Veranderingen

Gewicht: 112,7 kg

Gisteren een stevige wandeling gemaakt. Gewoon hier in de omgeving. Even langs een vriendinnetje gelopen die jarig was om een bosje bloemen te brengen. En even langs de sportschool om mijn pasje op te halen. Ik ervoer drempelangst......

Ik zie namelijk enorm op tegen de eerste keer sporten. Hoewel ik besef dat iedereen met zichzelf bezig is, heb ik het gevoel dat iedereen naar mij kijkt. En hoewel ik besef dat de meesten respect hebben voor 'dikke mensen' die in beweging komen, ken ik gedachten dat men kijkt naar mijn dikke buik, billen, etc. Een vorm van hoogmoed... (zucht).

Vanochtend stapte ik (te) laat uit mijn bed. Mijn eerste neiging was om zo snel mogelijk mijn ontbijt naar binnen te werken om tijd in te halen. Zo ging het in het verleden. Een boterham had ik binnen 5 minuten gesmeerd en naar binnen gewerkt. Drinken sloeg ik dan bij voorkeur over om zo snel mogelijk aan de slag te gaan met de alles wat ik die dag nog wilde doen. Vanochtend realiseerde ik me dat die tijd voorbij is. Een boterham wordt vanaf nu met aandacht gegeten. Kleine hapjes, goed kauwen.... zo niet - dan komt me dat duur te staan. Als het ontbijt geen zachte landing maakt, dan stuitert alles weer naar boven en is het onmogelijk om het voedsel binnen te houden. 

Even had ik de neiging om het drinken over te slaan. Een zachte stem van binnen echter maande me om beter voor mezelf te zorgen. Per dag heb ik minimaal een liter vocht nodig. Voor een klein maagje is dat veel om te verwerken. Dus is het handig als je de liter over een dag verspreidt. Drinken direct na de boterham is ook geen haalbare kaart. Daar moet echt wat tijd tussen zitten... ook in verband met de 'zachte landing'. Al met al betekent dit dat een ontbijt nu geen 5 minuten duurt, maar minimaal 20 minuten. Dat betekent dat onbewust eten niet meer kan, maar dat ik tijdens het ontbijt volledig in het NU ben. (Mijnheer Eckhart Tolle klapt nu in zijn handjes..).

Kleine veranderingen.... die mij wel goed doen. Niet alleen omdat mijn levensstijl verandert, maar vooral doordat ik me meer en meer bewust wordt van het feit dat ik in het verleden niet zo best voor mezelf gezorgd hebt. Dit is begonnen in de tijd van mijn moederschap, immers de kinderen gingen altijd voor en nu de kinderen de deur uit zijn, is verandering moeilijk omdat je het al zo lang niet gedaan hebt. 

Waarschijnlijk is het niet alleen de maagverkleining, maar ook het feit dat ik in de overgang zit dat deze gedachten me meer en meer bezig houden. Wat dat betreft is het een schitterende tijd... Mijn schoot is weliswaar niet meer vruchtbaar, maar uitgebloeid ben ik nog lange na niet. Ik heb het gevoel dat ik nu pas tot ware bloei kom. Dat ik nu pas tot de ware kern kom van wie ik ben. Ik ben niet langer meer de moeder van.... of de vrouw van.. , zoals ik vroeger de dochter van.... of de zus van... was. Nee, ik ben nu vrouw... of men mij nu kent bij mijn voornaam of niet. Dat is niet belangrijk. Wat dat aangaat voelt het alsof ik ook hier een zachte landing heb gemaakt. Ik stuiter nog wel een beetje onwennig. Weet nog niet precies welke kant ik op zal gaan... Maar welke weg ik ook kies, vanaf nu weet ik dat het een weg is die ik bewust gekozen heb en dat ik de weg afleg op mijn manier, zodat ik aan het einde van de weg, net als Frank Sinatra kan zeggen: 'I did it my way'. 

Aangekomen....

Gewicht: 112,9

Een van de adviezen van het ziekenhuis was om niet iedere dag op de weegschaal te gaan staan. Wegen wordt dan een obsessie. Het afvallen ging in het begin zo hard, dat ik het echt niet kon laten om elke dag even te kijken hoeveel ik nu weer kwijt was. 

Vanochtend was het echter schrikken geblazen, want in plaats van afvallen was ik bijna een kilo aangekomen in twee dagen tijd. De eerste reactie was dan meteen: 'O jee - wat heb ik gegeten?', maar toen het gezonde verstand het overnam, begreep ik dat het lichaamsgewicht ook wel eens stilstaat en dat het heel normaal is dat het gewicht schommelt.

Na al het gepureerde voedsel begin ik nu voor het eerst 'normaal' te eten. Zes keer per dag een klein beetje. Boterhammen, aardappels, groenten, fruit, vlees, kaas, melk... (jak). Een van de dingen die ik nog niet heb uitgeprobeerd is ei. Normaal eten betekent nog steeds met beetjes eten. Ik besef echter dat ik iedere dag weer wat meer leer eten en dan is het natuurlijk best normaal als er weer wat gewicht aan komt.

Mijn broek, maat 48, past echter nog perfect. Hij is inmiddels al wat wijder aan het worden. Maat 46 hangt al klaar, maar daar pas ik echt nog niet in. Dan zal er nog minimaal een kilo of zes, zeven af moeten. Mijn maat zegt mij op dit moment meer dan het gewicht in kilo's. Houd ik wat meer vocht vast, dan zal ik minder afvallen. 

Ik ben, na vorige week, gelukkig niet meer misselijk geweest. Ik heb zelfs een klein beetje chinees gegeten, zowel met nasi als met bami en dat ging prima. Al waren mijn ogen weer groter dan mijn maag. Ik heb namelijk continue het gevoel dat ik net als 'vroeger' (de tijd voor de operatie) kan eten, maar dat is natuurlijk niet zo. Het is een continue voelen wat de status van je maagje is. En zoals ik al schreef is het voelen van en in mijn lijf voor mij een nieuw leerproces. 

Ik heb me inmiddels opgegeven voor de sportschool, hier in de omgeving. Ik heb een planning gemaakt van mijn sporttijden. Ik ben voornemens om hier prioriteit aan te geven. De vraag is of mijn lijf het sporten al toelaat. Als ik het niet probeer, dan weet ik het niet. Als het goed gaat, dan weet ik dat ik een sprong voorwaarts gemaakt heb. Niet alleen op lichamelijk gebied (de heling van de operatie), maar ook op geestelijk gebied (de nasleep van de depressie). 

Zo vervelend als dat het jaar 2014 voor mij begon, des te beter hoop ik het jaar uit te gaan. Met een nieuw lijf, positieve gedachten en heel veel energie.  

Sporten

Gewicht: 112,2 kg

Gisteren stond mijn gewicht even stil. Het lichaam moest even bijkomen, denk ik. Maar na een dag lopen in de Efteling, was er vanochtend bijna een kilo af. Het afvallen gaat dus gestaag door. Ik vind het zelf iets te hard gaan en toch ben ik blij met ieder onsje dat ik zie smelten.. Het lijkt een grote volksverhuizing. De familie Pond vertrekt met bosjes. Ik heb ze al eens eerder de deur uit gezet, maar ze wisten toch stiekem via de achterdeur weer binnen te komen. Zie blog. Deze keer is het afscheid voorgoed!

Dat het niet altijd even goed gaat was wel duidelijk. Ik was iets te vroeg begonnen met het afbouwen van gepureerde voeding, zodat ik voor mijn daagje uit van gisteren crackers kon meenemen in plaats van pap. De eerste avond verliep het redelijk goed (op de vla na dan), maar de volgende avond ben ik dood- en doodziek geweest. Hoewel ik de broccoli zacht gekookt had, was het blijkbaar toch niet goed te pruimen voor mijn maagje. Een hele avond overgeven alsof ik buikgriep had. Nee, niet gezellig. Nadat ik mijn vriendin, die zelf ook een bypass heeft ondergaan, consulteerde, kreeg ik als antwoord: ''Welcome to the club" - met andere woorden, dit zal mij vaker te wachten staan. Enfin, een goede leerschool. Misschien toch maar wat minder eigenwijs zijn en weer even de instructies opzoeken van het ziekenhuis.

Ik heb mezelf twee tot drie weken rust gegund. Dat betekent dat ik volgende week toch echt uit mijn comfortzone zal stappen en zal beginnen met twee keer in de week te sporten. De andere dagen zal ik invullen met een wandeling. Ik verwacht dat mijn conditie momenteel bijzonder slecht is. Een reden om tegen het sporten op te zien. Ik weet echter ook hoe snel je lichaam weer mee werkt en dat de conditie in no time weer opgebouwd is. Het is even afzien en wat pijn lijden (spierpijn), maar ik kan mezelf ook weer vol trots in de ogen kijken. 

Zodra de wondjes helemaal dicht zijn, ga ik misschien ook weer zwemmen. Al is het maar een keer per week. Dit alles in de hoop dat mijn vel niet zal gaan hangen. In de hoop dat mijn spieren weer voller worden en dat mijn hart en longen weer functioneren als een jonge blom. Uiteindelijk zal ik dan ook mijn lievelingssport kunnen oppakken: joggen/hardlopen. Daar kijk ik nog het meest naar uit. Al gaan we nu wel net het verkeerde seizoen tegemoet. Lopen in de sneeuw is niet meteen mijn idee van joggen. 

Allemaal goede voornemens... nu nog doen! Ik ben de kapitein van mijn eigen schip, dus ik bepaal.... 

Ik heb er zin in...

Gewicht: 113,6
(BMI 36,5 - was 40)

Het afvallen gaat gestaag door. Morgen is het twee weken geleden dat ik ben geopereerd. Tel daar twee weken bij op van het voortraject - het koolhydraatarm dieet - dan ben ik toch in vier weken tijd bijna 11,5 kg afgevallen. Normaliter kon ik blij zijn als ik in een maand tijd twee kilo verloor.

Ik vind zelf dat je het nog helemaal niet kan zien, maar mijn kledingmaat geeft duidelijk aan dat ik niet alleen gewicht kwijt raak, maar dat de centimeters ook smelten. Broeken, maat 48, kan ik met gemak aan. Sommige zitten zelfs al los om mijn billen.

Ik merk het als ik in of uit mijn autootje stap. Zo vlot als dat nu gaat, dat kon ik me een maand geleden nog niet voorstellen. Ik merk het ook als ik de trap op of af loop. De verloren 10 kg is goed te voelen. Ik merk het als ik buk. Het bed uitstappen gaat ook veel lichter en zo ook als ik van de bank omhoog kom. Een maand geleden was dat nog een 'genante' vertoning. Nu spring ik als een jonge atleet op.

Ik verheug me erop om nog maar twee cijfers op de weegschaal te zien. Ik heb me voorgenomen om dan weer te starten met hardlopen. In de hoop dat ik deze keer geen blessures oploop. Het is de bedoeling dat ik nu al begin met wandelen, om weer wat conditie op te bouwen. Tot op heden heb ik dat nog niet gedaan. De narcose heeft er bij wel ingehakt (of is het nog een restant van de depressie). Ik voel me vermoeid en slaap nog steeds veel. Ik geef er nog even aan toe, want ik weet dat dit over gaat. 

Ergens deze week word ik 53. Ik ken spijtgevoelens dat ik niet eerder deze operatie heb laten doen. Ik heb het gevoel dat ik zoveel 'gemist' heb. Mijn overgewicht heeft me weerhouden van uitdagende activiteiten. Ik heb zelfs, volgens mijn gedachten, mijn kinderen tekort gedaan. Zo wilde ik niet met de kinderen gaan zwemmen, omdat ik niet graag in badpak gezien wilde worden. Balspelen op het strand of sporten in het algemeen. Ik vond het verschrikkelijk als ik na 10 minuten al stond te hijgen. En zo kan ik nog veel meer beschrijven als ik dat zou willen, maar weet je... het is verleden tijd. Ik kan het niet meer veranderen. Het is nou eenmaal gebeurd.

Wat ik wel kan doen is er zijn voor mijn kleinkinderen. Ik ga wel met hen zwemmen, sporten, hiken... oma is overal voor in. Wat ik wel kan doen is vanaf nu genieten van alles wat ik heb laten liggen onder de noemer 'ik ben te dik..'. Nee, dik zijn is vanaf nu voorbij. Ook als de weegschaal mocht blijven steken. De kans zit er wel in. Uiteindelijk is deze operatie een hulpmiddel. Maar zelfs dan... mijn gewicht mag nooit meer een reden zijn om dingen die je leuk vindt, niet meer te doen. 

Ik zal trouwens blij zijn als mijn huisarts weer terug is van vakantie. Mijn bloeddruk blijft aan de lage kant. De medicijnen voor hoge bloeddruk slik ik al zo'n 14 jaar. Ik kan er niet zo maar mee stoppen. De medicijnen voor diabetes slik ik niet meer en mijn suikergehalte blijft continue rond de 7,5 mmol. Nog iets te hoog, maar volgens de internist zal deze nog zakken als het gewicht afneemt. 

Verder voel ik me goed. Ik ben gisteren afgestapt van het gepureerde voedsel. Eigenlijk iets te vroeg. 's Middags mijn eerste cracker met smeerkaas en dat viel prima. Zolang ik de tijd maar neem om goed te kauwen. En 's avonds rijst met kalkoen en een (achteraf gezien iets te hete) saus. Ook dat viel goed. Een paar uur later nam ik vanillevla (calcium) en dat viel helaas niet goed. Ik ging misselijk naar bed. Misschien waren mijn ogen iets groter dan mijn maag (letterlijk!). Enfin, ik zal alles moeten uitproberen. Er zal voedsel zijn dat ik goed kan verdragen en ander voedsel dat ik vanaf nu beter uit de weg kan gaan. Het zij zo. 

De wondjes zijn ook goed genezen. Vanavond de laatste prik tegen trombose. Mijn buik zit onder de blauwe plekken. Over een week zal dit ook wel weg zijn. Daarnaast heb ik mijn steunkousen inmiddels ook al uitgedaan. Bijna is alles weer normaal....

Er gebeurt nogal wat in mijn leven. Het lijkt alsof ik met deze gastric bypass opnieuw mag beginnen. En het gekke is, nu ik mijn jasje met vet verlies, lijkt het alsof ik mezelf 'opschoon'. Het uit zich ook in mijn huis. Afgelopen weekend hebben hubbie en ik de kamer veranderd en alles is schoongemaakt. Elk hoekje hebben we gehad. Mount Washmore, ofwel mijn berg wasgoed is er door gedraaid en het lijkt alsof de hoeveelheid huishoudelijk werk beter behapbaar is. 

Ik weet niet of het herkenbaar is, maar als mijn hoofd 'op orde' is, dan uit zich dat in mijn huis. Dan is mijn huis ook weer meer leefbaar, schoner en gezelliger.
En andersom werkt het ook. Als mijn huis opgeruimd is, dan lijkt er ook meer plek in mijn hoofd. 

Enfin, de status quo op dit moment is dat ik weer zin heb om een en ander weer op te pakken. Ik heb zin om naar buiten te trekken. Ik wil weer genieten, ik wil bewegen, ik wil onder mensen zijn, ik wil studeren, ik wil lezen, ik wil hobby-en, ik wil koken, ik wil weer naar school (opleiding), ik wil werken, ik wil.. ik wil... ik wil....  LEVEN!

Heb ik dit?

Word ik zojuist door het ziekenhuis gebeld om te melden dat in de wc/douche-ruimte die ik gebruikt heb na mijn operatie, een verhoogde besmetting van het legionella-bacterie in het water is gevonden. 

Ik heb behoorlijk wat tijd doorgebracht in deze doucheruimte en op de laatste dag heb ik een uitgebreide douche genomen. De kans is dus groot dat ik de nevel heb ingeademd. Al is er een patient voor mij in de douche geweest en waren de leidingen al wat meer doorgespoeld toen ik ging douchen. Maar goed, de lucht in de douche bevatte waarschijnlijk toch wel de bacterie. 

De incubatietijd ligt tussen de 2 en de 18 dagen. Dat wil zeggen dat als ik deze week niet grieperig wordt, niet ga hoesten of koorts krijg, dat alles wel met mij zal zijn. 

De veteranenziekte, zoals legionella ook wel genoemd wordt, komt het meest voor bij mensen die alcohol gebruiken, roken of wiens weerstand niet goed is. Ik zou kunnen horen bij de laatste groep, vanwege de operatie. Ik voel me echter goed, misschien nog wat moe, maar ik heb het idee dat mijn weerstand redelijk goed is. Ik ga er maar vanuit dat ik sterker ben dan de legionella-bacterie!

Dag 10: Een maatje kleiner...

Gewicht: 115 kg

Vanochtend heb ik de eerste mijlpaal bereikt. De eerste 10 kg is er nu echt af. Dat wil zeggen dat ik 20% van mijn overgewicht ben kwijtgeraakt. 

Vanaf 2011 houd ik mijn gewicht bij in een boekje en toen ik dit doorbladerde viel me op dat ik nooit onder de 117 kwam. Lijnen of niet-lijnen, mijn lijf hield dit gewicht als grens aan. Ik zit daar nu 2 kg onder!

Ik ga er vanuit dat elke 10 kg een maatje minder betekent en dat heb ik vanochtend uitgeprobeerd. De spijkerbroek die ik al heel lang niet meer aan kon, kan ik nu aan! Een maatje 48....

Maatje 50 houdt in dat je toch echt naar de grote maten-afdeling moet. Maatje 48 wil je nog wel eens vinden in de gewone maten-winkels. Nog mooier wordt het als je maatje 46 hebt, want dan wordt het nog makkelijker. En dat is waar ik nu voor wil gaan!

Mijn einddoel is maatje 40/42, al zou ik ook al heel tevreden zijn met een maatje 44. 

Dag 8: Getemperde verwachtingen

Gewicht: 115,6

Een week geleden lag ik in een ziekenhuisbed, bij te komen van een operatie. De tijd gaat zo verschrikkelijk snel. Mijn lijf heeft zich dusdanig hersteld dat ik me haast ga afvragen of ik wel geopereerd ben. 

Voor mij heeft het goed uitgepakt. Helaas ligt een goede kennis van mij opnieuw in het ziekenhuis. Zij was twee dagen eerder geopereerd en hoewel de operatie goed geslaagd was, zijn er op dit moment toch wat complicaties. Zo zie je maar... elk lichaam is anders.

Al voor de operatie was ik me bewust van wat er zoal fout zou kunnen gaan. Naast de algemene gevaren van een operatie, kunnen er problemen ontstaan binnen de maag. De naden kunnen lekken of er kan een abces ontstaan. Ik heb gelezen over een dame wiens lichaam nog langer weigerde om voeding op te nemen. Zij ging in een jaar tijd van obese naar anorexia. Ik las over vrouwen die de operatie ondergingen en slechts 5 kg afvielen... ik heb gelezen over vrouwen en mannen met haaruitval en zo kan ik nog wel even door gaan. Al deze verhalen maakte dat mijn verwachtingen wat getemperd werden. 

Dat afvallen vanaf nu vanzelf zal gaan is een mythe. Ik persoonlijk vind het hard werken. Sowieso ken ik haast geen hongergevoel en moet ik zelf de discipline hebben om zes keer per dag wat te eten en vooral goed te drinken. Daarnaast is mijn 'hoofdhonger' nog steeds niet over en heb ik nog steeds de discipline nodig om niet verkeerd te eten. En daarbij komt dat ik vanaf nu mindfull zal moeten leren eten. De tijd ervoor nemen en met aandacht eten, anders gaat het niet goed.Iets wat ik mezelf echt nog moet aanleren.

Maar je hoort mij niet klagen. Ik sta nog steeds achter mijn beslissing. Ik voel me goed. De minus (bijna) 10 kilo kan je dan misschien nog niet zien, maar ik voel het wel! Van de vijf tabletten die ik dagelijks nam, zijn er nog twee over. Ik ben reuze dankbaar dat ik de gelegenheid gekregen heb om weer opnieuw te beginnen. Deze week nog babyvoeding, maar vanaf volgende week geen gemalen voedsel meer, maar in vijf dagen tijd ga ik weer zelf kauwen en uitproberen waar mijn maag nog tegen kan en wat ik beter kan laten staan.

Vanaf vandaag schrijf ik waarschijnlijk ook niet meer dagelijks. Alleen dan als ik iets te melden heb. Vrees dat het anders wat saai gaat worden. 

Dag 7: De hele dag bezig met eten

Sensibel balans

Gewicht: 115,8

Het lijkt alsof het lichaam zich nu wat stabiliseert. Ben vandaag ook niet meer afgevallen. Maar goed ook, want ik vond het wel heel erg snel gaan. Mijn wondjes genezen goed en mijn maag lijkt zich aardig aan te passen. Soms verkrampt ze een beetje; voor mij een teken dat de hap of te groot was of de happen te snel. Mijn lichaam 'hikt' ook niet meer als ik diep adem haal. Nee, het is bijna weer 'mijn' lijf, maar dan minus (bijna) 10 kg.

Het klinkt misschien raar voor iemand die een BMI en gewicht heeft dat nog steeds valt onder de noemer obese, maar waar ik wat moeite mee heb is dat ik de hele dag bezig ben met eten. Je zult misschien lachen als je dit leest, maar je moet weten dat eten voor mijn operatie niet hetzelfde was als wat het nu is. 

Voor mijn operatie was eten niet belangrijk..... Ik kon soms met gemak maaltijden overslaan, met het gevolg dat de volgende maaltijd dit tekort weer compenseerde. Een teveel aan eten dus. In principe was ik te weinig bezig met eten als voeding; eten betekende vulling. Het was altijd voorhanden, waardoor ik mijn honger altijd kon stillen, zowel de honger vanuit mijn maag als de honger vanuit mijn hoofd.

Het klinkt raar, maar voor mijn operatie was eten vaak iets wat 'moest' - het liefst had ik eten willen schrappen uit mijn leven. Behalve dan het eten wat ik deed met vrienden of met mijn complete gezin. Eten ervoer ik als een last... dat lastige lijf ook, dat altijd weer wat wilde hebben.

Het tegenstrijdige is dat ik, op momenten dat ik niet onder druk stond, koken juist heel erg leuk vond. Nieuwe recepten uit proberen. Niet dat ik zo'n goede kok was, maar soms kon ik smaakvolle gerechten op tafel zetten. Nog gekker was het dat ik, in de tijd dat ik heftig lijnde, de lekkerste gerechten of baksels kon neerzetten voor mijn hubbie, waar ik zelf dan geen hap van nam.

Afgelopen week ben ik geconfronteerd met een klein maagje, dat niet veel kon eten. Op dit moment eet ik nog voorgeschreven voedsel, zoals pap, gepureerd fruit en gepureerde warme maaltijden. Het is juist doordat ik weinig kan eten dat ik wel nadenk over wat ik ga eten, zodat ik het lichaam de juiste voeding geef. Ik doe veel langer over een maaltijd dan voorheen en daarnaast is het het beste dat ik 6 keer per dag wat eet. Dit veroorzaakt nu het gevoel alsof ik de hele dag met eten bezig ben.

Ik weet dat het op den duur een ritme gaat worden en dat ik er niet verder over na zal denken, dus het komt wel goed, maar op dit moment word ik nog in beslag genomen door 'eten' en zoek ik balans.

Dag 6: Gedachten foppen...

1986 - mijn 1 1/2 jarige zoon en ik

Gewicht: 115,8 kg

Ook vandaag was mijn bloeddruk voor mijn doen erg laag. Ik voel het in mijn hoofd en lijf. Ik sta niet helemaal vast op mijn benen. Heb neiging tot wegzakken of flauw vallen. Voelt niet lekker.... 

Mijn huisarts is met vakantie. Het ziekenhuis verwijst me in eerste instantie naar een vervangend arts, omdat hij/zij mijn gegevens kan inzien. De vervangend arts maakt zich er niet al te druk over. "Lage bloeddruk kan geen kwaad..." - O nee, ook niet als je alleen thuis bent en steeds neiging hebt tot flauw vallen. Lijkt me niet erg verantwoord. Enfin, uiteindelijk nam ze de beslissing om een van de twee medicijnen te laten vervallen. Laten we hopen dat dit helpt. Heb ook mijn eigen verantwoording genomen; mijn zus komt vanmiddag langs. Ben vanmiddag dus niet meer alleen.

Verder gaat het goed met me. Ik eet met regelmaat en probeer zo veel mogelijk te drinken, inclusief de bouillon voor het zoutgehalte.

Waar ik vandaag aan moest denken is hoe ik er 10/20 jaar geleden uitzag. Ik was sportief en slank. Ik zal rond de 70 kg gewogen hebben en toch stond ik vaak voor de spiegel omdat ik mezelf 'zo dik' vond. Ik vond dat ik dikke billen had en een buikje. Soms maakte zich er een schaamtegevoel van mij meester, vooral als ik me vergeleek met mijn buurvrouw die zoveel 'slanker' was nog dan ik. Dit schaamtegevoel zorgde ervoor dat ik ging lijnen. De ene keer het brooddieet, de andere keer het Mayo-dieet, om vervolgens van een 1000 caloriendieet over te stappen naar een 0-caloriendieet (onder controle van een arts). 

Als ik de foto's van toen terugkijk dan kan ik totaal niet begrijpen hoe mijn gedachten mij er zo van hebben kunnen overtuigen dat ik te dik was. Zelfs nadat ik de ziekte van Pfeiffer had gehad (6 maanden thuis geweest en zoveel afgevallen dat ik op een anorexiapatient leek) vond ik nog dat ik te dik was. Ik was  18 jaar in die tijd en moet onder de 60 kg gewogen hebben. En nog was ik niet tevreden. 

Misschien is het goed om voor mezelf te onthouden dat niet alles is wat ik denk dat het is. Mijn gedachten foppen me. Het is goed te onthouden om mijn gedachten dus te checken en mezelf af te vragen naar wiens maatstaven iets al dan niet goed is. Misschien is het goed om voor mezelf niet altijd die lat zo hoog te leggen en meer te luisteren naar mijn lichaam. Wat zij goed vindt is beter voor me, dan wat ik vind dat ze moet zijn. 

Het is voor mij belangrijker om me bezig te houden met mijn gezondheid, dan met mijn gewicht. Al kan ik 'het afvallen' niet helemaal uit mijn systeem krijgen.  Een gezond BMI houdt immers in dat er nog zo'n 40 kg af moet. Ik kom er niet om heen dat gewichtsverlies mij zal helpen bij het creëren van een gezond lichaam. Zo merk ik bijvoorbeeld al dat ik nu al een stuk 'lichter' de trap op en af loop. Zo'n goed gevoel!

Mijn gedachten nu hebben nog steeds de neiging om te oordelen over mijn overgewicht en/of mijn lijf. Het feit dat ik de stap heb genomen om drastisch in te grijpen maakt dat mijn gevoelens nu wat 'uit hun doen zijn'. Ik zit in een fase dat de positiviteit het wil overnemen van al die negatieve klanken. Dat creëert wat verwarring. De positieve klanken zijn echter van harte welkom. Dat is wat ik wil zijn, dit is wat ik wil horen in mijn hoofd. De acceptatie.... het is goed zo! En 'Het is wat het is - en ook dat is goed zo'. 

Zo, nu snel de douche in (wat ik een beetje eng vind, gezien mijn bloeddruk) - maar goed, ik zou niet willen dat mijn zus mij een 'stinkdier' vindt..  Als dat zo is, zal ze dat niet onder stoelen of banken steken.... (smile) en dat willen we niet!

Dag 5: Nog steeds veel slaap

Een middagdutje

Gewicht: 116,4 kg
Bloeddruk 96/56

Slaap... waarschijnlijk nog steeds een dosis narcose in mijn lijf of mijn lijf is nog in een shock. In ieder geval merk ik na elk dutje dat ik me beter en beter voel. Vanochtend stapte ik zo uit bed, alsof er geen blauwe plekken meer waren en de hele dag door loop ik lekker rond, zonder mijn buik vast te houden. Het gaat dus echt goed!

Ook gaat het eten goed. Vanochtend probeerde ik 200 cc melk en Brinta, maar dat was toch echt te veel voor mijn maagje. Dat had ik al wel kunnen voorspellen ook. Daarnaast at ik mijn papje zonder nadenken en dat ging waarschijnlijk te snel. Het zweet brak me uit, ik kreeg hartkloppingen en ik voelde het bloed uit mijn gezicht weg trekken. Nee, dat was niet fijn. Een leermoment: langzaam eten (en goed kauwen). Doe je dat niet, dan krijg je dit soort effecten. 

Met diep inademen blijft mijn lichaam ook 'hikken'. Een vreemde gewaarwording. Met regelmaat 'hik' ik spontaan even en dat is altijd even lachen geblazen.

Tot op heden heb ik nog niet veel gedaan. Vanaf morgen wil ik echter weer het een en ander oppakken. Ik mag niet zwaar tillen en draaien is ook nog lastig, al heb ik het gevoeld dat mijn darmen, vanaf vandaag, hun plaats weer een beetje gevonden hebben. 

Het drinken van anderhalve liter vocht vind ik echt een uitdaging. Het is nu 19.30 uur en ik heb slechts 500 cc water gedronken. Ik heb dan weliswaar wat fruit (gepureerd) op, maar het is lang niet genoeg. Een focuspunt voor de toekomst. Ik heb echter nooit veel vocht gedronken. Het is een uitdaging.

Mijn bloeddruk is trouwens erg laag. Zo laag dat ik er vandaag bijna van flauw viel. Morgen even een vervangend arts bellen. Ook deze medicijnen zullen aangepast moeten worden. 

Dag 4: Luisteren naar mijn lichaam

Gewicht: 117 kg

Na een slechte nacht, een goede dag. 
Ik heb vandaag wat beter gegeten. Met kleine hapjes weliswaar. Ik moet er echt de tijd voor nemen en luisteren naar wat mijn maag kan verdragen. 

Een grote verandering. Voorheen telde mijn lichaam niet mee en negeerde ik haar. Op dit moment is mijn aandacht volledig gericht op haar. Mijn lichaam vraagt om rust en ik neem een dutje. Mijn lichaam vraagt om vocht en ik drink - de hele dag door kleine beetjes. Naar eten vraagt het lichaam niet, toch vertroetel ik haar met eiwitten en vitaminen. Zij, op haar beurt, geeft mij energie om de dag door te komen goed. Teamwork!

Al met al voel ik me goed. Echter, boodschappen doen met hubbie, zoals gepland, was wat hoog gegrepen. Het was vandaag vooral een dag van rustig aan doen en het is goed zo!

Dag 3: Als een baby...

Gewicht: 118 kg

Eindelijk een rustige nacht gehad. Voelde me zoveel beter toen ik wakker werd. Bewegen in bed is lastig. Het lijkt alsof mijn darmen los in mijn buik liggen en de incisies zijn inmiddels blauw en voelen beurs. 

Het ingespoten gas (tijdens de operatie) heeft mijn lichaam nog niet verlaten. Soms verstijven mijn schouderbladen en het rommelt enorm in mijn ingewanden. Ik ben inmiddels de titel Miss Winderigheid verworven. Het gas moet eruit, want dit is wat de meeste narigheid in mijn buik veroorzaakt. 

Het eten gaat me redelijk goed af. Ik eet weliswaar als een baby, maar het is me gelukt om mezelf te voeden met drie 'maaltijden'. Inmiddels weet ik ook wat een baby voelt als deze huilt na de fles, aangezien mijn maag nog niet goed geleerd heeft om te boeren. Het kleine maagje probeert de luchtbel kwijt te raken, maar weet niet hoe. Uiteindelijk verkrampt de maag en de luchtbel kan niet anders dan stijgen. Een wat pijnlijk proces. Ik ga er vanuit dat dit goed gaat komen. 

Het is een vreemde gewaarwording om na het eten van pap of gepureerd eten en zelfs na wat slokjes water, een borrelend geluid te horen in je buik. Je hoort letterlijk dat de inhoud van je maag leeg loopt in je darmen. Uiteindelijk is dit het principe van de gastric bypass. 

Vandaag heb ik rustig aan gedaan. Lekker wat rondhangen in huis. Vanmiddag een dutje gedaan en verder ben je de hele dag bezig om voldoende vocht binnen te krijgen. Een liter water met nipjes drinken schiet niet erg op. 

Als ik me goed voel ga ik morgen boodschappen doen met hubbie. Verse groenten en fruit staan op het lijstje. Niet alles mag nog, maar aardbeien is een goed alternatief. Nog even genieten van dit zomerfruit. Vooral nu de export stagneert. Ik wil die Nederlandse aardbeien, bedoeld voor Rusland, wel inslaan. Geen probleem.  Mmmm... Lekker vers aardbeiensap. 

Dag 2: Spijt

Gewicht: geen idee

Het merendeel van de nacht was ik wakker. Ik lag in een bed dat door het licht van de gang volledig verlicht werd. Daarnaast wist ik niet goed hoe ik moest gaan liggen. Elke beweging deed zeer. Achteraf gezien niet zo gek, aangezien ik behoorlijk blauw ben rondom de incisies in mijn buik. En als ik al in slaap viel, dan kwam er een broeder die mijn suiker wilde meten of mijn bloeddruk of mijn overbuurman stapte uit bed om naar de WC te gaan. Ik denk dat ik de klok ieder half uur heb horen slaan.

's Morgens rond een uur of vier heb ik uiteindelijk om een zetpil gevraagd, zodat ik de pijn wat beter kon handelen. En daarop ben ik uiteindelijk in slaap gevallen om rond 06.00 uur weer wakker te worden omdat de suiker en bloeddruk opnieuw gemeten moest worden. Al snel daarna werd het ontbijt uitgereikt. Ik kreeg (naar keuze) een bakje vanillevla, dat ik hapje voor hapje (verdeeld over de hele ochtend) opgegeten heb. Verder heb ik de rest van de dag geleefd op water. Geen trek - al wat ik wilde was slapen.

Rond 10.00 uur kwam de zaalarts langs. Op dat tijdstip voelde ik me alles, behalve lekker. Niet zo'n lekker praatje, maar ik was misselijk en had het gevoel continue te moeten overgeven. Mijn lijf deed zeer en vooral links leek het alsof er een knik in mijn darmen zat, waardoor het leek alsof de vanillevla bleef hangen. Achteraf gezien was het het gas, dat ze inspuiten tijdens de operatie, wat dwars heeft gezeten. Veel lopen was het advies en vooral je 'windjes' niet ophouden. Waar je ook bent... laten gaan. Genant, maar in het ziekenhuis kan kan dat dus gewoon. 

De zaalarts wilde even de uitslag van het bloed afwachten (dat 's ochtends afgenomen was) om daarna te bepalen of ik naar huis mocht of niet. Ik ging er vanuit dat er geen problemen zouden zijn en na het douchen heb ik mezelf aangekleed. Echter, de uitslag duurde en duurde maar... 

Na de lunch (een kopje bouillon van selderijsoep), dat ik maar voor de helft opkreeg, ben ik onder de dekens gekropen. De zon was vertrokken en het werd koud in de kamer. Aldaar ben ik in slaap gevallen. Inmiddels lag de zaal vol met patiënten. Allemaal vrouwen die een gastric bypass hadden laten doen. Allen onder invloed van narcose. Het was lekker stil op de kamer. 

