Ik wil je meenemen naar gebieden die je beslist mooi zult vinden. Je zult er lopen in de zon, genieten van de geuren en kleuren. Je zult beken horen stromen, mogelijk onder watervallen lopen. Je zult bergen beklimmen, tussen koeien lopen met van die grote bellen. Als het warm is, zullen we zwemmen in het koude bergmeer. We zullen uitrusten in de warme zomerzon.
We zullen ook lopen in de bossen, waar bladeren vallen. We zullen ogen tekort komen en de kleuren die we zien, niet kunnen benoemen. De regen zal ons wassen, het vuil van ons gezicht. De modder zal het ons soms moeilijk maken, maar we houden de moed erin. Met natte kleren lopen is zwaar, maar we vinden het de moeite waard.
Op grote vlakten zullen we verbaasd zijn vanwege de ruimte, de vrijheid. En de maagdelijkheid van de vers gevallen sneeuw zal ons hart beroeren. De koude wind zal ons gezicht striemen, waar we de weg kwijt raken, omdat we op grote hoogte niet meer weten achter welke top we het dorp kunnen vinden, om een bed te vinden waar we kunnen slapen en een kachel om ons eten te bereiden. Dus, verwarring alom.
Tot dit punt heb je steeds vertrouwd op je eigen inzicht. En dan kom je op een punt... ik weet het niet meer. Je kunt ook niet meer... je bent op. Het was een mooie reis, je hebt veel gezien, veel geleerd, maar hier houdt het op. Wat doe je dan?
Je hoofd beredeneert... hier ligt het Noorden, dus daar ligt het Zuiden. Logischerwijs loop je door op pad zoals je gekomen bent. Je hart echter gilt... NEE... niet doen. Stop en neem een compleet andere route. Je hebt echter geen idee wat die route met je gaat doen. Je weet niet waar je uit komt. In feite spring je in het diepe.Wat doe je dan?
Op dit moment sta ik letterlijk op dit punt. Ik kijk terug op een mooie 'reis'. Mijn hoofd zegt dat ik door moet gaan op pad dat ik al lange, lange tijd gelopen heb. Mijn hart roept,... STOP! - Het is genoeg geweest. Het pad dat mijn hart me wijst, ken ik niet. Ik weet niet wat er gaat gebeuren. Als ik dit pad kies, neem ik afscheid van iets dat was. Het voelt als rouwen....
Mijn hoofd kent angst, mijn hart is opgewonden en mijn buik voelt verdrietig.
Morgen is mijn weegdag. Ik heb geen idee of ik ben afgevallen of niet. Ik heb heel weinig gegeten in de afgelopen week, te weinig. Mijn ap´s zijn vermenigvuldigd en mijn vp´s nauwelijks aangeroerd. Het kan ook niet anders.....
Het wordt tijd dat ik weer thuis kom.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten