De Arbo floot mij, begin deze week, terug. Ik liep, volgens de arbo-arts, te hard van stapel. De nieuwe afspraak is dat ik maximaal vier ochtenden mag werken. Nu heb ik enorm veel moeite met het stellen van mijn grenzen, dus ik heb de neiging om van die vier uurtjes per dag toch stiekem vijf uurtjes te maken, onder het mom van 'het' nog even af te maken.
De resterende 'vrije' tijd werd opgevuld met afspraken en 's avonds behangen bij mijn dochter. Van lopen kwam helemaal niets en mijn eetpatroon raakte helemaal van slag. Zo at ik of veel en veel te weinig of ik ging grof over mijn points-totaal heen. Geen ven beiden erg goed. Ik ga vandaag mijn week en eten plannen, hopelijk zet dat weer zoden aan de dijk.
Er is nog iets wat mij van het hart moet. Ik had niet gedacht dat het mij zou overkomen, althans niet dat het mij zo makkelijk af zou gaan.Dat had ik nooit gedacht. Ik heb het mijn hubbie al bekend en ik wil het ook delen met jullie.
Ik ben gisteren namelijk vreemd geweest. Ik voel me er niet eens schuldig over. Het ergste is dat ik van te voren al wist dat ik voor gaas zou gaan, op het moment dat ik hem zag. De eerste blik was al voldoende. Normaal val ik niet voor zijn soort, maar vanaf het moment dat ik hem zag was ik vast besloten.
Ik heb er niet eens zo heel veel energie in gestoken. Blijkbaar was het wederzijds. En alles bij elkaar heeft het slechts maar een half uurtje geduurd. Toen mijn vriendin 's avonds langs kwam, heb ik haar kennis laten maken met hem. Achteraf gezien vind ik het iets of wat verveend dat ik haar erbij betrokken heb, want ook zij raakte helemaal verkikkerd op hem. Vandaag liet ze me weten dat ze spijt heeft van haar daad en probeert ze mij de schuld te geven. Zij vindt dat ik haar verleid heb.Ik vind dat niet terecht. Ik ben van mening dat ieder verantwoordelijk is voor zijn/haar eigen keuze/daad.
De tactiek die ik bij hem toegepast heb is al eeuwenoud en laten we wel wezen, wij vrouwen zijn er gewoon weg heel goed in. Al kan ik natuurlijk niet ontkennen dat mannen er ook heel bedreven in zijn. Ik had alle ingrediënten in huis. Het liep wel wat stroef, want het was alweer een hele poos geleden dat ik het voor elkaar gebakken had. Maar oefening baart kunst en onder mijn handen, mijn leiding mocht het eindresultaat er zijn. Ik was in ieder geval dik tevreden. En echt waar, zeker weten voor herhaling vatbaar.
Ik voel me absoluut niet schuldig. Misschien zou ik me schuldig moeten voelen. Het is niet de beste keus die een vrouw als ik kan maken. Maar weet je, ik heb echt genoten en ach, voor een keertje moet het toch wel kunnen? Al is het alleen maar om de kunst niet te verleren. En neem maar van mij aan, verleerd was ik het beslist nog niet.
Wat zeg je? Wat mijn hubbie hier van vond?
Ach, hij streek met zijn hand over het hart en met een kus op mijn wang zei hij geen nee tegen een tweede stukje aardbeien-meringuetaart. Het kostte ons wel veel punten, maar ach, die lopen we er vandaag gewoon weer af. Wel heb ik hubbie beloofd in ieder geval deze week trouw te zijn........ aan Weight Watchers.
Voor vandaag heb ik echter een dilemma, want wat doe ik met het laatste stukje?
Eeehhh... opsturen naar mij?
BeantwoordenVerwijderen