Vanochtend was ik als eerste aan de beurt. Om 6.30 werd ik in het ziekenhuis door een mannelijke verpleegkundige mee genomen om een en ander te checken. Nadat alles goed gekeurd was werd ik naar mijn bed gebracht, waar ik mijn operatiehemd aan mocht trekken.
Aldaar kregen hubbie en ik een paar minuutjes voor onszelf. Hubbie stelde voor te bidden voor de chirurg en mijn voorspoedig herstel. Dat voelde voor mij heel prettig en vertrouwd.
Al gauw werd ik weg gereden naar een koele kamer, waar meer mensen lagen te wachten voor een operatie. Er werden voorverwarmde dekens over me heen gelegd, een infuus werd aangelegd en zo werd ik klaargestoomd voor 'de volgende ronde'.
In de operatiekamer werd ik voorgesteld aan de chirurg en zijn team, terwijl ik werd gekruisigd, dat wil zeggen dat mijn benen gestrekt in beugels gelegd werden en zo ook mijn armen.
De anesthesist vroeg me aan iets leuks te denken. Zijn collega begon een gesprek met mij, maar ik denk dat ik na een derde vraag al volkomen vertrokken was.
Een uur en een kwartier later kwam ik bij mijn positieven. Ik hoorde alles, was in staat te communiceren, maar mijn ogen waren met geen mogelijkheid open te krijgen. Ik voelde me wat misselijk, dacht steeds dat ik moest overgeven. Nadat ik dit aangaf, werd er onmiddellijk een middel in het infuus ingespoten, waarbij de misselijkheid na afzienbare tijd afnam.
Ik werd terug gereden naar mijn kamer met slechts een andere patient, die niet erg reageerde op mijn goedemorgen.
De dag bracht ik door met slapen. Om het half uur (althans naar mijn gevoel) stond er een verpleegkundige aan bed om hartslag, bloeddruk en bloedsuikerwaarde te meten, dat nogal fluctueerde.
Hubbie kwam 's middags kijken hoe het met mij ging. Ook tijdens zijn bezoek viel ik steeds in slaap.
Ik voel me best wel goed, ondanks dat ik alleen maar water en een beker bouillon gedronken heb. Schrok wel even van bloedverlies tijdens de toiletgang. Volgens de verpleegkundige heeft dit te maken met de combinatie zetpil en aambeien. (Lekker praatje, maar zoals ik al eerder zei, wil ik graag heel open kunnen zijn op mijn blog).
Het is inmiddels 20.00 uur. Hubbie is naar huis en nu na het schrijven van dit logje, voel ik dat mijn oogleden weer zwaar worden. Ga zo een lekker tukkie doen. Ben benieuwd wat de dag van morgen brengt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten