Vanochtend....
Wat is het al licht buiten... en ik draai me nog een keertje om. Wat voel ik... ligt hij nog steeds naast me? Hoe laat is het eigenlijk? Een snelle blik op mijn wekker en een schok door mijn lijf... het is half negen... Half negen!! O, daar gaat mijn planning....
'Schat, je bent laat, moet je niet naar je werk?'
Een schor gemompel maakt me duidelijk dat hubbie vandaag in de lappenmand ligt. Keelpijn, snotverkouden en koorts. Even slikken, een zieke man thuis is nou niet bepaald wat op mijn planning stond.
Een verantwoord ontbijt voor twee, een op een dienblad en een bordje voor mezelf. Vers geperste sinaasappels, in de hoop dat hubbie daarvan zal opknappen. Om zelf met mijn laptopje even op de bank te duiken en de blogs van mijn WW-maatjes te lezen. Opgebouwd en met goede moed klap ik de laptop dicht. Tijd om aan de slag te gaan. Oops, is het echt al 11.00 uur? Wow... snel aan de slag, misschien bak ik nog iets van mijn planning.
Ik ga aan de slag, maar alles zit tegen... en meer en meer voel ik een gevoel in mij opkomen - ik heb er zooooo geen zin meer in. Waar ik naar verlang is lekker op de bank, met een goed boek en zo mogelijk met wat lekkers erbij. Zei de therapeute gisteren niet tegen me dat ik het vooral leuk moest maken voor mezelf. Hetzelfde las ik 'toevallig' in een magazine om vervolgens het zinnetje te horen op de radio. Dat is drie keer... is drie keer geen scheepsrecht.
What more do I need?
Dan maar een streep door de planning! En inderdaad met mijn benen op de bank.Mijn voeten (met blaren) zijn me dankbaar. Lekker genieten van mijn vrije middag en het onverwachte thuis zijn van mijn hubbie. Het enige dat ik nog mis is het lekkers. Het is er wel.. jazeker, het knipoogt de hele middag al naar me. Maar ik wil sterk zijn. Ik wil deze week knallen. Dit is me meer waard dan al het lekkers dat er nog te vinden is in huis.
Voor morgen heb ik even niets gepland....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten