan Dr. Norman Vincent Peale

De vlam achter een burn out

Hij had altijd gedacht dat hij zijn werk leuk vond. Altijd zijn ziel en zaligheid gelegd in dat wat hij deed. Als hij een contract met zijn werkgever getekend had, dan ging hij er ook voor. Volledig! Want zo is hij. Het product dat zijn werkgever vertegenwoordigde, werd zijn product en in zijn wereldje, sprak hij ook over 'mijn' of 'ons' product, alsof hij zelf de directeur was. Hij kon er helemaal in op gaan. Had er ook alles voor over. En was hij verantwoordelijk voor een aantal werknemers, dan waren het ook echt 'zijn' mensen. Hij leerde hun namen uit zijn hoofd, zodat hij mensen kon aanspreken op hun naam. Door gesprekken leerde hij hen beter kennen en na enige tijd kende hij de achtergrond van menigeen. Niet van allen, dat is hem nooit gelukt, maar het merendeel was bij hem bekend. En hij maar denken dat hij productief was; hij maar denken dat het goed was zo!

Het kwam nog al eens voor dat er veel hooi op zijn vork lag. Maar overwerk was voor hem geen probleem. De kinderen waren zelfstandig genoeg en zijn vrouw stond, zijns inziens, volledig achter hem. Hoe goed voelde het als hij de stapel papieren weer onder controle had en maandagochtend met een schone lei kon beginnen. Het feit dat iedereen al rond drie uur vertrokken was vanwege het mooie zomerweer, viel hem niet eens op. Hij had het naar zijn zin. En hij maar denken dat hij productief was, hij maar denken dat het goed was zo!

Zijn concentratie ging zover dat hij menig dag zijn lunch compleet vergat. Diezelfde ochtend had hij zich weliswaar voorgenomen om tussen de middag lekker een stukje te gaan lopen, maar tegen de tijd dat hij voelde dat zijn maag wel heel hard rommelde, was het al weer twee uur. En dan heeft het 'natuurlijk' geen zin meer om naar buiten te gaan om 'even' te lunchen. Ach, hij kon wel wat kilootjes missen.... En hij maar denken dat hij productief was, hij maar denken dat hij het goed deed zo!

Collegialiteit stond ook hoog in het vaandel. Niets is fijner dan dat men op elkaar kan rekenen. Een goede band met elk van hen, dat was zijn ideaal. En ja natuurlijk viel hij voor een collega in als deze naar een dokter moest, vrij wilde zijn of ziek was. Zo hoort het toch? Het woordje 'nee' stond niet echt in zijn vocabulaire. En hij maar denken dat hij productief was, hij maar denken dat hij het goed deed zo!

Zijn werk was altijd numero uno.. er waren tijden dat hij snotterend, transpirerend van de koorts, achter zijn bureau bleef zitten, omdat hij dacht dat men hem niet kon missen. Niet nu! En o, hij maar weer denken dat hij productief was, hij maar denken dat hij het goed deed zo!

Deed hij het wel goed zo? 

Men kan zichzelf heel lang voor de gek houden... zichzelf compleet vergeten.. en uiteindelijk maar niet kunnen begrijpen waarom men zich zo moe voelt. Niet kunnen zien waar dat enorme energielek zich bevindt. En niet alleen begrijpt men zichzelf niet. Begrip van een ander is er ook niet. Men kan aan de buitenkant immers niet zien wat er aan de binnenkant afspeelt. Het onbegrip viel voor hem als een rots op zijn dak.... het laatste restje energie vloeide weg...!

In zijn geval deden prive-omstandigheden hem uiteindelijk de das om. Niet in staat om te knokken, niet meer in staat om er goed mee om te gaan. Zijn lichaam (en geest) weigerden hem dienst. Hij stortte volledig in.

Inmiddels is hij een maand of acht/negen verder... en hij ziet weer lichtpuntjes. Elke gebeurtenis heeft een reden. Dat is hem duidelijk geworden. Soms loopt men tegen een zelfgebouwde muur op, om tot de ontdekking te komen dat het roer om moet. Hij heeft ontdekt dat hard werken niet perse bijdraagt aan productiviteit. Integendeel zelfs, zijn meest briljante ideeën kreeg hij tijdens het hardlopen. Zijn inspiratie deed hij op als hij een goed boek las. Denkbeelden ontstonden als hij een dutje deed en creativiteit ontstond als hij het kind in hem de ruimte gaf.

Hij staat momenteel op het punt zijn leven radicaal te veranderen. Hij heeft nog geen concreet plan, maar de blauwdruk is klaar in zijn hoofd. Een ding is zeker.... NEE heeft hij leren spellen... het zal ZIJN product zijn wat de titel 'mijn' zal ontvangen...zijn lunch is in de afgelopen maanden heilig verklaard en overwerken?.....

Laat ik het zo zeggen.. zodra  je hobby je werk is, is werken je hobby. Waar praten we dan over... overwerken bestaat niet meer!!

Nostalgie

Moe, voldaan, lekker gedoucht op de bank. Niet zo comfortabel als mijn eigen bank, maar het voldoet aan mijn behoefte om mijn benen hoog te leggen. De warme douche was een weldaad voor mijn benen, die net als blubbergel voelde toen ik, na het hardlopen, terugkeerde naar de bungalow. He t viel trouwens knap tegen om de heuvel op te lopen. Ik had het gevoel dat mijn longen niet breed genoeg waren om de nodige zuurstof binnen te halen. Na twintig minuten heuvel op, liep ik terug naar het bungalowpark, maar deze keer bergafwaarts. Ik had het gevoel alsof ik kon vliegen. Het voelde zo immens goed! Nostalgisch, want zoals ik nu rende, zo rende ik ook toen ik 18 was en nog maatje 38 had!!

Eenmaal terug vond ik niet alleen een warme beker thee, maar ook, jawel, een lekker stukje Limburgse vlaai. Ja, ja, ik beken..... hoewel ik nog geen 24 uur in Limburg ben, ben ik voor gaas gegaan. Een bakker, nog geen kilometer hier vandaan, verkoopt de echte, de enige echte Limburgse vlaai. Niet uit de fabriek, zoals wij ze in het Westen kennen. Neen, de zelfgemaakte, zelfgebakken ECHTE. Zoals ik al eerder schreef, ik neem eigenlijk nooit gebak, maar die 'enige echte' kan ik niet weerstaan.

Althans zo leek het... maar zojuist echter, nog met het laatste stukje op mijn schoteltje, probeerde ik mijn smaak te analyseren en ik kwam tot de ontdekking dat het niet eens de smaak is die ik niet kan weerstaan. Want wat proef je nu eigenlijk? Deeg, suiker en fruit (met een beetje geluk echt vers fruit). Als ik dan heel, heel eerlijk ben, dan kan ik een boterham met verse aardbeien nog meer waarderen dan een stukje vlaai. Neen, het is niet de smaak die mij van mijn padje brengt.Ik kom net tot de ontdekking dat het pure nostalgie is die mij in extase brengt.

Tot mijn tiende levensjaar heb ik gewoond en gespeeld in het zuidelijk gedeelte van Limburg. Gewoond vlakbij de mijnschacht, gespeeld in de speeltuin met Heintje Simons. (wie kent hem nog?) Elke belangrijke gebeurtenis in mijn leventje ging gepaard met vlaaien. Ik kan ze in gedachten nog steeds zien, die lange tafels, bedekt met mooie, smetteloos witte tafelkleden. En bovenop die tafels bevonden zich meerdere versierde vlaaien. Allemaal zelf gemaakt. Kersen-, abrikozen-, kruimel-, pruimen-, kruisbessen- of rijstevlaai. Gedurende het feest was het gebruikelijk om van elke vlaai te proeven. Heel ongebruikelijk voor de westerling, maar voor ons, zuiderling heel gewoon. Niet alleen als er gefeest werd stonden de vlaaien op tafel, maar ook na een begrafenis, tijdens de koffietafel. (Wel iets anders dan kleffe cake!). Ieder hoera en ieder vaarwel werd gevierd met een of meer stukjes Limburgse vlaai.......... Zo ben ik groot gebracht. Al paste mijn moeder zich wel aan, aan de Brabantse zuinigheid, nadat wij verhuisd zijn. Dus op feestjes, geen twee of drie stukken Limburgse vlaai, maar slechts een bescheiden puntje. En op den duur verdween de Limburgse vlaai en kwamen er andere taarten of cake voor in de plaats.

Nostalgie dus... met deze wetenschap heb ik mogelijk mijn laatste stukje Limburgse vlaai gegeten. Want zoals ik al zei, is het nou ECHT zo onweerstaanbaar lekker? Misschien wel niet. 

Ik ga op vakantie en neem mee.....

Gisteravond hebben we samen onze spullen bij elkaar geraapt, zodat we vanochtend al vroeg zouden kunnen vertrekken. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik neem dus altijd veel te veel mee. Hoe groter de auto, hoe meer ik mee wil nemen. Behalve kleding, neem ik altijd minimaal drie paar schoenen mee, mijn halve badkamer, veel te veel leesboeken. O, laat ik mijn boxjes meenemen, dan kan ik mijn ipod aansluiten. Iets om te schrijven natuurlijk en laat ik vooral mijn laptop niet vergeten. En 'schat, is er nog ruimte voor onze hoofdkussens?...' Tja, want echt lekker slapen doe ik alleen op mijn eigen kussen!

Vervolgens stond ik toch wel voor een dilemma, want neem ik 'mee of laat ik hem thuis? Het is eigenlijk van de idiote om 'm mee te nemen. Mensen verklaren me voor gek als ze zien dat ik een weegschaal mee naar binnen sjouw! En toch.... ik heb echt lang getwijfeld. Het voelt immers als die stok achter mijn deur. En woensdag is natuurlijk mijn weegdag, dus hoe doe ik dat dan????

Ik liep naar boven naar mijn weegschaal en toen ik er toch voor stond, vond ik dat ik toch ook nog wel voor een keer even mijn gewicht kon checken. Ik was eigenlijk afgekickt van het wegen tussendoor, maar zoals een echte verslaafde het betaamt, kon ik de verleiding deze keer niet weerstaan.

Nou had ik het maar niet gedaan, want in plaats van gewichtsvermindering was er een onsje bij. Hoewel ik persoonlijk vind dat het cijfer van mijn weegschaal niet mijn humeur mag beïnvloeden, deed het dit toch stiekem wel.Want waar kwam dat extra onsje nou vandaan? Verdorie... balen!

Even liet ik het weekend de revue passeren en ik herinnerde mij de zaterdagavond. Wat een heerlijke avond. Mijn zusje (mijn medestrijdster in de kilo's) heeft voor ons gekookt. Een viergangenmenu - alles conform WW. We hebben genoten, want als er iemand is dan lekker kan koken, dan is het mijn zusje! Ik vroeg me af of ik het recept dat zij gebruikt had voor het voorgerecht, terug zou kunnen vinden in een van mijn WW-kookboeken of anders wel op internet. Misschien is het wel lekker om dit gerecht deze week zelf ook klaar te maken. Ja, yummie.....

Pas toen we in de file stonden op de Moerdijkbrug vanwege een geschaarde vrachtwagen... en hubbie begon te vertellen over het GEWICHT van de lading van de vrachtwagen ...blablabla.... besefte ik: 

Oops.... nou heb ik nog mijn weegschaal thuis laten staan! 

Mijn persoonlijke 'awareness'

Heel rustig ging ik er naar toe, alsof ik het elke week deed. Niet wetende wat me te wachten stond.

Bij het binnentreden ervoer ik de eerste schok.Ik had namelijk verwacht de enige te zijn, mijn ding te doen en dan weer op weg om mijn boodschappen te kunnen doen. En daar stond ik dan, minstens acht vrouwen voor me, in een ruimte van nog geen vier bij twee meter. De meeste vrouwen waren veel ouder dan ik.Ik sta tegenover een dame met zilvergrijs haar. Ze had een vriendelijke bemoedigende lach op haar gezicht. Zij ook? Ja natuurlijk, bedacht ik, dit is voor mij nog maar het begin.

Terwijl mijn gegevens gecontroleerd werden, gaat er een hokje open. Achter mij, loopt een klein vrouwtje. Ik draai me om, kijk naar haar. Ze heeft gehuild. Een volgende schok. Doet het zo zeer?

Terwijl ik naar een lege plaats loop, hoor ik de vrouwen achter mij ginnegappen. Ze proberen de sfeer in de te kleine, warme cabine iets meer lucht te geven. Ik glimlach om wat er gezegd wordt. Mijn oog valt weer op de kleine vrouw. Ze reageert op de luchtige opmerkingen van de lachende vrouwen. Opnieuw prijken er tranen in haar ogen als ze vertelt dat ze er al eentje is kwijt geraakt en dat de borstcontrole haar iedere keer weer uit haar doen brengt. Gelukkig is ze gezond verklaart, daar houdt ze zich momenteel dan maar aan vast.

Ik ben nog steeds geraakt door haar tranen, als ik naar binnen geroepen wordt. Hoewel ik van te voren een douche genomen heb en deodorant gebruikt heb, ruik ik alsnog een zweem van transpiratie. Angstzweet.... Waarom? Vanwege de verhalen die ik hoorde in de wachtkamer? Of is het de wetenschap dat die ene verloren borst ook mij kan overkomen?

Het edele deel van mijn lichaam, mijn pride and joy, wordt als een lap biefstuk geplet. Ik wil er niet naar kijken. Mijn aandacht gaat naar de assistente. Het kleine rose lintje steekt af op haar witte jasje. De procedure is van ondergeschikt belang. Ze mag alles met me doen, al zou ik op mijn kop moeten gaan staan. Ik voel me een gezegende vrouw. Ik woon in een land waar vrouwen de kans krijgen om vroegtijdig gecontroleerd te worden. Ik voel me gezegend omdat ik me gezond voel en ik mijn beide borsten nog heb. 
Al dringt even de gedachten bij mij op.... maar stel....... 

Als de assistente mij mijn oproepbrief terug geeft en mij verteld dat ik over twee weken de uitslag zal krijgen, loop ik opgelucht naar buiten.... ik wil er nu nog even niet aan denken.

Slakken kunnen meer over de weg vertellen dan hazen...

Ben deze week slechts een ons afgevallen, terwijl ik zo mijn best gedaan heb.Veel gesport, maar mogelijk veel en veel te weinig gegeten door alle spanningen.
Maar goed, elk ons is er een die ik niet meer hoef te dragen!

Grace under pressure

Wil je met mij mee op reis?

Ik wil je meenemen naar gebieden die je beslist mooi zult vinden. Je zult er lopen in de zon, genieten van de geuren en kleuren. Je zult beken horen stromen, mogelijk onder watervallen lopen. Je zult bergen beklimmen, tussen koeien lopen met van die grote bellen. Als het warm is, zullen we zwemmen in het koude bergmeer. We zullen uitrusten in de warme zomerzon. 

We zullen ook lopen in de bossen, waar bladeren vallen. We zullen ogen tekort komen en de kleuren die we zien, niet kunnen benoemen. De regen zal ons wassen, het vuil van ons gezicht. De modder zal het ons soms moeilijk maken, maar we houden de moed erin. Met natte kleren lopen is zwaar, maar we vinden het de moeite waard.

Op grote vlakten zullen we verbaasd zijn vanwege de ruimte, de vrijheid. En de maagdelijkheid van de vers gevallen sneeuw zal ons hart beroeren. De koude wind zal ons gezicht striemen, waar we de weg kwijt raken, omdat we op grote hoogte niet meer weten achter welke top we het dorp kunnen vinden, om een bed te vinden waar we kunnen slapen en een kachel om ons eten te bereiden. Dus, verwarring alom. 

Tot dit punt heb je steeds vertrouwd op je eigen inzicht. En dan kom je op een punt... ik weet het niet meer. Je kunt ook niet meer... je bent op. Het was een mooie reis, je hebt veel gezien, veel geleerd, maar hier houdt het op. Wat doe je dan?
Je hoofd beredeneert... hier ligt het Noorden, dus daar ligt het Zuiden. Logischerwijs loop je door op pad zoals je gekomen bent. Je hart echter gilt... NEE... niet doen. Stop en neem een compleet andere route. Je hebt echter geen idee wat die route met je gaat doen. Je weet niet waar je uit komt. In feite spring je in het diepe.Wat doe je dan? 

Op dit moment sta ik letterlijk op dit punt. Ik kijk terug op een mooie 'reis'. Mijn hoofd zegt dat ik door moet gaan op pad dat ik al lange, lange tijd gelopen heb. Mijn hart roept,... STOP! - Het is genoeg geweest. Het pad dat mijn hart me wijst, ken ik niet. Ik weet niet wat er gaat gebeuren. Als ik dit pad kies, neem ik afscheid van iets dat was. Het voelt als rouwen.... 

Mijn hoofd kent angst, mijn hart is opgewonden en mijn buik voelt verdrietig. 

Morgen is mijn weegdag. Ik heb geen idee of ik ben afgevallen of niet. Ik heb heel weinig gegeten in de afgelopen week, te weinig. Mijn ap´s zijn vermenigvuldigd en mijn vp´s nauwelijks aangeroerd. Het kan ook niet anders.....

Het wordt tijd dat ik weer thuis kom.....

