Mijn Christmas Carol

Gisteren ben ik, samen met vier vriendinnen,  in Deventer geweest. Al jaren ben ik van plan om naar het Charles Dickens Festival te gaan en al jaren wordt er een streep door mijn planning gezet. De ene keer omdat ik ziek ben en de andere keer omdat de NS het laat af weten vanwege gladde rails. Deze keer liep alles van een leien dakje. In Deventer ontmoetten we de rest van de 'gang'. In totaal waren we met vijf vrouwen. Vijf bijzondere vrouwen....

Het is een bont gezelschap en alle vijf zijn we anders. Ook op het gebied van eten en dieet-en. Naast mijzelf is er Marie-Jose. Zij is in de afgelopen jaren kilo's afgevallen en op gewicht weten te blijven door middel van Sonja Bakker. Dilia is zo'n 50 kilo afgevallen door een gas-bypass. Diana is onder toezicht van een dietiste en Ans... ach ja, Ans.. Ans wordt niet dik. Ans kan eten wat ze wil. Maar dat doet ze niet, want Ans lust niet veel.

Deventer was gisteren een Luilekkerland voor al wie houdt van lekker snacken en (vet) eten. Op elke hoek, in elke straat stond wel een kraampje met hot chocolat met slagroom, cakes, ouderwets snoepgoed, broodjes met van-alles-en-nog-wat. Toch waren we alle vijf in staat om al deze uitdagingen te trotseren. Want wij dames waren slim geweest om van te voren al een bruine boterham te eten en met gevulde maag het dorp van Scrooge te betreden. Uiteindelijk zijn we vanwege koude handen overstag gegaan voor een beker warme chocolademelk of een beker warme punch.

Wie het verhaal 'A Christmas Carol' van Charles Dickens kent zal echt genieten van dit festival. Ik heb mijn ogen uit gekeken, heb de drie geesten weten te vinden en 's avonds in mijn bed.... 

,,,,,vonden zij mij.

Het was de week voor Kerst.
In iedere huiskamer brandde de kerstverlichting in de groene kerstbomen en kinderen, moe van het buiten spelen, vielen als een blok in slaap voor de open haard. Iedereen maakte zich op voor de feestdagen. Het vroor dat het kraakte en de sneeuw lag al (centi-)meters hoog. De ideale kerstsfeer...
Ook ik was moe en kroop in mijn voorverwarmde bed. Het dekbed hoog opgetrokken, mijn ijskoude voeten tegen de benen van mijn hubbie, die al in slaap gesust was door Klaas Vaak. Ook ik dreigde weg te dommelen, ware het niet dat ik iets hoorde. De kerkklok buiten sloeg twaalf. Ik dacht dat ik het me verbeeld had, maar net toen ik me wilde omdraaien, hoorde ik een stem die riep: 'Annelies.....Annelies..... '. Naast mijn bed stonden drie figuren. En nog voor ik mijn hubbie wakker kon maken, riep de eerste, volle, zeer dikke Geest met luidde stem dat hij de geest was van Weight Watch-verleden. De iets afgeslanktere versie naast hem stelde zich voor als Weight Watch-heden en een slanke, gezond ogende en vriendelijke Geest vertelde me dat ik niet moest schrikken en dat zij de Weight Watch-geest van de toekomst was.

Aangezien ik het boek van Charles Dickens van binnen en buiten ken, wist ik onmiddellijk wat zij kwamen doen. En aangezien het buiten geen weer was om te vliegen in de sneeuw, stelde ik voor om de nieuwe media-technieken van deze eeuw te gebruiken en ik nam ze mee naar beneden, waar ik de TV en BlueRay-speler aanzette. Even nam ik de tijd om een pot thee te zetten, waarna wij samen, gezellig met z'n vieren op de bank naar de beelden keken van mijn verleden, mijn heden en mijn toekomst. Na de eerste beelden, die Weight Watch-verleden mij liet zien, mopperde ik 'HUMBUG, HUMBUG - sla deze passage maar over', want zo dik wil ik nooit mee zijn!! 
Na enig overleg nam Weight Watch-heden het van zijn collega over en sprak mij aan over mijn pogingen van dit jaar. De weegschaal toonde dan wel een verschil aan, maar Weight Watch-heden liet mij weten dat dit niet voldoende was. Als mijn gezondheid mij lief was, zo zei hij, dan moest ik er toch nog harder aan trekken. 
Weight Watch-toekomst stond te popelen en trok aan het jasje van Weight Watch-heden. 'Kijk', riep ze met zangerige stem. 'Dit is wat je in petto hebt...'. Ik keek naar haar en zag me zelf. Haar slanke lichaam draaide rondjes en rondjes en rondjes en rondjes........

En plots lag ik naast mijn bed!

Hardlopen... leuk?

Vanochtend om 10.00 uur, in de stromende regen, de wind striemende in mijn gezicht. Mijn handen koud, mijn kleding doorweekt en de puntjes van mijn haar vallen steeds in mijn ogen........ Vandaag was het doorbijten, maar bij thuiskomst heb ik dat gevoel van overwinning. Ik ren nog steeds niet hard. Ik ren nog steeds geen grote afstanden en ik ren ook nog niet lang achter elkaar. Ook hier moet ik leren dat dit tijd nodig heeft. Net als het verlies van mijn kilo's. Ook hier heb ik het gevoel dat ik een slak ben, vooral als ik naar andere hardlopers kijk. Zij zijn mijn voorbeeld - zo hard wil ik eens daags ook!!

Tijdens mijn vakantie in Limburg ging ik heuvel op. Mijn hart klopte in mijn keel. Mijn benen voelde aan als gel. Iedere keer weer kom je op een punt dat je denkt 'Nu kan ik ECHT niet meer', maar dat is wat je hoofd tegen je zegt. Als je gewoon doorgaat, blijkt dat je lichaam je gerust nog een poosje kan dragen. Mijn coach, die nauwkeurig mijn hartslag in de gaten houdt, geeft aan dat ik best nog door kan. Het is een kwestie van je geest verslaan, baas zijn over je (ja, daar hebben we hem weer) saboteurtje.

Mijn coach geeft regelmatig aan dat ik me niet moet concentreren op presteren, niet bezig moet zijn met het resultaat. Waar ik me continue van bewust van moet zijn is dat ik hardlopen leuk vind; dat ik geniet van de natuur. 'Leg de focus op genieten'. En elke keer dacht ik dan bij mezelf: 'Waar heb je het over man, ik vind hardlopen leuk en ik geniet toch... ',

In Limburg overkwam me weer dat gevoel, voordat je je schoenen aantrekt. Het eigenlijk-geen-zin-hebben, maar in de wetenschap dat als ik in de vakantieweek niet ga lopen dat a) mijn conditie achteruit zal gaan en b) ik mogelijk het risico loop aan te komen, omdat mijn eetpatroon toch anders is dan thuis. Dus, dan toch gaan..... En toen gebeurde het! Al lopende tussen de velden, waar de rijp nog op lag, tussen koeien en paarden... mensen tegen komen die je vrolijk gedag zeggen.... het zonnetje dat door probeert te breken... mijn hart klopt in een vrij rustig tempo, mijn ademhaling frequent.... En daar was het... dat ongelooflijke gevoel:

'Wat is hardlopen leuk!' 

Cookies verwijderen

Op het moment dat ik de blog van de Weight Watcherssite open, zie ik het al meteen. Het lijkt erop dat ik WEER niet kon bloggen. Aangezien ik vooraf een melding heb gehad dat men mijn abonnementsbedrag niet heeft kunnen incasseren (huh?) dacht ik even dat dit de aanleiding was. Wel raar, want ik kan wel gebruik maken van mijn dagboek, het lezen van de blogs en andere activiteiten. 

Vervolgens herinner ik mij de tip van Ingrid dat ik alle cookies moet verwijderen om te kunnen bloggen. Maar hoe moet dat ook al weer? Hubbie komt op het juiste moment naast me zitten. Hij moet door een oogspleet gezien hebben dat de site van Weight Watchers open staat. Ik vraag hem hoe ik ook alweer cookies moet verwijderen. Zonder enige aandacht te besteden aan mijn vraag zegt hij: 'Heel gewoon, loop naar de keuken, deksel van de vuilnisbak open, koekies erin, deksel weer dicht.......'. 

Pas als het stil is aan mijn kant, want mijn mond staat wagenwijd open.... kijkt hij mij aan, ziet mijn verbazing om vervolgens in lachen uit te barsten!

May the Force be with you

Tijdens mijn vakantie kreeg ik de gelegenheid iets meer te lezen dan anders en ook deze keer heb ik boeken gelezen die mij opbouwden, mij nieuwe inzichten gaven, waardoor mijn energielevel weer steeg. Ik hou van boeken. Ik ben geen snelle lezer (al denkt mijn hubbie daar anders over), maar als ik me echt verdiep, dan hoor en zie ik niks meer en spelen de teksten die ik gelezen heb, nog dagen, soms weken door mijn hoofd. Ik pas, dat wat ik gelezen heb, ook altijd toe op de situaties waarin ik me bevind. Zo ook deze keer.

Ik las over een onzichtbare kracht, die niet tastbaar is, maar wel wezenlijk. Het lijkt nu op The Force uit Star Wars, maar dat is het niet. Het wordt de Plus-factor genoemd. Net zoiets als de X-factor.....? Menig musici of ander getalenteerde hoopt in aanmerking te komen voor de X-factor, maar het merendeel wordt zonder pardon naar huis gestuurd. Hen wordt verteld dat je de X-factor hebt of je hebt 'm niet. 

De Plus-factor is anders. Het mooie van de Plusfactor is dat niemand je kan vertellen dat je hem niet hebt, want iedereen heeft 'm !! Geen een jurylid stuurt je naar huis... De Plusfactor is een kracht die in iedereen huist. Je weet vooral wat het is als je het mist..... Herkenbaar? Dat gevoel dat je MIST als je terug komt van vakantie (hmmm......) en je weet dat je 'de draad weer moet oppakken' of als je 'de knop weer moet omzetten'? 

De Plusfactor is de kracht die ons denken verandert. Zoals in mijn geval is het de flow waarin ik raak als ik kies voor gezond eten, een gezond BMI. De Plus-factor beloont ons niet met chips of chocola als we het goed gedaan hebben. De Plus-factor beloont ons met het doorbreken van vastgeroeste gewoonten, met een nieuwe persoonlijkheid, meer zelfvertrouwen, evenwichtigheid, energie en veerkracht.

Ook in mijn wereld ken ik mensen die de Plus-factor hebben.. Ik kan de kracht voelen bij hen die met energie en met veel enthousiasme bezig zijn. Zij stellen hun verwachtingen hoger en ze weten hun doelstellingen dan ook vaak/vaker te realiseren. Ken je de mensen die doorgaan ondanks dat het een keer niet wil lukken? Ze schudden de tegenslag van zich af en onder alle omstandigheden weten ze warmte, aandacht en bemoediging uit te stralen naar anderen. Dit zijn mensen die hun Plus-factor voor zich laten werken.

Misschien vraag je je nu af - maar hoe zit het dan met mij? (Zoals ik me dit ook afvroeg). Hoe krijg ik dat beetje extra te pakken? Waar is die Plus-factor te vinden? 
Het antwoord heb ik eigenlijk al gegeven, want het is te vinden in jezelf. 

Het is een kwestie van acceptatie dat ook jij die kracht bezit. En zodra je, zover bent de kracht in je te accepteren, ben je klaar om de kracht te gebruiken. Je moet wel ECHT willen dat die kracht wordt aangeboord. Zonder ja-maars, zonder aarzeling. Je moet het echt, overtuigd en vurig willen.Je zult moeten leren om een bepaalde manier te leren denken en handelen. 

Er is nog heel veel te vertellen over die Plus-factor, maar dat is waarschijnlijk voer voor een volgende keer. Op dit moment heb je even genoeg aan de vraag: 

'Heb ik de Plus-factor?' 


Met dank aan Dr. Norman Vincent Peale

De vlam achter een burn out

Hij had altijd gedacht dat hij zijn werk leuk vond. Altijd zijn ziel en zaligheid gelegd in dat wat hij deed. Als hij een contract met zijn werkgever getekend had, dan ging hij er ook voor. Volledig! Want zo is hij. Het product dat zijn werkgever vertegenwoordigde, werd zijn product en in zijn wereldje, sprak hij ook over 'mijn' of 'ons' product, alsof hij zelf de directeur was. Hij kon er helemaal in op gaan. Had er ook alles voor over. En was hij verantwoordelijk voor een aantal werknemers, dan waren het ook echt 'zijn' mensen. Hij leerde hun namen uit zijn hoofd, zodat hij mensen kon aanspreken op hun naam. Door gesprekken leerde hij hen beter kennen en na enige tijd kende hij de achtergrond van menigeen. Niet van allen, dat is hem nooit gelukt, maar het merendeel was bij hem bekend. En hij maar denken dat hij productief was; hij maar denken dat het goed was zo!

Het kwam nog al eens voor dat er veel hooi op zijn vork lag. Maar overwerk was voor hem geen probleem. De kinderen waren zelfstandig genoeg en zijn vrouw stond, zijns inziens, volledig achter hem. Hoe goed voelde het als hij de stapel papieren weer onder controle had en maandagochtend met een schone lei kon beginnen. Het feit dat iedereen al rond drie uur vertrokken was vanwege het mooie zomerweer, viel hem niet eens op. Hij had het naar zijn zin. En hij maar denken dat hij productief was, hij maar denken dat het goed was zo!

Zijn concentratie ging zover dat hij menig dag zijn lunch compleet vergat. Diezelfde ochtend had hij zich weliswaar voorgenomen om tussen de middag lekker een stukje te gaan lopen, maar tegen de tijd dat hij voelde dat zijn maag wel heel hard rommelde, was het al weer twee uur. En dan heeft het 'natuurlijk' geen zin meer om naar buiten te gaan om 'even' te lunchen. Ach, hij kon wel wat kilootjes missen.... En hij maar denken dat hij productief was, hij maar denken dat hij het goed deed zo!

Collegialiteit stond ook hoog in het vaandel. Niets is fijner dan dat men op elkaar kan rekenen. Een goede band met elk van hen, dat was zijn ideaal. En ja natuurlijk viel hij voor een collega in als deze naar een dokter moest, vrij wilde zijn of ziek was. Zo hoort het toch? Het woordje 'nee' stond niet echt in zijn vocabulaire. En hij maar denken dat hij productief was, hij maar denken dat hij het goed deed zo!

Zijn werk was altijd numero uno.. er waren tijden dat hij snotterend, transpirerend van de koorts, achter zijn bureau bleef zitten, omdat hij dacht dat men hem niet kon missen. Niet nu! En o, hij maar weer denken dat hij productief was, hij maar denken dat hij het goed deed zo!

Deed hij het wel goed zo? 

Men kan zichzelf heel lang voor de gek houden... zichzelf compleet vergeten.. en uiteindelijk maar niet kunnen begrijpen waarom men zich zo moe voelt. Niet kunnen zien waar dat enorme energielek zich bevindt. En niet alleen begrijpt men zichzelf niet. Begrip van een ander is er ook niet. Men kan aan de buitenkant immers niet zien wat er aan de binnenkant afspeelt. Het onbegrip viel voor hem als een rots op zijn dak.... het laatste restje energie vloeide weg...!

In zijn geval deden prive-omstandigheden hem uiteindelijk de das om. Niet in staat om te knokken, niet meer in staat om er goed mee om te gaan. Zijn lichaam (en geest) weigerden hem dienst. Hij stortte volledig in.

Inmiddels is hij een maand of acht/negen verder... en hij ziet weer lichtpuntjes. Elke gebeurtenis heeft een reden. Dat is hem duidelijk geworden. Soms loopt men tegen een zelfgebouwde muur op, om tot de ontdekking te komen dat het roer om moet. Hij heeft ontdekt dat hard werken niet perse bijdraagt aan productiviteit. Integendeel zelfs, zijn meest briljante ideeën kreeg hij tijdens het hardlopen. Zijn inspiratie deed hij op als hij een goed boek las. Denkbeelden ontstonden als hij een dutje deed en creativiteit ontstond als hij het kind in hem de ruimte gaf.

Hij staat momenteel op het punt zijn leven radicaal te veranderen. Hij heeft nog geen concreet plan, maar de blauwdruk is klaar in zijn hoofd. Een ding is zeker.... NEE heeft hij leren spellen... het zal ZIJN product zijn wat de titel 'mijn' zal ontvangen...zijn lunch is in de afgelopen maanden heilig verklaard en overwerken?.....

Laat ik het zo zeggen.. zodra  je hobby je werk is, is werken je hobby. Waar praten we dan over... overwerken bestaat niet meer!!

Nostalgie

Moe, voldaan, lekker gedoucht op de bank. Niet zo comfortabel als mijn eigen bank, maar het voldoet aan mijn behoefte om mijn benen hoog te leggen. De warme douche was een weldaad voor mijn benen, die net als blubbergel voelde toen ik, na het hardlopen, terugkeerde naar de bungalow. He t viel trouwens knap tegen om de heuvel op te lopen. Ik had het gevoel dat mijn longen niet breed genoeg waren om de nodige zuurstof binnen te halen. Na twintig minuten heuvel op, liep ik terug naar het bungalowpark, maar deze keer bergafwaarts. Ik had het gevoel alsof ik kon vliegen. Het voelde zo immens goed! Nostalgisch, want zoals ik nu rende, zo rende ik ook toen ik 18 was en nog maatje 38 had!!

Eenmaal terug vond ik niet alleen een warme beker thee, maar ook, jawel, een lekker stukje Limburgse vlaai. Ja, ja, ik beken..... hoewel ik nog geen 24 uur in Limburg ben, ben ik voor gaas gegaan. Een bakker, nog geen kilometer hier vandaan, verkoopt de echte, de enige echte Limburgse vlaai. Niet uit de fabriek, zoals wij ze in het Westen kennen. Neen, de zelfgemaakte, zelfgebakken ECHTE. Zoals ik al eerder schreef, ik neem eigenlijk nooit gebak, maar die 'enige echte' kan ik niet weerstaan.

Althans zo leek het... maar zojuist echter, nog met het laatste stukje op mijn schoteltje, probeerde ik mijn smaak te analyseren en ik kwam tot de ontdekking dat het niet eens de smaak is die ik niet kan weerstaan. Want wat proef je nu eigenlijk? Deeg, suiker en fruit (met een beetje geluk echt vers fruit). Als ik dan heel, heel eerlijk ben, dan kan ik een boterham met verse aardbeien nog meer waarderen dan een stukje vlaai. Neen, het is niet de smaak die mij van mijn padje brengt.Ik kom net tot de ontdekking dat het pure nostalgie is die mij in extase brengt.

Tot mijn tiende levensjaar heb ik gewoond en gespeeld in het zuidelijk gedeelte van Limburg. Gewoond vlakbij de mijnschacht, gespeeld in de speeltuin met Heintje Simons. (wie kent hem nog?) Elke belangrijke gebeurtenis in mijn leventje ging gepaard met vlaaien. Ik kan ze in gedachten nog steeds zien, die lange tafels, bedekt met mooie, smetteloos witte tafelkleden. En bovenop die tafels bevonden zich meerdere versierde vlaaien. Allemaal zelf gemaakt. Kersen-, abrikozen-, kruimel-, pruimen-, kruisbessen- of rijstevlaai. Gedurende het feest was het gebruikelijk om van elke vlaai te proeven. Heel ongebruikelijk voor de westerling, maar voor ons, zuiderling heel gewoon. Niet alleen als er gefeest werd stonden de vlaaien op tafel, maar ook na een begrafenis, tijdens de koffietafel. (Wel iets anders dan kleffe cake!). Ieder hoera en ieder vaarwel werd gevierd met een of meer stukjes Limburgse vlaai.......... Zo ben ik groot gebracht. Al paste mijn moeder zich wel aan, aan de Brabantse zuinigheid, nadat wij verhuisd zijn. Dus op feestjes, geen twee of drie stukken Limburgse vlaai, maar slechts een bescheiden puntje. En op den duur verdween de Limburgse vlaai en kwamen er andere taarten of cake voor in de plaats.

Nostalgie dus... met deze wetenschap heb ik mogelijk mijn laatste stukje Limburgse vlaai gegeten. Want zoals ik al zei, is het nou ECHT zo onweerstaanbaar lekker? Misschien wel niet. 

Ik ga op vakantie en neem mee.....

Gisteravond hebben we samen onze spullen bij elkaar geraapt, zodat we vanochtend al vroeg zouden kunnen vertrekken. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik neem dus altijd veel te veel mee. Hoe groter de auto, hoe meer ik mee wil nemen. Behalve kleding, neem ik altijd minimaal drie paar schoenen mee, mijn halve badkamer, veel te veel leesboeken. O, laat ik mijn boxjes meenemen, dan kan ik mijn ipod aansluiten. Iets om te schrijven natuurlijk en laat ik vooral mijn laptop niet vergeten. En 'schat, is er nog ruimte voor onze hoofdkussens?...' Tja, want echt lekker slapen doe ik alleen op mijn eigen kussen!

Vervolgens stond ik toch wel voor een dilemma, want neem ik 'mee of laat ik hem thuis? Het is eigenlijk van de idiote om 'm mee te nemen. Mensen verklaren me voor gek als ze zien dat ik een weegschaal mee naar binnen sjouw! En toch.... ik heb echt lang getwijfeld. Het voelt immers als die stok achter mijn deur. En woensdag is natuurlijk mijn weegdag, dus hoe doe ik dat dan????

Ik liep naar boven naar mijn weegschaal en toen ik er toch voor stond, vond ik dat ik toch ook nog wel voor een keer even mijn gewicht kon checken. Ik was eigenlijk afgekickt van het wegen tussendoor, maar zoals een echte verslaafde het betaamt, kon ik de verleiding deze keer niet weerstaan.

Nou had ik het maar niet gedaan, want in plaats van gewichtsvermindering was er een onsje bij. Hoewel ik persoonlijk vind dat het cijfer van mijn weegschaal niet mijn humeur mag beïnvloeden, deed het dit toch stiekem wel.Want waar kwam dat extra onsje nou vandaan? Verdorie... balen!

Even liet ik het weekend de revue passeren en ik herinnerde mij de zaterdagavond. Wat een heerlijke avond. Mijn zusje (mijn medestrijdster in de kilo's) heeft voor ons gekookt. Een viergangenmenu - alles conform WW. We hebben genoten, want als er iemand is dan lekker kan koken, dan is het mijn zusje! Ik vroeg me af of ik het recept dat zij gebruikt had voor het voorgerecht, terug zou kunnen vinden in een van mijn WW-kookboeken of anders wel op internet. Misschien is het wel lekker om dit gerecht deze week zelf ook klaar te maken. Ja, yummie.....

Pas toen we in de file stonden op de Moerdijkbrug vanwege een geschaarde vrachtwagen... en hubbie begon te vertellen over het GEWICHT van de lading van de vrachtwagen ...blablabla.... besefte ik: 

Oops.... nou heb ik nog mijn weegschaal thuis laten staan! 

Mijn persoonlijke 'awareness'

Heel rustig ging ik er naar toe, alsof ik het elke week deed. Niet wetende wat me te wachten stond.

Bij het binnentreden ervoer ik de eerste schok.Ik had namelijk verwacht de enige te zijn, mijn ding te doen en dan weer op weg om mijn boodschappen te kunnen doen. En daar stond ik dan, minstens acht vrouwen voor me, in een ruimte van nog geen vier bij twee meter. De meeste vrouwen waren veel ouder dan ik.Ik sta tegenover een dame met zilvergrijs haar. Ze had een vriendelijke bemoedigende lach op haar gezicht. Zij ook? Ja natuurlijk, bedacht ik, dit is voor mij nog maar het begin.

Terwijl mijn gegevens gecontroleerd werden, gaat er een hokje open. Achter mij, loopt een klein vrouwtje. Ik draai me om, kijk naar haar. Ze heeft gehuild. Een volgende schok. Doet het zo zeer?

Terwijl ik naar een lege plaats loop, hoor ik de vrouwen achter mij ginnegappen. Ze proberen de sfeer in de te kleine, warme cabine iets meer lucht te geven. Ik glimlach om wat er gezegd wordt. Mijn oog valt weer op de kleine vrouw. Ze reageert op de luchtige opmerkingen van de lachende vrouwen. Opnieuw prijken er tranen in haar ogen als ze vertelt dat ze er al eentje is kwijt geraakt en dat de borstcontrole haar iedere keer weer uit haar doen brengt. Gelukkig is ze gezond verklaart, daar houdt ze zich momenteel dan maar aan vast.

Ik ben nog steeds geraakt door haar tranen, als ik naar binnen geroepen wordt. Hoewel ik van te voren een douche genomen heb en deodorant gebruikt heb, ruik ik alsnog een zweem van transpiratie. Angstzweet.... Waarom? Vanwege de verhalen die ik hoorde in de wachtkamer? Of is het de wetenschap dat die ene verloren borst ook mij kan overkomen?

Het edele deel van mijn lichaam, mijn pride and joy, wordt als een lap biefstuk geplet. Ik wil er niet naar kijken. Mijn aandacht gaat naar de assistente. Het kleine rose lintje steekt af op haar witte jasje. De procedure is van ondergeschikt belang. Ze mag alles met me doen, al zou ik op mijn kop moeten gaan staan. Ik voel me een gezegende vrouw. Ik woon in een land waar vrouwen de kans krijgen om vroegtijdig gecontroleerd te worden. Ik voel me gezegend omdat ik me gezond voel en ik mijn beide borsten nog heb. 
Al dringt even de gedachten bij mij op.... maar stel....... 

Als de assistente mij mijn oproepbrief terug geeft en mij verteld dat ik over twee weken de uitslag zal krijgen, loop ik opgelucht naar buiten.... ik wil er nu nog even niet aan denken.

Slakken kunnen meer over de weg vertellen dan hazen...

Ben deze week slechts een ons afgevallen, terwijl ik zo mijn best gedaan heb.Veel gesport, maar mogelijk veel en veel te weinig gegeten door alle spanningen.
Maar goed, elk ons is er een die ik niet meer hoef te dragen!

Grace under pressure

Wil je met mij mee op reis?

Ik wil je meenemen naar gebieden die je beslist mooi zult vinden. Je zult er lopen in de zon, genieten van de geuren en kleuren. Je zult beken horen stromen, mogelijk onder watervallen lopen. Je zult bergen beklimmen, tussen koeien lopen met van die grote bellen. Als het warm is, zullen we zwemmen in het koude bergmeer. We zullen uitrusten in de warme zomerzon. 

We zullen ook lopen in de bossen, waar bladeren vallen. We zullen ogen tekort komen en de kleuren die we zien, niet kunnen benoemen. De regen zal ons wassen, het vuil van ons gezicht. De modder zal het ons soms moeilijk maken, maar we houden de moed erin. Met natte kleren lopen is zwaar, maar we vinden het de moeite waard.

Op grote vlakten zullen we verbaasd zijn vanwege de ruimte, de vrijheid. En de maagdelijkheid van de vers gevallen sneeuw zal ons hart beroeren. De koude wind zal ons gezicht striemen, waar we de weg kwijt raken, omdat we op grote hoogte niet meer weten achter welke top we het dorp kunnen vinden, om een bed te vinden waar we kunnen slapen en een kachel om ons eten te bereiden. Dus, verwarring alom. 

Tot dit punt heb je steeds vertrouwd op je eigen inzicht. En dan kom je op een punt... ik weet het niet meer. Je kunt ook niet meer... je bent op. Het was een mooie reis, je hebt veel gezien, veel geleerd, maar hier houdt het op. Wat doe je dan?
Je hoofd beredeneert... hier ligt het Noorden, dus daar ligt het Zuiden. Logischerwijs loop je door op pad zoals je gekomen bent. Je hart echter gilt... NEE... niet doen. Stop en neem een compleet andere route. Je hebt echter geen idee wat die route met je gaat doen. Je weet niet waar je uit komt. In feite spring je in het diepe.Wat doe je dan? 

Op dit moment sta ik letterlijk op dit punt. Ik kijk terug op een mooie 'reis'. Mijn hoofd zegt dat ik door moet gaan op pad dat ik al lange, lange tijd gelopen heb. Mijn hart roept,... STOP! - Het is genoeg geweest. Het pad dat mijn hart me wijst, ken ik niet. Ik weet niet wat er gaat gebeuren. Als ik dit pad kies, neem ik afscheid van iets dat was. Het voelt als rouwen.... 

Mijn hoofd kent angst, mijn hart is opgewonden en mijn buik voelt verdrietig. 

Morgen is mijn weegdag. Ik heb geen idee of ik ben afgevallen of niet. Ik heb heel weinig gegeten in de afgelopen week, te weinig. Mijn ap´s zijn vermenigvuldigd en mijn vp´s nauwelijks aangeroerd. Het kan ook niet anders.....

Het wordt tijd dat ik weer thuis kom.....

Vergeet-me-nietje

Dit weekend heb ik bijzonder genoten van de halfjaarlijkse conferentie van onze kerk, welke werd uitgezonden op internet. Je moet weten dat ik lid ben van de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der laatste Dagen - de kerk met de lange naam - ofwel beter bekend als Mormonen. Ook deze keer was ik onder de indruk van de sprekers. Een spreker in het bijzonder, namelijk pres. Dieter Uchtdorf inspireerde mij enorm. Laat me je meenemen:


Voordat God de aarde schiep, bestudeerde Hij de bloemen en struiken, welke Hij wilde planten op aarde. Niet alleen bestudeerde Hij de bloemen, Hij gaf elk van hen een bijpassende naam. Van tulp tot klaproos, van lelie tot madeliefje, paardenbloem en tot slot de roos. Toen Hij meende klaar te zijn met zijn werk, piepte er een klein blauw bloemetje gelegen aan zijn voet. 'Heer, u vergeet mij toch zeker niet?'. God tilde het kleine bloemetje op, keek er naar en zei: 'En jou noemen we het vergeet-me-nietje. Ik zal je vertellen waarom.... Je hartje omringt vijf blaadjes en elk blaadje is als een herinnering. 

Het eerste blaadje zegt: Vergeet niet, mens geduldig te zijn met jezelf. Fouten maken mag. Weet dat kleine successen bijdragen aan een lange-termijn-resultaat.

Geduld hebben is al een schone zaak. Over het algemeen heb ik redelijk veel geduld met anderen, maar geduld hebben met mezelf is mij niet geleerd. Wat fijn om te weten dat het niet alleen de grote successen zijn die meetellen. Elke kleine poging van mijn kant zal deel uitmaken van het grote geheel. Wat een opluchting!

Het tweede blaadje zegt: Vergeet niet mens je tijd en energie te besteden aan zaken die er het meest toe doen.

In deze tijd van Twitter, Facebook, Hyves en internet in het algemeen, is het niet altijd gemakkelijk om de juiste keuzen te maken. Het zoeken van de stilte helpt mij echter om mijn mobieltje neer te leggen, of zelfs uit te zetten, en me even te focussen op waar het werkelijk om draait.
Het derde blaadje - zij zit in het midden - zegt: Mens, wees gelukkig en tevreden in het NU. Sluit je ogen niet voor de alledaagse momenten. Stel je geluk en tevredenheid niet uit!

Is dit geen mooie? Zijn we niet te vaak met in het verleden of anders wel in de toekomst? Terwijl elke minuut verstrijkt... zo in het verleden verdwijnt. We zeggen tegen elkaar 'Don't forget to smell the roses'  en tegelijkertijd plannen we onze vakantie voor 2012... Het zijn de momenten in het NU die echt zijn. O, man, zou willen dat ik dit ECHT begreep, zodat ik er naar kon handelen!

Het vierde blaadje zegt: Mens, denk aan het waarom. Soms lijkt het doel zover weg en is de lijst van wat je moet doen zo lang. Focus op het waarom en de zegeningen zullen volgen.

Waarom doe ik dit ook al weer? Het is een feit, focus je op het waarom en voel opnieuw het enthousiasme waarmee je begon... Ik laat me zo vaak afleiden van mijn waarom... Het enige dat voor mij dan telt is dan WANNEER en liefst nog vandaag... Werk aan de winkel dus.

En tot slot... het vijfde blaadje zegt: 'Mens vergeet niet dat Ik van je houd. Soms denk je dat je klein en onbelangrijk bent. Echter Ik hou van je zoals je bent. Het doet er niet toe wat je wie of wat je bent. Uiteindelijk gaat het toch om je binnenkant. Leef in de wetenschap dat men van je houdt zoals je bent.... van binnen.


De toespraak was in het Engels en ik vind het lastig om het gevoel dat het heeft opgeroepen weer te geven. Ik vond het zo'n mooie toespraak!!

Op dit moment gebeurt er heel veel in mijn leventje. Het staat in he teken van steeds weer vallen en opstaan.  Het is dan goed om de vijf blaadjes van het vergeet-me-nietje voor ogen te houden: Ik denk niet dat ik ooit nog voorbij kan lopen aan een vergeet-me-nietje, zonder terug te denken aan deze mooie toespraak. 


1. Wees geduldig met jezelf
2. Wees verstandig met je tijd
3. Wees geduldig en tevreden in het nu
4. Wees je bewust van het waarom.... 
5. Wees je bewust wie je bent en dat Jezus Christus van je houdt.




Met dank aan Dieter L. Uchtdorf (overigens vrij vertaald)
Toespraak te vinden op www.lds.org

Mijn naam is vrouw..

Na drie dagen koolhydraatloos te leven (Dr. Frank) geef ik er toch maar weer de brui aan. Ik ben dan weliswaar wat meer afgevallen dan anders, maar het schijnt dus echt niet goed te zijn. Zeker niet voor sporters. Ik had mijn huiswerk beter moeten doen voordat ik er mee aan de slag ging. En nu... tja, net als met Monopoly... gewoon terug naar AF... terug naar de basis.

Het was een emotionele week voor mij. Er gebeurde van alles waardoor ik weer lichtelijk uit balans raakte. Een balans waarvan ik dacht dat ik 'm nou net weer gevonden had. Het enige dat mij momenteel op de been houdt, is het hardlopen. Het gaat steeds beter en elke keer als ik terug kom voel ik me goed, voel ik me happy. Ik weet dat het de aanmaak van hormonen zijn die mij zo'n goed gevoel geven. Het is net een drug... en ik raak eraan verslaafd. Nou maak ik me daar nog geen zorgen over, zolang mijn lijf best wat vet mag kwijt raken, blijf ik hardlopen voor mijn gezondheid. Al dacht ik even dat ik verleden maandag liep voor de kick. Ik was dan ook niet te stoppen. Mijn coach riep dat het tijd was om weer te wandelen, maar ik ben niet gestopt. Ik wilde lekker door gaan. Ik zat in een flow....... net alsof je zweeft. Helemaal te gek! 

Maar dan is er mijn werk... sinds een paar maanden werk ik parttime. Het gaat me redelijk goed af, al blijf ik zeker ook in gebreke. Het tempo van mijn collega's kan ik niet bijhouden. Ik vergeet, naar mijn idee, veel en ben niet meer de secretaresse die ik was. Ik heb weinig vertrouwen dat dit weer goed komt. Regelmatig stel ik mezelf dan ook de vraag of ik niet beter iets anders moet zoeken. Mijn hart schreeuwt luid en duidelijk dat ik moet stoppen met dit werk en mijn hart moet volgen. Mijn hoofd echter geeft aan dat de rekeningen betaald moeten worden. Het gekke is dat als ik eenmaal op mijn werk ben, dat ik het werk op zich nog steeds erg leuk vind. Maar zodra ik op rust kom (thuis dus), dan is het verlangen van hart groter dan de rede van mijn hoofd. Ook hier geldt weer: wat is wijsheid?

Ik merk, zolang ik de knoop niet doorhak, zolang ik geen rust vind in wat ik doe, is er chaos in mijn leven. 
Het is te zien in mijn huis. Niet dat het vies en vuil is, maar gezellig en opgeruimd is het ook niet.
Het is te zien aan mijn eetpatroon. Hoewel ik me netjes aan mijn punten houd, eet ik niet regelmatig en zorg ik niet goed voor mezelf. Gaan punten te vaak op aan de minder gezonde dingen. Het kan zoveel beter.
Het is te zien aan mijn zelfvertrouwen. Iedere dag weer opnieuw betekent opstaan een slagveld. Voel ik me nerveus en pas als ik mijn 'pretty face'- masker opzet kan mijn dag beginnen. Maar ik ben beslist niet wie ik ben en ben niet in staat om daar verandering in te brengen. Hoe lang hou ik dit nog vol?

Opvallend is dat er momenteel heel veel op mijn pad komt, wat te maken heeft met schrijven. Vorige week liep ik tegen een cursus aan, die mij wel wat lijkt. Ik word hier en daar gevraagd om wat te schrijven. Weliswaar geen grote opdrachten, maar wel leuk om te doen. En vandaag liep ik 'per ongeluk' tegen een opleiding journalistiek aan, dat onmiddellijk mijn aandacht ving. 

Hmm.... toeval? Ik denk het niet... 

Enfin, ondanks de chaos... morgen weer gewoon Weight Watcher recepten met heel veel gezonde, vullende koolhydraten!!

Van snaaiend naar laaiend (enthousiast)

Ik zal niet zeggen dat de afgelopen week ECHT succesvol was.Hoewel ik enthousiast was en vol goede moed, is het mij niet gelukt om de suikerinname tot nul procent te reduceren, maar om eerlijk te zijn had ik dat ook niet echt verwacht. Ik ben een junk en soms gaat het eten van iets lekkers haast ongemerkt. Pas als het te laat is, denk ik 'oops - te laat'! Ik geef het echter niet op. We gaan het deze week weer proberen.Het gaat me vast lukken... en ja, alle begin is moeilijk.

Dat heb ik ook gemerkt met het hardlopen. Zoals ik eerder schreef, ben ik een week of vier geleden in zee gegaan met een hardloopcoach. Ik had het niet gedacht dat ik het kon, maar het gaat steeds beter. Met mijn gewicht en met mijn conditie. Gisteren liep ik meerdere malen meer dan vijf minuten achter elkaar. Het leek alsof ik zweefde. Een gevoel dat ik herken van lang, lang, lang geleden. Het lijkt misschien niet veel, die vijf minuten, maar neem een rugzak en vul deze aan met aardappels tot een gewicht van over 100 kg en ga daar mee hardlopen..laat mij weten hoe ver je komt! De eerste paar keren ging het niet goed. Ik heb een training moeten afbreken omdat ik een knoop in mijn kuit had (pijnlijk) en een keer omdat ik vanwege een aanpassing van mijn medicijnen bijna flauw viel (te lage bloeddruk). Het belangrijkste echter is dat ik kan melden dat ik hardlopen ZO leuk vind!! Ik ben dolenthousiast en kan nauwelijks wachten tot ik weer mag! Mijn coach weet het ook goed te brengen. Ik vind dat ik de beste stap sinds tijden genomen heb. 

Daarnaast ben ik door het schrijven van deze blog, stilletjes aan erachter gekomen hoe leuk ik schrijven vind. Ik was zeven toen ik een pen oppakte en vanaf die tijd heb ik 'm niet meer los gelaten. Door de reacties van verschillende mensen (ook in mijn eigen omgeving) wil ik graag iets meer gaan doen met deze hobbie. En vanaf het moment dat ik toe geef aan dat borrelende gevoel van binnen (noemen ze dit nou passie?) is er een vuurtje gaan branden van binnen en de inspiratie vloeit rijkelijk.

Het vuurtje van binnen - doen wat je ECHT leuk vind - in mijn geval, hardlopen en schrijven - maakt dat er iets gevuld raakt van binnen. Een soort verzadigend gevoel. Geen honger meer, geen trek meer in 'substitudes' ofwel vervangend voedsel. Chocola valt zo in het niet... het kan niet op tegen een uurtje lekker lopen en tijdens het schrijven hoef ik echt niet te snacken. Daar is geen tijd voor en met je handen op het toetsenbord, is er geen hand meer over om iets naar binnen te werken.

Nu nog letten op het drinken van voldoende water, letten op variatie en veel gezonde groenten en fruit... Daar wordt vast een happy-ending...

(to be continued)

Oma

Snel afgeleid worden van mijn doelen is een van mijn handicaps. Ik kan daar ook razend over worden. Mezelf voor mijn hoofd slaan. Nou doe ik het weer (niet)!! Echter met een beetje zelfreflectie heb ik inmiddels ook wel geleerd dat afleiding niet perse negatief is.Het doel ligt in de toekomst en je ogen gericht houden op dat doel, houdt in dat je richting geeft aan je reis, maar de reis gaat vrijwel nooit in een rechte lijn. En al die bochten en zijwegen (waar ik dan prompt verdwaal) geven wel kleur aan je reis. Geven meer schwung aan je leventje. Je leert meer van je bochten en je zijwegen, dan van de rechte lijn. Het is ook dat je je meer herinnert van de zijwegen, dan van de rechte-lijn-reis.

Deze keer heb ik echter een hele goede reden om afgeleid te zijn. Hubbie en ik zijn deze week nl. opa en oma geworden van ons eerste kleinkind. De bevalling is niet helemaal naar wens gegaan. Lisa is door middel van een keizersnee ter wereld gekomen. De kleine meid was te zwak voor een gewone geboorte. Maar gelukkig gaat alles goed, zowel met mama als met ons kleine meisje.

Mijn zoon en schoondochter wonen in het Zuid-Oosten van het land en wij wonen in het Westen. Het reizen brengt onregelmatig eten met zich mee, verkeerd eten, te weinig drinken en daarnaast heb ik nu twee keer mijn hardlopen moeten cancellen. Ik denk dus niet dat ik het erg goed doe om de weegschaal, deze week. But who cares!! Maandag begint een nieuwe week.... zucht!

Oma - ik weet nog niet goed hoe ik met deze nieuwe titel om moet gaan. Het uitspreken alleen al... het klinkt zo vreemd. Het voelt echter als gediplomeerd moederschap.

Lisa huilde toen ik voor het eerst met haar kennis maakte. Ik liet haar weten dat oma er was en al pratende stopte ze met huilen en luisterde ze aandachtig naar mijn stem. Is dit wat oma's doen? Een stukje zekerheid bieden als de wereld zo groot en koud voelt? Kan ik haar die zekerheid ook bieden?

Het werd me vandaag duidelijk dat ik er alles aan moet doen om in een goede gezondheid dit kind te zien opgroeien. Weer een reden te meer om af te vallen. Weer een reden te meer om gezond te eten en voldoende te bewegen. Deze oma wil met haar kleinkinderen kunnen rennen, spelen en gek doen.

Hoe dat ze dat?

Mijn eerste indruk van haar was echt heel goed. Een aparte verschijning, een vrouw waar je graag naar keek. Ze was leuk gekleed, kleurrijk. Haar oorbellen en ketting helemaal in tune met haar kleding en haar laarsjes maakten het geheel af. Haar make up, licht van kleur, maakte dat haar ogen open stonden. Ik kende haar niet. Ze was een klant van mijn nagelstyliste en aangezien zij te vroeg aanwezig was en ik nog niet klaar was, raakten we met elkaar aan de praat. Ze praatte gevat, was humoristisch en in alle opzichten was het een genot naar haar te luisteren. Een vrouw die wist wie ze was, dat straalde ze dan ook uit. Ik vroeg me in stilte af 'Meid hoe doe je dit'?Haar aanwezigheid was in allerlei opzichten niet te ontkennen, want Ria was, net als ik, lid van de club van volle vrouwen. Het was echter niet haar postuur wat als eerste opviel, maar haar opgewekte karakter, waardoor je graag in haar omgeving wilde verblijven. Ze vertelde dat ze een eigen bedrijfje had, een dames kledingzaak voor grote maten. En zo kwam het dat we adressen uitwisselden en dat ik besloot haar een keer op te zoeken.


De tweede keer dat ik haar zag verschilde niet veel van de eerste keer. Weer die opgewekte, knappe verschijning. En de vraag rees onmiddellijk in mijn binnenste, net als bij het afscheid van onze eerste ontmoeting 'Hoe doet ze dit toch?' Ik besloot dan ook om de vraag bij haar neer te leggen. En zo kwam het dat na een kopje warme thee ik haar confronteerde met mijn gedachten, tactvol, maar vrijwel direct.


Ria lachtte... in eerste instantie... totdat de verhalen kwamen. Van vroeger, de pijn, het verdriet. Als kind was ze al wat voller... De klappen van het leven, ze zwiepten om mijn oren. En, zoals Ria vertelde, troost vinden in het wijntje, de weg vinden naar het Bourgondische leven, het eten, de chocola. De vele, vele extra kilo's en de doktoren die haar nu vertellen dat ze moet afvallen, wil ze niet eindigen als diabeet. Zoveel herkenning... ik leefde met haar mee. Ik wist exact hoe zij zich moest voelen......... Maar dat versterkte tevens mijn verlangen naar het antwoord op mijn vraag 'Hoe doet ze dat?' Want als Ria en ik haast dezelfde geschiedenis deelden, dezelfde oplossing voor ons probleem gezocht hadden, hoe kon het zijn dat zij zo intens kon stralen en ik, in feite, niet.


Ik heb veel geleerd van dit moment. Het antwoord was zo simpel. Nadat ik Ria nogmaals de vraag stelde 'Hoe doe je dat dan?', zei ze: 'Iedere ochtend neem ik een besluit. Ik kan kiezen voor een kleurloze dag, vol zelfmedelijden. Een dag dat ik niets tot stand breng, omdat ik niet in mezelf kan geloven. Maar ik kies ervoor om iets te betekenen in onze wereld. Het beste van mezelf te geven. Te doen waar ik goed in ben. Het leven is te kort om te wachten totdat ik slank ben. En het doet er toch niet toe welke hoes ik draag, ik ben en blijf dezelfde persoon!'


Ria is inmiddels een paar kilo lichter. Zoals ze zelf zegt heeft ze nu een gezonder BMI. Ze is is nog steeds aan de volle kant, maar het is exact wat ze zei, Ria is Ria en dat straalt ze uit in al haar doen en laten.


Ria is voor mij een van die lichtende voorbeelden. Ikzelf neig mijn eigenwaarde op te hangen aan mijn gewicht. Hoe zwaarder, hoe minder ... wat natuurlijk volkomen onterecht is. Of ik nu 75 weeg of 175... het zou niet mogen uitmaken! Maar zoals zo vaak liggen IQ en EQ totaal niet in lijn.

Oriah Mountain Dreamer

Ik hoef niet te weten hoe jij in je onderhoud voorziet.
Wat ik graag wil weten is waar jij voor gaat en of jij het aandurft oog in oog te staan met de verlangens van je hart.
Het interesseert me niet hoe oud je bent maar wel of je het aandurft voor gek te staan omwille van de liefde, omwille van je dromen, omwille van het avontuur dat leven heet.
Het maakt niet uit welke planeten jouw horoscoop beinvloeden
Waar het mij om gaat is of je ooit tot de kern van je verdriet bent doorgedrongen en of de verradelijkheden en beproevingen van het leven je juist ontvankelijk hebben gemaakt of dat deze je hebt doen terugdeinzen en afsluiten uit angst voor nog meer pijn.
Wat ik wil weten is of jij de pijn, die van mij of van jezelf, kunt laten zijn zonder een vinger te verroeren, zonder het te verbergen, te laten verdwijnen of vast te houden.

Ik wil weten of je vreugde kunt zijn, de mijne of de jouwe,
Of je durft te dansen vanuit je oerkracht, in totale extase, van top tot teen, zonder je in te houden door op je hoede te zijn, realistisch of rationeel te zijn, zonder je te laten afremmen door herinnering aan beperking vanuit je menselijk bestaan.

Het kan mij niet schelen of je verhaal waar is of niet. Wat ik zou willen weten is of je anderen durft af te wijzen om trouw te zijn aan jezelf.
Of jij het aandurft voor verrader te worden uitgemaakt, om verschoond te blijven van verraad vanuit je ziel.
Geef me een bewijs van je trouw opdat ik zal weten dat je te vertrouwen bent.
Ben jij in staat schoonheid te zien, ook al is niet iedere dag even mooi en is het leven zelf voor jou de bron waaruit je levenskracht kunt putten.
Kun jij leven met fouten, zwakheden en kwetsbaarheid, die van jou en mij en toch aan de rand van een meer staan en luidkeels tegen het zilver van de maan roepen: YES !!!

Ik hoef niet te weten waar je woont, of hoeveel geld je hebt.
Wat ik graag wil weten is of je het op kunt brengen  om na een nacht vol wanhoop, tot in het diepst van je ziel gekwetst op te staan, en datgene te doen wat er gedaan moet worden voor je kinderen.
Ik hoef niet te weten wie je bent of hoe je hier gekomen bent.
Wat ik wil weten is of je zonder terughoudendheid bereid bent met mij door het vuur te gaan.

Het gaat niet om waar, wat en met wie je hebt gestudeerd.
Voor mij is het van groot belang, van jou te horen welke innerlijke kracht  jouw steun en toeverlaat is als al het andere om je heen is weggevallen.
Of je alleen kunt zijn met jezelf en of jij het werkelijk goed hebt met jezelf wanneer het stil wordt, in eenzaamheid' 

Veranderingen

Ik hou van veranderingen. Heb het nooit erg lang volgehouden bij een werkgever, op een uitzondering na. Had, na een jaar of drie, altijd het gevoel dat ik er andere uitdagingen waren, voelde me snel verveeld op de plek waar ik zat.


Zo hou ik er ook van om mijn huiskamer met regelmaat te veranderen. Voor de zomer heb ik mijn eethoek naar de zithoek verplaatst en vice versa. De hele zomer door kon ik daardoor genieten van het uitzicht op onze tuin. Tot vorige week.... toen kreeg ik de kolder in mijn kop en moest alles weer terug. De bank staat nu weer in de zithoek en de eethoek staat weer op z'n oude plek. De bank staat echter nu tegen de andere muur, dus de kamer lijkt weer anders.... Ik hou ervan en hubbie vindt het niet erg, maar zo af en toe krijgt hij de kriebels van mij. Het zijn natuurlijk niet alleen de meubels die veranderen, maar de bedrading moet dan ook weer mee.... En dat is iets waar ik me niet aan waag. Zou het wel kunnen, maar ik ben een kei in delegeren. Dus dit stukje is voor hubbie. Niet zo gek dat hij wel eens de kriebels krijgt van mij. Vooral als ik andere delen van het huis onderhanden genomen heb en hij zijn schoenen, overhemden, shirts of broeken in een andere kast moet zoeken.... Ha! Da's best echt leuk... arme schat!


Het is niet alleen dat ik van uiterlijke veranderingen hou, ik ben op dit moment ook toe aan innerlijke veranderingen. Zo heb ik een lijn getrokken bij mijn vijftigste verjaardag. Het is een nieuwe weg die ik ingeslagen ben. Een proces nog weliswaar, want ik ben er nog niet. Het gekke is dat ik ook niet perse uitkijk naar het eindresultaat; ik geniet van de weg er heen. Ik leer ieder moment weer iets nieuws. Ik kwam tot de ontdekking dat ik in een mist leefde en deed wat ik moest doen, wat men van mij verwachtte, zonder ook maar echt te zien en te horen. Echt te zien en te horen. Ik ging aan veel dingen voorbij.


Uiterlijk vertoon vond ik, achteraf gezien, erg belangrijk. Mijn huis, mijn kleding, mijn haar, mijn make-up en ja zelfs mijn kunstnagels. En ja, ik vind het nog steeds belangrijk om jezelf goed te verzorgen. Toch is er iets veranderd.... dat uiterlijk vertoon is niet ik. Ik ben niet wat ik pretendeer te zijn. Ik kijk ook anders naar andere mensen. Ik vind het niet meer belangrijk welke opleiding je gehad hebt. Ik vind het niet belangrijk te weten wat je verdient. Ik vind het niet belangrijk in welke auto je rijdt. Wat ik belangrijk vind is te weten wat je denkt, wat je voelt en of je je eigen pijnen durft te zien. Durf je je angsten onder ogen te zien? En wat als ik je vraag naar je zwakheden?


Zo kwam ik tot de ontdekking dat ik omringd wordt door enkele enorme diamanten. Mensen die stralen, mensen die zo zuiver zijn van binnen. Ze zijn sterk en ze laten een schittering achter. En door hen was ik in staat om te zien dat ik zelf ook zo'n diamant ben. Ik moet alleen nog de lagen erom heen weg halen. Figuurlijk gezien, natuurlijk. Alhoewel... over lagen gesproken... ik heb letterlijk nog lagen om me heen die wel weg mogen.Ik ben er klaar voor... klaar voor de verandering. De eerste veranderingen hebben al plaats gevonden. Ik eet anders (sla mijn ontbijt bijvoorbeeld niet meer over). Eet veel meer groenten en fruit. Ik beweeg 100% meer dan voorheen. Hier of daar brokkelt de eerste laag af...


De diamant in mij.. hij bestaat! Het schoonmaken en polijsten is begonnen. Het zal niet van de ene dag op de andere gaan, maar dat hoeft ook niet, Het proces op zich is leerzaam en helend. 


En laat het nou eens tot mijn botte hersens door dringen. Het hoeft niet snel te gaan! Het hoeft niet snel te gaan!