Tegen de tijd dat ik wakker werd kwam de verpleegkundige die mij vertelde dat ik naar huis mocht, maar als ik het gevoel had dat de pijn in mijn zij te heftig was, dan wilden ze me toch nog graag even houden. De keuze was aan mij. Het is maar een half uur rijden naar het ziekenhuis en ik kan na een telefoontje altijd terecht, dus ik durfde wel naar huis te gaan. Lekker in mijn eigen bed, hangen en zitten (en lopen) zoals ik dat wil. Mijn hubbie is gewend aan mijn scheetjes... dat luchtte ook op, letterlijk als figuurlijk. 

Het was inmiddels al 14.30/15.00 uur toen ik in de auto stapte. De reis naar huis vond ik afzien. Elke hobbel, elke scherpe draai maakte me bewust van mijn toestand. Eenmaal thuis voelde ik me beter worden. De dag doorgebracht met slapen in mijn bed, met rondlopen en proberen te drinken. Ik ben nog een keer misselijk geweest en daarna knapte ik zienderogen op.

Het was geen fijne dag. Een paar keer bekroop mij de gedachten: 'Wat heb ik mezelf aangedaan?' en spijtgevoelens voerden de boventoon. Tegelijkertijd weet ik dat het voor een goed doel is. Bij ontslag in het ziekenhuis werd me verteld dat ik mijn medicijnen ten behoeve van diabetes mocht laten staan. Mijn lichaam was in staat om de benodigde insuline zelf aan te maken. Wat wil je ook met de kleine hoeveelheden die ik nu eet. Ik kijk uit naar het moment dat ik de pillen voor hoge bloeddruk ook mag laten staan. Dan gaat de vlag uit!

Rond de klok van vijf is het tijd voor de trombose-spuit. Deze moet ik zelf zetten in mijn buik. Ik keek er steeds tegenop. Ik ben geen naaldenmens, maar al met al valt het reuze mee. En het is allemaal voor een goed doel.

Mijn zus stuurt mij steeds berichtjes over 'zomerjurkjes' en 'bikini's' en ze noemt me 'aangeklede spijker'. Het maakt mij aan het lachen. Mijn zus lijkt op mij. Zij valt momenteel heel goed af door een koolhydraatarm dieet te volgen. Ik ben trots op haar. Zij doet het de 'gezonde' manier.

Morgen weer meer! 

Dag 1: De operatie

Vanochtend was ik als eerste aan de beurt. Om 6.30 werd ik in het ziekenhuis door een mannelijke verpleegkundige mee genomen om een en ander te checken. Nadat alles goed gekeurd was werd ik naar mijn bed gebracht, waar ik mijn operatiehemd aan mocht trekken. 

Aldaar kregen hubbie en ik een paar minuutjes voor onszelf. Hubbie stelde voor te bidden voor de chirurg en mijn voorspoedig herstel. Dat voelde voor mij heel prettig en vertrouwd. 

Al gauw werd ik weg gereden naar een koele kamer, waar meer mensen lagen te wachten voor een operatie. Er werden voorverwarmde dekens over me heen gelegd, een infuus werd aangelegd en zo werd ik klaargestoomd voor 'de volgende ronde'. 

In de operatiekamer werd ik voorgesteld aan de chirurg en zijn team, terwijl ik werd gekruisigd, dat wil zeggen dat mijn benen gestrekt in beugels gelegd werden en zo ook mijn armen.

De anesthesist vroeg me aan iets leuks te denken. Zijn collega begon een gesprek met mij, maar ik denk dat ik na een derde vraag al volkomen vertrokken was. 

Een uur en een kwartier later kwam ik bij mijn positieven. Ik hoorde alles, was in staat te communiceren, maar mijn ogen waren met geen mogelijkheid open te krijgen. Ik voelde me wat misselijk, dacht steeds dat ik moest overgeven. Nadat ik dit aangaf, werd er onmiddellijk een middel in het infuus ingespoten, waarbij de misselijkheid na afzienbare tijd afnam. 

Ik werd terug gereden naar mijn kamer met slechts een andere patient, die niet erg reageerde op mijn goedemorgen. 

De dag bracht ik door met slapen. Om het half uur (althans naar mijn gevoel) stond er een verpleegkundige aan bed om hartslag, bloeddruk en bloedsuikerwaarde te meten, dat nogal fluctueerde. 

Hubbie kwam 's middags kijken hoe het met mij ging. Ook tijdens zijn bezoek viel ik steeds in slaap. 

Ik voel me best wel goed, ondanks dat ik alleen maar water en een beker bouillon gedronken heb. Schrok wel even van bloedverlies tijdens de toiletgang. Volgens de verpleegkundige heeft dit te maken met de combinatie zetpil en aambeien. (Lekker praatje, maar zoals ik al eerder zei, wil ik graag heel open kunnen zijn op mijn blog).

Het is inmiddels 20.00 uur. Hubbie is naar huis en nu na het schrijven van dit logje, voel ik dat mijn oogleden weer zwaar worden. Ga zo een lekker tukkie doen. Ben benieuwd wat de dag van morgen brengt.

De voorbereiding van mijn 'reis'

Gewicht: 118,4 kg
Bloeddruk: 131 / 74
Hartslag: 68
Bloedsuikerwaarde: 9,3 mmol

Heb vanmiddag het ziekenhuis gebeld. Ik mag mij om 06.30 melden op afdeling 4. Jeempie, dat is vroeg! Dat betekent rond 05.00 uur opstaan. Ben er echter klaar voor.... 

Vanochtend werd ik gebeld door PsyQ uit Rotterdam. Ik heb in de afgelopen weken meegewerkt aan een onderzoek voor patienten/clienten die een gastric bypass/sleeve operatie zullen ondergaan. Ik werd gevraagd om een enquete in te vullen. Het deed me beseffen dat ik klaar ben voor de volgende 'steppingstone'. 

Heb inmiddels ook mijn eerste injecties tegen trombose gezet. Men heeft mij in het ziekenhuis laten zien hoe je het moet doen en vanaf nu is het de bedoeling dat ik 14 dagen lang mezelf een spuitje in mijn buik of been zet. Ik ben niet zo'n held wat naalden aangaat, dus dit vind ik best eng om te doen. De naaldjes zijn klein en komen net onder de huid. Het valt dus ergens nog wel mee.

Morgenvroeg word ik geacht steunkousen te dragen. Dag en nacht, ook voor 14 dagen lang. Ook om trombose te voorkomen. Sint Franciscus Gasthuis Rotterdam neemt geen enkel risico, dat is duidelijk. Ik zie er tegenop, want de kousen zijn warm en met dit weer gaan ze jeuken en kriebelen. Bovendien kan ik er niet tegen om sokken te dragen in mijn bed. Enfin, het is voor een goed doel... dus gaan met die banaan.

Menigeen is mij al voor gegaan. Sinds een paar weken maak ik deel uit van een forum. Niet dat ik er veel wijzer van ben geworden, want iedereen blijkt op een andere manier te reageren op het koolhydraatarm dieet, de operatie en de periode erna. Er is geen pijl op te trekken. Wat dat aangaat moet ik gewoon vertrouwen op mijn eigen lichaam. Ik weet van voorgaande operaties, dat ik snel genees en dat ik in staat was snel uit mijn bed te komen en rond te lopen. Mogelijk is dat te danken aan het feit dat ik niet rook, geen alcohol drink, geen koffieverslaafde ben en in feite (afgezien van mijn overgewicht, plus de kwalen die daaruit ontstaan zijn) een redelijk goede gezondheid heb. Ik ben een doorzetter, ook als het even tegen zit.

Het enige 'nadeel' van een gastric bypass is dat je levenslang vitaminesupplementen moet slikken. De dosis is twee keer zoveel als een 'normaal' mens. Ik ben er vorige week mee begonnen en zal vanaf nu dus elke dag mijn dosis nemen. Ik hou van groenten en fruit, maar blijkbaar is dat niet meer genoeg om je vitaminen en mineralen level hoog te houden. Het voordeel is dat je elk jaar gecontroleerd wordt en dat geeft mij een goed gevoel.

Ook ben ik voorlopig afhankelijk van maagbeschermers. Onder normale omstandigheden mag je er na zes weken mee stoppen. Blijft de maag gevoelig, dan is dit medicijn ook iets waar ik levenslang aan gebonden zal zijn. 

Als alles goed gaat mag ik de medicijnen voor hoge bloeddruk, cholestrol en diabetes laten staan. De laatste twee medicijnen zijn echt troep. Ik had ze nodig, maar ik zal blij zijn als ik mijn lichaam dat geweld niet meer aan hoef te doen.

Zo, als ik me goed voel, tot morgen of overmorgen. 

Wish me luck!

Mijn laatste avondmaal

Overmorgen is het dan zover. Morgenmiddag weet ik hoe laat ik in het ziekenhuis moet zijn. Waarschijnlijk ben ik als een van de eersten aan de beurt, aangezien ik diabetespatient ben. 

Ik ben verbaasd over het feit dat ik zo kalm van binnen ben. Ik heb me goed voorbereid. Ik weet exact wat me te wachten staat. Ik ben weliswaar bang voor pijn, maar zowel in het ziekenhuis als thuis weet ik dat ik pijn kan opvangen door middel van paracetamol (in het ziekenhuis waarschijnlijk morfine... yeah... sweet dreams!), dus ook dat zal wel goed komen. Daarnaast praat je over een paar daagjes en dat is te overzien. Positief gestemd dus.

Vanavond hebben we, samen met wat vrienden, de BBQ aangestoken. Hoewel het een teken van dank-je-wel was voor hen die ons in de afgelopen week geholpen hebben, was het voor mij een 'laatste avondmaal'. Nu heb ik in de afgelopen twee weken een koolhydraatarm dieet gevolgd en ik merkte dat mijn maag niet meer op kon dan wat stukjes vlees (spiesjes) en een groentesalade. Wel heb ik gesmokkeld met het drinken. Twee weken leven op water en thee ging mij uitstekend af, maar deze keer wilde ik toch heel graag even wat anders..... Ik heb ervan genoten. 

Als ik de tijd kan vinden, wil ik op deze blog mijn avontuurlijke reis beschrijven. Ups en downs, alles mag. Voor het merendeel doe ik het voor mezelf om later terug te kunnen zien hoe deze operatie mij mogelijk zal veranderen. Al moet je daar, beste (b)lezer (= bloglezer) niet al te hoge verwachtingen van hebben, want uiteindelijk blijf ik natuurlijk gewoon ik. 

Het verbaasde me dan ook dat iemand een opmerking maakte in de trant van: 'Als je straks zoveel afgevallen bent, zul je vast een leuker persoon zijn'. Toen ik vroeg wat ze daarmee bedoelde, gaf ze aan dat ik als slank mens er veel leuker uit zou zien. Het gekke is dat, hoewel goed bedoeld, ik altijd geraakt wordt door zo'n opmerking. Alsof ik er nu niet leuk uitzie. Alsof je pas echt meetelt als je slank bent. Het doet me pijn, want ik ken zoveel dikke, gezellige mensen, die wat mij betreft niet hoeven te veranderen. Ik vind ze leuk, no matter what.

Aan de andere kant begrijp ik de persoon die de opmerking maakte ook wel. Hoewel mijn gezondheid als reden nummer 1 staat voor deze operatie, kijk ik uiteraard wel uit naar de zomer van 2015, want dan zal ik zomerjurkjes kunnen dragen. Als slanker mens voel ik me wel meer vrouw. Als slanker mens zal ik me charmanter kunnen bewegen en heb ik meer ruimte voor mezelf.

Ik heb besloten om met mijn billen bloot te gaan. Tot op heden heb ik angstvallig verzwegen wat mijn lichaamsgewicht is. Jazeker, een schaamtegevoel maakte zich meester van mij. Want wat zal een ander wel niet denken? Ik zit midden in een proces, zowel lichamelijk, maar vooral geestelijk, waardoor ik steeds meer lak heb aan negatieve gedachten van een ander. 
Vanaf morgen zal ik mijn gewicht bijhouden en om de zoveel tijd foto's plaatsen van alles wat te maken heeft met mijn 'reis'.

Als blezer ben je van harte welkom om met mij mee te gaan op reis. Ik kijk uit naar jouw reactie.