Tijdens mijn vakantie in Limburg ging ik heuvel op. Mijn hart klopte in mijn keel. Mijn benen voelde aan als gel. Iedere keer weer kom je op een punt dat je denkt 'Nu kan ik ECHT niet meer', maar dat is wat je hoofd tegen je zegt. Als je gewoon doorgaat, blijkt dat je lichaam je gerust nog een poosje kan dragen. Mijn coach, die nauwkeurig mijn hartslag in de gaten houdt, geeft aan dat ik best nog door kan. Het is een kwestie van je geest verslaan, baas zijn over je (ja, daar hebben we hem weer) saboteurtje.
Mijn coach geeft regelmatig aan dat ik me niet moet concentreren op presteren, niet bezig moet zijn met het resultaat. Waar ik me continue van bewust van moet zijn is dat ik hardlopen leuk vind; dat ik geniet van de natuur. 'Leg de focus op genieten'. En elke keer dacht ik dan bij mezelf: 'Waar heb je het over man, ik vind hardlopen leuk en ik geniet toch... ',
In Limburg overkwam me weer dat gevoel, voordat je je schoenen aantrekt. Het eigenlijk-geen-zin-hebben, maar in de wetenschap dat als ik in de vakantieweek niet ga lopen dat a) mijn conditie achteruit zal gaan en b) ik mogelijk het risico loop aan te komen, omdat mijn eetpatroon toch anders is dan thuis. Dus, dan toch gaan..... En toen gebeurde het! Al lopende tussen de velden, waar de rijp nog op lag, tussen koeien en paarden... mensen tegen komen die je vrolijk gedag zeggen.... het zonnetje dat door probeert te breken... mijn hart klopt in een vrij rustig tempo, mijn ademhaling frequent.... En daar was het... dat ongelooflijke gevoel:
'Wat is hardlopen leuk!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten