De krijger in mij

Zonet naar het nieuwe huis van dochter en schoonzoon geweest, aangezien ze vanmiddag de sleutel gekregen hebben. Het is op nog geen kilometer afstand. Zij wonen aan de andere kant van het park. Het is zo leuk om te zien hoe zij hun leventje zo goed op de rails krijgen. Een leuk huisje met een mooie, grote achtertuin. In gedachten zag ik de kleinkinderen in een badje spelen... Ha, in gedachten hoorde ik haar nog zeggen, in een kribbige bui 'Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om dicht bij jou te komen wonen...'. Nee, destijds wilde ze naar Amsterdam of Utrecht. En zie, ik kan lopend naar haar toe als ik dat wil en zij naar mij. Hubbie en ik deelden vandaag een knipoog van verstandhouding. Soms zijn woorden niet echt nodig....


Ik was wel zo dom om op mijn hakjes naar haar toe te lopen, en o, dat heb ik geweten. Ik was blij toen ik weer thuis kwam en ik mijn slippertjes weer aan kon. Dat wordt morgen dus weer mijn rondje lopen met blaren... waggelend als een eend.


Het was vandaag echt een onrustige dag, met name in mijn hoofd. Er zijn dagen, zoals gisteren dat ik mijn dag al fladderend als een vlinder door kom. Op zulke dagen is mijn hoofd geordend, kan ik alles duidelijk zien, weet ik precies waar ik naar toe ga. Vandaag is het net of mijn hoofd verstopt zit. Wie heeft er bolletjes watten in mijn hoofd gestopt? Dat begint al met het opstaan en het gevoel blijft me achtervolgen. En hoe harder ik er tegen vecht, hoe moeilijker ik het mezelf maak. Maar toegeven is ook niet alles, want er zijn geen kaboutertjes die het werk voor me af maken. Op zulke momenten blijf ik maar vechten en vechten.... ja, waartegen? Waarschijnlijk tegen de bierkaai....


Ergens ben ik blij met me mezelf, juist omdat ik niet snel opgeef. Het zijn van een echte warrior vind ik wel stoer. Het is een karakterdeel waar je in andere omstandigheden veel aan kan hebben. Maar vechten tegen molens zoals Don Quichote is natuurlijk hartstikke dom.


Mijn gedachten glijden af naar een verhaal dat gaat over een jonge krijger. Lang geleden in het feodale Japan. De jonge Samoerai streefde naar meesterschap op het zwaard. Hij oefende vele uren lang per dag. Leerde hoe uit te vallen, hoe te paraderen en hij leerde verschillende afweermanoeuvres. Hij vond een meester die bereid was hem les te geven en deze leerde hem de kunst van overgave. Hoe mee te geven en soepel te reageren.
'Wees eerder ontvankelijk dan ruw of verdedigend. Trek wanneer je geduwd wordt en duw wanneer je getrokken wordt. Geef je over aan de stromingen van het leven, in plaats van energie te verspillen door tegen ze in te gaan'.


De kunst van overgave heb ik dus nog lang niet onder de knie. Zou het wel willen leren, maar hoe pas je een eeuwenoude wijsheid toe in het drukke, chaotische nieuwe millennium?


Nee, het was vandaag niet mijn dag. Ook het WW-en lukte vandaag niet Ik weet dat ik nog veel van dit soort dagen zal beleven. Mijn hoofd werkt niet altijd mee zoals ik het zou willen. Het heeft tijd nodig, veel tijd...
Een van mijn eerste stappen tot overgave.
Het is wat is - het is niet anders.