Mijn persoonlijke 'awareness'

Heel rustig ging ik er naar toe, alsof ik het elke week deed. Niet wetende wat me te wachten stond.

Bij het binnentreden ervoer ik de eerste schok.Ik had namelijk verwacht de enige te zijn, mijn ding te doen en dan weer op weg om mijn boodschappen te kunnen doen. En daar stond ik dan, minstens acht vrouwen voor me, in een ruimte van nog geen vier bij twee meter. De meeste vrouwen waren veel ouder dan ik.Ik sta tegenover een dame met zilvergrijs haar. Ze had een vriendelijke bemoedigende lach op haar gezicht. Zij ook? Ja natuurlijk, bedacht ik, dit is voor mij nog maar het begin.

Terwijl mijn gegevens gecontroleerd werden, gaat er een hokje open. Achter mij, loopt een klein vrouwtje. Ik draai me om, kijk naar haar. Ze heeft gehuild. Een volgende schok. Doet het zo zeer?

Terwijl ik naar een lege plaats loop, hoor ik de vrouwen achter mij ginnegappen. Ze proberen de sfeer in de te kleine, warme cabine iets meer lucht te geven. Ik glimlach om wat er gezegd wordt. Mijn oog valt weer op de kleine vrouw. Ze reageert op de luchtige opmerkingen van de lachende vrouwen. Opnieuw prijken er tranen in haar ogen als ze vertelt dat ze er al eentje is kwijt geraakt en dat de borstcontrole haar iedere keer weer uit haar doen brengt. Gelukkig is ze gezond verklaart, daar houdt ze zich momenteel dan maar aan vast.

Ik ben nog steeds geraakt door haar tranen, als ik naar binnen geroepen wordt. Hoewel ik van te voren een douche genomen heb en deodorant gebruikt heb, ruik ik alsnog een zweem van transpiratie. Angstzweet.... Waarom? Vanwege de verhalen die ik hoorde in de wachtkamer? Of is het de wetenschap dat die ene verloren borst ook mij kan overkomen?

Het edele deel van mijn lichaam, mijn pride and joy, wordt als een lap biefstuk geplet. Ik wil er niet naar kijken. Mijn aandacht gaat naar de assistente. Het kleine rose lintje steekt af op haar witte jasje. De procedure is van ondergeschikt belang. Ze mag alles met me doen, al zou ik op mijn kop moeten gaan staan. Ik voel me een gezegende vrouw. Ik woon in een land waar vrouwen de kans krijgen om vroegtijdig gecontroleerd te worden. Ik voel me gezegend omdat ik me gezond voel en ik mijn beide borsten nog heb. 
Al dringt even de gedachten bij mij op.... maar stel....... 

Als de assistente mij mijn oproepbrief terug geeft en mij verteld dat ik over twee weken de uitslag zal krijgen, loop ik opgelucht naar buiten.... ik wil er nu nog even niet aan denken.