Hubbie ging rond 11.00 uur naar bed. Ik had nog niet zoveel trek om mijn dag te beëindigen. Een dik uur later voegde ik me pas bij hem en kon ook toen de slaap niet vatten, aangezien hubbie half snakkend naar adem, grommende naast me lag. De arme schat, nog helemaal niet lekker, maar toch alweer in de startblokken om naar zijn werk te gaan. De die-hard!!
Ik draaide me nog maar even om en al liggend op mijn buik werden mijn oogleden zwaar en hoorde ik slechts in de verte het omzagen van het Amazonegebied. Ik gleed weg in het REM-gebied.
Biep, biep, biep..... wat is dat? Huh, wat hoor ik nou? Het leek mijn telefoon... het was mijn telefoon. Wie sms-t mij nu om... hoe laat is het eigenlijk... om twee uur? Ook hubbie had het gehoord. Toch maar even kijken, je weet maar nooit..
Een bericht van mijn dochter uit Jamaica.. 'Mam, wil je morgen nog naar Pepper gaan kijken, want wij komen 's avonds pas aan'.... grom, grom.... vast geen erg in het tijdsverschil. 'Het is hier 2.00 uur, ik ga morgen nog naar Pepper. Welterusten!'.... waarop de lieve schat bulderend van het lachen (want dat zie ik zo voor me) nog even terug sms-t, dan zij net aan tafel gaan voor het laatste afscheidsdiner. Niet omdat ze zo mededeelzaam is, maar om mam toch nog even te pesten.
En als ik dan weer tussen de lakens kruip, kan ik de slaap niet meer vatten. Mijn gedachten gaan terug naar de tijd dat mijn kleine meid nog op schoot kroop of liever gezegd op papa's schoot kroop, want eigenlijk is het een echt papa-kindje. Alleen hubbie is binnen een mum van tijd weer vertrokken. Nog even omdraaien en ik waag weer een poging tot...
Zoem, zoem, zoem... een mezik probeert wanhopig te landen tussen mijn cellulitis-bergjes op mijn benen om aldaar, net als een kleine vampier, te smullen van mijn bloed. Het is ook altijd mijn bloed, dat van hubbie lusten ze niet. Komt vast van al dat suiker dat wellicht nog in mijn bloed te vinden is.
Viel vanochtend niet mee om op te staan. Maar na een korte douche was ik wakker genoeg om de cijfers op de weegschaal te zien staan. Al krabbende aan mijn verse muggenbult ontdek ik vol afschuw dat er niks af is (sinds gisteren) en dat terwijl ik me gisteren zo fanatiek gehouden heb aan de opgegeven punten en ik alle fitformules keurig ingevuld had. Als ik vijf minuten later terug keer en het nog een keer probeer, dit keer zonder mijn ondergoed, dan weeg ik toch een kilo minder. Maar wat is nou die kilo. Ik ben in acht weken tijd slechts een kilo of vijf afgevallen en dat terwijl anderen gaan als een speer.
Zo ook mijn vriendin, die zo dadelijk op mijn stoep zal staan. Een half jaar geleden wogen we allebei exact hetzelfde. Zij ging op dieet, ik had wat langer nodig, maar goed voorbeeld doet volgen en zo startte ik met Weight Watchers. Zij is geen WW-er, maar ze gaat als een trein. Ze weegt inmiddels 10 kilo minder dan ik. Ik gun het haar van harte, maar diep van binnen ben ik stinkend jaloers. Dat vertel ik haar niet, maar mijn ego kan het niet ontkennen.
En wat is nou 5 kilo? Ik wil meer... veel meer... In mijn gedachten galmt de stem van mijn huisarts die mij maant om af te vallen. 'Al val je maar een pond per maand af. Het is er niet ineens aangekomen en het hoeft er ook niet ineens af, als je maar gestaag mindert in gewicht'.... ja, ja, een pond per maand, dat is 6 kilo per jaar. Dan ben ik wel een jaar of 6, 7 of 8 bezig..... Nee, ik wil meer... veel meer....
Maar is bij mij niet altijd alles MEER.... laatst stond hubbie te kijken naar een ipad. En terwijl ik luisterde naar de verkoper had ik de neiging om te roepen. 'Ja, doe maar.. nee, doe er maar gelijk twee ...inpakken hoeft niet'. En slechts een snoepje, dat ken ik niet.... ik wil altijd meer, veel meer! Lekker eten... genoeg is genoeg, nou nee! Ik wil eigenlijk altijd meer, veel meer, ookal voel ik dat mijn buik vol. Ook al roep ik steevast, ik ben een tevreden mens, ik heb voldoende... is meer altijd welkom.
Misschien geldt voor mij wel 'Wie het kleine niet eert......'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten