De woestijn in mij..

In Afrika moeten ze het zonder doen. De oogst mislukt omdat er geen regen valt. De waterputten zijn leeg en mensen lijden dorst. Ik sta er bij stil als ik de kraan open draai en het frisse, schone water zie verdwijnen in het afvoerputje. Het is niet eerlijk, de hoeveelheid water dat hier valt (waar we niet echt op zitten te wachten, want we hebben allemaal behoefte aan vitamine D, de warmte van de zon) en in andere delen van de wereld snakken ze naar die ene regenspat. Mensen worden door droge landschappen omringt. Hun akkers lijken meer en meer op een woestijn.

En hoewel ik het water steeds binnen handbereik heb, waar ik ook kom, is het landschap in mijn lijf ook net een woestijn. Ik drink echt veel en veel te weinig. Mijn lijf vraagt regelmatig om water, denk ik, maar ik heb het signaal dat de hersenen sturen naar mijn mond, zo vaak genegeerd of verkracht, dat ze nu niet meer echt binnen komen. De signalen worden verkeerd geinterpreteerd. Het signaal wordt gezien als 'ik heb trek in iets lekkers' en als ik niet goed op let, dan ben ik op zoek naar iets eetbaars en dat terwijl mijn lichaam slechts om een glaasje water vraagt.

Ik ben een kei in het negeren van gevoelens, van signalen. Ik ben een meester in het negeren van mijn lichaam. Er was een tijd dat ik trots was op het feit dat ik zo'n die-hard was. Maar zie wat ik mezelf heb aangedaan.... Ik werd terug gegooid naar de basis en ik moet als een baby weer beginnen bij af. Het zijn de primaire behoeften van een baby, die ik opnieuw moet leren onderkennen. Het ouderwetse, rust, reinheid en regelmaat is wat ik mezelf opnieuw moet leren.

De basisbehoeften van een baby zijn voeding, slaap, niet te veel licht, niet te veel geluid en aanraking. Als je dit voor je kleintje kan doen, dan dijt de kleine geweldig goed. Omgezet naar mijn behoeften klinkt dit als gezonde maaltijden en genoeg water (voeding), op tijd mijn rust nemen (slapen), niet te veel TV kijken (niet te veel licht), regelmatig wandelen in de natuur (niet te veel geluid) en wat betreft aanraking.,... uhhh ja, daar heb ik hubbie voor nodig. Voor mezelf heb ik daar massage en/of sauna aan toegevoegd.

Verstandelijk weet ik het allemaal wel. Mijn IQ is hoog genoeg om exact te weten wat ik moet doen en wat ik moet laten. Ik weet dat ik meer moet eten, meer moet drinken, meer fruit en groenten toevoegen aan mijn maaltijden, maar als de gewoonte toeslaat, dan doe ik het gewoon niet. Ik vraag me regelmatig af waarom niet. Ik weet het allemaal zo goed, maar ik breng het niet in de praktijk.

Het lijkt net alsof je in een gevangenis zit met de sleutel van de deur in je hand gedrukt en op of andere manier gebruik je die sleutel niet om het slot om te draaien, zodat je de vrijheid in kan. Je weet dat je het kan, je weet dat er een uitweg is en dan toch niet doen! Erger nog, er zijn momenten dat je het wel doet en even later terug keert naar je hok en als die deur dan weer dicht geslagen is, dan praat je over 'morgen weer met frisse moed opnieuw beginnen', maar in die tussentijd zit je wel weer in je cel!

Al schrijvende komt er een antwoord in mijn hoofd op (ja, zo werkt dat als je schrijft!!)..,. wil ik er dan toch niet in de energie in steken? Of vergeet ik mezelf op de eerste plaats te zetten, waardoor mijn prioriteiten verlegd worden en ik mezelf niet belangrijk genoeg vind? Oops, dat is wel heel confronterend.
Of ben ik onbewust misschien toch wel heel erg bang om weer die slanke Lies van vroeger te worden?

Ik herinner me een uitspraak van Dr. Phil (in zijn beginperiode was hij ZO goed) waarin hij duidelijk maakte dat je de dingen blijft doen die je doet, omdat ze je iets opleveren, want anders zou je het niet doen. Ik pieker me suf om te ontdekken wat het mij precies oplevert als ik me zelf zo, hoe zullen we het noemen, verwaarloos.

Hoe dan ook - ik heb in mei A gezegd en hoe vaak ik ook dreig terug te vallen in mijn oude gewoonte , ik zal WW niet verlaten totdat ik onder de 80 weeg. Al moet ik er tien jaar over doen!

...dit moet toch kunnen...

Na de verleiding van de taart, nu twee weken geleden, ging het niet helemaal goed met mij, dat mag wel duidelijk zijn. Ik ben meer gaan werken, wat ik op zich wel fijn vind, maar door mijn burnout gaat niet alles als vanzelfsprekend. Ik heb zo'n verschrikkelijke moeite gehad om mijn leven weer op de rit te krijgen, zoals dat heet. Ik heb er wel aan gedacht om een en ander op te schrijven, maar op een of andere manier wilde ik alle negatieve gedachten niet op de blog zetten. Hoewel ook dit goed is om later weer eens terug te lezen. En het gekke is dat ik iedere andere blogger aanmoedig om vooral je gedachten te delen met je WW-collega's, had ik zelf het gevoel dat ik jullie er niet mee 'moest lastig vallen'. Nu achteraf besef ik dat dit onzin is, want als je mijn bericht niet wilt lezen, dan ga je toch gewoon naar de volgende blog. Keuze zat!


In de afgelopen weken heb ik niet direct aanvallen van emotie-eten gehad, maar mijn focus was niet meer gericht op het tellen van punten en het bijhouden van mijn dagboekje. Heel cruciaal, althans voor mij, want zonder mijn dagboekje rees regelmatig de vraag in mijn hoofd.. Een paar dropjes, moet toch kunnen... een glaasje moet toch kunnen.... een toetje moet toch kunnen.... een pizza moet toch kunnen... een drie-gangen-diner moet toch kunnen.... bergen stokbrood moet toch kunnen.... een Mc Menu moet toch kunnen.... '. Ja, het kan ook wel, als je je punten beheerd. En dat deed ik niet.


Ik ben in de afgelopen weken twee kilo aangekomen. Twee kilo!! Iets waar ik drie tot vier weken (of meer) voor nodig heb om het er weer af te krijgen. Ik baalde als een stekker. Het was ook wel een wake-up-call, want echt, als ik me niet focus op mijn dagboekje of punten tellen, nou dan kan ik het schudden, want alles wat voorbij komt, moet toch wel kunnen???


Het gekke is, dat ik in de afgelopen weken heel weinig gegeten heb. Verkeerd gegeten; te weinig gedronken, te weinig overdag gegeten, waardoor de avondmaaltijd niet voldoende was of te machtig. Fruit en groenten te weinig en totaal geen melkproducten (op boter na). Blijkbaar gaat mijn lichaam dan in een crisis-mode staan en houdt letterlijk alles vast. En aangezien ik ook het wandelen steeds uitstelde (vanwege de regen), kun je je wel voorstellen hoe ik aan die twee kilo kwam.


Afgelopen weekend realiseerde ik me dat ik niet goed bezig was en als ik niet zou ingrijpen dat ik dan alles voor niks gedaan zou hebben. Tien weken WW voor niks... en dat wilde ik niet laten gebeuren. Niet dat ik meteen mijn ritme weer vond, maar ik ben we meer gefocused. Vanochtend was mijn weegmoment en ik zag dat ik de twee kilo die ik vorige week erbij gekregen had er al weer bijna af zijn. Met andere woorden, we gaan weer verder waar we gebleven waren.


Ik heb het schrijven gemist. Schrijven is mijn ding. Ik heb me dan ook voorgenomen om voortaan door te blijven gaan met schrijven, ook als het niet goed gaat. En mocht ik te veel zeuren, geef me dan gewoon een schop onder mijn achterste. Dat helpt! En anders sla je mijn blog maar over.


Ik heb voor een groot deel, wel jullie blogs gelezen. Het is vakantietijd en ik zie twee dingen. Of de motivatie is ver te zoeken door het vakantiegevoel of ik zie nieuwe mensen voorbijkomen met hernieuwde motivatie. Het is zo leuk om al die reactie de revue te laten passeren. Ik ben blij met al jullie blogs. Ieder op zijn eigen manier.. het blijft inspirerend.


Zo, dit is er uit. Ik ga nu weer broeden op een volgend verhaal.. Watch out, here I come....

Met voorbedachte rade!

Wat een week.... ik kreeg het idee dat ik geleefd werd. En meestal is dat niet zo'n goed teken. Ik heb mezelf dan minder goed in de hand.


De Arbo floot mij, begin deze week, terug. Ik liep, volgens de arbo-arts, te hard van stapel. De nieuwe afspraak is dat ik maximaal vier ochtenden mag werken. Nu heb ik enorm veel moeite met het stellen van mijn grenzen, dus ik heb de neiging om van die vier uurtjes per dag toch stiekem vijf uurtjes te maken, onder het mom van 'het' nog even af te maken.


De resterende 'vrije' tijd werd opgevuld met afspraken en 's avonds behangen bij mijn dochter. Van lopen kwam helemaal niets en mijn eetpatroon raakte helemaal van slag. Zo at ik of veel en veel te weinig of ik ging grof over mijn points-totaal heen. Geen ven beiden erg goed. Ik ga vandaag mijn week en eten plannen, hopelijk zet dat weer zoden aan de dijk.


Er is nog iets wat mij van het hart moet. Ik had niet gedacht dat het mij zou overkomen, althans niet dat het mij zo makkelijk af zou gaan.Dat had ik nooit gedacht. Ik heb het mijn hubbie al bekend en ik wil het ook delen met jullie.


Ik ben gisteren namelijk vreemd geweest. Ik voel me er niet eens schuldig over. Het ergste is dat ik van te voren al wist dat ik voor gaas zou gaan, op het moment dat ik hem zag. De eerste blik was al voldoende. Normaal val ik niet voor zijn soort, maar vanaf het moment dat ik hem zag was ik vast besloten.


Ik heb er niet eens zo heel veel energie in gestoken. Blijkbaar was het wederzijds. En alles bij elkaar heeft het slechts maar een half uurtje geduurd. Toen mijn vriendin 's avonds langs kwam, heb ik haar kennis laten maken met hem. Achteraf gezien vind ik het iets of wat verveend dat ik haar erbij betrokken heb, want ook zij raakte helemaal verkikkerd op hem. Vandaag liet ze me weten dat ze spijt heeft van haar daad en probeert ze mij de schuld te geven. Zij vindt dat ik haar verleid heb.Ik vind dat niet terecht. Ik ben van mening dat ieder verantwoordelijk is voor zijn/haar eigen keuze/daad.


De tactiek die ik bij hem toegepast heb is al eeuwenoud en laten we wel wezen, wij vrouwen zijn er gewoon weg heel goed in. Al kan ik natuurlijk niet ontkennen dat mannen er ook heel bedreven in zijn. Ik had alle ingrediënten in huis. Het liep wel wat stroef, want het was alweer een hele poos geleden dat ik het voor elkaar gebakken had. Maar oefening baart kunst en onder mijn handen, mijn leiding mocht het eindresultaat er zijn. Ik was in ieder geval dik tevreden. En echt waar, zeker weten voor herhaling vatbaar.


Ik voel me absoluut niet schuldig. Misschien zou ik me schuldig moeten voelen. Het is niet de beste keus die een vrouw als ik kan maken. Maar weet je, ik heb echt genoten en ach, voor een keertje moet het toch wel kunnen? Al is het alleen maar om de kunst niet te verleren. En neem maar van mij aan, verleerd was ik het beslist nog niet.


Wat zeg je? Wat mijn hubbie hier van vond?


Ach, hij streek met zijn hand over het hart en met een kus op mijn wang zei hij geen nee tegen een tweede stukje aardbeien-meringuetaart. Het kostte ons wel veel punten, maar ach, die lopen we er vandaag gewoon weer af. Wel heb ik hubbie beloofd in ieder geval deze week trouw te zijn........ aan Weight Watchers.


Voor vandaag heb ik echter een dilemma, want wat doe ik met het laatste stukje?

Daaag familie P.

Ze hebben jaren bij mij ingewoond, de familie P. Een voor een kwamen ze binnen.. eerst papa en mama P. en twee van hun kindertjes. Geleidelijk aan volgden zijn broer en zus, daarna opa en oma, neefjes, nichtjes.... het kon niet op! Het gebeurde ongevraagd. Het gebeurde zonder dat ik er eigenlijk erg in had. Het kon gebeuren, want ik lette niet op.


Met familie P. voelde ik me nooit alleen. Een troost bij verdriet, een hoop gezelligheid. En onbewust heb ik hen het gevoel geven dat zij mij horen. Ik heb ze verwelkomd met een vanzelfsprekendheid.



Op een zekere morgen werd ik wakker en realiseerde me dat familie P. mijn huis inmiddels met een kleine 90 man mijn huis bezette en daar werd ik toch wel wat onrustig van. Wat een drukte.... ik kon me nauwelijks nog bewegen in mijn eigen huis. Het benauwde me, mijn hart ging er sneller van slaan en meer en meer werd ik beperkt in mijn doen en laten. En ging ik ergens naar toe, dan ging de familie P. gewoon mee.


In veel gevallen werd de familie P. niet geaccepteerd. Men liet mij op verschillende manieren weten dat de familie P. niet bij mij hoorde. "Je was vroeger anders..", is een geluid dat ik van intieme vriendinnen te horen kreeg. "Zet ze het huis uit", het advies dat ik uiteindelijk mee naar huis nam.


En zo brak de dag aan dat ik de familie P. gevraagd heb uit mijn huis te vertrekken. Het kon zo toch niet langer. Ik heb mijn stoute schoenen aangetrokken en ben naar papa P. gegaan. Tactvol maar wel heel duidelijk heb ik hem bedankt voor de fijne tijd die we gehad hebben. Zijn familie heeft mij in al die jaren beschermd en door hen heb ik me veilig gevoeld. En wees eerlijk, door hen aanwezigheid heb ik menig uur op de bank kunnen doorbrengen, zonder gehinderd te worden door het mens op mijn bovenkamer, die altijd maar zeurt dat ik wat moet doen aan deze situatie.


Papa P. begreep wat ik hem vroeg en heeft mij toegezegd het pand met zijn familie te verlaten. Echter dat kon niet van vandaag op morgen, want waar berg je 90 man? We hebben een deal gemaakt. Dat ze weg moeten uit mijn huis, dat staat vast, geen twijfel meer over mogelijk. De tijd die zij nodig hebben om te verhuizen, dat hebben we in het midden gelaten.


Papa P. heeft er geen gras over laten groeien.Hij heeft de daad bij zijn woord gevoegd en ik zie ze een voor een vertrekken. Het gaat niet snel, maar beetje bij beetje zie ik dat er weer wat ruimte ontstaat in mijn huis. Vanochtend struikelde ik haast over de grote hutkoffer in de gang. Zus P. met haar man en hun twee kinderen namen afscheid en welgeteld heb ik in de afgelopen negen weken afscheid genomen van inmiddels 16 familieleden.


Zus P. stelde mij de vraag of ze terug mochten komen. Ik ben heel eerlijk naar haar geweest en heb haar verteld dat dit afscheid voor altijd was en dat ik liever niet had dat ze nog terug zouden komen. Ze begreep me en voordat ze me zoende op mijn wang fluisterde ze in mijn oor: 'Pas wel op, want de familie Pondje is er erg groot. Ze komen overal en nergens vandaan. En onthoud... elk Pondje kwam door het mondje.Je bent de kapitein van je eigen schip... dus als je niet meer wilt dat de Pondjes komen aanwaaien, weet dan wat je te doen staat'. En dat heeft ze niet tegen dovemansoren gezegd.


Ik sloot de deur en keek tevreden naar de nieuwe ruimte in mijn huis. Het bevalt me zo goed...


Nu maar hopen dat de rest van de Pondjes niet te lang meer willen blijven.

Tussen neus en lippen door..

Even iets van me laten horen. Het gaat goed met mij. Morgen weegdag en ik denk dat ik het niet slecht gedaan heb. Het bloggen staat momenteel op een laag pitje, zo ook het reageren op jullie blogs.
Sinds vorige week ben ik meer gaan werken en hoewel de Arbo er vandaag de rem op gezet heeft, voel ik me wel goed en krijg ik vanuit mijn werk alle medewerking. Ik re-integreer nu op mijn eigen afdeling, op mijn eigen plek, want daar voel ik mij het gelukkigst.
Er is in de afgelopen week heel wat gebeurd, heel veel emoties zijn naar binnen gemarcheerd en net zo vrolijk ook de achterdeur weer uit gemarcheerd. Ik ben deze week niet 'omgevallen' zoals dat heet.
Ik moet wennen aan het weer meer werken en heb hier of daar mijn rondje lopen opzij moeten zetten, ook vanwege het feit dat hubbie en ik gevraagd zijn te behangen in het nieuwe huis van mijn dochter en haar kersverse man. Daarnaast zijn we in het weekend ook naar mijn zoon en zwangere schoondochter gereden. Haar buikje groeit goed en gelukkig voelt ze zich goed.
Omdat het niet anders kon, ben ik gisteren al heel vroeg op pad gegaan, nog voordat ik naar mijn werk ging. Niet langer dan een uurtje kunnen (snel-)lopen. Heb me de hele dag wel fit gevoeld. 's Ochtends om zes uur is het heerlijk rustig. Je kunt merken dat de vakantietijd begonnen is.


Dit is zo'n beetje de stand van zaken. Ik kijk uit naar morgen. Er zit een kleine kans in dat de 5% gehaald heb. En dan gaan we op naar de - 10kg. We kunnen het, zeker weten.... we gaan het halen!

Ik puzzel, jij puzzelt, wij puzzelen..

Wat kan een mens toch veranderen. Er waren tijden dat ik me niet echt druk kon maken over mijn gewicht of de grootte van mijn lichaam. Ik liep rond met een gemaakte air 'mensen moeten me maar nemen zoals ik ben'. Diep van binnen maakte ik me uiteraard wel druk, maar als er een gedachte in mijn hoofd kwam wat ook maar enigszins leidde tot besef, dan vluchtte ik, vaak in de verkeerde richting. Nu, ben ik wakker... ik ben uit de boze droom gestapt en neem mijn verantwoordelijkheid vanwege mijn gezondheid en misschien ook wel vanwege mijn ijdelheid. Ik ben en blijf natuurlijk wel een vrouw....

Zo ben ik vrijwel dagelijks bezig met mijn gewicht, eten en vooral ook drinken. Vooral drinken, want ik weet dat ik mijn lichaam geweld heb aangedaan door dagen te leven op een kopje water per dag. Ik dacht dat ik geen dorst had, maar als ik nu terug kijk dan had ik wel degelijk dorst, maar ik verwarde het signaal met 'ik heb trek in iets lekkers'... Mijn interesse in het menselijk lichaam in het algemeen is ook groter geworden. Het begon doordat de huisarts ineens begon te praten over diabetici en hart en vaatziekten. Suikersuikte? Wat is dat eigenlijk? Dus daar werd de stoffige en wellicht verouderde medische encyclopedie uit de kast gehaald.
Ik kwam al lezende grappige dingen tegen, die mij puzzelend bezig hielden. Want weet je dat het percentage water dat ons lichaam bevat een dikke 60% bedraagt? Dat is nogal wat. Ik begon te rekenen. Mijn startgewicht van 8 weken geleden was xxx+ kilo. Ik ben inmiddels bijna 5% kwijt. Plus 60% water, dat is al 65%. Het percentage aan spierweefsel ligt mij helaas nog niet zo hoog. Bij mannen kan dat tot zeker 40% bedragen, maar in mijn geval houd ik het op de helft, dus 20%. Tel dat op bij de 65%, dan is dat 85%. Botten, dat is slechts 4% van het totaalgewicht. Tel dat op bij de 85%, dan is dat 89%. Je huid heeft ook gewicht, dat blijkt ongeveer 1% te zijn. Tel dat op bij 89%, dan is dat 90%. Je organen hebben ook gewicht. Nu heb ik dat nog niet kunnen vinden in mijn encyclopedie en ook niet op internet. Maar stel dat je hart, je longen, je maag, je lever, etc alles bij elkaar 5 kilo wegen, dan kom je uit op nog geen 5%. Tel dat op bij de 90%, dan kom ik uit op 95%. De rest is dan waarschijnlijk vet.....

Dus,
60% water
20% spierweefsel
4% botten
1% huid
5% organen
5% ben ik aan gewicht verloren

Totaal 95%.... en nog maar 5% af te vallen, volgens dit overzicht. In werkelijkheid moet ik minimaal 35% afvalllen...

Er zit een addertje onder het gras, uiteraard. Maar al puzzelend hield ik mezelf voor dat ik nog maar 5% te gaan had en dat kan ik wel opbrengen. Over een paar weken ben raak ik die 5% wel kwijt hoor, dat is geen probleem! Ik heb me voorgenomen om weer flink te gaan lopen, dan verlies ik vast wel 1% vocht. Dan heb ik nog maar 4% te gaan... in plaats van 35%.

Over lopen gesproken, na mijn 'blessure' van afgelopen week stel ik het lopen steeds uit. Ik ben uit mijn ritme en het lijkt alsof het nu moeilijker is om 's avonds mijn wandelschoenen aan te trekken. In de afgelopen weken leek het een vanzelfsprekendheid en nu moet ik mezelf er een beetje toe aan zetten. Als ik eenmaal weer buiten ben, dan vind ik het heerlijk, dat weet ik, maar op dit moment ligt mijn voorkeur bij andere leuke activiteiten. Ik heb gisteren mijn AP's niet gemaakt... en nu baal ik er dan weer van. Enfin, vandaag weer een nieuwe dag, nieuwe kansen....

De laatste paar dagen ben i k sowieso niet zo heel goed gefocused op mijn eetpatroon. Ik ben weer wat nonchalanter geworden. Ben niet meer zo nauwkeurig met het schrijven van mijn punten in mijn dagboekje en de tussendoortjes glippen te gemakkelijk weer mijn mond in. Dus, Lies, bij de tijd blijven, meid.... opletten, want die 5%-ster moet er toch echt komen!

Allemaal nog een fijne zondag en veel succes met het wegen deze week.

En daarom weet ik dat ik het kan...

De inaugurele rede van Nelson Mandela.





Onze grootste angst is niet dat we onvolmaakt zijn,
onze grootste angst is dat we mateloos krachtig zijn.
Het is ons licht, niet onze schaduw, die ons het meest beangstigt.

We vragen onszelf: Wie ben ik om briljant, prachtig, talentvol
en fantastisch te zijn? Maar wie ben jij om dat niet te zijn!

Je onbelangrijk voordoen bewijst de wereld geen dienst.
Er is niets verlichts aan je klein te maken,
opdat andere mensen zich bij jou niet onzeker zullen voelen.

Wij zijn allemaal bedoeld om te stralen als kinderen.
We zijn geboren om de glorie van het allerhoogste dat in ons is,
te openbaren.
Die is niet in sommigen van ons: die is in iedereen!
En als wij ons licht laten stralen,
geven wij onbewust andere mensen toestemming om hetzelfde te doen.

Als wij van onze eigen angsten bevrijd zijn,
bevrijdt onze aanwezigheid vanzelf anderen.

Hoe slak de wedstrijd won..

Dat was even afkicken, gisteren... ik ben in de afgelopen weken/maanden een beetje 'verslaafd' geraakt aan het bloggen. En als de site het dan een hele poos niet doet en je kunt niet reageren op anderen, niet schrijven en geen dagboekje bijhouden, dan besef je pas hoeveel plezier het geeft en dat het stilaan een gewoonte geworden is. Grappig!


Deze week mailde mijn zusje mij met de vraag hoeveel ik ben afgevallen. Zij wil, net als ik, ook graag weer onder de xxx kg wegen. Zij doet het op haar manier en ik op de mijne. Wij beiden zijn overeengekomen dat vooral bewegen het voor ons moet doen. Gezond eten is iets wat we allebei wel onder de knie hebben. De hoeveelheid is wel iets waar we aan moeten werken. En dan het snoepen... wij hebben beiden een snoepverslaving. Zuslief was al zeven kilo afgevallen en ik liet haar weten dat ik zes kilo ben afgevallen. Ik mokte een beetje vanwege het feit dat het allemaal zo langzaam gaat, waar zij het overigens niet mee eens was. 'Ik ben net een slak'... zoooo langzaam! zei ik.


Dat deed me denken aan een verhaal dat ik in mijn kindertijd gelezen heb. Vrienden van Reintje de Vos, Haas en Slak doen beiden mee aan een hardloopwedstrijd. Slak is vastbesloten en wil koste wat kost de eindstreep halen. Haas is echter supersnel en gaat er vanuit dat hij de wedstrijd met gemak zal winnen.Slak voelt zich erg geïntimideerd door Haas, maar zij laat zich niet uit het veld slaan, welke opmerking Haas ook maakt. In het verhaal wordt Haas overmoedig en denkt dat hij een hazenslaapje kan doen, hij ligt namelijk mijlen ver voor. En dat is zijn grootste vergissing, want zo langzaam als Slak ook is. Zij haalt de eindstreep, terwijl Haas nog op een lang oor ligt.


Clou van het verhaal:?


Het doet er niet toe wie er als eerste aan komt, als je er maar komt! LOL!


Misschien is het goed als ik mijn doelen bijstel. Net als met het lopen van lange afstanden concentreer ik me op verschillende punten. Zodra ik punt A gehaald heb, focus ik me op punt B. Eigenlijk denk ik niet aan het eindpunt. Ik weet dat ik altijd thuis kom (desnoods bel ik hubbie dat hij mij moet komen halen...). Doordat ik steeds kleine afstanden in mijn hoofd heb, is het een haalbare kaart.
Ben vaak verbaasd over mezelf als ik dan twee uur achter de rug heb.
Ik ben te veel en te vaak gefocust op het getal xxx. Laten we daar maar eens verandering in brengen. Voorlopig ga ik voor de xxx, dan ben ik 10 kg afgevallen.


Lopen was deze week een probleem. Misschien ben ik te fanatiek geweest. Mijn rechter onderbeen deed zeer met lopen. In het begin dacht ik dat het spierpijn was en verwachtte ik dat deze pijn wel weg zou gaan als ik warm gelopen zou zijn, maar hoe langer ik liep hoe zeerder het deed. Uiteindelijk heb ik maar een kort rondje gelopen en heb ik twee dagen 'gerust'. Morgenvroeg staat weer een loopje van twee uur op de planning (vroeg in de ochtend). Ik hoop dat ik het red.


Ik heb woensdag-, donderdag- en hedenochtend gewerkt. Het voelt goed. Het feit dat ik wel wil, maar het lichaam niet altijd mee wil doen werd duidelijk toen ik gistermiddag pardoes in slaap viel op de bank na thuiskomt.
Ik moet wel opletten, ik dreig in mijn oude ritme te vervallen als ik werk en dat betekent te weinig eten, te weinig melk, te weinig groenten.... en als ik het niet inplan, te weinig beweging.
Ik moet erg zorgen dat ik mezelf op de eerste plaats blijf zetten....


Keep reminding me!!

De krijger in mij

Zonet naar het nieuwe huis van dochter en schoonzoon geweest, aangezien ze vanmiddag de sleutel gekregen hebben. Het is op nog geen kilometer afstand. Zij wonen aan de andere kant van het park. Het is zo leuk om te zien hoe zij hun leventje zo goed op de rails krijgen. Een leuk huisje met een mooie, grote achtertuin. In gedachten zag ik de kleinkinderen in een badje spelen... Ha, in gedachten hoorde ik haar nog zeggen, in een kribbige bui 'Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om dicht bij jou te komen wonen...'. Nee, destijds wilde ze naar Amsterdam of Utrecht. En zie, ik kan lopend naar haar toe als ik dat wil en zij naar mij. Hubbie en ik deelden vandaag een knipoog van verstandhouding. Soms zijn woorden niet echt nodig....


Ik was wel zo dom om op mijn hakjes naar haar toe te lopen, en o, dat heb ik geweten. Ik was blij toen ik weer thuis kwam en ik mijn slippertjes weer aan kon. Dat wordt morgen dus weer mijn rondje lopen met blaren... waggelend als een eend.


Het was vandaag echt een onrustige dag, met name in mijn hoofd. Er zijn dagen, zoals gisteren dat ik mijn dag al fladderend als een vlinder door kom. Op zulke dagen is mijn hoofd geordend, kan ik alles duidelijk zien, weet ik precies waar ik naar toe ga. Vandaag is het net of mijn hoofd verstopt zit. Wie heeft er bolletjes watten in mijn hoofd gestopt? Dat begint al met het opstaan en het gevoel blijft me achtervolgen. En hoe harder ik er tegen vecht, hoe moeilijker ik het mezelf maak. Maar toegeven is ook niet alles, want er zijn geen kaboutertjes die het werk voor me af maken. Op zulke momenten blijf ik maar vechten en vechten.... ja, waartegen? Waarschijnlijk tegen de bierkaai....


Ergens ben ik blij met me mezelf, juist omdat ik niet snel opgeef. Het zijn van een echte warrior vind ik wel stoer. Het is een karakterdeel waar je in andere omstandigheden veel aan kan hebben. Maar vechten tegen molens zoals Don Quichote is natuurlijk hartstikke dom.


Mijn gedachten glijden af naar een verhaal dat gaat over een jonge krijger. Lang geleden in het feodale Japan. De jonge Samoerai streefde naar meesterschap op het zwaard. Hij oefende vele uren lang per dag. Leerde hoe uit te vallen, hoe te paraderen en hij leerde verschillende afweermanoeuvres. Hij vond een meester die bereid was hem les te geven en deze leerde hem de kunst van overgave. Hoe mee te geven en soepel te reageren.
'Wees eerder ontvankelijk dan ruw of verdedigend. Trek wanneer je geduwd wordt en duw wanneer je getrokken wordt. Geef je over aan de stromingen van het leven, in plaats van energie te verspillen door tegen ze in te gaan'.


De kunst van overgave heb ik dus nog lang niet onder de knie. Zou het wel willen leren, maar hoe pas je een eeuwenoude wijsheid toe in het drukke, chaotische nieuwe millennium?


Nee, het was vandaag niet mijn dag. Ook het WW-en lukte vandaag niet Ik weet dat ik nog veel van dit soort dagen zal beleven. Mijn hoofd werkt niet altijd mee zoals ik het zou willen. Het heeft tijd nodig, veel tijd...
Een van mijn eerste stappen tot overgave.
Het is wat is - het is niet anders.

Geef je dromen vleugels

Je kent vast die reclame van frisdrank, welke belooft dat je vleugels krijgt als je het drinkt. De reclame laat kleine (b)engeltjes vliegen. Zo voelde ik me vanmiddag.


Het was vandaag zo'n typische luie zaterdag. Geen afspraken, geen visite, een nog niet herstelde hubbie stil op de hoek van de bank. Heb lekker de tijd genomen om boeken te lezen die zich in de afgelopen maanden hebben opgestapeld. Echt genieten. Tot ik op het einde van de middag de kriebels in mijn benen voelde en mijn hubbie mij op pad stuurde. Schoenen aan, telefoon en drinken mee, koptelefoon op en even een uurtje wandelen in de late middagzon. Al lopende in een flinke pas voel ik me iedere keer weer opnieuw vrolijk worden. Ik heb de wereld lief.... Ik vind de wereld mooi... Ik vergeet spontaan dat ik een burnout heb.


En alsof het zo had moeten zijn kondigde mijn MP3-spelertje een nummer aan van Josh Groban*. Het is eigenlijk een kerstlied (hoe dit verzeild geraakt is tussen alle vlotte nummers weet ik niet...), maar de inhoud is zo opbouwend. Het leek alsof ik dat extra steuntje in mijn rug kreeg. Zo krachtig...


Trains move quickly
to the journey's end
destinations are where we begin again
ships go sailing
far across the sea
trusting starlight
to get where they need to be
when it seems that we lost our way
we find ourselves on a day



believing what you're heart is saying
hear the melody that's playing
there is no time to waste
there's so much to celebrate
believing what you feel inside
and give your dreams the wings to fly
you have everything you need
if you just believe


Soms zijn we de magie vergeten waar we als kind wel in geloofden. Puur omdat we volwassenen zijn geworden.


Mijn hart vertelt me dat ik het kan. Mijn hart vertelt me dat ik gezond en slank kan zijn. Met regelmaat merk ik de vrolijkheid van mijn hart als ik er hard aan mee werk. Ik mag geen tijd meer verspillen.
Elke kilo is voor mij een reden om te vieren.
Ik geloof wat ik van binnen voel en ik zal mijn dromen vleugels te geven.