Vergeet-me-nietje

Dit weekend heb ik bijzonder genoten van de halfjaarlijkse conferentie van onze kerk, welke werd uitgezonden op internet. Je moet weten dat ik lid ben van de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der laatste Dagen - de kerk met de lange naam - ofwel beter bekend als Mormonen. Ook deze keer was ik onder de indruk van de sprekers. Een spreker in het bijzonder, namelijk pres. Dieter Uchtdorf inspireerde mij enorm. Laat me je meenemen:


Voordat God de aarde schiep, bestudeerde Hij de bloemen en struiken, welke Hij wilde planten op aarde. Niet alleen bestudeerde Hij de bloemen, Hij gaf elk van hen een bijpassende naam. Van tulp tot klaproos, van lelie tot madeliefje, paardenbloem en tot slot de roos. Toen Hij meende klaar te zijn met zijn werk, piepte er een klein blauw bloemetje gelegen aan zijn voet. 'Heer, u vergeet mij toch zeker niet?'. God tilde het kleine bloemetje op, keek er naar en zei: 'En jou noemen we het vergeet-me-nietje. Ik zal je vertellen waarom.... Je hartje omringt vijf blaadjes en elk blaadje is als een herinnering. 

Het eerste blaadje zegt: Vergeet niet, mens geduldig te zijn met jezelf. Fouten maken mag. Weet dat kleine successen bijdragen aan een lange-termijn-resultaat.

Geduld hebben is al een schone zaak. Over het algemeen heb ik redelijk veel geduld met anderen, maar geduld hebben met mezelf is mij niet geleerd. Wat fijn om te weten dat het niet alleen de grote successen zijn die meetellen. Elke kleine poging van mijn kant zal deel uitmaken van het grote geheel. Wat een opluchting!

Het tweede blaadje zegt: Vergeet niet mens je tijd en energie te besteden aan zaken die er het meest toe doen.

In deze tijd van Twitter, Facebook, Hyves en internet in het algemeen, is het niet altijd gemakkelijk om de juiste keuzen te maken. Het zoeken van de stilte helpt mij echter om mijn mobieltje neer te leggen, of zelfs uit te zetten, en me even te focussen op waar het werkelijk om draait.
Het derde blaadje - zij zit in het midden - zegt: Mens, wees gelukkig en tevreden in het NU. Sluit je ogen niet voor de alledaagse momenten. Stel je geluk en tevredenheid niet uit!

Is dit geen mooie? Zijn we niet te vaak met in het verleden of anders wel in de toekomst? Terwijl elke minuut verstrijkt... zo in het verleden verdwijnt. We zeggen tegen elkaar 'Don't forget to smell the roses'  en tegelijkertijd plannen we onze vakantie voor 2012... Het zijn de momenten in het NU die echt zijn. O, man, zou willen dat ik dit ECHT begreep, zodat ik er naar kon handelen!

Het vierde blaadje zegt: Mens, denk aan het waarom. Soms lijkt het doel zover weg en is de lijst van wat je moet doen zo lang. Focus op het waarom en de zegeningen zullen volgen.

Waarom doe ik dit ook al weer? Het is een feit, focus je op het waarom en voel opnieuw het enthousiasme waarmee je begon... Ik laat me zo vaak afleiden van mijn waarom... Het enige dat voor mij dan telt is dan WANNEER en liefst nog vandaag... Werk aan de winkel dus.

En tot slot... het vijfde blaadje zegt: 'Mens vergeet niet dat Ik van je houd. Soms denk je dat je klein en onbelangrijk bent. Echter Ik hou van je zoals je bent. Het doet er niet toe wat je wie of wat je bent. Uiteindelijk gaat het toch om je binnenkant. Leef in de wetenschap dat men van je houdt zoals je bent.... van binnen.


De toespraak was in het Engels en ik vind het lastig om het gevoel dat het heeft opgeroepen weer te geven. Ik vond het zo'n mooie toespraak!!

Op dit moment gebeurt er heel veel in mijn leventje. Het staat in he teken van steeds weer vallen en opstaan.  Het is dan goed om de vijf blaadjes van het vergeet-me-nietje voor ogen te houden: Ik denk niet dat ik ooit nog voorbij kan lopen aan een vergeet-me-nietje, zonder terug te denken aan deze mooie toespraak. 


1. Wees geduldig met jezelf
2. Wees verstandig met je tijd
3. Wees geduldig en tevreden in het nu
4. Wees je bewust van het waarom.... 
5. Wees je bewust wie je bent en dat Jezus Christus van je houdt.




Met dank aan Dieter L. Uchtdorf (overigens vrij vertaald)
Toespraak te vinden op www.lds.org