...dit moet toch kunnen...

Na de verleiding van de taart, nu twee weken geleden, ging het niet helemaal goed met mij, dat mag wel duidelijk zijn. Ik ben meer gaan werken, wat ik op zich wel fijn vind, maar door mijn burnout gaat niet alles als vanzelfsprekend. Ik heb zo'n verschrikkelijke moeite gehad om mijn leven weer op de rit te krijgen, zoals dat heet. Ik heb er wel aan gedacht om een en ander op te schrijven, maar op een of andere manier wilde ik alle negatieve gedachten niet op de blog zetten. Hoewel ook dit goed is om later weer eens terug te lezen. En het gekke is dat ik iedere andere blogger aanmoedig om vooral je gedachten te delen met je WW-collega's, had ik zelf het gevoel dat ik jullie er niet mee 'moest lastig vallen'. Nu achteraf besef ik dat dit onzin is, want als je mijn bericht niet wilt lezen, dan ga je toch gewoon naar de volgende blog. Keuze zat!


In de afgelopen weken heb ik niet direct aanvallen van emotie-eten gehad, maar mijn focus was niet meer gericht op het tellen van punten en het bijhouden van mijn dagboekje. Heel cruciaal, althans voor mij, want zonder mijn dagboekje rees regelmatig de vraag in mijn hoofd.. Een paar dropjes, moet toch kunnen... een glaasje moet toch kunnen.... een toetje moet toch kunnen.... een pizza moet toch kunnen... een drie-gangen-diner moet toch kunnen.... bergen stokbrood moet toch kunnen.... een Mc Menu moet toch kunnen.... '. Ja, het kan ook wel, als je je punten beheerd. En dat deed ik niet.


Ik ben in de afgelopen weken twee kilo aangekomen. Twee kilo!! Iets waar ik drie tot vier weken (of meer) voor nodig heb om het er weer af te krijgen. Ik baalde als een stekker. Het was ook wel een wake-up-call, want echt, als ik me niet focus op mijn dagboekje of punten tellen, nou dan kan ik het schudden, want alles wat voorbij komt, moet toch wel kunnen???


Het gekke is, dat ik in de afgelopen weken heel weinig gegeten heb. Verkeerd gegeten; te weinig gedronken, te weinig overdag gegeten, waardoor de avondmaaltijd niet voldoende was of te machtig. Fruit en groenten te weinig en totaal geen melkproducten (op boter na). Blijkbaar gaat mijn lichaam dan in een crisis-mode staan en houdt letterlijk alles vast. En aangezien ik ook het wandelen steeds uitstelde (vanwege de regen), kun je je wel voorstellen hoe ik aan die twee kilo kwam.


Afgelopen weekend realiseerde ik me dat ik niet goed bezig was en als ik niet zou ingrijpen dat ik dan alles voor niks gedaan zou hebben. Tien weken WW voor niks... en dat wilde ik niet laten gebeuren. Niet dat ik meteen mijn ritme weer vond, maar ik ben we meer gefocused. Vanochtend was mijn weegmoment en ik zag dat ik de twee kilo die ik vorige week erbij gekregen had er al weer bijna af zijn. Met andere woorden, we gaan weer verder waar we gebleven waren.


Ik heb het schrijven gemist. Schrijven is mijn ding. Ik heb me dan ook voorgenomen om voortaan door te blijven gaan met schrijven, ook als het niet goed gaat. En mocht ik te veel zeuren, geef me dan gewoon een schop onder mijn achterste. Dat helpt! En anders sla je mijn blog maar over.


Ik heb voor een groot deel, wel jullie blogs gelezen. Het is vakantietijd en ik zie twee dingen. Of de motivatie is ver te zoeken door het vakantiegevoel of ik zie nieuwe mensen voorbijkomen met hernieuwde motivatie. Het is zo leuk om al die reactie de revue te laten passeren. Ik ben blij met al jullie blogs. Ieder op zijn eigen manier.. het blijft inspirerend.


Zo, dit is er uit. Ik ga nu weer broeden op een volgend verhaal.. Watch out, here I come....