I want to believe!


*Josh Groban: If you just believe


PS1 Noem me een softie.. tja, ik heb van die momenten. Lekker toch?
PS2 Soms weer als een kind zijn, geloven in magie... zou een lieve fee hier of daar wat vet kunnen wegtoveren?
PS3 Hoe geef jij je dromen vleugels?

De koffielepel

Ik denk dat ik de reden ken waarom ik niet zo hard val. Gisteren viel het kwartje. En o, hoe blond kan een mens zijn? Ik wil het je graag vertellen, maar dan moet je me beloven dat je me niet zult uitlachen. Nee, doorgaans heb ik een redelijk intelligentieniveau, maar er zijn van die momenten.... Tja, de eerste tekenen van ouderdom misschien?


In de recepten van WW vind je met regelmaat een bepaalde hoeveelheid, aangegeven in 'koffielepel'. Nou ben ik bekend met de eetlepel en de theelepel, maar de koffielepel ligt niet standaard in mijn keukenla. Ik heb bekertjes en lepels in verchillende maten en kan op die manier exact het aangegeven gewicht/ml afmeten. Echter, die koffielepel die heb ik niet en aangezien ik ook geen koffiedrinker ben en dus ook geen koffiezetapparaat heb, heb ik dus ook geen koffielepel.
Nu liep ik laatst in Blokker en daar zag ik 'm liggen. De koffielepel, een bruine... verhip, dat is handig. Laat ik die meenemen, dan is mijn meetprobleem meteen opgelost.


De eerste keer dat ik de lepel gebruikte stond in het recept dat je vier koffielepels olie moest gebruiken. Vier?? Dat is wel heel veel, maar ja, als ervaren lijner weet ik dat olie wel heel belangrijk is voor je darmen. Dus het zal wel.... maar een beetje raar vinden deed ik het wel. Vervolgens kwam ik een recept tegen met een koffielepel halvarine en weer brandde er een lampje, want normaal gesproken gebruik ik nooit zoveel boter.
Het volgende recept sloeg alles, want daarin stond dat je twee koffielepels suiker in het gerecht moest doen. Nou, dat leek me wel heel, heel erg zoet.
En nog had deze namaak-blondine niks in de gaten.


Totdat ik gisteren op het forum de vraag las van een mede WW-er die graag wilde weten hoeveel gram/ml nou eigenlijk de inhoud is van een koffielepel. Het antwoord was shocking!! Ik wist niet of ik nou moest huilen of lachen... Huilen om het feit dat ik zo dom was geweest of lachen vanwege het feit dat ik zo dom was geweest!!!


Een koffieLEPEL is natuurlijk heel wat anders als een koffieSCHEP.


Vanochtend heb ik weer even gespiekt op mijn weegschaal en ik zag voor het eerst sinds lange tijd dan ik ONDER de xxx kg zat. Is het me dan werkelijk gelukt om meer dan een paar onsjes af te vallen? Ga ik deze week echt knallen? Zo ja, dan betekent dit dat ik weer een 3kg-ster verdiend heb, waarschijnlijk de 5% gehaald heb en mijn eerste mijlpaal van het overwinnen van het cijfer xxx+. Ik weet, menigeeen zal nu denken, jeempie met xxx kg ben je nog steeds hartstikke dik, maar ik kan je vertellen dat onder de xxx komen hetzelfde betekent als dat een ander onder de 80 zit.


Ik kan niet wachten tot woensdag.... en o, laat er alsjeblieft niks tussen komen. Laat me alsjeblieft niet in de verleiding komen!!

Zaterdagochtend

De wekker liep om 7.00 uur af, maar voor de zaterdagochtend vond ik het toch nog een beetje TE vroeg. Het duveltje aan de linkerkant van mijn kussen fluisterde zacht 'Fanatiekeling... het bed is wel nog lekker warm he?' en mijn engeltje aan de rechterkant tikte op mijn schouder 'Kom om, je kan het best', wat mij een beetje uit mijn humeur bracht. Zij heeft namelijk makkelijk praten, zij hoeft die loopschoenen niet aan. Om tegemoet te komen aan zijn wensen, ben ik nog even blijven liggen, maar uiteindelijk ben ik dan toch uit bed gestapt en nu bijna twee uur later zit ik moe, maar voldaan op de bank. Ik heb het weer voor elkaar gekregen. Het is dan wel geen hardlopen, maar anderhalf uur wandelen met een stevige pas is voor mijn doen een net zo'n grote prestatie. Dit nemen ze me vandaag niet meer af!


Deze keer had ik mijn MP3-speler meegenomen met mijn lievelingsmuziek en hoewel het niet altijd een opwindend ritme is, bleef ik toch lopen in een behoorlijk tempo. Dat er gelukshormonen vrijkomen als je loopt, werd mij wel duidelijk, want soms had ik de neiging om een dansje om de lantaarnpaal te maken, net zoals Gene Kelley in de film 'Singing in the rain' (vraag me af of de huidige generatie de film überhaupt kent). Overigens het werd bijna 'Walking in the rain'. De goden waren mij goed gezind, want uiteindelijk bleef het bij een paar druppeltjes.


En nu ik op de bank zit en mijn dagboekje bijgewerkt heb, hoop ik dat de activiteit van deze week wat zoden aan de dijk zal zetten. Gisteravond heb ik een deel van mijn VP's gebruikt voor het eten van een halve pizza. Het waren 13 punten! Beschamend veel voor 10-minutes-food, maar wel lekker voor een keer. Het vervelende is dat ik al heel snel weer een hongergevoel krijg van een pizza, maar dat heb ik deze keer gecompenseerd met een karnemelktoetje. Ook veel punten, maar een keer in de zoveel tijd gun ik mezelf dit wel. Gelukkig heb ik wel nog wat VP's over, want het weekend is nog maar net begonnen!!


Zo, nu snel gaan douchen, dan kunnen we dadelijk nog snel even naar de Makro. Gisteren ging namelijk mijn stofzuiger stuk en aangezien de Makro op dit moment een aanbieding heeft. En dan is er nog de was en de strijk en de boodschappen... genoeg AP"s dus vandaag (al reken ik deze nooit mee in mijn dagboek).


Ladies (en heren) allemaal een fijne zaterdag. Geniet ervan en zet hem op. We gaan knallen deze week!!


Groetjes,
Annelies


fotorechten MGM, met dank!

Altijd maar meer.....

O, wat een nacht...
Hubbie ging rond 11.00 uur naar bed. Ik had nog niet zoveel trek om mijn dag te beëindigen. Een dik uur later voegde ik me pas bij hem en kon ook toen de slaap niet vatten, aangezien hubbie half snakkend naar adem, grommende naast me lag. De arme schat, nog helemaal niet lekker, maar toch alweer in de startblokken om naar zijn werk te gaan. De die-hard!!


Ik draaide me nog maar even om en al liggend op mijn buik werden mijn oogleden zwaar en hoorde ik slechts in de verte het omzagen van het Amazonegebied. Ik gleed weg in het REM-gebied.


Biep, biep, biep..... wat is dat? Huh, wat hoor ik nou? Het leek mijn telefoon... het was mijn telefoon. Wie sms-t mij nu om... hoe laat is het eigenlijk... om twee uur? Ook hubbie had het gehoord. Toch maar even kijken, je weet maar nooit..
Een bericht van mijn dochter uit Jamaica.. 'Mam, wil je morgen nog naar Pepper gaan kijken, want wij komen 's avonds pas aan'.... grom, grom.... vast geen erg in het tijdsverschil. 'Het is hier 2.00 uur, ik ga morgen nog naar Pepper. Welterusten!'.... waarop de lieve schat bulderend van het lachen (want dat zie ik zo voor me) nog even terug sms-t, dan zij net aan tafel gaan voor het laatste afscheidsdiner. Niet omdat ze zo mededeelzaam is, maar om mam toch nog even te pesten.


En als ik dan weer tussen de lakens kruip, kan ik de slaap niet meer vatten. Mijn gedachten gaan terug naar de tijd dat mijn kleine meid nog op schoot kroop of liever gezegd op papa's schoot kroop, want eigenlijk is het een echt papa-kindje. Alleen hubbie is binnen een mum van tijd weer vertrokken. Nog even omdraaien en ik waag weer een poging tot...



Zoem, zoem, zoem... een mezik probeert wanhopig te landen tussen mijn cellulitis-bergjes op mijn benen om aldaar, net als een kleine vampier, te smullen van mijn bloed. Het is ook altijd mijn bloed, dat van hubbie lusten ze niet. Komt vast van al dat suiker dat wellicht nog in mijn bloed te vinden is.


Viel vanochtend niet mee om op te staan. Maar na een korte douche was ik wakker genoeg om de cijfers op de weegschaal te zien staan. Al krabbende aan mijn verse muggenbult ontdek ik vol afschuw dat er niks af is (sinds gisteren) en dat terwijl ik me gisteren zo fanatiek gehouden heb aan de opgegeven punten en ik alle fitformules keurig ingevuld had. Als ik vijf minuten later terug keer en het nog een keer probeer, dit keer zonder mijn ondergoed, dan weeg ik toch een kilo minder. Maar wat is nou die kilo. Ik ben in acht weken tijd slechts een kilo of vijf afgevallen en dat terwijl anderen gaan als een speer.


Zo ook mijn vriendin, die zo dadelijk op mijn stoep zal staan. Een half jaar geleden wogen we allebei exact hetzelfde. Zij ging op dieet, ik had wat langer nodig, maar goed voorbeeld doet volgen en zo startte ik met Weight Watchers. Zij is geen WW-er, maar ze gaat als een trein. Ze weegt inmiddels 10 kilo minder dan ik. Ik gun het haar van harte, maar diep van binnen ben ik stinkend jaloers. Dat vertel ik haar niet, maar mijn ego kan het niet ontkennen.


En wat is nou 5 kilo? Ik wil meer... veel meer... In mijn gedachten galmt de stem van mijn huisarts die mij maant om af te vallen. 'Al val je maar een pond per maand af. Het is er niet ineens aangekomen en het hoeft er ook niet ineens af, als je maar gestaag mindert in gewicht'.... ja, ja, een pond per maand, dat is 6 kilo per jaar. Dan ben ik wel een jaar of 6, 7 of 8 bezig..... Nee, ik wil meer... veel meer....


Maar is bij mij niet altijd alles MEER.... laatst stond hubbie te kijken naar een ipad. En terwijl ik luisterde naar de verkoper had ik de neiging om te roepen. 'Ja, doe maar.. nee, doe er maar gelijk twee ...inpakken hoeft niet'. En slechts een snoepje, dat ken ik niet.... ik wil altijd meer, veel meer! Lekker eten... genoeg is genoeg, nou nee! Ik wil eigenlijk altijd meer, veel meer, ookal voel ik dat mijn buik vol. Ook al roep ik steevast, ik ben een tevreden mens, ik heb voldoende... is meer altijd welkom.


Misschien geldt voor mij wel 'Wie het kleine niet eert......'